แสงสว่างแห่งจิตใจ (3)
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 40>
5. แสงสว่างแห่งจิตใจ (3)
*******
พรึ่บ!
อารอนใส่ฟืนเข้าไปในเตาไฟด้านล่าง ทำให้เปลวไฟลุกโชนขึ้น
พร้อมกับควันฉุนกึกที่พวยพุ่งออกมา
ฉ่า!
เริ่มได้ยินเสียงส่วนผสมสุกบนแผ่นเหล็กเหนือเตาไฟ
"แค่ก! แค่ก!"
อารอนไอ
แม้จะเปิดหน้าต่างทุกบานแล้ว แต่ควันก็ยังไม่ระบายออกไป
หรือว่าจะต้องสร้างปล่องไฟใหม่?
'ไหนดูสิ ตรงนี้ดีไหม...'
อารอนชี้มือไปมาขณะที่อ่านตำราอาหารข้างๆ เขา
'ใส่เกลือและพริกไทยในปริมาณที่พอเหมาะ?'
พอเหมาะ?
จำนวนที่พอเหมาะสมคือเท่าไร?
อารอนหยิบเกลือและพริกไทยออกมาแล้วเทลงบนกระทะตามใจชอบ
'เมื่อไข่สุกพอประมาณ ให้ใส่ชีสในปริมาณที่พอเหมาะ?'
สุกพอประมาณ?
ใส่ชีสในปริมาณที่พอเหมาะ?
อารอนขมวดคิ้วก่อนจะหยิบชีสกำมือหนึ่งใส่ลงในกระทะ
จากนั้นเขาก็จับที่จับกระทะแล้วคนส่วนผสมให้เข้ากัน
'เมื่อเวลาผ่านไปพอสมควร ให้นำออกจากเตา'
เวลาผ่านไปพอสมควร?
น่าจะประมาณนี้มั้ง
อารอนยกกระทะออกจากเตา วางอาหารที่ทำเสร็จแล้วลงบนจาน
เสร็จแล้ว
ออมเล็ตเสร็จสมบูรณ์แบบ
ถึงแม้ว่ามันจะดูต่างจากรูปในตำราอาหารเล็กน้อย แต่เขาก็ทำตามสูตร ดังนั้นมันต้องไม่ผิดพลาดแน่
'แต่กลิ่นมันแปลกๆ นะ'
ช่างมันเถอะ
เขาทำตามสูตร ดังนั้นมันต้องอร่อยแน่ๆ
"อาจารย์! ออกมาได้แล้วครับ!"
"หา? เสร็จแล้วเหรอ?"
ไม่นานนัก เด็กชายผมยุ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องอาหาร
เด็กชายหาวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
"ออมเล็ตครับ เสร็จแล้ว"
"หืม?"
เด็กชายขมวดคิ้วเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ
"นี่มันอะไร?"
"มันคือออมเล็ตครับ เป็นอาหารที่ทำจากไข่ทอดพอประมาณ แล้วกินพร้อมกับข้าวสวย เป็นอาหารทั่วไปของโลกมนุษย์ครับ"
อารอนโบกตำราอาหารที่เขาถืออยู่ในมือ
<มาทำอาหารให้ถูกต้องกันเถอะ! อาหารแบบโลกมนุษย์>
<ผู้เขียน - ยูเน็ต ซีด>
ในหนังสือมีสูตรอาหารต่างๆ ของโลกมนุษย์
มันค่อนข้างมีประโยชน์สำหรับอารอนที่เป็นมือใหม่ในการทำอาหาร
"ฮ่า มันน่ารำคาญ แค่เม็ดยาก็พอล่ะ”
"ไม่ได้ครับ"
ถึงจะบอกว่ามันกินแทนอาหารได้ แต่มันไม่มีทางแทนอาหารได้หรอก
'ต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบมนุษย์ให้ได้'
ด้วยความมุ่งมั่นของอารอน ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในกระท่อมนี้
การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่สุดคือการสร้างห้องเก็บของพิเศษที่เชื่อมต่อโดยตรงกับคลังเก็บของในเนลม์ไฮมฟ์
พูดง่ายๆ ก็คือ เขาสามารถนำสิ่งของจากเนลม์ไฮมฟ์มาใช้ที่นี่ได้
หมอคนนั้นทำตามคำขอของเขา
ดังนั้น ในห้องเก็บของข้างกระท่อมจึงเต็มไปด้วยวัตถุดิบอาหารและเสบียงต่างๆ ที่อารอนขอมา
ห้องเก็บของนั้นเป็นระบบอัตโนมัติที่ควบคุมด้วยเวทย์มนตร์มิติขั้นสูง เขาสามารถเรียกสิ่งของใดๆ ที่ต้องการออกมาได้
มีจุดประสงค์เดียว
'เพื่อช่วยอาจารย์'
มิติที่เรียกว่าลัวนานนั้นมีความพิเศษ
ประการแรก เวลาผ่านไปช้ากว่าภายนอก
ไม่จำเป็นต้องกินหรือต้องนอน
แต่ถ้าละเลยความปรารถนาของมนุษย์ จิตใจก็จะว่างเปล่า
เขาต้องหามันให้เจอ
ชีวิตแบบมนุษย์
ออมเล็ต กระทะ เตาอบ และอื่นๆ ในที่นี้ล้วนเป็นผลมาจากความพยายามของอารอน
เขาสามารถนำเครื่องครัวและวัตถุดิบต่างๆ เข้ามาได้สำเร็จ
ปัจจัยที่สำคัญที่สุดของมนุษย์คือการกิน
ถึงไม่อดอยากก็กิน
ถึงเวลาแล้วก็กิน
แม้จะฝืนใจก็ต้องกิน
"อาจารย์ ลองชิมดูสิครับ!"
อาโรนนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ไอร้อนลอยขึ้นมาจากจานออมเล็ตของแต่ละคน
เด็กชายมองอารอนด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย ก่อนจะตักอาหารเข้าปากหนึ่งคำ
"เป็นไงบ้างครับ?"
"นี่ แก..."
"ครับ?"
"บอกว่าจะช่วยฟื้นฟูจิตใจให้ฉัน แต่นายกำลังจะฆ่าฉันใช่ไหม?"
“อาจารย์กำลังอะไรครับ? ผมทำตามสูตรเลยนะครับ”
“ทำตามแล้ว? งั้นลองกินดู”
อารอนตักออมเล็ตของตัวเองเข้าปากหนึ่งคำ
มัน...พอประมาณจริงๆ...
"อุ่บ!"
"แค่ก! แคก!"
อาโรนสำลักและไอหลายครั้ง
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เด็กชายจะพูดขึ้น
"ต่อไปฉันจะเป็นคนทำอาหารเอง นายล้างจานก็แล้วกัน"
"...ครับ"
แม้แต่ทำอาหาร อารอนก็ยังไม่มีฝีมือ
ในไม่ช้า เด็กชายก็ทำสตูว์แสนอร่อยด้วยวัตถุดิบที่เหลือ
แบบนี้ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายได้รับความช่วยเหลือ…
หลังจากทานอาหารเสร็จ
อารอนจับแขนเสื้อของเด็กชายที่กำลังจะหายตัวไปที่ไหนสักแห่ง
"อาจารย์จะไปไหนครับ?"
"อะไรอีกล่ะ?"
"ข้างนอกกระท่อมมีพื้นที่ว่างเยอะแยะ ทำไมเราไม่ลองตกแต่งมันดูล่ะครับ?"
"หา?"
"ทำสวน ปลูกพืช ปลูกต้นไม้ ดอกไม้ แล้วก็สร้างแม่น้ำด้วย"
"อยู่ๆ ทำไมถึงพูดแบบนั้น?"
"อาจารย์ชอบทำสวนไม่ใช่เหรอครับ?"
"ก็ใช่อยู่หรอก แต่ฉันแค่สงสัยว่าทำไมนายถึงวุ่นวายนัก"
"ผมเองก็อยากทำบ้าง สวนนั้นมันอยู่ไกลจากที่นี่เกินไป ทำไมเราไม่ลองสร้างใหม่ดูล่ะครับ?"
