แสงสว่างแห่งจิตใจ (1)
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 39>
5. แสงสว่างแห่งจิตใจ (1)
*******
อารอนปิดหนังสือเบาๆ
แสงที่ส่องออกมาจากหน้าหนังสือก็จางหายไป
"เรื่องราวของผมมีเพียงเท่านี้ครับ"
เรื่องราวของชายหนุ่มผู้ปรารถนาจะเป็นที่แข็งแกร่ง
เขาต้องเผชิญกับกำแพงแห่งความจริงและสิ้นหวัง
แต่ได้พบกับอาจารย์ผู้เป็นแสงสว่างนำทางให้เขาผ่านพ้นความยากลำบากและคว้าความหวังเอาไว้ได้ในที่สุด
'ปวดหัวจัง'
อารอนรู้สึกเหมือนมีใครกำลังใช้เข็มทิ่มแทงจากข้างใน
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เบา ๆ
อย่างไรก็ตาม ในที่สุดอารอนก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง
ไม่ว่าเขาจะปีนขึ้นไปบนหอคอยสูงแค่ไหน โลกก็ไม่หวนกลับมา
และพี่ชายของเขาก็ตกอยู่ในอันตรายเพราะความสิ้นหวัง
ในขณะที่อารอนฝึกฝนกับอาจารย์ มีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้นภายนอก
แต่พวกเขาก็เอาชนะมันมาได้
ฮาน อิสรัต พี่ชายของเขา ไม่ยอมแพ้แม้จะเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย
เหล่าฮีโร่ที่เหลืออยู่ร่วมมือกันช่วยพี่ชายของเขา
และพวกเขาก็ได้เปิดประตูสู่ความเป็นไปได้บานใหม่
นั่นคือวัลฮาลา
สถานที่ที่อารอนและยูเน็ตพำนักอยู่ในขณะนี้
แน่นอนว่าการต่อสู้ยังไม่จบ
สงครามครั้งนี้จะจบลงอย่างไร คงต้องรอจนถึงวาระสุดท้ายของเวลา
แต่เขาไม่เสียใจ
ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้
เพราะนี่คือเส้นทางที่เขาเลือกเอง
"เข้าใจแล้ว….เรื่องราวของนายฉันฟังจนจบแล้ว"
ยูเน็ตตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
อารอนกล่าวเสริม
"ต้องขอโทษที่ผมไม่สามารถเล่ารายละเอียดได้ทั้งหมด ช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นั่นมันยาวนานมาก ความทรงจำจึงเลือนลางไปบ้าง"
ช่วงเวลาที่ลัวนานเป็นเหมือนหมอกควันเลือนราง
อารอนต้องพยายามย้อนกลับไปในอดีตหลายครั้งเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำ
ภาพที่เขาเพิ่งเห็นก็เช่นกัน
<ความฝันที่อาจารย์พูดถึงทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก>
<เพราะเขารู้ เขารู้ทุกอย่าง>
<อาจารย์อยู่ที่นี่เพื่ออะไร ความฝันนั้น......>
เขาไม่มีทางพูดแบบนี้
ภาพเหล่านี้ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง
หรือว่านี่จะเป็นผลข้างเคียงจากการใช้ชีวิตอยู่ในมิติที่เวลาบิดเบี้ยวเป็นเวลานาน
ความจริงและความเท็จในความทรงจำเริ่มแยกไม่ออก
'ดังนั้น'
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือความจริง
เพราะมันชัดเจนไม่ใช่หรือ
ถ้า 'จำ' แบบนี้ ทุกอย่างก็จะลงตัว
อารอนตัดสินใจแล้ว
<ฉัน... เชื่อคุณได้ไหม?>
<ครับ ผมจะปกป้องอาจารย์ แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม>
หัวใจของเขาเต้นแรง
ความรู้สึกบางที่เกิดขึ้น
ความทรงจำที่ปะปนกันวนเวียนอยู่ในหัวทำให้เขาเวียนหัว
หรือว่าบทสนทนากับหมอคนนั้นก็เป็นความทรงจำที่ผิดพลาดเช่นกัน
เพราะว่า….
อารอนยังจำได้
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของหญิงสาวที่ฝากฝังอาจารย์ไว้กับเขา
เพราะว่าใช่
ผู้หญิงตรงหน้าเขามีดวงตาแบบเดียวกัน...
"...!"
มีบางอย่างผิดปกติ
อะไรคือเรื่องโกหก อะไรคือเรื่องจริง
หรือว่าความทรงจำที่เขาจำได้ทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงตาของเขาเอง
หรือว่าห้องสมุดแห่งนี้เป็นเพียงความฝัน
แล้วอะไรคือความจริง อะไรคือความฝัน
เขารู้สึกเวียนหัวมากขึ้น
แค่นั่งอยู่เฉย ๆ โลกก็หมุนติ้ว
เขารู้สึกคลื่นไส้
"ใจเย็น ๆ นะ ทุกอย่างจะไม่เป็นไร"
"ขอโทษทีครับ ผมเวียนหัวนิดหน่อย"
อารอนเสียใจ
เขาไม่น่ารับข้อเสนอนั้นเลย
การขุดคุ้ยความทรงจำในห้วงลึกแบบนี้
"ฮา..."
