Solo Leveling: Ragnarok ตอนที่ 16
หนึ่งปีที่ผ่านมา ชื่อของกิลด์ไฮยีน่าเริ่มเป็นที่รู้จักอย่างจริงจัง ก่อนหน้านั้น พวกเขาเป็นเพียงนักเลงข้างถนนที่ทำกิจกรรมในเขตควาชอน แต่หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมาพร้อมพลัง พวกเขาก็เริ่มสร้างภาพลักษณ์ว่าเคยเป็นแก๊งอันธพาลที่ยิ่งใหญ่ และเริ่มทำสิ่งเลวร้ายมากมาย
พวกเขาทำให้ฮันเตอร์ระดับต่ำตกอยู่ในหนี้สินโดยใช้ดอกเบี้ยสูง หรือไม่ก็ยกหนี้ให้แต่ต้องแลกกับการถูกส่งไปทำงานในดันเจี้ยนโดยไม่ได้เงิน การทำงานเหมืองโดยไม่มีค่าตอบแทน สิ่งเหล่านี้เป็นไปไม่ได้ในปัจจุบัน แต่ในช่วงแรกที่ยังไม่มีสมาคมฮันเตอร์และกฎหมายที่เข้ามาเกี่ยวข้อง พวกเขาก็สามารถทำเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม เมื่อซูโฮศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับพวกเขา เขาก็พบข้อเท็จจริงที่น่าสงสัย สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ ทุกคนที่เคยเป็นแค่นักเลงธรรมดากลับตื่นขึ้นมาพร้อมกันในเวลาเดียวกัน
ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่ที่พวกเขาตื่นขึ้นก็คือที่ภูเขากวานอักซาน
‘มันเป็นไปได้ยังไงกัน?’
ซูโฮรู้สึกสงสัย ในวันหนึ่งเมื่อหนึ่งปีก่อน เกิดดันเจี้ยนเบรกที่ภูเขากวานอักซาน และในขณะที่พวกอันธพาลกำลังฝังศพตามคำสั่งของเจ้านาย พวกเขาก็ได้ตื่นขึ้นมาเป็นฮันเตอร์ทั้งหมด และหลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ก่อตั้งกิลด์ไฮยีน่า และเข้ายึดครองฟิลด์ที่ภูเขากวานอักซานเพื่อทำเหมืองแร่
‘มันเป็นความบังเอิญที่แปลกเกินไป’
ในปัจจุบัน สาเหตุและวิธีการที่ทำให้คนธรรมดาตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ บ้างก็ว่าเป็นเรื่องของพรสวรรค์ บ้างก็ว่าเกี่ยวข้องกับพันธุกรรม หรือบางคนก็ว่าเป็นเรื่องของโชคลาภ เหมือนการถูกรางวัลลอตเตอรี่หรือต้องโดนฟ้าผ่า
สิ่งเหล่านี้อาจเป็นแค่การคาดเดาหรืออาจถูกทั้งหมดก็ได้ บางคนอาจเกิดจากพันธุกรรม บางคนอาจเป็นเพราะโชคลาภ สุดท้ายแล้ว หากมีเหตุการณ์ที่ทำให้คนตื่นขึ้น พวกเขาก็จะได้รับพลังพิเศษไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
‘แสดงว่ามันขึ้นอยู่กับสถานการณ์’
และดูเหมือนว่าสมาชิกของกิลด์ไฮยีน่าจะตื่นขึ้นเพราะพวกเขาดื่มเลือดของเผ่าพันธุ์เขี้ยวเข้าไป ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไมพวกเขาถึงตื่นขึ้นพร้อมกัน
‘ถ้าอย่างนั้น คำถามคือ ใครกันที่ให้เลือดของเผ่าพันธุ์เขี้ยวกับพวกเขา...’
ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย แต่ดูเหมือนว่าคำตอบสำหรับคำถามนี้จะไม่ยากเกินไปที่จะหาคำตอบ เพราะสิ่งที่ซูโฮสัมผัสได้ในตอนนี้คือความกดดันอย่างมหาศาลที่กำลังเดินออกมาจากเกตด้วยตัวเอง
[ครืด ครืด...]
