ตอนที่ 63 การแสดงฝีมือครั้งแรกของเสือน้อย(ตอนฟรี)
“ใครกล้าขัดขืน ก็ต้องกำจัด!”
ทุกคนในห้องโถงต่างก็ตกใจในตอนแรก จากนั้นก็ปรบมือชื่นชม!
“ท่านกุนซือ ดีมาก!”
“กองทัพเราควรทำแบบนี้!”
“นายท่าน ส่งกองทัพออกไป!”
“ไปฆ่าไอ้แก่นั่น!”
ทุกคนพูดพร้อมกัน ส่วนซุนเกี๋ยนก็มองไป๋หลี่หมิงด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมวันนี้ หรัวจงถึงเด็ดขาดแบบนี้!”
“เจ้าไม่ได้บอกว่ากองทัพเราต้องให้ความสำคัญกับชื่อเสียงหรือ? ถึงแม้ว่าลู่คังจะด่าข้า แต่เขาก็ซื่อสัตย์ต่อประเทศ ถ้าหากกองทัพเราโจมตีเขา จะมีปัญหาไหม?”
ไป๋หลี่หมิงพูดเยอะทุกวัน ทำให้ซุนเกี๋ยนไม่ได้โมโหง่ายๆ เหมือนเมื่อก่อน
ก่อนทำอะไร เขาก็เริ่มคิดถึงผลที่จะตามมา
“นายท่าน สุภาษิตกล่าวว่าสถานการณ์ต่างกัน ตอนนี้ สถานการณ์โลกเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ท่าทีและพฤติกรรมของเราก็ต้องเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์!”ไป๋หลี่หมิงส่ายหัวและยิ้ม
“เราอย่าดื้อรั้น อย่ายึดติด อย่านิ่งกับที่!”
“เช่น วันนี้!”
“แม่ทัพเฉียว ท่านคิดว่าควรจะปราบปรามลู่จี๋หนิงไหม?”
“สุภาษิตกล่าวว่าถ้าหากนายถูกดูหมิ่น ข้ารับใช้ก็ยอมตาย คนผู้นี้ดูหมิ่นนายท่าน ข้าจะทนได้ยังไง?” เฉียวรุ่ยลุกขึ้นยืนทันที
“ท่านกุนซือก็พูดชัดเจนแล้ว!”
“กองทัพเราเป็นฝ่ายชอบธรรม ลู่คังละเมิดกฏ เขาสมควรได้รับโทษ!”
“ท่านพูดถูก!” ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
หลังได้ยินคำพูดของเฉียวรุ่ย เขาก็มองจูล่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางเหล่าแม่ทัพ
“จูล่ง เจ้าคิดว่ายังไง?”
ทุกคนมองจูล่ง
หลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน พวกเขาก็ค่อยๆ เข้าใจ
จูล่งเป็นคนซื่อสัตย์ จงรักภักดีและเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับราชวงศ์ฮั่นมากที่สุดในบรรดาแม่ทัพ
“นายท่าน ท่านกุนซือ ข้าก็คิดว่าควรจะส่งกองทัพไป!” จูล่งลังเล
“กองทัพเรามาหยางโจว ไม่ได้มาเพื่อยึดครองดินแดน แต่มาเพื่อสะสมกำลังช่วยเหลือฮ่องเต้ นี่คือความชอบธรรม”
“ถึงแม้ว่าลู่จี๋หนิงจะบอกว่าเขาทำเพื่อประเทศ แต่จริงๆแล้วเขากำลังแบ่งแยกดินแดน นี่คือความชอบธรรมเล็กน้อย กองทัพเราควรจะปราบปรามเขา!”
ไป๋หลี่หมิงพยักหน้า ดูเหมือนว่าจูล่งจะเริ่มเข้ากับกองทัพซุนเกี๋ยนได้แล้ว
นี่คือทัศนคติ!
“นายท่าน ถ้าหากครั้งนี้ กองทัพเราส่งกองทัพออกไป ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ชอบธรรม!” ไป๋หลี่หมิงมองซุนเกี๋ยน
“ถ้าหากไม่ส่งกองทัพออกไป ก็เท่ากับทิ้งความชอบธรรมที่ยิ่งใหญ่ เพื่อความชอบธรรมเล็กน้อย!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า... แบบนี้ ถ้าหากข้าไม่ส่งกองทัพออกไป ก็เท่ากับข้าผิดสินะ?” ซุนเกี๋ยนหัวเราะ
“เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าอยากจะรบ งั้นพวกเราก็รบ!”
“แต่ว่า เราจะโจมตียังไง? พวกเจ้ามีวิธีที่ดีไหม?”
พอพูดจบ เหล่าขุนพลต่างก็มองไป๋หลี่หมิง
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะตื่นเต้น แต่การต่อสู้กับการวางแผนเป็นคนละเรื่องกัน
พวกเขายังไม่ได้ส่งกองทัพออกไป แต่พวกเขาต้องตัดสินใจทิศทาง เรื่องแบบนี้ พวกเขาทำไม่ได้!
