บทที่ 400 ศาสตราจารย์
บทที่ 400 ศาสตราจารย์
เสิ่นจือหง ยิ้มแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ เดี๋ยวพ่อแม่ก็จะมาที่นี่กันหมด วันนี้ฉันจะทำอาหารเอง”
“พี่หง ฉันช่วยคุณนะ” เฉินเจียเจีย กล่าวขึ้น “คุณอยากให้ฉันทำอะไร ฉันช่วยล้างผักดีไหม?”
“ได้เลย!” เสิ่นจือหง ชอบเด็กสาวคนนี้มาก จึงยิ้มตอบทันที
ในขณะเดียวกัน หยางกัง กับเฉินเฉิง นั่งอยู่ด้วยกัน โดยมีเฉินจาง อยู่ข้างๆ
“ว่าแต่นายให้เขาทำอะไร?” หยางกัง ถามเฉินเฉิง ด้วยความอยากรู้
เฉินเฉิง เหลือบมองเฉินจาง
เฉินจาง ก็มองเฉินเฉิง ด้วยความคาดหวัง
เฉินเฉิง ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันเตรียมให้เขาไปเรียนงานทำเครื่องใช้ไฟฟ้าที่โรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้า”
“เครื่องใช้ไฟฟ้า?” หยางกัง อึ้งไป
ข่าวที่เฉินเฉิง จะเปิดโรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้ายังไม่ถูกเปิดเผย จึงไม่มีใครรู้
“ใช่” เฉินเฉิง กล่าว “ฉันมาจากการซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าน่าจะลองเปิดโรงงานเล็กๆ ผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าดู เพื่อดูว่าจะทำกำไรได้หรือไม่”
หยางกัง อ๋อออกมาเสียงหนึ่ง แต่ไม่ได้สนใจนัก “ก็ดี เขาเป็นผู้ชายเหมาะสมที่จะไปทำงานที่นั่น จริงๆ แล้ว ทำงานให้ดีล่ะ!”
“ผมรู้ครับ!” เฉินจาง พยักหน้า
คุยกันได้สักพัก เสิ่นเกา กับถังเหม่ย ก็มาถึง
อาจจะเป็นเพราะเวลาผ่านไปนานแล้ว ถังเหม่ย จึงไม่ค่อยรังเกียจเฉินเฉิง พอเข้ามาก็จับมือเสิ่นจือฮวา เข้าห้องไปทันที
“จือฮวา มาเถอะ!” เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว ถังเหม่ย ยื่นเงิน 200 หยวนให้เสิ่นจือฮวา
เสิ่นจือฮวา ตกใจ “แม่ ให้เงินฉันทำไมคะ…”
ถังเหม่ย ยัดเงินใส่มือเธอแล้วพูดว่า “เธอกำลังตั้งท้อง ฉันกลัวว่าเฉินเฉิง จะไม่ให้เงินเธอไปซื้อของบำรุงร่างกาย เธอไปซื้อไก่สักสองสามตัวมากินบำรุงนะ เมื่อก่อนเธอตั้งท้องเนี่ยนเนี่ยน แม่…”
พอมาถึงตรงนี้ ถังเหม่ย พูดไม่ออก
“แม่ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลเธอให้ดี” สุดท้าย ถังเหม่ย ก็ถอนหายใจเบาๆ “ช่วงนี้แม่คิดทบทวนดูแล้ว แม่… แม่ไม่ได้ทำดีกับใครเลย!”
“แม่ อย่าคิดมากเลย ฉันลืมเรื่องในอดีตไปหมดแล้ว อีกอย่างเฉินเฉิง ก็ดูแลฉันดี”
“นั่นเป็นเรื่องของเขา เงินนี้เธอเก็บไว้ อยากกินอะไรก็ซื้อ ไม่ต้องอดออมตัวเองอีกแล้ว”
“แม่ ฉันรู้แล้วค่ะ!”
