บทที่ 13 เขารู้ไหมว่าเมื่อกี้ซื้ออะไรไป?!
บทที่ 13 เขารู้ไหมว่าเมื่อกี้ซื้ออะไรไป?!
เจียงฟางเพิ่งเข้าบ้านมา ก็เห็นฉินเหยาวิ่งปรู๊ดปร๊าดมาหาบ่นว่า “พี่เขยคะ ในที่สุดพี่ก็กลับมา ฉันจะอดตายอยู่แล้ว ฉันสงสัยว่าพี่สาวฉันตั้งใจจะทรมานฉัน! ฉันยังเด็ก กำลังอยู่ในช่วงที่ต้องเจริญเติบโต จะให้กินอาหารประหลาดๆ แบบนั้นได้ยังไง ฮือฮือฮือ...”
“เธออยู่ไหน?”
“ยังอยู่ในครัว”
ในครัวมีควันฟุ้งกระจายเหมือนสนามรบเล็กๆ เจียงฟางยื่นมือข้ามหัวฉินหว่านไปเปิดสวิตช์เครื่องดูดควัน
“อา...จริงด้วย ฉันลืมเปิด ฉันถึงว่าแสบตาจัง” ฉินหว่านยังคงต่อสู้กับข้าวผัดไข่ในกระทะ
เจียงฟางมองดูผลงานของเธอ “ข้าวผัดหมึกดำ?”
ฮ่าๆ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้เลยว่าเจียงฟางจะมีอารมณ์ขันแบบนี้
น่าเสียดายที่ฉินหว่านไม่สามารถยิ้มออกมาได้ ใบหน้าเธอเริ่มแดง เธอพูดอย่างอายๆ ว่า “ฉันแค่ใส่ซีอิ๊วดำมากไปหน่อย...”
“ฉันขอบอกก่อนเลยว่า ถึงแม้ว่าข้าวทุกเม็ดจะมีค่ามาก แต่ฉันไม่กินอาหารประหลาดๆ แบบนั้นเด็ดขาด” ฉินเหยามั่นใจในจุดยืนของเธอ
“ถ้าไม่อยากให้เธอกินอะไรที่มีประโยชน์ ฉันคงสั่งอาหารจากข้างนอกไปแล้ว” ฉินหว่านพูดพลางโบกตะหลิวในมือ
ฉินเหยาบ่นต่ออย่างไม่เกรงกลัวว่า “น่าจะสั่งจากข้างนอกดีกว่า”
“เธอ...!”
เจียงฟางรับตะหลิวจากมือเธอ แล้วจัดการทำอาหารต่อเองอย่างง่ายดาย “ตลาดสดแถวนี้ปิดแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อวัตถุดิบเพิ่ม”
ฉินเหยานั่งอยู่บ้านมาทั้งวัน จนไม่อยากอยู่นิ่งๆ อีกแล้ว เธอปรบมือด้วยความดีใจ “เย้! ฉันจะไปด้วย ฉันชอบไปซุปเปอร์มาร์เก็ตที่สุดเลย”
เมื่อเธออยากไป ฉินหว่านก็ต้องไปด้วย
ฉินหว่านรู้สึกปวดหัว ไม่เต็มใจแต่ก็ต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปด้วยกัน
เมื่อพวกเขามาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ต ก็ซื้อวัตถุดิบบางอย่าง แล้วเดินเล่นไปเรื่อยๆ
เมื่อเห็นฉินเหยาอยู่ในโซนขนมกำลังช้อปปิ้งอย่างสนุกสนาน ฉินหว่านเดินเข้าไปใกล้เจียงฟาง แล้วกระซิบเสียงเบาอย่างลับๆ ว่า “เจียงฟาง เดี๋ยวคุณจ่ายเงินนะ แล้วฉันจะโอนเงินคืนคุณที่บ้าน”
นี่เป็นโอกาสที่ดีในการแสดงความสัมพันธ์ของพวกเขาในฐานะคู่รัก ไม่ควรพลาด
เมื่อพูดจบ ฉินเหยาก็กลับมาพร้อมขนมเต็มมือ
และได้ยินฉินหว่านพูดเสียงหวานใส่คนข้างๆ ว่า “ที่รัก ซื้อให้ฉันหน่อย~”
“ได้” เจียงฟางตอบพลางหยิบ GODIVA มาหลายกล่อง
ฉินเหยาที่กำลังช้อปปิ้งอย่างมีความสุขก็ตกใจทันที เธอบ่นอย่างไม่พอใจว่า “พี่ พูดดีๆ หน่อยได้ไหม? ยังมีคนอื่นอยู่นะ”
เมื่อเห็นว่าวิธีนี้ได้ผล ฉินหว่านก็เดินหน้าต่อ
“ใครให้เธออยากเป็นก้างขวางคอ ฉันกับสามีก็พูดแบบนี้กันเป็นประจำ มีปัญหาอะไรไหม?” ฉินหว่านพูดพลางส่งสายตาให้เขา
เจียงฟางยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “ไม่มีปัญหา”
“ฟังนะ สามีฉันบอกว่าไม่มีปัญหา” ฉินหว่านเชิดหน้าขึ้นด้วยความภูมิใจ
ฉินเหยา: “……”
คู่รักคู่นี้จะทำอะไรกันนะ! ทำไมถึงได้แกล้งเด็กแบบนี้!
เธอระบายความโกรธด้วยการช้อปปิ้ง เดินกลับไปหยิบขนมนำเข้ากลับมาอีกกองโดยไม่เกรงใจ หยิบแต่ของแพงๆ เท่านั้น
ฉินหว่านมองแล้วรู้สึกปวดใจ แอบเอาช็อกโกแลตที่เจียงฟางเพิ่งหยิบใส่รถเข็นออกไปสองกล่อง มันแพงเกินไป กล่องละห้าร้อยกว่าหยวน เธอแค่คนทำงานธรรมดา เงินไม่พอใช้ขนาดนี้หรอก
แต่ฉินเหยาดูมีความสุขมาก ฮัมเพลงเบาๆ มองพี่สาวที่ทำหน้าเหมือนถูกบาดลึก ทำให้เธอรู้สึกดีมาก
หลังจากกินอาหารสุนัข (หมายถึงเห็นความรักของคนอื่น) ทั้งคืน ในที่สุดเธอก็เอาคืนได้บ้าง
แถวที่แคชเชียร์ไม่ยาวมาก ไม่ถึงกับต้องรอนานก็ถึงคิวพวกเขา
ทันใดนั้น ฉินเหยาก็ไอเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ พร้อมหันหลังไปว่า “พวกเธอจะซื้ออะไรก็ซื้อไป ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
ฉินหว่านมองเห็นว่าเธอกำลังดูของที่ชั้นวางของเล็กๆ ข้างแคชเชียร์อยู่ ซึ่งมันเป็นผลิตภัณฑ์คุมกำเนิด เจ้าหนูคนนี้...
ทั้งวันไม่ตั้งใจเรียนหนังสือเลย หัวเธอคิดอะไรอยู่
พวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้ของแบบนี้ เข้าใจไหม?
ยังไม่ทันที่ฉินหว่านจะพูดอะไร เธอก็เห็นมือที่มีข้อนิ้วยาวยื่นมาแล้วหยิบของจากชั้นวางไปหลายกล่อง
เจียงฟางหยิบของพวกนั้นขึ้นมาแล้วบอกกับแคชเชียร์ว่า “รวมไปในบิลด้วย”
ฉินหว่านเบิกตากว้าง, หืมมม???
เขา...เขารู้ไหมว่าเมื่อกี้ซื้ออะไรไป?!
