บทที่ 380 ขอพรปีใหม่
บทที่ 380 ขอพรปีใหม่
“พี่สาว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เลยนะ มันเป็นเรื่องที่หยางเฉียง ก่อขึ้น!” เสิ่นจือฮวา พูดอย่างโกรธเคือง “แม่สามีของพี่ก็เหมือนแม่ของเรา ทั้งคู่รักแต่ลูกชาย ตอนนี้เห็นหรือยัง ความรักที่มากเกินไปสร้างปัญหาจนได้”
“พี่หง ไม่ต้องคิดมากนะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เท่าไหร่ พี่แค่ทำงานให้สบายใจก็พอแล้ว” เฉินเฉิง ปลอบโยน
เสิ่นจือหง พยักหน้าแล้วเดินออกไป
ไม่นาน หยางกัง ก็กลับมาอีกครั้ง เขาเดินเข้าไปในสำนักงาน ดูเหมือนมีอะไรจะพูดแต่กลับไม่พูดออกมา
“จะมาขอร้องแทนน้องชายใช่ไหม?” เฉินเฉิงถาม
“เฉินเฉิง ฉันรู้ว่าช่วงนี้ครอบครัวของฉันสร้างความเดือดร้อนให้เธอมาก แต่เขายังไงก็เป็นน้องชายแท้ ๆ ของฉัน ฉัน...ฉันไม่อาจเห็นเขาเข้าไปในคุกแบบนี้ได้ ขอร้องเธอปล่อยเขาสักครั้งเถอะนะ”
“พี่กัง ฉันได้บอกไปอย่างชัดเจนแล้ว พี่ก็คงเข้าใจดี”
“ฉันรู้ ๆ แต่เธอมีอำนาจในการพูดกับพวกเขาได้ไหม...ช่วยพูดแทนสักครั้งได้หรือเปล่า?” หยางกังยิ้มเศร้า
“พี่กัง ทำไมฉันต้องพูดแทนด้วยล่ะ?” เฉินเฉิงตอบกลับหลังจากนิ่งไปชั่วครู่ “ฉันกับพี่ถือเป็นญาติกัน แต่กับพวกเขาฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ถ้าพี่ถูกจับเข้าคุก ฉันยังช่วยพี่ออกมาได้เหมือนครั้งที่พี่ขายเครื่องใช้ไฟฟ้า แต่สำหรับน้องชายของพี่ ที่ทำลายโรงงานของฉัน ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย?”
หยางกังถูกถามจนพูดไม่ออก
“พอแล้ว!” เฉินเฉิงกล่าว “ทำงานไปเถอะ”
หยางกังยิ้มเศร้าแล้วเดินออกไป
เสิ่นจือฮวา เงียบมาตลอด จนกระทั่งพูดขึ้นว่า “สามี เขา...”
“ศักดิ์ศรีมันต้องหาเอง!” เฉินเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ไม่ว่าจะเป็นหยางเฉียงหรือพ่อแม่ของเขา พวกเขาไม่มีศักดิ์ศรีนั้น ฉันเสียหายแล้วยังต้องปล่อยพวกเขาไปอีกเหรอ? มันไม่มีเหตุผลแบบนั้นในโลกนี้หรอก พวกเขาอยากพูดอะไรก็พูดไป ฉันเฉินเฉิงชอบที่สุดที่จะเห็นพวกเขาทำลายตัวเอง แล้วส่งพวกเขาเข้าไปในคุก”
เสิ่นจือฮวา หัวเราะคิกคัก
“พอแล้ว ตอนนี้เรื่องจบแล้ว ทำงานอย่างสบายใจเถอะ” เฉินเฉิงดูนาฬิกาแล้วกล่าวต่อ “ถึงอย่างไรก็ใกล้วันหยุดแล้ว...เฮ้อ...”
“เอาอย่างนั้นก็แล้วกัน พี่กังเองก็คิดได้ด้วยตัวเองแหละ”
...