เด็กชายกระพริบตาเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่อารอนพูด
"จะสร้างสวนนั้นขึ้นมาใหม่หน้ากระท่อมงั้นเหรอ?"
"สร้างให้มันใหญ่กว่าเดิม แบบที่ใครมาเห็นก็ต้องตกใจ"
"แล้วเมล็ดพืชล่ะ? ปุ๋ยล่ะ? น้ำล่ะ? แล้วจะหาวัสดุอื่นๆ มาจากไหน?"
"มีทุกอย่างอยู่ที่นี่แล้วครับ"
ห้องเก็บของที่เชื่อมต่อกับเนลม์ไฮมฟ์
มีวัสดุที่จำเป็นทั้งหมดอยู่ที่นั่น
ถ้าไม่พอก็สามารถหามาเติมได้เรื่อยๆ
"นายเลิกฝึกแล้วเหรอ?"
"ไม่ใช่ครับ ผมจะทำในเวลาว่าง ทำสวนตอนบ่ายๆ ดีไหมครับ?"
เขาไม่สามารถหยุดการแกว่งและแทงหอกในสนามฝึกซ้อมด้านหลังได้
การฝึกฝนจะไม่ก้าวหน้าเพียงแค่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้ค่า
เขาต้องพิสูจน์ความฝันของเขาด้วยการลงมือทำ
"พวกนั้นบอกให้นายทำหรือ?"
สายตาของเด็กชายจ้องเขม่งมาที่เขา
อารอนส่ายหน้า
"ไม่ใช่ครับ ผมเลือกที่จะทำเอง"
"พวกนั้นหลอกนายได้แล้วสินะ น่ารำคาญจริงๆ"
"อาจารย์จะ... รับฟังคำขอของผมไหมครับ?"
เด็กชายกอดอกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"หืม แต่ฉันก็ไม่ได้มีอะไรทำเป็นพิเศษ..."
“อาจารย์ว่างเหรอครับ? ถ้างั้นก็….”
“ก็ได้ๆฉันเบื่อๆ อยู่พอดี งั้นมาเล่นเป็นเพื่อนฆ่าเวลาหน่อยแล้วกัน”
"เยี่ยมเลยครับ!"
นี่เป็นก้าวสำคัญ
อารอนหยิบแบบแปลนที่เขาเขียนเมื่อคืนขึ้นมาแล้วพูดกับเด็กชาย
'ที่นี่มันดูอ้างว้างเกินไป'
ไม่มีแม้แต่ลมพัด มีเพียงใบไม้ร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย
มันเป็นสถานที่ที่ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวได้เพียงแค่อยู่เฉยๆ
เขาต้องเปลี่ยนบรรยากาศก่อน
"ถ้าทำตรงนี้แบบนี้..."
"ไม่ได้หรอก เส้นทางมันจะแปลก ถ้าทำทางเดินตรงนั้น"
"อ้าว"
"ตรงนี้ต้องเชื่อมแบบนี้สิ นี่นายกำลังล้อฉันเล่นหรือไง? นี่กล้าเอางานแบบนี้มาให้ฉันดูเหรอ? อยากตายรึไง!"
"ไม่นะครับ!"
"เอามานี่ เจ้าเด็กบ้า! เดี๋ยวฉันจะไปร่างใหม่มา นายก็ไปขนวัสดุจากห้องเก็บของมา"
"ครับ..."
แม้แต่เรื่องนี่ อารอนก็ยังไม่มีฝีมือ
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็เริ่มปรับพื้นที่หน้ากระท่อม
พวกเขาใช้เครื่องมือทำสวน เช่น พลั่วและคราด เพื่อพลิกดินและเก็บก้อนหินออก
มันเป็นงานเตรียมพื้นฐานสำหรับการสร้างสวน
"อาจารย์"
ขณะที่เขาทำงานต่อไป อารอนก็โพล่งขึ้นมา
"ว่าไง"
"ถ้าผมตายไปจะเป็นยังไงครับ?"
……