บทที่ 12 สั่งสอนท่านย่า

บทที่ 12 สั่งสอนท่านย่า

เมื่อพวกคนรับใช้มารวมตัวกันที่เรือนเต๋อซาน ท่านย่าก็กำลังรับประทานอาหาร

“ข้างนอกมันเอะอะอะไรกัน? สวี่ซื่อ ดูแลบ้านยังไง ยิ่งวันยิ่งไม่เข้าท่า”

“ว่ากันว่าเป็นลูกสาวของผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่ดูท่าก็ไม่ได้ต่างอะไรกันนัก”

“สมัยนั้นลูกชายฉันคุกเข่าอยู่ที่บ้านนางตั้งสามวันสามคืน นางยังบอกว่าจะยอมแต่งงานกับเขา แต่ตอนนี้บ้านตระกูลสวี่ทั้งบ้านก็ติดคุกไปหมดแล้ว” ท่านย่าเผยสีหน้าแสดงความรังเกียจออกมาเล็กน้อย

ช่วงนี้เรื่องฟ้าผ่าทำให้เกิดความวุ่นวายไปทั่วเมือง นางก็ยังมีความโกรธเก็บอยู่ในใจ

การที่ตระกูลสวี่ถูกยึดทรัพย์ทำให้นางรู้สึกสะใจ

แม่บ้านหลิน ที่เพิ่งกลับมารายงานว่า “ท่านย่า ข้ารับใช้หน้าห้องคุณชายสามทำผิด ตอนนี้คุณชายกำลังให้คนทั้งบ้านมาดูการลงโทษอยู่เจ้าค่ะ”

แม่บ้านหลินหยุดไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ “บ่าวจำได้ว่าพวกข้ารับใช้สองคนนี้ดูเหมือนจะมาจากเรือนเต๋อซาน”

ใบหน้าของท่านย่ากลับเคร่งเครียดขึ้น

นี่ไม่เท่ากับว่าตบหน้าพวกคนจากเรือนเต๋อซานเลยหรือ?

แม่บ้านหลินพยุงนางลุกขึ้นยืน แล้วรีบเดินออกไปทันที

ข้างนอกนั้น คนรับใช้ทุกคนมารวมตัวกันเรียบร้อย สีหน้าต่างก็ดูตกใจ มองไปยังข้ารับใช้สองคนที่ถูกมัดอยู่ตรงกลาง

“เจ้าทำบ้าอะไร? พวกเขาทำผิดอะไร ถึงต้องลงโทษด้วยการเฆี่ยนตี? บ้านตระกูลใหญ่โตอย่างนี้ เจ้าจะไม่สนใจชีวิตคนเลยหรือ?” ท่านย่าถือไม้เท้า เดินออกมาท่ามกลางการลงโทษคนรับใช้ที่นางส่งมา นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?

สวี่ซื่อซื่อ  ก้มกราบท่านย่า

“ท่านย่า สองคนนี้บังอาจหลอกลวง แอบพานายเฉียวไปเล่นการพนัน ชักจูงให้เขาเดินทางผิด”

“พวกเขามาจากเรือนเต๋อซาน และได้รับการคัดเลือกอย่างดีจากท่านแม่ หากไม่ลงโทษให้เป็นตัวอย่าง คนจะไม่หลอกลวงท่านแม่ได้ง่ายๆ ใครไม่รู้ก็อาจจะเข้าใจว่าท่านแม่ตั้งใจสอนหลานชายให้เสียคนก็เป็นได้”                สวี่ซื่อกล่าวด้วยความโกรธ

เมื่อท่านย่าได้ยินเรื่องการพนัน หน้าผากก็ขมวดแน่น

นางมองไปที่ข้ารับใช้สองคน สองคนนี้ในสายตาดูเต็มไปด้วยความกลัวและขอความช่วยเหลือ

“ท่านย่าช่วยชีวิตข้าด้วย ท่านย่าช่วยด้วย” แต่ทันใดนั้น หญิงรับใช้สองคนของท่านย่าก็รีบวิ่งไปอุดปากข้ารับใช้สองคนนี้ไว้

ท่านย่ารู้สึกตกใจมาก

ข้ารับใช้สองคนนี้เป็นคนที่เป่ยเจียวเจียว  ส่งมาให้

เป่ยเจียวเจียวเป็นภรรยานอกสมรสของลู่หยวนเจ๋อ

สวี่ซื่อแอบมองท่านย่าแล้วค่อยๆ กำหมัด

“วันนี้ทุกคนเปิดตาให้กว้างๆ ดูสิว่าใครที่คิดคดจะมีจุดจบอย่างไร” สวี่ซื่อยกมือขึ้น แล้วทันใดนั้น เสียงไม้กระทบเนื้อก็ดังขึ้นในลาน