เรื่องของหยางเฉียงถูกตัดสินแล้ว หยางกังไม่ได้ไปหาเฉินเฉิง แต่ไปหาเสิ่นเกา และไปหาเลขาหลิน
ส่วนพวกเขาพูดคุยอะไรกัน เฉินเฉิงไม่สนใจและไม่คิดจะยุ่ง ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง
แต่จากที่เฉินเฉิงรู้จักเสิ่นเกา ส่วนใหญ่แล้วเสิ่นเกาน่าจะช่วยพูดแทนหยางกัง
แน่นอนว่า คงช่วยได้แค่ไม่ต้องชดใช้เงินมากเกินไป แต่หยางเฉียงก็คงต้องอยู่ในคุกไปอีกสักระยะ
เฉินเฉิงไม่ได้รู้สึกสงสารเลย แม้แต่ตอนที่เสิ่นสง เข้าคุก เขาก็ยังรู้สึกยินดีที่ได้เห็น
คนพวกนี้ยังขาดบทเรียนจากสังคม
นั่นทำให้พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ที่ขาดความรับผิดชอบ
วันที่ 25 ของเดือนใหญ่ เหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันปีใหม่ ในที่สุดก็ได้หยุดยาว
ปัง ปัง ปัง! ตามถนนเริ่มมีเสียงประทัดดังขึ้นเป็นระยะ
วันนี้เฉินเฉิงตั้งใจนอนตื่นสายยาวนาน จนกระทั่งตื่นหลังเนี่ยนเนี่ยน ด้วยซ้ำ
“พ่อเป็นคนขี้เกียจ!” เนี่ยนเนี่ยน เดินเข้ามาในห้อง ใช้มือทำให้ผมของเฉินเฉิงยุ่ง “พ่อ แม่เรียกไปกินข้าวเช้าแล้วนะ”
เฉินเฉิงลืมตา แล้วอุ้มเนี่ยนเนี่ยนขึ้นเตียง
เนี่ยนเนี่ยนหัวเราะคิกคัก “พ่อ ตื่นได้แล้ว...”
ขณะที่พ่อลูกกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสิ่นจือฮวา เปิดประตูเข้ามา ยิ้มแล้วพูดว่า “ยังเล่นกันอีก เร็ว ๆ ลุกไปกินข้าวเช้าได้แล้ว”
เฉินเฉิงถึงปล่อยเนี่ยนเนี่ยน แล้วรีบไปแปรงฟันล้างหน้า
อาหารเช้าคือก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นเนื้อ
“น้ำซุปหอมหวานขนาดนี้?” เฉินเฉิงถามขึ้นหลังจากชิมน้ำซุป
“ฉันเคี่ยวน้ำซุปกระดูกทั้งวันเมื่อวานนี้ เพื่อจะทำเป็นอาหารเช้าวันนี้” เสิ่นจือฮวา ยิ้มเบา ๆ “อร่อยไหม? เหมือนที่กินข้างนอกไหม?”
“อร่อยจริง ๆ!” เฉินเฉิงชม “ฝีมือทำอาหารของภรรยาฉันดีที่สุด”
เสิ่นจือฮวา หัวเราะอย่างมีความสุข “ใช่แล้ว วันนี้จะกลับบ้านเก่าของเราหรือเปล่า?” เสิ่นจือฮวา ถามขึ้นอย่างกระทันหัน
เฉินเฉิงชะงัก
ความจริง ตั้งแต่เฉินเฉิงทะเลาะกับลุงจนย้ายมาที่หรงเฉิง เขาไม่เคยกลับไปบ้านแม่ในช่วงปีใหม่เลย
มากสุดก็แค่กลับไปทำความสะอาดสุสานของพ่อในช่วงเช็งเม้ง
ต่อมาเมื่อแม่เสียชีวิต เฉินเฉิงก็ยังทำแบบเดิม
แต่ปีนี้เฉินเฉิงรู้สึกท้อใจมากจนแม้แต่เช็งเม้งเขาก็ไม่ได้กลับไปทำความสะอาดสุสาน
เฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า “เราจัดการเรื่องที่นี่ก่อน แล้วฉันว่า...หาเวลาไปสักครั้งดีกว่า ไปเยี่ยมสุสานพ่อแม่ของฉัน คงไม่กลับไปในช่วงเช็งเม้งแล้ว”
“ตกลง!” เสิ่นจือฮวา พยักหน้า
ที่จริงเธอรู้ว่าเฉินเฉิงอยากกลับไป
