บทที่ 247 Rapper คนแรกของวิทยาลัยการเงินขั้นสูง
###
เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ห้องเรียนที่วิทยาลัยการเงินขั้นสูง มหาวิทยาลัยจงไห่เจียวทง เต็มไปด้วยเสียงพลิกหน้ากระดาษจำนวนมากที่ดังต่อเนื่อง
“ทุกคนหยุดเขียน!”
“นักศึกษาที่นั่งแถวหลังสุด กรุณารวบรวมข้อสอบจากด้านหลังไปด้านหน้า”
“หลังจากเก็บข้อสอบแล้ว นักศึกษาสามารถออกจากห้องสอบได้เลย”
“สุดท้าย ขอให้ทุกคนมีความสุขในช่วงปิดเทอมฤดูหนาว และสวัสดีปีใหม่!”
หลังเสียงกริ่งหยุดลง อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนส่งรอยยิ้มและพูดออกมาเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน
“เย้!”
“ปิดเทอมแล้ว!”
“กลับบ้านกันเถอะ!”
“อาจารย์ สวัสดีปีใหม่!”
…
ห้องเรียนแบบขั้นบันไดที่เคยเงียบสงบพลันกลับมีชีวิตชีวาขึ้นในพริบตาเดียว
ถังหยวนมองดูเพื่อน ๆ ที่กำลังส่งเสียงเชียร์ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนริมฝีปาก พร้อมกับเก็บอุปกรณ์การเรียนและกระเป๋าของตนเองอย่างไม่รีบร้อน
“พี่หยวน ยากมากเลยนะ!”
“ฉันน่าจะสอบตกแน่ ๆ!”
ทันใดนั้นเอง กวนหยุนเทาที่นั่งอยู่ข้างหน้าถังหยวนก็หันกลับมาพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
ถังหยวนมองกวนหยุนเทาแวบหนึ่ง “ฉันให้โอกาสนายพูดใหม่อีกครั้ง รอดูผลสอบแล้วถ้านายไม่เพียงแต่ไม่สอบตก แต่ยังติดอันดับ 50% แรกของชั้นเรียน เทอมหน้านายย้ายออกจากห้องพัก ให้ฉีหมิงย้ายเข้ามาอยู่แทน”
“โอ้โห!”
“อย่างนั้นก็ดีเลยสิ!”
เมื่อหลี่ฉีหมิงที่นั่งอยู่หลังถังหยวนได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทันที จากนั้นก็ยื่นหัวออกมาแสดงท่าทีเย้ยหยันกวนหยุนเทา
“แฮ่ม ๆ…”
“พี่หยวน ฉันคิดดูดีแล้ว”
“เหมือนฉันจะทำข้อสอบได้ดีนะ ไม่น่าจะสอบตกหรอก”
เผชิญหน้ากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของถังหยวนและแววตาโลภของหลี่ฉีหมิง กวนหยุนเทาหดคอและหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา
“นายรู้ไหมว่าตอนที่ฉันเรียน ฉันเกลียดคนแบบไหนที่สุด?” ถังหยวนเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นยืน “ฉันเกลียดที่สุดคือพวกที่หลังสอบแล้วบอกว่าทำข้อสอบได้ไม่ดี แต่พอผลสอบออกมากลับได้คะแนนดีกว่าใครเพื่อน คนแบบนี้ถ้าใช้คำพูดของเสี่ยวหมิง เขาว่ามันน่าตายจริง ๆ!”
“กวนหยุนเทา นายมันน่าตายจริง ๆ!”
หลี่ฉีหมิงตะโกนเสริมพร้อมกับถลึงตาใส่กวนหยุนเทา
“ขอโทษ ๆ”
“ตอนมัธยมปลาย ฉันโดนพวกเด็กเรียนที่เก่งเกินไปบั่นทอนกำลังใจจนชิน พอเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังเลิกนิสัยนี้ไม่ได้”
กวนหยุนเทาเกาหัว หิ้วกระเป๋าตามหลังถังหยวนไป
ตอนนี้ ถังหยวนเป็นที่ยอมรับอย่างไม่มีข้อกังขาในกลุ่มนักศึกษาใหม่ของวิทยาลัยการเงินขั้นสูง ดังนั้นเมื่อถังหยวนขยับตัวนิดหน่อย เฉินหย่งปิงและเพื่อน ๆ ก็รีบเข้ามาหา
“พี่หยวน ใกล้จะปิดเทอมแล้ว”
“คุณมีแผนจะทำอะไรหรือเปล่า?”