ถ้าหากพวกเขาทำได้ พวกเขาก็คงไม่ต้องรบจากฉางซาไปหยูโจว แล้วจากหยูโจวกลับไปลั่วหยาง!
“ปั๋วฝู เจ้ามีวิธีที่ดีไหม?” ไป๋หลี่หมิงมองซุนเซ็ก
“ห๊ะ? ท่านอาจารย์ ท่านเรียกข้าเหรอ?”
“เซ็กเอ๋อร์ ในเมื่อท่านกุนซือให้เจ้าพูด เจ้าก็พูดออกมา!” ซุนเกี๋ยนพูดเสียงดัง
จริงๆ แล้ว เขาเองก็อยากจะรู้ว่าลูกชายพัฒนาขึ้นหรือเปล่า
พอเห็นพ่อกับอาจารย์เรียก ซุนเซ็กก็ไม่ปฏิเสธ และเดินไปกลางห้องโถง “มีแผนที่หวยหนานไหม?”
“ไป เอาแผนที่หวยหนานมา!”
“ครับ!”
ไม่นาน ทหารก็เอาแผนที่มา
แผนที่นี้เก็บไว้ในวัง
แต่ก่อน ซุนเกี๋ยนกับกองทัพของเขาขนของในวังมา และได้แผนที่กับข้อมูลท้องถิ่นมาด้วย
แผนที่นี้ แสดงภูมิประเทศ ชื่อสถานที่ แม่น้ำ และภูเขาของหวยหนาน
พอเห็นแผนที่ ทุกคนก็รู้สถานการณ์ของหวยหนาน
“แผนที่ที่ดี!”
“แน่นอนว่ามันดี ตอนนั้น ข้าเอามาจากวัง!”
“ข้ารู้ว่าท่านพ่อเก่ง!” ซุนเซ็กหัวเราะ
หลังหัวเราะ เขาก็รีบไปดูแผนที่ กลัวว่าพ่อจะดุ
“ท่านพ่อ ท่านอาจารย์ ท่านแม่ทัพ ข้าคิดว่ามันไม่ยากที่จะยึดลู่เจียง”
เหล่าขุนพลต่างก็แปลกใจ
ไอ้เด็กนี่ อวดอีกแล้ว!
“ถ้ามีวิธีก็พูดออกมา อย่ามาอวด!”
“ครับ!”
ซุนเซ็กโดนดุ แต่ก็ไม่โกรธ “ดูแผนสิ ทุกคน ดินแดนของลู่เจียงตั้งอยู่ตะวันตกเฉียงใต้ของจิ่วเจียง และเมืองหลวงก็คือเมืองสู่”
“ถ้าหากกองทัพเราอยากจะยึดลู่เจียง ข้าคิดว่าเราควรจะโจมตีสองทาง!”
ตอนนี้ ซุนเซ็กไม่ได้ยิ้ม แต่เขาพูดอย่างจริงจัง
“ดูสิ ทุกคน ท่ามกลางเมืองทั้งหมดในลู่เจียง เมืองสู่ตั้งอยู่ตะวันออกของลู่เจียงเลย ใกล้กันตันหยางและจิ่วเจียงมาก”
“ในทางกลับกัน เมืองนี้ อยู่ไกลจากเมืองอื่นๆ!”
“ข้าคิดว่ากองทัพเราสามารถส่งกองทัพออกไปจากโซ่วชุน ผ่านอันเฟิง ยึดหยางเฉวียนและเหลียวเซี่ยน จากนั้นก็ไปทางใต้ผ่านอันเฟิงเพื่อโจมตีลู่อัน”
“อีกทางคือไปทางใต้จากเหอเฟย ผ่านทะเลสาบเชาหู ไปเซียงอันและหลินหู แล้วไปถึงเมืองสู่”
“ถ้าหากโจมตีทั้งทางเหนือและใต้ ถ้าหากลู่คังอยากจะช่วยเมืองทางเหนือ เขาก็ต้องส่งกองทัพไปทางเหนือ แต่ระยะทางไกลเกินไป ถ้าหากเขาช่วย กองทัพเราก็จะตัดขาดเส้นทางล่าถอยของเขา”
“ในทางกลับกัน ถ้าหากเขาไม่ช่วย เขาก็ต้องทิ้งเมืองทางเหนือ เราก็จะรวมสองกองทัพล้อมเมืองสู่ได้”
“จากนั้น พวกเราก็ล้อมเมืองสู่เซี่ยนจากสองทิศทาง ทำให้ลู่คังโดดเดี่ยว”
“แบบนี้ ลู่คังจะดูแลทั้งสองฝั่งไม่ไหว ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือเขาจะถูกล้อมโดยกองทัพเราที่เมืองสู่ แบบนี้ ลู่เจียงก็จะถูกยึด!”
พูดจบ เขาก็ก้มหัวให้ทุกคนและถอยกลับไปข้างหลังไป๋หลี่หมิง
แต่ ทุกคนในห้องโถงต่างก็ตกใจ
คิดว่าเป็นเด็กที่อวด แต่ไม่คิดว่ากลยุทธ์ของซุนเซ็กจะดีขนาดนี้!
การโจมตีสองทางสามารถทำให้ลู่คังดูแลทั้งสองฝั่งไม่ไหว!