“เอาล่ะ ฉันจะไปช่วยจือหง ทำอาหาร”
“ไม่ต้องค่ะ!” เสิ่นจือฮวา ส่ายหน้า “เจียเจีย กำลังช่วยพี่ทำอาหารอยู่ แม่ไม่ต้องไปช่วยหรอกค่ะ”
“ว่าแต่ พวกเขาสองคนอยู่บ้านนี้ใช่ไหม?” ถังเหม่ย ขมวดคิ้ว “เธอจะต้องระวังนะ”
“ไม่ใช่ค่ะ!” เสิ่นจือฮวา พูด “เจียเจีย จะอยู่ที่บ้านนี้เพื่อดูแลฉัน ส่วนเฉินจาง เมื่อโรงงานเริ่มทำงานแล้วก็จะให้เขาไปอยู่หอพักที่โรงงาน มิเช่นนั้นก็จะไม่สะดวกใช่ไหมคะ”
“ฉันจะบอกเธอไว้ว่า” ถังเหม่ย พูด “ผู้หญิงที่แต่งงานเข้าบ้านสามี มันไม่ใช่เรื่องง่าย เฉินเฉิง อาจไม่มีพี่น้อง แต่ตอนนี้อยู่ๆ ก็มีญาติพี่น้องโผล่มา เธอต้องระวังอย่าให้พวกเขารังแกเธอนะ”
เสิ่นจือฮวา ยิ้มบางๆ “แม่ คิดมากไปแล้ว พวกเขาดีกับฉันมาก อีกอย่างนี่เป็นบ้านของฉันกับเฉินเฉิง ฉันจะปล่อยให้ใครมารังแกได้ยังไง? เอาล่ะ อย่าคิดมากเลย ตอนนี้มันเป็นยุคใหม่แล้ว”
“เอาล่ะๆ เธอก็ระวังตัวเองให้มากๆ”
……
เฉินเจียเจีย ทำงานว่องไว เสิ่นจือหง ทำอาหารก็รวดเร็ว พอถึงเวลาเที่ยง โต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยอาหารแล้ว
ตั้งแต่ซุปไก่ไปจนถึงอาหารผัด มีครบทุกอย่าง
“พี่หง คุณทำอาหารอร่อยจังเลย!” เฉินเจียเจีย พูดอย่างอดไม่ได้ “อร่อยกว่าที่ฉันทำเยอะเลย”
เสิ่นจือหง ชอบเด็กสาวคนนี้มาก จึงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่หรอก เธอทำงานก็เป็นระเบียบดี หลังจากนี้จือฮวา คงต้องพึ่งเธอ ดูแลเธอดีๆ นะ”
“ฉันรู้ค่ะ!” เฉินเจียเจีย ยิ้มสดใส “ฉันกำลังเรียนรู้ตำราอาหารอยู่ พี่ชายซื้อให้ฉัน บอกให้ฉันอ่านตำราอาหารบ่อยๆ ทำอาหารที่มีสารอาหารเยอะๆ ให้ลูกในท้องได้รับสารอาหารมากที่สุด”
“ดีมาก!” เสิ่นจือหง ดีใจแทนเสิ่นจือฮวา มองหยางกัง แล้วพูดว่า “หลังจากนี้เธอก็ต้องหาสามีที่ดีแบบพี่ชายเธอนะ อย่าให้ตัวเองต้องลำบาก”
หยางกัง หน้าแดงพูดว่า “จือหง ฉัน… ตอนนั้นฉันก็กินไก่ไปเยอะเลย”
เสิ่นจือหง หัวเราะ “ใช่ๆ ฉันไม่ได้ไม่พอใจ เอาล่ะ มาทานข้าวกันเถอะ”
พอมีเฉินเจียเจีย กับเฉินจาง เพิ่มขึ้นมา โต๊ะอาหารก็ดูเล็กลงไปถนัด สุดท้ายเลยต้องมีคนนั่งกินและคนยืนกิน แต่ทั้งครอบครัวก็กินกันอย่างมีความสุข
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว เสิ่นจือหง กับเฉินเจียเจีย ก็ช่วยกันเก็บโต๊ะ
เสิ่นเกา อุ้มเนี่ยนเนี่ยน ดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา ขณะเดียวกันก็บ่นว่า “พักผ่อนมานานแล้ว ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว”
“ใช่เลย!” หยางกัง พยักหน้าเห็นด้วย “ถึงเวลากลับไปทำงานแล้ว ว่าแต่นายเล็ก ปีหน้าเราจะทำอะไรดี?”