เฉินหย่งปิงเข้ามาใกล้ ถามถังหยวน
“ฉันจะอยู่ที่จงไห่สองวัน วันที่ 11 จะบินไปเยี่ยนจิง แล้วอยู่ที่นั่นสองวัน จากนั้นบินตรงไปหางโจว เตรียมกลับบ้านฉลองปีใหม่”
ถังหยวนตอบอย่างตรงไปตรงมา ขณะเดินก็พูดไปด้วย
เมื่อเฉินหย่งปิงได้ยิน ก็พยักหน้าเล็กน้อย “พี่หยวน คืนนี้มีธุระไหม? ถ้าไม่มี ฉันจะจัดงานเลี้ยงสักงาน รวมตัวกันเหมือนเดิม กินเหล้ากันหน่อย”
“เอาสิ”
“คืนนี้ฉันว่าง”
“จัดการได้เลย”
ถังหยวนตอบตกลงอย่างง่ายดาย
“พวกนายล่ะ?”
“ว่างกันไหม?”
“ไปกินหมาล่า กันหน่อยไหม?”
เฉินหย่งปิงหันไปมองกวนหยุนเทาและเพื่อน ๆ
“ไม่มีปัญหา!”
“พาเพื่อนดื่มไปด้วยได้ไหม?”
“บ้าเอ๊ย นายจะจัดงานไม่บอกกันแต่เนิ่น ๆ ฉันจองตั๋วเครื่องบินไปแล้วนะ ตอนนี้ต้องเปลี่ยนตั๋วใหม่อีก!”
“พี่หยวนมีเวลาว่าง ฉันก็ต้องว่าง พวกสาว ๆ น่ะ มีแต่ทำให้ฉันดื่มช้าลง!”
“ถึงคราวนายแล้ว ดูสิว่าคราวนี้นายจะหลอกกินเงินฉันได้หรือเปล่า!”
…
ทุกคนตอบรับคำเชิญของเฉินหย่งปิงอย่างสนุกสนาน แม้แต่คนที่จองตั๋วเครื่องบินหรือมีนัดกับสาว ๆ ไปแล้ว ก็ไม่ลังเลเลยสักนิด
ทำไมล่ะ?
ก็เพราะถังหยวนไง
การได้เรียนที่วิทยาลัยการเงินขั้นสูงได้ หมายความว่าต้องเป็นคนฉลาดล้ำหรือไม่ก็มีฐานะที่บ้านดีมาก ทุกคนรู้ดีว่าการได้เป็นเพื่อนกับถังหยวนจะเป็นสิ่งที่มีค่ามากแค่ไหน
แม้ว่าสำหรับพวกเขาแล้ว ถังหยวนจะเป็นเหมือนปริศนา แต่แค่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถังหยวนเผยออกมา ก็ทำให้พวกเขารู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่เหมือนภูเขาสูง
ขาใหญ่ระดับนี้ ถ้าไม่รีบจับเอาไว้ จะไปจับตอนไหน?
“ดีเลย!”
“คืนนี้เจอกันตอนหนึ่งทุ่ม!”
“ที่ร้าน Northeastern Craft BBQ นะ เดี๋ยวส่งที่อยู่ในกรุ๊ปแชท!”
เฉินหย่งปิงไม่สนใจกับการหยอกล้อของเพื่อน ๆ และตัดสินใจสรุปเรื่องนี้ทันที จากนั้นทุกคนก็หัวเราะพูดคุยกันและแยกย้ายกลับหอพักเพื่อเก็บของ
…
ทุ่มครึ่ง ร้าน Northeastern Craft BBQ
ถังหยวนและเพื่อน ๆ นั่งอยู่ในห้องส่วนตัว ล้อมรอบโต๊ะกลมใหญ่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยบาร์บีคิวหลากหลายชนิด รวมถึงอาหารห่อฟอยล์และสลัดเย็นต่าง ๆ แค่ดูแล้วก็เรียกน้ำย่อยได้เป็นอย่างดี
“ร้านนี้มีสไตล์บาร์บีคิวแบบเก่าดั้งเดิมของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ”
“วัตถุดิบสดและให้เยอะ เครื่องปรุงก็ใส่เต็มที่”
“ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงบ้าน ฉันก็จะมาที่นี่กินสักมื้อ”
ในฐานะเจ้าภาพ เฉินหย่งปิงเชิญชวนทุกคนอย่างอบอุ่น ทุกครั้งที่เห็นเพื่อน ๆ ข้างตัวมีความสุขหรือชื่นชอบอาหาร เขาก็จะรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ
ความซื่อสัตย์ จริงใจ ใจกว้าง มีน้ำใจ มิตรภาพ…
เหล่านี้คือสิ่งที่บ่งบอกความเป็นเฉินหย่งปิง
แม้ว่าสถานะทางบ้านของเฉินหย่งปิงจะอยู่ในระดับกลางค่อนไปทางต่ำเมื่อเทียบกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม บ้านเขามีเพียงรถบรรทุกใหญ่ห้าร้อยคันและรถบรรทุกพ่วงห้าร้อยคันเท่านั้น แต่ทุกคนก็ชอบเป็นเพื่อนกับเขามาก เพราะเมื่อเพื่อนมีเรื่อง เขาจะยืนหยัดเพื่อเพื่อนเสมอ
ภายใต้การต้อนรับของเฉินหย่งปิง ทุกคนจึงสนุกกับการกินหมาล่าและดื่มเบียร์ ทำให้บรรยากาศในห้องส่วนตัวเต็มไปด้วยความสุข
“แอ๊ด…”
“ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ!”