“กลยุทธ์นี้ใช้ได้!” ซูเหมาปรบมือ
“ขุนพลหนุ่ม กลยุทธ์นี้ดีมาก!”
“พ่อเป็นเสือ ลูกจะเป็นสุนัขไปได้ไง!”
“ข้าคิดว่าข้อเสนอนี้ดี!”
ทุกคนต่างก็ชม ส่วนซุนเซ็กไม่ได้ขยับ
“ดูเหมือนว่าสองปีนี้ เจ้าไม่ได้เสียเวลา ครั้งนี้ มันเป็นไปตามที่ข้าคาดไว้!” ซุนเกี๋ยนยิ้ม
“ขอบคุณสำหรับคำชม!”
“ตกลง!”
“ท่านกุนซือ ท่านคิดยังไงกับแผนของปั๋วฝู?”
“แผนดีมาก!” ไป๋หลี่หมิงพยักหน้า
“แผนนี้ดีจริงๆ!”
“ข้าคิดว่าผลลัพธ์คงเหมือนที่นายน้อยคาดไว้ ลู่คังจะถูกล้อมที่เมืองสู่!”
คำพูดของเขาไม่ได้ประจบ
ซุนเซ็กเก่งด้านการรบจริงๆ!
ไม่ว่าจะเป็นกลยุทธ์หรือยุทธวิธี เขาก็เก่งกาจ
“แบบนี้ แผนนี้ใช้ได้?” ซุนเกี๋ยนดีใจ
ซุนเซ็กมองไป๋หลี่หมิง ในความคิดของเขา การได้รับคำชมจากทุกคนไม่สำคัญเท่าซุนเกี๋ยนและคำชมของซุนเกี๋ยนก็ไม่สำคัญเท่าไป๋หลี่หมิง
แต่ไป๋หลี่หมิงไม่ได้ยืนยันหรือปฏิเสธ แต่หันกลับมายิ้ม “ข้ามีคำถามจะถามนายน้อย!”
“ท่านอาจารย์ เชิญถาม!” ซุนเซ็กตกใจ
“เมื่อกี้ เจ้าพูดถึงกลยุทธ์การโจมตีสองทาง ข้าคิดว่ามันก็ดี แต่กลยุทธ์นี้ แค่ล้อมลู่คังไว้ที่เมืองสู่” ไป๋หลี่หมิงลุกขึ้นยืน
“งั้นข้าถามเจ้า ถ้าหากลู่คังถูกล้อมและตั้งรับอย่างแน่นหนา เจ้ามีวิธีจัดการเขาไหม?”
“เอ่อ... ข้ายังไม่ได้คิด”ซุนเซ็กลังเล
“ท่านอาจารย์ โปรดชี้แนะข้าด้วย!”
“ท่านกุนซือ แบบนี้ล้อมลู่คังไม่ได้เหรอ?” ซุนเกี๋ยนถาม
“ใช่แล้ว! จากจดหมายของลู่คัง เราจะเห็นว่าเขาเป็นคนหัวโบราณ กลยุทธ์ของปั๋วฝูอาจใช้ได้กับคนทั่วไป แต่ใช้กับลู่คังไม่ได้!” ไป๋หลี่หมิงพยักหน้า
“ข้ามั่นใจว่าถ้าหากถูกล้อม เขาจะตั้งรับอย่างสุดกำลัง!”
“แบบนี้ ต่อให้กองทัพเรายึดครองดินแดนทางเหนือได้ สู่เซี่ยนก็ยังเป็นเหมือนตะปูที่ตอกอยู่ตรงนั้น!”
“ล้อมเมืองก็ดีแต่ถ้าหากเขาตั้งรับได้หนึ่งวัน กองทัพเราก็สามารถล้อมได้หนึ่งวัน ถ้าหากเขาตั้งรับได้หนึ่งปี กองทัพเราจะล้อมได้หนึ่งปีไหม?”
ในประวัติศาสตร์ ซุนเซ็กรบกับลู่คังสองปี!
ลู่คังตั้งรับจนกว่าครอบครัวของเขาจะอดตาย และเมืองก็แตก
และเมืองไม่ได้แตกเพราะยอมแพ้!
จะเห็นได้ว่าลู่คังแข็งแกร่งแค่ไหนในการตั้งรับ!
ดังนั้น การที่ไป๋หลี่หมิงบอกว่าหนึ่งปีก็ยังถือว่าน้อย!
แต่คำพูดของเขาทำให้ซุนเกี๋ยน ซุนเซ็กและเหล่าขุนพลตกใจ
ท่านกุนซือพูดแบบนี้ ลู่คังอาจจะทำแบบนี้จริงๆ!
ถ้าหากล้อมเมืองเป็นปี โอกาสก็จะหายไป!
“งั้นตามความคิดของท่านกุนซือ กองทัพเราควรจะโจมตีลู่เจียงยังไง?” ซุนเกี๋ยนถาม
“ข้าคิดว่า เราต้องล่อลู่คังออกมา!” ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
“ล้อมและกำจัดเขาทีเดียว แล้วค่อยไปลู่เจียง!”