เสียงลมหายใจของสัตว์ร้ายที่ทำให้หนาวสั่น ความตั้งใจที่ชั่วร้ายแผ่กระจายไปทั่วอากาศในภูเขากวานอักซานที่ปกคลุมด้วยหมอกสีฟ้า
“...!”
ซูโฮที่กำลังต่อสู้กับมนุษย์หมาป่าอยู่ หันไปมองที่เกตในทันที
[ท่านซูโฮ นี่มันอันตรายมาก]
เบร์กระโดดขึ้นมาบนไหล่ของซูโฮและกระซิบอย่างเร่งรีบ ใบหน้าของเบร์ที่เคยดูสบายๆ ตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล
[ท่านควรหนีไปให้เร็วที่สุด ศัตรูคนนี้... ท่านยังไม่สามารถรับมือได้!]
แต่การหลบหนีไม่ใช่เรื่องง่าย
[‘สกิล: การนำที่โหดร้าย’ เพิ่มความสามารถของมนุษย์หมาป่าขึ้น 50%]
[‘สกิล: การนำที่โหดร้าย’ ทำให้มนุษย์หมาป่าติดคำสาปแห่งความบ้าคลั่ง]
“คยาอออ!”
ทันใดนั้น มนุษย์หมาป่าที่ซูโฮกำลังต่อสู้เริ่มตัวใหญ่ขึ้นและการเคลื่อนไหวของพวกมันก็รวดเร็วและรุนแรงยิ่งขึ้น ความบ้าคลั่งของพวกมันเริ่มบีบคั้นซูโฮมากขึ้นเรื่อยๆ
“เจ้าคิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ หรือไง!”
“ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!”
“ฆ่ามันซะ!”
“ตายซะเถอะ!”
[ท่านซูโฮ!]
“อึ๊ก!”
ในสถานการณ์ที่เลวร้าย ร่างของซูโฮเริ่มมีบาดแผลสะสมขึ้นอย่างรวดเร็ว
[‘สกิล: ความทนทาน’ เลเวลเพิ่มขึ้น!]
[การป้องกันทางกายภาพ +20% → +40%]
แม้ว่าการเพิ่มเลเวลของสกิลจะเป็นเรื่องดี แต่มันไม่ได้ทำให้การต่อสู้ครั้งนี้ง่ายขึ้นแต่อย่างใด
[ข้าเตือนแล้วว่า ยิ่งเข้าใกล้เขตศักดิ์สิทธิ์มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น]
“...พวกนี้ไม่ใช่แค่สมบัติล้ำค่า แต่ยังมีสิ่งสกปรกแอบแฝงอยู่ที่นี่ด้วย”
“สิ่งสกปรก?”
ซูโฮถามกลับขณะที่เขาฟันมนุษย์หมาป่าตัวหนึ่ง
[ใช่แล้ว ในเผ่าพันธุ์เขี้ยวมีชนเผ่าหลายเผ่าที่ติดตามและรับใช้ และหนึ่งในนั้นก็มีกลิ่นสกปรกแบบนี้]
ในขณะนั้นเอง
[คยาอออ!]
เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังขึ้นสะเทือนทั้งภูเขากวานอักซาน
[...ใช่แล้ว นั่นแหละ ราชาเผ่าไฮยีน่า ‘บรูคกี้’]
ทันใดนั้น สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ก็ปรากฏตัวออกมาจากเกต
“...!”