เมื่อก่อนเฉินเฉิงยากจน ไม่มีสภาพดี ไม่กล้ากลับไป แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ไม่ใช่ว่าเฉินเฉิงอยากอวดใคร แต่เพราะพ่อแม่ของเขาถูกฝังอยู่ที่นั่น
ทุกคนก็ต้องการทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจ
เฉินเฉิงก็คิดแบบนี้เช่นกัน
นอกจากนี้ ความคิดของคนจีนส่วนใหญ่คือการกลับบ้านไปฉลองปีใหม่
บ้าน ไม่ใช่แค่ที่ที่เราซื้อไว้ แต่เป็นที่ที่เราเติบโตมา
ยิ่งกว่านั้น สุสานพ่อแม่ของเฉินเฉิงก็อยู่ที่นั่น
“อีกสักครู่เราจะไปบ้านพ่อแม่ของเธอ!” เฉินเฉิงพูด “ซื้อของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
“ซื้อแล้ว ฉันซื้อเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้พ่อ แล้วก็ซื้อชุดหนึ่งให้แม่ เอ้อ ฉันยังซื้อเหล้าขาวกับไวน์แดงอีกขวดหนึ่ง พ่อของฉันชอบมาก”
“งั้นก็ดี!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ตอนเที่ยงไปทานข้าวที่บ้านเขากัน”
ตอนเที่ยง เฉินเฉิงขับรถพาครอบครัวไปที่บ้านของเฉินเกา
เมื่อเข้าไปเห็น หยางกังพาเสิ่นจือหงมาก่อนแล้ว
“เนี่ยนเนี่ยน!” เฉินเกาเห็นเนี่ยนเนี่ยนแล้วดีใจมาก รีบเดินไปอุ้มเนี่ยนเนี่ยน “หลานรักของตา มาให้ตาหอมที”
เนี่ยนเนี่ยนหัวเราะคิกคัก
ในบ้าน ถังเหมย กำลังยุ่งอยู่กับการฆ่าไก่ฆ่าเป็ด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวลาผ่านไปนานแล้วหรือเพราะใกล้ปีใหม่ ถึงไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจใส่พวกเขาเหมือนก่อน
“ดื่มชา!” เฉินเกาเริ่มชงชา
“พี่กัง เรื่องเป็นยังไงบ้าง?” เฉินเฉิงถามหยางกัง
หยางกังยิ้มเศร้าแล้วพูดว่า “โรงงานบอกว่าไม่ต้องชดใช้เงินมากนัก แต่...น้องเฉียงคงต้องอยู่ในคุกไปอีกสักระยะ”
เฉินเฉิงพยักหน้า “ก็ดีแล้ว”
“ให้เขาได้บทเรียนบ้างก็ดี!” เฉินเกากล่าว “ก่อนหน้านี้เสิ่นสงก็เป็นแบบนี้ วัยรุ่นที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ในสังคม ไม่รู้ว่าสังคมเป็นอย่างไร คิดแต่จะเล่นไปวัน ๆ ทำอะไรตามใจ มันไม่ถูกต้อง นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าสักวันเขาทำร้ายใครหรือก่ออาชญากรรม มันจะเป็นเรื่องร้ายแรง”
หยางกังก็พยักหน้า
“เรื่องนี้พี่ไม่ต้องคิดมากแล้ว...” เฉินเฉิงพูดปลอบโยน “สำหรับหยางเฉียง มันอาจจะเป็นเรื่องดี หลังจากนี้เขาคงจะปรับปรุงตัวเองบ้าง”
“ฉันไม่ว่าอะไรหรอก แค่พ่อแม่ของฉันที่ดูไม่ค่อยสบายใจ”
“ไม่สบายใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าพวกเขาไม่ตามใจหยางเฉียงมาตั้งแต่แรก หยางเฉียงก็คงไม่ต้องเข้าคุก” เฉินเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบ
