บทที่ 660: ฉันคือ..ราชห์สีทองคำ!
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
บทที่ 660: ฉันคือ..ราชห์สีทองคำ!
คำพูดไร้สาระเหล่านั้นลอยเข้าหูของชิกิ เขาถึงกับนิ่งค้างราวกับถูกสาป ไม่ใช่เพราะอะไรอื่น นอกจากความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
ตามความคิดของเขา เมื่ออีกฝ่ายได้ยินชื่อของเขา ไม่ว่าจะตกใจหรือหวาดกลัว หรือแม้แต่ดูถูกเหยียดหยาม เขาก็สามารถตอบโต้ได้อย่างเหมาะสม
แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าคนหนุ่มสาวเหล่านี้จะตอบเขาแบบนี้
สถานะปัจจุบันของเขาค่อนข้างพิเศษ แม้แต่ค่าหัวของเขาก็เป็น 0 นั่นเป็นเพราะหลังจากที่เขาถูกการ์ปและเซนโงคุโยนเข้าคุก ค่าหัวของเขาก็ถูกล้างชั่วคราว
แม้ว่าชิกิจะแหกคุกได้สำเร็จ แต่รัฐบาลโลกก็ไม่มีเจตนาที่จะเผยแพร่เรื่องนี้ออกไป สำหรับพวกเขา นี่ไม่ใช่ความสำเร็จ แต่เป็นความอัปยศ
ยิ่งไปกว่านั้น ชิกิก็หายตัวไปหลังจากแหกคุก พวกเขาจึงไม่ได้ออกค่าหัวใหม่
สิ่งที่พวกเขาคาดหวังมากที่สุดคือให้คนจากยุคเก่าอย่างชิกิใช้ชีวิตอย่างสงบสุข นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเรย์ลี่ถึงใช้ชีวิตอย่างมั่นคงในชาบอนดี้
แม้ว่านี่จะเป็นความคิดของชิกิเอง เขาก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะถูกลืมเลือนไปได้อย่างสิ้นเชิง
"แค่กๆ คนหนุ่มสาวสมัยนี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆ ไม่รู้จักแม้แต่รุ่นพี่ที่ยิ่งใหญ่ เอาเถอะ งั้นฉันจะบอกพวกแกให้รู้ว่ายุคสมัยนี้มันอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนแค่ไหน..."
"ไม่ใช่นะ แค่นึกไม่ออกว่าชิกิคือใครน่ะ เฮ้ คุณลุง สมัยก่อนคุณดังมากเหรอคะ?"
ชิกิพยายามหาทางลงให้ตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปสองก้าว ก็ถูกยามาโตะรื้อทางลงนั้นเสียแล้ว
"ไม่หรอกมั้ง? ฉันว่าเธอไม่ค่อยรู้เรื่องอดีตมากกว่า..."
"พูดเหลวไหลน่า! ฉันเรียนประวัติศาสตร์ได้คะแนนดีนะ! โรเจอร์ หนวดขาว เรดฟิลด์ บาร์โธโลมิว คุมะ, หวังจือ, จอห์นพวกนี้ไม่ใช่โจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่ในยุคก่อนเหรอ!"
ชิกิลูบอกหน้าอกตัวเอง เขารู้สึกหายใจไม่ออก
คนอื่นๆ ก็พอว่า ราชา โจรสลัด ชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลก พวกนี้ก็ดังในหมู่โจรสลัดอยู่แล้ว เรดฟิลด์ที่ชอบทำตัวเดี่ยวๆ กับวลาดไอ้บ้านั่น เขาก็พอเข้าใจได้ แต่หวังจือกับจอห์นนี่สิ....
สมัยก่อนก็อยู่บนเรือลำเดียวกัน หลังจากกลุ่มร็อคส์แตกสลาย ชื่อเสียงของเขาก็ยิ่งใหญ่กว่าสองคนนั้นมาก แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงจำเขาไม่ได้
จริงๆแล้ว นี่เป็นอาการความจำเสื่อมชั่วขณะ คล้ายๆกับการท่องบทกวีโบราณ ทั้งๆที่ท่องจำบทกวีได้ทั้งบท แต่กลับลืมไปว่าท่อนที่เว้นว่างไว้คืออะไร ชิกิก็เป็นแบบนั้นสำหรับยามาโตะและแจ็ค
พูดตามตรง พวกเขาเป็นศัตรูกัน การสนทนาแบบนี้ไม่เหมาะสม แต่หลังจากที่ชิกิโดนหางเสือเรือปักเข้าไปในหัว สมองของเขาก็ยิ่งแปลกประหลาดมากขึ้น ถ้าไม่เคลียร์เรื่องนี้ให้กระจ่าง เขาคงนอนไม่หลับไปทั้งชีวิต
"ฟังฉันให้ดี! ฉันคือ...โจรสลัดระดับตำนาน! กัปตันแห่งกลุ่มโจรสลัดราชห์สีทองคำ ผู้บัญชาการกองเรือโจรสลัดราชห์สีทองคำ ศัตรูตัวฉกาจของโรเจอร์! ชิกิ! พวกแกรู้จักแม้กระทั่งหวังจือกับจอห์น แต่กลับไม่รู้จักชื่อของฉันเนี่ยนะ?!"
ลูกเรือบนเรือของร็อคส์ไม่มีใครยอมกันง่ายๆ ชิกิยอมรับในความแข็งแกร่งของหนวดขาว และโรเจอร์ก็เป็นศัตรูตัวฉกาจในใจของเขา ถ้าไม่มีใครรู้จักพวกเขาสิแปลก แต่กับสองคนหลัง เขาไม่อาจยอมรับได้
แต่ตอนนี้เขากับยามาโตะก็เหมือนเส้นขนานสองเส้น ไม่มีภาษาอะไรที่ใช้ร่วมกันได้ หรือพูดอีกอย่าง ยามาโตะจับประเด็นไม่ตรงกับที่เขาคิดเลย
"ศัตรูตัวฉกาจของโรเจอร์? ศัตรูตัวฉกาจของเขาไม่ใช่การ์ปในกองทัพเรือเหรอ?"
"......นั่นมันผู้ชายที่ฉันยอมรับ! ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาก็คือฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้สารเลวนั่นดวงดี มันจะได้เป็นราชาโจรสลัดได้ยังไง?! การ์ปน่ะเหรอ? มันเป็นตัวอะไรกัน?! เจ้าเด็กน้อย แกรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่!"
"ช่างเถอะ ไม่ว่าเมื่อก่อนลุงจะดังแค่ไหน วันนี้ฉันจะซัดลุงให้กระเด็นอยู่ดี!"
"..."
ชิกิที่เพิ่งจะปลุกพลังขึ้นมาได้ก็ต้องกลั้นมันไว้ อีกฝ่ายพูดจาไม่เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ จนเริ่มสงสัยว่าตัวเองเก็บตัวมานานเกินไปหรือเปล่า ทะเลสมัยนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ไปหมดแล้ว
......
"เจะฮะฮ่าฮ่า! คนหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่เพียงแต่ไม่รู้อะไร ยังโง่อีกด้วย พวกแกสามคนบุกรุกเข้ามาในดินแดนของฉันก็เพราะนกตัวนั้นงั้นรึ?"
บางครั้งเขาก็เหมือนคนแก่บ้าๆบอๆ แต่ก็ไม่ได้บ้าจริงๆ อาร์เมอร์การ์ที่แปลงร่างเป็นไดแม็กซ์ก็ยังพอเห็นรูปร่างเดิมได้ บวกกับเครื่องติดตามที่เกิดปัญหาไปก่อนหน้านี้ แม้จะใช้หางเสือที่ปักอยู่บนหัวคิด เขาก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นกสองตัวนี้ดูแข็งแกร่งขึ้น และดูเหมาะจะเป็นอาวุธสงครามในแบบที่เขาคิดไว้มากกว่า
"คนที่ไม่เข้าใจโปเกมอนอย่างแก...ไม่คู่ควรแม้แต่จะพูดถึงพวกมัน! ความเจ็บปวดที่แกทำกับมัน วันนี้ฉันจะเอาคืนให้มันเอง!"