ขนที่สกปรกและลายจุดที่ไม่สม่ำเสมอ เขี้ยวแหลมที่งอกออกมาอย่างไม่มีระเบียบ ขนาดร่างกายใหญ่โตเท่าบ้านของมัน
[ผู้บัญชาการโหดร้าย บรูคกี้]
ชื่อสีแดงที่ปรากฏอยู่เหนือหัวของมันบ่งบอกถึงสิ่งเดียว นั่นคือสัตว์ประหลาดตัวนี้มีพลังที่ซูโฮไม่อาจรับมือได้
‘...บอสของดันเจี้ยนยังมีชีวิตอยู่’
ซูโฮรู้สึกถึงแรงกดดันจากสัตว์ร้ายตัวนั้นจนขนลุกไปทั้งตัว ดูเหมือนว่ากิลด์ไฮยีน่าจะจงใจซ่อนข้อมูลเกี่ยวกับที่นี่ตลอดปีที่ผ่านมา ดันเจี้ยนแบบฟิลด์ที่มีบอสอยู่ด้วยนั้นถือเป็นหายนะในตัวมันเอง ถ้าฮันเตอร์คนอื่นรู้เรื่องนี้ พวกเขาคงไม่ปล่อยให้ที่นี่อยู่เงียบๆ อย่างแน่นอน
‘นี่สินะเหตุผลที่พวกมันตั้งชื่อกิลด์ว่าไฮยีน่า’
เป็นเรื่องที่น่าขันมาก ฮันเตอร์ที่ควรจะล่าสัตว์อสูร กลับกลายเป็นลูกน้องของมันไปเสียเอง แถมยังจับมนุษย์มาเป็นเหยื่อให้อีกด้วย
ซูโฮกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ ที่สัตว์ร้ายยักษ์ตัวนั้นหาวอย่างเบื่อหน่าย แล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็น "เขี้ยวของไลแคน" ที่อยู่ในมือของซูโฮ
“ครึ่ก? อะไรเนี่ย รู้สึกเหมือนมันเป็นพลังที่คุ้นเคย เจ้านี่คือ ‘เขี้ยวของไลแคน’ รึ?”
• …บรูคกี้
“เจ้านั่นทำอะไรถึงได้มาอยู่ในมือมนุษย์อย่างเจ้านี่ได้?”
‘เขี้ยวของไลแคน’ รู้สึกถึงความอัปยศอดสู มันถูกซูโฮถือและแกว่งไกวไปมาอย่างบ้าคลั่ง แถมศัตรูที่มันต้องต่อกรยังเป็นลูกน้องของเจ้าบรูคกี้อีกด้วย
• แล้วตัวเจ้าล่ะ? ดูไม่ต่างกันเลยนี่ เจ้าสูญเสียพลังทั้งหมดไปแล้วงั้นสิ?
“คิกคัก เจ้ากับข้าต่างเป็นแค่ทหารพ่ายแพ้ที่เสียผู้บังคับบัญชาไปแล้วทั้งนั้น”
‘ดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีต่อกัน’ ซูโฮคิด ขณะที่เขายังคงต่อสู้กับมนุษย์หมาป่าอย่างดุเดือด ปัญหาคือแม้จะฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว แต่เจ้าสัตว์ร้ายไฮยีน่าตัวนั้นก็ยังคงอยู่ แม้เหล่าทหารพ่ายแพ้เหล่านี้จะอ่อนแอลงไปมาก แต่ซูโฮยังคงอ่อนแอกว่ามากนัก
‘แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมตายง่ายๆ หรอกนะ’ แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่ซูโฮยังคงมีสายตาที่เยือกเย็นในการประเมินสถานการณ์
ฉัวะ!
[สังหารมนุษย์หมาป่าแล้ว]
[จำนวนศัตรูที่ต้องสังหาร: 10]
[จำนวนศัตรูที่สังหาร: 9]
ตอนนี้เหลือมนุษย์หมาป่าเพียงตัวเดียว แต่บรูคกี้ที่เห็นลูกน้องของตนถูกฆ่าตายก็ไม่ได้แสดงความสะทกสะท้านใดๆ
“หึ พวกมันอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถเอาชนะมนุษย์ได้เลยหรือ?”