“เดือนหน้าโรงงานของเราน่าจะสร้างเสร็จแล้ว!” เฉินเฉิง กล่าว “เดือนหน้าของที่เรามีก็ใกล้จะขายหมดแล้ว หมายความว่า เราจะได้ย้ายไปทำงานที่โรงงานใหม่ในเวลานั้นพร้อมๆ กัน ขณะเดียวกัน ฉันจะได้สั่งซื้อของจากงานแสดงสินค้า เพื่อพี่กัง สบายใจได้เลย มีงานทำแน่นอน”
หยางกัง พยักหน้า
ตอนนี้เฉินเฉิง ให้ค่าตอบแทนเขาดีกว่าที่ซุ่นผิง มาก เขาก็หวังว่าเฉินเฉิง จะทำเงินได้มากๆ เพื่อที่เขาจะได้มีส่วนแบ่งด้วย
“น้องกัง หลังจากนี้ฉันอาจจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับงานในโรงงานมากนัก โดยเฉพาะเรื่องการผลิต” เฉินเฉิง ตรึกตรองแล้วรู้สึกว่าต้องบอกหยางกัง ให้เข้าใจถึงความสำคัญ “หน้าที่หลักของนายคือดูแลความคืบหน้าของการผลิตและคุณภาพ แต่นายต้องควบคุม ให้ดี อย่าให้ล่าช้า โดยเฉพาะสินค้าที่ส่งออกไป ที่ฝั่งพ่อนั่นเป็นโรงงานของรัฐ คุณภาพเดิมก็เข้มงวดอยู่แล้ว และคนงานก็มีประสบการณ์ดี ฉันไม่กังวลมากนัก แต่สินค้าที่ส่งไปยังสามโรงงานเล็กๆ ของพี่ไช่ นั่น นายต้องจับตาดูให้ดี ฉันกลัวว่าพวกเขาจะเร่งงานจนละเลยคุณภาพ ผลิตเสื้อผ้าออกมาไม่ได้มาตรฐาน นั่นจะทำให้ชื่อเสียงของเราเสียหาย”
“ไม่ต้องห่วง!” หยางกัง กล่าว “เรื่องคุณภาพฉันควบคุมอย่างเข้มงวดอยู่แล้ว”
“ฝั่งฉันก็ไม่ต้องห่วง” เสิ่นเกา กล่าว “เสื้อผ้าของนายทำไม่ยากเลย ตรงกันข้าม มันง่ายมาก ฉันก็กลัวว่าถ้ามันง่ายเกินไป คนพวกนี้จะไม่จริงจัง ดังนั้นในกรณีที่ไม่กระทบกับความคืบหน้า ฉันจะให้พวกเขาทำงานซ้ำบ้างเป็นระยะๆ เป้าหมายก็เพื่อให้พวกเขาตื่นตัว และใส่ใจเรื่องคุณภาพมากขึ้น”
เฉินเฉิง หัวเราะ “พี่กัง เรียนรู้ไว้หรือยัง?”
หยางกัง อึ้งไป คิดอยู่นานก่อนจะถามว่า “พ่อ ก่อนหน้านี้ตอนผมอยู่ที่ซุ่นผิง โรงงานของเรามีจำนวนงานซ่อมไม่น้อยเลย นี่พ่อจงใจทำให้พวกเราไม่ว่างหรือเปล่า?”
เสิ่นเกา หัวเราะ “ที่จริงแล้ว แม้พวกนายจะเห็นว่าจำนวนงานซ่อมของเรามากกว่าที่อื่น แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เรามีสามแผนก และจำนวนงานซ่อมที่น้อยที่สุดคือแผนกของเรา เราแค่ทำบ่อยกว่าที่อื่น ทำไมถึงเป็นแบบนั้น? ก็เพราะฉันคอยติติงพวกนายอยู่บ่อยๆ ทำให้นายใส่ใจเรื่องคุณภาพมากขึ้น มันจึงดูเหมือนว่าเราทำงานซ่อมเยอะ แต่ถ้าไปดูสถิติที่โรงงาน เราจะพบว่าจำนวนงานซ่อมของเราน้อยที่สุด”