ลมหายใจของเขาเริ่มหอบถี่
อารอนก้มหน้าลงเพื่อปรับลมหายใจ
แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้
'เขาให้สัญญา'
เขารู้สึกเหมือนเคยให้สัญญาบางอย่าง
'เขาสาบานว่าจะปกป้องอาจารย์ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต'
เขาทำไม่ได้หรือ
ผู้หญิงตรงหน้าเขาปรากฏตัวขึ้นเพื่อตำหนิเขาหรือ
เขาไม่รู้
"อารอน"
"......."
"ไหวไหม ถ้านายยังไม่ดีขึ้น ฉันจะชงชาอุ่น ๆ ให้สักถ้วยนะ"
ผู้หญิงตรงหน้ารินชาใส่ถ้วย
ไอน้ำลอยขึ้นมาจากถ้วยชา
"ขอโทษครับพอดีผมแค่รู้สึกแปลก ๆ"
"ไม่เป็นไร นี่เป็นสิ่งที่ฉันขอร้องนายนะ"
อารอนต้องใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้
หลังจากนั้น
ในที่สุดเขาก็เอื้อมมือไปหยิบถ้วยชาและจิบชา
“....”
มือของเขาสั่นหรือเปล่า
หรือว่าถ้วยชาสั่น
อารอนไม่รู้
"ฉันไม่โทษนายหรอกอารอน นายทำตามสัญญาแล้ว"
"สัญญาเหรอครัย? ผม..."
"พาเขาออกมาได้อย่างปลอดภัยไม่ใช่เหรอ?"
อ่า ใช่แล้ว
แน่นอน
อาจารย์และลูกศิษย์ออกจากลัวานมาด้วยกัน
จากนั้นลูกศิษย์คนนั้นก็ไปยังสนามรบ
อาจารย์ไปยังสถานพักผ่อนโดยบอกว่าจะเกษียณ
ก่อนจากไป อาจารย์ได้มอบอาวุธของตนให้อารอนเพื่อเป็นกำลังใจ
พร้อมกับคำพูดที่ว่าอย่ายอมแพ้
อารอนมองแผ่นหลังของอาจารย์และสาบาน
<ผมขอสาบานด้วยทั้งหมดที่ผมมี หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้จบลง ผมจะไปรับอาจารย์กลับมาให้ได้>
และรับช่วงต่อของอาจารย์
เปลี่ยน...นามสกุล...
"......."
ดวงตาของอารอน เดลเคิร์ด สั่นไหว
ชื่อของเขา... ไม่น่าจะใช่อันนี้...
เขา... สาบานแล้ว...
ไม่
มันเป็นไปไม่ได้
อาจารย์ออกจากลัวนานไปพร้อมกับเขาเเล้ว
เขายังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนั้น
ปัง!
อารอนลุกขึ้นยืนทันที
เขาต้องไปหาอาจารย์เดี๋ยวนี้
'ที่ไหนล่ะ?'
เขาเองก็ไม่รู้
เขาไม่เคยพยายามตามหาอาจารย์เลย
หรือว่าตั้งแต่แรก...เขา...
"......."
อารอนนั่งลงอีกครั้ง
และก้มหน้าลงเงียบ ๆ
ตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลย
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความทรงจำเหล่านั้นเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเพียงภาพลวงตาของเขา
"ที่นี่คือโลกแห่งความฝันงั้นเหรอครับ?"
อารอนพึมพำด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"และคุณก็เป็นเพียงตัวละครในความฝันสินะครับ หรือว่า... อืม ก็คงเป็นเช่นนั้น พลังแห่ง 'กรรม' สามารถเปลี่ยนความฝันให้เป็นจริงได้ ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรอีกแล้ว"
ยูเน็ตรินชาใส่ถ้วยของตัวเอง
กลิ่นหอมของชาอบอวลไปทั่ว
"ฉันเองไม่รู้ว่าความทรงจำที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก เป็นภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมา หรือว่านี่คือความจริง"
นักเวทย์ผมเงินยกถ้วยชาขึ้นจิบ
"คุณมาเพื่อสาปแช่งผมสินะ มาสาปแช่งผมที่ไม่สามารถรักษาสัญญาได้... คุณ... "
นักเวทย์ตรงหน้าเขาคงรู้แล้ว
แม้เวลาจะผ่านไปหลายร้อยปี
เธอก็ยังไม่ลืม และยังคงมองเขาด้วยดวงตาคู่นั้น
"อารอน"
"ครับ?"
"สิ่งที่ฉันเสียใจเพียงเรื่องเดียว"
ยูเน็ตวางถ้วยชาลง
"เพราะความอ่อนหัดของฉันยังไงล่ะ"
"......."