เขาหัวเราะเยาะพวกมัน แล้วหันไปที่ ‘เขี้ยวของไลแคน’ ในมือซูโฮก่อนจะเสนอข้อเสนอ
“ดีล่ะ ‘เขี้ยวของไลแคน’ ข้าจะฆ่ามนุษย์นั่นให้ เจ้าแค่ต้องมาอยู่กับข้า ข้ากำลังต้องการอาวุธดีๆ พอดี ข้าจะเป็นเจ้าของใหม่ของเจ้าเอง”
• หยุดพูดไร้สาระเถอะ เจ้าสัตว์ชั้นต่ำ เจ้าจะเป็นเจ้านายของข้าได้ยังไง? นายของข้ามีเพียงท่านไลแคนเท่านั้น!
“แต่ไลแคนก็ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
• ว่าไงนะ?! เจ้าอาจหาญนัก!
“ฮ่าฮ่า อย่าโกรธไปเลย อ่อนแอก็ต้องตาย และผู้ที่รอดชีวิตก็คือผู้แข็งแกร่ง เหมือนอย่างข้านี่ไง”
บรูคกี้หัวเราะอย่างชั่วร้าย ‘เขี้ยวของไลแคน’ รู้สึกโกรธและตะโกนไปที่ซูโฮ
“มนุษย์! ฆ่ามันซะ! แทงดาบข้าเข้าไปในคอของเจ้านั่น ที่มันกล้าหมิ่นประมาทท่านไลแคน!”
“คิกคัก สนุกจริงๆ ทำให้ข้าดูหน่อยสิ!”
ก่อนที่บรูคกี้จะพูดจบ ซูโฮก็พุ่งดาบ ‘เขี้ยวของไลแคน’ เข้าใส่คอของบรูคกี้
ฉึก!
-…!
บรูคกี้ที่กำลังหัวเราะอยู่ รู้สึกถึงความเย็นของคมดาบที่ปักลงไปในคอของเขา
“เค...แค่ก?”
เสียงอ่อนแรงดังออกมาจากปากของบรูคกี้ ดวงตาที่เบิกกว้างของเขาเห็นซูโฮยืนอยู่ในท่าพร้อมที่จะสู้ อีกมือหนึ่งจับคอของมนุษย์หมาป่าตัวสุดท้ายไว้
“เป็นไง?”
ดวงตาของบรูคกี้หรี่ลงอย่างอาฆาต
“...เจ้าสนุกดีนี่”
แม้ว่าดาบจะปักอยู่ในคอของเขา แต่เขายังคงมีท่าทางไม่สะทกสะท้าน
“แต่ด้วยการโจมตีแค่นี้ เจ้าไม่อาจฆ่าข้าได้หรอก”
“ข้ารู้ดี แต่ข้าทำให้เจ้าบาดเจ็บได้”
ซูโฮกระดิกนิ้ว
‘อำนาจของผู้ปกครอง’
แผดเสียง
‘หมุน!’
ดาบที่ปักอยู่ในคอของบรูคกี้เริ่มหมุนราวกับสว่าน
กรั๊วๆๆๆๆๆๆ!
“อ๊าาา!”
ความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้นทำให้บรูคกี้ดิ้นรนอย่างหนัก
‘หมุนไปเรื่อยๆ’
หมุนเร็วขึ้น!
กร๊วดกร๊าดๆๆๆๆๆๆๆ!
“ค่อก!”
‘หมุนต่อไป!’
ให้ลึกขึ้น!
[ใช้สกิล: ฟาดฟันด้วยพายุ]
กรร๊วดกร๊าดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
“อ๊ากกกก! ไอ้เจ้าเวร! ข้าจะฆ่าแก-!”
เขี้ยวของไลแคนหมุนพุ่งเข้าไปในร่างของบรูคกี้เหมือนพายุ ทำให้บรูคกี้เจ็บปวดและดิ้นรน
• …เจ้าช่างน่าประทับใจจริงๆ
เสียงหัวเราะเยาะเบาๆ ของ ‘เขี้ยวของไลแคน’ แว่วมาถึงซูโฮ
• แต่เจ้ามั่นใจหรือว่าเจ้าจะเอาชนะมันได้?