เสียงไม้ฟาดกระทบเนื้อหนัง

ข้ารับใช้สองคนที่ถูกมัดอยู่บนม้านั่ง ถูกคนอื่นอุดปากแน่น หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ สายตามองตรงไปที่ท่านย่า

เสียงครางดังออกมาอย่างต่อเนื่องจากปากที่ถูกปิด

ไม้หนึ่งฟาดตามด้วยไม้หนึ่ง ทุกครั้งที่ฟาดดูจะหนักขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เลือดก็สาดกระจายไปทั่ว ละอองเลือดไหลลงจากม้านั่งจนพื้นเปียกชุ่มไปหมด

ข้ารับใช้สองคนหน้าเขียวคล้ำ เลือดไหลออกจากมุมปาก ทั้งตัวนุ่มนิ่มล้มลงบนม้านั่ง เนื้อและเลือดเปรอะเปื้อนเป็นก้อนใหญ่ บรรดาคนรับใช้ต่างพากันเงียบสนิท แม้แต่นางสาวใช้บางคนก็ตกใจจนร้องไห้ออกมา

ท่านย่าตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“ท่านย่า เรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ?” แม่บ้านหลินรู้สึกว่าท่านย่ากำลังสั่นอยู่ จึงพูดด้วยเสียงเบา

ทุกครั้งที่ท่านย่าหลับตา นางก็จะเห็นข้ารับใช้สองคนล้มลงบนพื้นเปื้อนเลือด นึกถึงแต่สีแดงเลือดนั้น

การเฆี่ยนตีครั้งนี้ไม่เพียงแต่เฆี่ยนสาวใช้เท่านั้น แต่ดูเหมือนจะตีลงบนตัวนางด้วย

นางเหมือนตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก ถูกแม่บ้านหลินพากลับไปครึ่งลากครึ่งอุ้ม

“กินข้าวของข้า ทำลายชามของข้า ถ้าเจ้าคิดจะตาย ข้าก็ไม่ขวาง” สวี่ซื่อที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นคนอ่อนโยน นี่เป็นครั้งแรกที่นางลงโทษคนรับใช้จนตาย

ทุกคนในบ้านต่างหวาดกลัว

สวี่ซื่อตบไปหนึ่งครั้ง แล้วก็ชมเชยข้ารับใช้ของลู่หยวนเซียว  ต่อหน้าทุกคน

เฆี่ยนตีลงโทษไปหนักหน่วงก่อนที่จะปล่อยตัวพวกเขากลับไป

【แม่สุดยอดจริงๆ แม่เก่งมาก...】

หัวใจของสวี่ซื่อเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง ไม่แม้แต่จะเหลียวมองลู่หยวนเซียว

ลู่หยวนเซียวเดินตามหลังแม่ไปพร้อมน้ำตาคลอเบ้า

“แม่ ข้ารู้ว่าข้าทำผิด” ในตอนนี้เขาเพิ่งตระหนักได้ว่า ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเพียงใด

สามวันที่ผ่านมา เขาหลงระเริงจนสูญเสียตัวเอง

หากไม่ใช่เพราะแม่เตือนสติเขาครั้งนี้ เกรงว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอีก

“แม่ โปรดอย่าโกรธข้าเลย ข้าหลงผิดและทำให้แม่โกรธ” ลู่หยวนเซียวพูดพร้อมกับเดินตามสวี่ซื่อเข้าไปในห้อง และคุกเข่าลงทันที

ตงจือ  แอบเช็ดน้ำตา เจ้านายของนางเลี้ยงภรรยานอกบ้าน ภรรยานอกยังมีลูกอีกด้วย ทั้งบ้านต่างปิดบังไม่ให้นายหญิงรู้ ลูกทั้งสามก็ไม่ได้เรื่องเลย นายหญิงจึงอยู่ในสภาพที่ลำบากขนาดนี้ ใครจะไปรู้บ้าง?

สวี่ซื่อตาแดง ก้าวไปยกตัวลูกชายขึ้น “เป็นความผิดของแม่ที่ดูแลเจ้าไม่ดี ทำให้คนอื่นมีโอกาสเข้ามาแทรกแซง” เดิมทีลูกชายเป็นเด็กดีและเชื่อฟังจนถึงสามขวบ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้?

ในใจของนางเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและความอับจนปัญญา แต่ไม่มีใครที่จะพูดหรือไว้ใจได้

สวี่ซื่อเลือกข้ารับใช้ทั้งหมดที่อยู่ข้างตัวเขาด้วยตัวเอง จนพบว่าคนในเรือนของเขาแทบไม่มีใครที่เชื่อถือได้

ใจของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

【เฮ้อ พ่อมีภรรยานอก ภรรยานอกมีลูกที่ฉลาดหลักแหลม ลูกของแม่กลับกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่มีความมุ่งมั่น ถูกถอนหมั้นไปอีก จะมีชีวิตต่อไปยังไงได้ นี่มันเปรียบเทียบกันชัดๆ เลย】 เสียงถอนหายใจเบาๆ ของเจ้าเด็กน้อยดังขึ้น

【พี่สามช่างไม่ได้เรื่องเลย】

ลู่หยวนเซียวที่กำลังร้องไห้ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นทันที

เลี้ยง…

เลี้ยงอะไรนะ? พ่อมี…ภรรยานอก?!!

เขาเงยหน้าขึ้นทันที

“ไม่ใช่ความผิดของแม่ เป็นเพราะข้าที่จิตใจไม่มั่นคง เป็นเพราะข้าที่เอาแต่เล่นสนุกเกินไป เป็นเพราะข้าที่อาศัยความรักของพ่อแม่จนเกินเลย” เขาพูดจบแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง แอบสังเกตแม่ของเขาอย่างไม่ให้เห็น

แม่ของเขาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดูทรุดโทรมไปมาก ใบหน้าก็ไม่เคยมีรอยยิ้มมาเป็นเวลานานแล้ว

“พ่อแม่จะไม่สามารถเป็นที่พึ่งของข้าไปตลอดได้ ข้าเองก็ต้องพยายามให้มากขึ้น เพราะในอนาคต แม่ยังต้องพึ่งพาลูกๆ อยู่ดี” สวี่ซื่อกล่าวเบาๆ สายตาดูเลื่อนลอย

“พ่อรักแม่ และพ่อกับแม่ก็เป็นคู่รักที่โด่งดังในเมืองหลวง ใครในเมืองนี้ไม่อิจฉาแม่บ้างล่ะ? แม่ก็พึ่งพาพ่อได้ไม่ใช่หรือ?” ลู่หยวนเซียวพูดแกล้งๆ

สวี่ซื่อลูบหน้าเขา ตัวเริ่มสั่นเล็กน้อย

“พ่อ…” สวี่ซื่อพูดอะไรไม่ออก

ลู่หยวนเซียวกัดริมฝีปาก รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่เขายอมรับความผิดแล้ว เขาก็ไปทานอาหารกับแม่ และแอบไปสืบข่าวรอบๆ เรือนเฟิงหยวน

จนเขาได้พบความจริง

หลังจากที่แม่คลอดเฉาเฉา   ได้สองเดือน พ่อก็ไม่เคยพักค้างในเรือนของแม่อีกเลย แม้แต่ตอนที่บ้านตระกูลแม่ถูกยึด พ่อก็ยังไม่กลับบ้าน

เขารู้สึกช็อคอย่างบอกไม่ถูก

ในความทรงจำของเขา พ่อแม้จะเข้มงวด แต่ก็รักลูกๆ พ่อแม่รักใคร่ปรองดองกันดี ภายในเรือนก็ไม่มีใครที่เป็นอนุภรรยาเลย ครั้งหนึ่งเคยมีสาวใช้ที่พยายามจะขึ้นเตียง พ่อโกรธมากจนสั่งขายสาวใช้นั้นออกไป

แม่รู้สึกซาบซึ้งจนร้องไห้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พ่อดูแลแม่อย่างใกล้ชิด แม่ก็ยินดีที่จะช่วยดูแลบ้าน

ใครในเมืองหลวงบ้างที่ไม่ชมเชยพ่อว่าเป็นผู้ชายที่รักเดียวใจเดียว

แต่ตอนนี้ เมื่อได้รู้ว่าพ่อเลี้ยงภรรยานอกบ้านและยังมีลูกกับนางอีก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

ในอดีต ข้ารับใช้ที่เคยหลอกล่อให้เขาโดดเรียน หลอกให้เขาด่าครู หลอกให้เขาไปเล่นการพนัน ตอนนี้เขารู้สึกกลัวจนตัวสั่น

เขาเป็นเหมือนแขนขาของแม่ ถ้าเขาถูกตัดขาดออกไป ไม่สามารถเป็นที่พึ่งของแม่ได้ แม่จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

คืนนั้น

ลู่หยวนเซียวหยิบตำราสี่หนังสือห้าคัมภีร์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นออกมา แล้วนั่งอ่านอย่างตั้งใจอยู่ข้างหน้าต่าง