สถานการณ์ที่เหมือนการโต้วาทีเมื่อครู่นี้ กลับกลายเป็นตึงเครียดขึ้นมาในพริบตา
ยามาโตะสูดหายใจเข้าลึกๆ ทาเครุ 7.0 ที่ช่างตีเหล็กผู้ยิ่งใหญ่สร้างขึ้นปรากฏอยู่ในมือของเธอ ฮาคิเกราะคลุมอยู่บนนั้น "เขี้ยวหมาป่า" ที่ทำจากเหล็กกล้าอาร์เซอุสส่องประกายเย็นยะเยือก
ขนสีขาวเริ่มแผ่ปกคลุมร่างกายของเธอทีละน้อย จนกระทั่งคลุมทั้งตัวโอคุจิ โนะ มาคามิ โหมดเต็มพลัง เวอร์ชั่นปรับแต่ง
เธอยังคงนึกไม่ออกว่าชายผมทองคนนี้คือใคร แต่น้ำที่กลายเป็นสิงโตเมื่อครู่นี้ทำให้เธอรู้ว่า นี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา
..
"สัตว์ร้ายเป็นแค่เครื่องมือ พวกแกให้ความสำคัญกับสิ่งนั้นมากเกินไป สักวันพวกแกจะต้องชดใช้ ในเมื่อทะเลลืมฉันไปแล้ว งั้นฉันจะทำให้พวกแกจำความน่ากลัวของฉันได้อีกครั้ง! ฉันคือ ราชห์สีทองคำ ชิกิ!"
พูดจบ ชิกิก็กำมือแน่น พื้นดินบนเกาะก็ปั่นป่วนราวกับเกลียวคลื่น ดินและหินรวมตัวกันกลางอากาศ กลายเป็นสิงโตยักษ์ที่ทำจากหิน
"พลังราชสีห์ - แผ่นดินสะเทือน!"
ตู้ม!!!
แผ่นดินไหวอย่างรุนแรง เสียงจากการเคลื่อนที่ของดินและหินดังกึกก้องราวกับเสียงคำรามของสิงโต ปากของสิงโตยักษ์อ้ากว้างพุ่งเข้าใส่ยามาโตะ
เกาะแห่งนี้ลอยอยู่กลางอากาศได้ก็เพราะพลังของเขา ทุกสิ่งไม่มีชีวิตบนเกาะล้วนอยู่ในกำมือของเขา
"สายฟ้าฟาด!"
เผชิญหน้ากับภูเขาสิงโตที่พุ่งเข้ามา ฮาคิเกราะบนทาเครุแปรเปลี่ยนเป็นพลังใหม่ ยามาโตะเหวี่ยงกระบองออกไป เกิดเป็นรูขนาดใหญ่บนภูเขาสิงโต หินแข็งๆกลายเป็นผุยผงในพริบตา
ทว่าการโจมตีนี้กลับไร้ผล ชิกิเพียงแค่กำมืออีกครั้ง ส่วนที่ถูกทำลายก็กลับมาสมบูรณ์ดังเดิม เช่นเดียวกับสิงโตน้ำเมื่อครู่ การโจมตีแบบทำลายล้างนั้นไร้ความหมายเมื่อต้องเผชิญกับพลังผลปีศาจฟุวะฟุวะ
แม้จะกลายเป็นผงธุลี แต่มันก็ยังคงเป็นเพียงวัตถุที่ไร้ชีวิตที่อยู่ภายใต้อิทธิพลของพลังของชิกิ เว้นแต่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย มิเช่นนั้น ไม่ว่าจะโจมตีอย่างไรก็ไร้ประโยชน์
แต่ยามาโตะก็ใช้โอกาสนี้ทะลวงผ่านภูเขาสิงโตไปได้สำเร็จ แจ็คและมาเรียก็อาศัยอาร์เมอร์การ์บินขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง หลบการโจมตีระลอกแรกของชิกิได้อย่างหวุดหวิด
เป้าหมายของพวกเขามุ่งตรงไปที่ชิกิ พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ผู้ใช้พลังผลปีศาจลอยนวล แต่จะเข้าปะทะโดยตรงกับเขา