แสงสว่างแห่งจิตใจ (8)
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 42>
5. แสงสว่างแห่งจิตใจ (8)
******
"อาจารย์ ผม..."
"หยุดนะ"
ตุบ
หอกสีดำแตะที่หน้าอกของอารอน
"นายออกไปตอนนี้แล้วจะทำอะไรได้"
"ผมเรียนรู้การใช้กรรมแล้ว! ผมต้องช่วยได้บ้างแหละ!"
"นายท่านยังทำไม่ได้ แล้วนายจะทำได้เหรอ?"
"....!"
เด็กชายพูด
"สิ่งที่ควรทำ…คือนายต้องใจเย็นๆ และสงบสติอารมณ์ลง"
"..."
"ฉันบอกให้นายทำเท่าที่ทำได้ แต่ดูสถานการณ์ตอนนี้แล้ว คงไม่มีเวลาให้ทำแบบนั้นแล้วล่ะ"
อารอนเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์พูด
นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งกังวลว่ามันอันตรายหรือไม่
"ถ้าควบคุมกรรมนั้นได้ ฉันสามารถพานายและฉันออกไปได้อย่างปลอดภัย แต่ฉันไม่คิดว่านายจะยอมทำแบบนั้น"
"แน่นอนครับ"
"ถ้ารอเฉยๆ ก็คงโดนมิติที่กำลังจะพังทลายกลืนกิน"
เด็กชายส่ายหัว
"นายจะชนะมันได้ไหม? เงาที่อยู่ข้างๆ นาย"
อารอนมองไปด้านข้าง
เงาสีแดงยังคงจ้องมองเขาอยู่
มันใหญ่ขึ้นกว่าเดิม
เงาสีแดงยิ้มอย่างบ้าคลั่ง เหมือนมันกำลังเยาะเย้ยความโชคร้ายของอารอน
"...ผมจะเอาชนะมันให้ได้ครับ"
เขาไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้
เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
เขาถูกพรากความสุขไปหลายครั้งเพราะไม่มีพลัง
แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม
'ครั้งนี้ ต่อให้ตาย...'
เขาก็จะไม่ยอมถูกพรากไปอีก
"งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฉันไปล่ะ ฝากบ้านด้วยนะ"
"อาจารย์จะไปเหรอครับ?"
"แน่นอนก็ต้องไปสิ"
เด็กชายสะพายหอกไว้บนบ่า
"อย่ายอมแพ้เงานั้นจนกว่าฉันจะกลับมานะ"
"ครับ"
"ถ้านายยอมแพ้ ฉันจะฆ่านายเอง"
"ได้เลยครับ"
อารอนพูดอย่างจริงจัง
"เอ๊ะ ฉันล้อเล่นน๊าอย่าทำหน้าตึงสิ"
"ผมจริงจังนะครับ"
"โอ๊ย นายนี้มันเล่นด้วยไม่สนุกเลย จริงๆ นะ"
เด็กหนุ่มพึมพำอย่างหมดแรง
จากนั้นร่างของเขาก็ค่อยๆหายไป
อาจารย์ออกไปจากลัวนานเเล้ว
ตามจดหมายของฮีโร่ที่ชื่อเซริส
"..."
อารอ นที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังมองไปที่หมายเรียกบนโต๊ะ
ฟู่
กระดาษเริ่มลุกไหม้จากปลายด้านหนึ่งและค่อยๆ หายไป
'ทุกอย่างเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ'
โลกที่อารvนรู้จักกำลังพังทลาย
สิ่งที่เขาเชื่อมั่นกำลังสลายไปเป็นฟองสบู่
แต่ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ครั้งแรก
เขาเคยลิ้มรสชาติมันมาหลายครั้งแล้ว
ตอนที่พ่อแม่ของเขาถูกโจรฆ่าตาย
เมื่อทาวน์เนียร์ถูกทำลายโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ในตอนนั้น อารอนไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เขาได้แต่สิ้นหวังกับความโชคร้ายและสาปแช่งโลกนี้
เขาไม่สามารถต่อต้านหรือปกป้องอะไรได้เพราะเขาไม่มีพลัง
แต่ครั้งนี้จะแตกต่างออกไป
อารอนมีพลังแล้ว
ตอนนี้เขาสามารถปกป้องทุกคนได้แล้ว
อารอนเดินออกจากห้องของเด็กชาย
เขาเดินผ่านโถงทางเดินและผ่านโต๊ะอาหาร
ออมเล็ตที่เย็นชืดไม่สำคัญอีกต่อไป
เขาหยิบหอกสีเงินที่แขวนอยู่บนผนังแล้วมุ่งหน้าไปยังลานฝึก
'นี่ไม่ใช่ความสิ้นหวัง'
มันแตกต่างจากตอนนั้นโดยสิ้นเชิง
นี่ไม่ใช่ความท้อแท้
ไม่เป็นไร
บางทีอารอนอาจจะกำลังรอช่วงเวลาแบบนี้อยู่ก็ได้
เพื่อทดสอบว่าเขาคู่ควรที่จะปกป้องความสุขหรือไม่
เขาเคยเชื่อว่าสักวันหนึ่งการทดสอบจะมาถึง
'อาจารย์บอกว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว'
เรื่องนั้นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
ที่นี่คือโลกที่ถูกควบคุมด้วยกรรม
อารอนหลับตาลงและพูดเบาๆ
เสียงที่ไม่เป็นภาษาเปล่งออกมา
วู้ม!
เงาที่ทอดยาวด้านหลังอารอนเริ่มสั่นไหว
ปาฏิหาริย์ที่เปลี่ยนภาพลวงตาให้เป็นจริงเริ่มปรากฏขึ้น
ใช่แล้ว
มันเป็นไปได้
ในที่สุด หลังจากผ่านมานานแสนนาน อารอนก็สามารถทำให้มิตินี้กลายเป็น 'สมบัติ' ของเขาได้สำเร็จ
มันเป็นไปได้มาตั้งนานแล้ว
เด็กชายก็เคยบอกเขาแล้ว
ถ้าเขาตั้งใจจริง เขาทำได้ตั้งนานแล้ว
'หยุด'
อารอนออกคำสั่ง
ทันใดนั้น ทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไป
ช่วงเวลาพลบค่ำผ่านพ้นไป
สิ่งที่เติมเต็มโลกไม่ใช่แสงสีส้มของพลบค่ำอีกต่อไป
แต่เป็นแสงสีเงินที่ใสสะอาดบริสุทธิ์
“....”
อารอนมองขึ้นไปบนฟ้า
มีดวงจันทร์สีเงินขนาดใหญ่ลอยขึ้นมาบนท้องฟ้า
แสงนั้นใหญ่จนบดบังครึ่งหนึ่งของท้องฟ้าที่มืดมิด
พลบค่ำเปลี่ยนเป็นรุ่งอรุณ
ใบไม้ที่ส่องประกายภายใต้แสงจันทร์หยุดนิ่งกลางอากาศ
ตอนนี้ใบไม้ไม่ไหวติงอีกต่อไป
'สำเร็จแล้ว'
โลกที่ประตูปิดตาย
จากนี้ไป ที่นี่...
เวลาจะไม่ไหลไปข้างหน้าอีกต่อไป