“ติดธุระนิดหน่อย มาช้าหน่อย”
ทันใดนั้น ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก และกัวซินอวี่ที่เร่งรีบก็ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มขอโทษบนใบหน้า
“เฮ้ย!”
“นายมาได้ซะที!”
“มาช้าตั้งครึ่งชั่วโมงนะ!”
“ไปทำอะไรมา?”
กวนหยุนเทาเห็นกัวซินอวี่ ก็ถลึงตาและตะโกนถามทันที
“เอ่อ…”
“แฟนอยากกินเค้ก ฉันก็เลยไปส่งเค้กให้เธอ”
กัวซินอวี่นั่งลงแล้วรีบเติมเบียร์ในแก้วตัวเอง ยิ้มแก้เก้อ
“แฟน?”
“นายไม่ใช่โสดหรอกเหรอ?”
“เมื่อไหร่ถึงมีแฟนอีก?”
เฉินหย่งปิงได้ยินก็ถามอย่างสงสัย
“ผม…”
“ผมกลับไปคืนดีกับแฟนเก่าแล้ว”
กัวซินอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาสงสัยของทุกคน
“หา?”
“คืนดีกันแล้วเหรอ?”
“เธอทำกับนายขนาดนั้น นายยังกลับไปคืนดีกับเธออีก?”
กวนหยุนเทารู้สึกโมโหทันที น้ำเสียงสูงขึ้นอีกแปดระดับ
“เฮ้อ…”
“ที่จริงก็ไม่ได้อยากหรอก แต่เธอมากอดฉันร้องไห้ใส่นี่สิ!”
“ใครจะทนได้ล่ะ!”
กัวซินอวี่ถอนหายใจและยกมือขึ้นพูด
“ซินอวี่”
“นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายเหมือนอะไร?”
ทันใดนั้น หลี่ฉีหมิงที่ยังไม่พูดอะไรก็พูดขึ้น
“เหมือนอะไร?”
กัวซินอวี่ถามโดยไม่ทันคิด
“นายเหมือน…”
หลี่ฉีหมิงค่อย ๆ ยืนขึ้น มือขวาหยิบขวดเบียร์มาใช้แทนไมโครโฟน จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็เริ่มแรปอย่างรวดเร็ว “ต้นไม้ยืนต้นในหมู่คนตาม แกนหลักในหมู่ตัวตลก มาสคอตของแมคโดนัลด์ หัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่แห่ง Gotham ลูกค้าคนสำคัญของแบทแมน ฮูตูตูแห่งความรัก การเดิมพันครั้งใหญ่ที่สุดของไพ่!”
“SKR~!”
เมื่อหลี่ฉีหมิงพูดจบ ห้องส่วนตัวก็ระเบิดออกด้วยเสียงหัวเราะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
“หลี่ฉีหมิงนี่มันตัวแสบปากเสียจริง ๆ!”
“ไม่ใช่แบบนั้นสิ นี่คิดว่าแรปแบบสัมผัสเดียวก็ถือว่าแรปเหรอ?”
“เลิกเถอะ ๆ ถ่ายเหลวก็ถือว่าเป็นการถ่ายเหรอ?”
“ตลกจริง ๆ คิดว่าป้าแดงก็ถือว่าเป็นแม่ไหม?”
“เสี่ยวหมิง ฉันขอประกาศ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายคือ Rapper คนแรกของวิทยาลัยการเงินขั้นสูง!”
“เจ๋ง ๆ นายมันอัจฉริยะจริง ๆ!”
…
ทุกคนหัวเราะกันอย่างเต็มที่ เสียงเคาะโต๊ะ เคาะจานดังก้องไม่หยุด
“หลี่ฉีหมิง ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้!”
“หลีกทางหน่อย ฉันต้องไปจัดการหลี่ฉีหมิงคืนนี้!”
“ฉันจะทำให้นายรู้ว่านรกเป็นยังไง!”
กัวซินอวี่ที่โดนแรปแบบนี้ทำเอางงเป็นไก่ตาแตก หลังจากได้สติแล้วก็ลุกขึ้นพุ่งไปหาหลี่ฉีหมิง แล้วใช้แขนโอบคอหลี่ฉีหมิงไว้พร้อมทำท่าเงื้อมือ
“แค็ก แค็ก…”
“ดื่มเหล้ามากไปมันทำร้ายสุขภาพนะ ดื่มให้พอดีเถอะ!”
เมื่อถูกท้าทาย หลี่ฉีหมิงก็ยอมทันที ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน
“พอดี? ไม่มีทาง!”
“ขอโทษ ๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก”
“แล้วใครล่ะที่เป็นต้นไม้ยืนต้นในหมู่คนตาม?”
“ฉัน ๆ”
“แล้วใครเป็นลูกค้าคนสำคัญของแบทแมน?”
“ฉัน ๆ!”