แม้ตอนนี้ซูโฮจะทำให้บรูคกี้เจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะฆ่าบรูคกี้ได้
แม้บรูคกี้จะอ่อนแอลงมาก แต่ความสามารถในการฟื้นฟูของเขาก็ยังคงสูงกว่าพลังโจมตีของซูโฮ
แต่ว่า
มันไม่ใช่ความรู้สึกดีหรอกหรือ?
‘แต่ไลแคนก็ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?’
เจ้ากล้าดียังไง...! แม้แต่จะประหารเจ้าก็ยังไม่เพียงพอที่จะให้อภัยต่อการดูหมิ่นผู้เป็นเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่!
แต่ความเป็นจริงแล้วซูโฮพึงพอใจได้เพียงแค่นี้เท่านั้น...
และผลลัพธ์ของมันคือ...
“อ๊ากกกกก! แก! ข้าจะฆ่าแก-!”
บรูคกี้ที่บาดเจ็บเริ่มปลดปล่อยพลังอันโหดเหี้ยมออกมาเพื่อกำจัดซูโฮ
ตูม!
บรูคกี้ที่บาดเจ็บดิ้นรนด้วยความโกรธ พลังที่พุ่งพล่านออกมานั้นทำให้ภูเขากวานอักซานสั่นสะเทือน
“คยาอออ!”
แรงกดดันที่หนักอึ้งราวกับหินถล่มทับพุ่งตรงมาที่ซูโฮ
ในขณะนั้นเอง
• …ขอโทษด้วย แต่ขอบคุณที่ช่วยปกป้องศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายของทหารพ่ายแพ้
เสียงที่มุ่งมั่นของ ‘เขี้ยวของไลแคน’ ดังขึ้นในหัวของซูโฮ
กึก!
“กรึ๊ก?!”
ร่างของบรูคกี้ที่กำลังจะเหยียบซูโฮต้องหยุดชะงักลงชั่วขณะหนึ่ง
[เขี้ยวของไลแคน, แกนี่มัน-! ข้าจะฆ่าแก!]
ภายในร่างของบรูคกี้เกิดการเคลื่อนไหวที่ถูกควบคุมโดยเขี้ยวของไลแคน ทำให้ซูโฮได้ยินเสียงของมันอย่างเร่งด่วน
• หนีไปซะ! ข้าจะพยายามถ่วงเวลาให้เจ้าหนีไปได้!
แต่แล้ว...
ซูโฮที่ควรจะหนีกลับไม่มีทีท่าว่าจะถอยหลังไปเลย
ตุบ!
ในตอนนั้นเอง ลมหายใจสุดท้ายของมนุษย์หมาป่าตัวสุดท้ายก็หมดลงในมือของซูโฮเหลือเพียงบรูคกี้ที่ชะงักค้างอยู่
[จำนวนศัตรูที่ต้องสังหาร: 10 คน]
ทันใดนั้นข้อความก็ปรากฏขึ้น
ติ๊ง!
[คุณได้ทำภารกิจฉุกเฉิน: สังหารศัตรูสำเร็จแล้ว]
ติ๊ง!
[ระดับของคุณเพิ่มขึ้นแล้ว!]
ติ๊ง!
[รางวัลต่อไปนี้พร้อมให้รับแล้ว]
รางวัลที่ 1: คะแนนค่าสถานะ +5
รางวัลที่ 2: ฉายา "ผู้สังหารหมาป่า"
"ยอมรับรางวัล"
ติ๊ง!
[คุณได้รับฉายา: ผู้สังหารหมาป่า]
ซูโฮหยิบอาวุธที่มนุษย์หมาป่าใช้ทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมา และสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเปล่งประกายเหมือนฮันเตอร์
ในตอนนั้นเอง
[ฉายา: ผู้สังหารหมาป่า]
ฉายาที่มอบให้กับฮันเตอร์ที่มีความสามารถในการสังหารหมาป่าได้อย่างเชี่ยวชาญ เมื่อสู้กับสัตว์ประหลาดประเภทสัตว์ คุณสมบัติทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 40%
"เริ่มการล่า"
ซูโฮถูกห่อหุ้มด้วยพลังอันแข็งแกร่งและพร้อมที่จะล่า
