บทที่ 12 ยมทูตหน้าหยก โม่หลิงจี

คิงฮวานยังคงยืนนิ่งไม่ได้ตอบสนองใด ๆ ในขณะที่อาจี๋ได้แบกเธอขึ้นมาแล้ว ทำให้คิงฮวานต้องอุทานด้วยความตกใจ ดวงตาจ้องมองที่ใบหน้าด้านข้างของอาจี๋ที่สมบูรณ์แบบจนไม่น่าเชื่อ

ครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามขนาดนี้ รู้สึกตื่นเต้นและใจเต้นแรงขึ้นมาก ก่อนหน้านี้อาจี๋เคยอุ้มเธออย่างไม่ตั้งใจและเธอก็พยายามหลบหนี แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

อาจี๋แบกคิงฮวานก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น ด้วยท่าทางร่าเริงเหมือนเด็กน้อย คิงฮวานเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม และยินดีที่จะให้เขาแบกเธอขึ้นไปด้วย ซึ่งก็ช่วยให้เธอไม่ต้องเดินเอง

แต่ต้องยอมรับว่าอาจี๋มีร่างกายที่แข็งแรงมาก ระหว่างทางที่เดินขึ้นเขามาถึงยอดเขา เขาแบกคิงฮวานขึ้นมาโดยไม่ได้หยุดพักเลย แม้ว่าสุดท้ายจะมีเพียงแค่การหายใจหนักเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อมาถึงหน้าวัดหยวนอิน คิงฮวานจึงกระโดดลงจากหลังอาจี๋ มองเห็นหยาดเหงื่อที่หน้าผากของเขา จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้อาจี๋พร้อมกล่าวว่า “นี่ เช็ดเหงื่อสิ”

อาจี๋จ้องมองผ้าเช็ดหน้าในมือของคิงฮวานโดยไม่พูดอะไร คิงฮวานจึงยิ้มและเช็ดเหงื่อให้เขาเอง อาจี๋จึงเผยรอยยิ้มดีใจออกมา ทำให้คิงฮวานเริ่มสงสัยว่าเขาจำได้จริง ๆ หรือเปล่า

ขณะที่คิงฮวานเพิ่งเช็ดเหงื่อให้อาจี๋เสร็จ พระรูปหนึ่งในชุดจีวรสีเทาก็เดินออกมาจากวัด พร้อมยกมือพนมและยืนอยู่ต่อหน้าคิงฮวานด้วยความเคารพ

เมื่ออาจี๋เห็นคนแปลกหน้า เขาจึงรีบจับแขนคิงฮวานแน่นและหลบไปอยู่ด้านหลังของเธอ พระรูปนั้นแสดงท่าทีตกใจเล็กน้อยในใจ แต่ไม่ได้แสดงออกให้เห็นบนใบหน้า และกล่าวว่า “คุณหนูคิงฮวาน วันนี้มาไม่ค่อยเหมาะเลยนะครับ ศิษย์น้องของผมไม่อยู่”

คิงฮวานเป็นแขกประจำของวัดหยวนอิน มักจะขึ้นมาเล่นที่นี่ตั้งแต่เด็ก และสนิทกับศิษย์น้องชื่อจิ่วหมินที่นี่มากที่สุด มีเพียงเขาที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี

คิงฮวานยิ้มแล้วพูดว่า “จิ่วหมินลงเขาไปเหรอ? ไม่เป็นไร วันนี้ฉันแค่มาหาพระอาจารย์หยวนเจวี๋ย” เธอกล่าวพร้อมพาอาจี๋เข้าไปในวัด เดินไปครึ่งทางก็หันมาถามว่า “ว่าแต่จิ่วอี้ จิ่วหมินไปทำอะไรล่ะ?”

จิ่วอี้ยิ้มและตอบว่า “ไม่ใช่อะไรหรอก แค่ลงไปในเมืองเพื่อจัดหาของใช้และอาหารเท่านั้นเอง พี่จิ่วลัวก็ตามไปด้วย”

คิงฮวานพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

เมื่อเข้าไปในวัดหยวนอิน กลิ่นธูปหอมอบอวลเข้ามาในจมูก ทำให้คิงฮวานรู้สึกสดชื่นและสงบ ทุกครั้งที่เธอมาที่วัดหยวนอิน ไม่ว่าจะมาเพื่อทำอะไร คิงฮวานมักจะไหว้บูชาพระพุทธรูปองค์ใหญ่เสมอ อาจเป็นเพราะเธอได้รับอิทธิพลจากพระอาจารย์หยวนเจวี๋ยมาตั้งแต่เด็ก

หลังจากไหว้บูชาเสร็จ เธอจึงเดินไปยังห้องพักด้านหลังเพื่อหาพระอาจารย์หยวนเจวี๋ย

ดูเหมือนว่าพระอาจารย์หยวนเจวี๋ยจะรู้ว่าคิงฮวานจะมา เพราะท่านได้มานั่งสมาธิรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานวัดแล้ว คิงฮวานเห็นท่านสวมจีวรสีเหลือง หนวดยาวสีขาวลอยไปตามสายลม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแต่ยังคงแฝงด้วยความเมตตา ทำให้คิงฮวานยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

อาจี๋เห็นคิงฮวานยิ้มแบบนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ เหมือนของเล่นที่รักถูกแย่งไป เขาจึงฮึดฮัดเบา ๆ แล้วจับแขนคิงฮวานแน่นขึ้น แสดงอาการขี้หึง

บางทีเสียงฮึดฮัดเบา ๆ นั้นอาจทำให้คนที่กำลังอยู่ในสมาธิต้องหยุดชะงัก คิงฮวานหันกลับมามองอาจี๋ แล้วหันไปมองพระอาจารย์หยวนเจวี๋ยที่กำลังยิ้มเล็กน้อยจ้องมองเธอ เธอไม่แน่ใจว่าเป็นภาพหลอนหรือไม่ แต่เมื่อพระอาจารย์หยวนเจวี๋ยมองไปที่อาจี๋ ก็มีแววตาของความประหลาดใจและการสำรวจปรากฏขึ้นชั่วครู่

คิงฮวานเดินเข้าไปทำความเคารพพร้อมกล่าวว่า “ท่านอาจารย์!”

พระอาจารย์หยวนเจวี๋ยไม่ได้ลุกขึ้น แต่ชี้ไปที่เบาะรองนั่งตรงข้ามเพื่อให้คิงฮวานนั่ง คิงฮวานจึงนั่งขัดสมาธิลง อาจี๋ก็นั่งตามติดกับคิงฮวานเช่นกัน

“วันนี้ทำไมถึงมีเวลามาล่ะ?” เสียงของพระอาจารย์หยวนเจวี๋ยมีความสงบและอ่อนโยนทุกครั้งที่คิงฮวานได้ยินก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

“ไม่มีอะไรก็มาไม่ได้เหรอคะ?” คิงฮวานกล่าว “ท่านอาจารย์ ช่วงนี้ฉันรู้สึกวุ่นวายในใจ เหมือนจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น” คิงฮวานรู้ว่าปัญหากับหยานลู่ น่าจะแก้ไขได้แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

พระอาจารย์หยวนเจวี๋ยมองเธอและกล่าวว่า “สิ่งที่จะมาถึงย่อมมาถึง ไม่ต้องกังวลล่วงหน้าไปทำไม”

“แต่...” คิงฮวานกำลังจะพูดต่อ แต่ก็ได้ยินเสียงของอาจี๋ข้าง ๆ พูดขึ้นว่า “อาฮวาน ตรงนั้นคืออะไรเหรอ?”

คิงฮวานมองตามสายตาของอาจี๋ เห็นว่ามันเป็นห้องศพ ซึ่งเป็นที่ตั้งป้ายวิญญาณของผู้ล่วงลับ เนื่องจากวัดหยวนอินเป็นวัดที่มีชื่อเสียงที่สุดในต้าเหลียงหลายคนจึงเลือกที่จะตั้งป้ายวิญญาณของผู้เสียชีวิตไว้ที่นี่เพื่อขอให้ปลดปล่อยวิญญาณ

“นั่นเป็นห้องศพ” คิงฮวานกล่าวไม่ทันจบ อาจี๋ก็ลุกขึ้นและเดินไปทางนั้น คิงฮวานไม่ทันได้ดึงเขาไว้ จึงต้องลุกขึ้นตามไป

เมื่ออาจี๋เข้ามาในห้องศพ กลิ่นหอมของไม้จันทน์จาง ๆ กระทบจมูกทำให้ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย อาจี๋เดินตรงไปยังมุมห้องที่มีป้ายวิญญาณมากมาย และหยุดอยู่หน้าป้ายวิญญาณหนึ่ง

คิงฮวานเดินตามเข้ามาอย่างเงียบ ๆ พบว่าอาจี๋กำลังจ้องมองป้ายวิญญาณอยู่ ป้ายวิญญาณนั้นเป็นป้ายธรรมดามาก มีเพียงคำว่า “ป้ายวิญญาณของโม่เหมินเซวียนหยวน” เขียนไว้เท่านั้น แต่คิงฮวานกลับสังเก

ตเห็นว่าแววตาของอาจี๋ที่มองป้ายวิญญาณนั้น ไม่ได้บริสุทธิ์และจริงจังเหมือนเดิม แต่กลับลึกล้ำและมืดมน ทำให้คิงฮวานรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมา

คิงฮวานยื่นมือออกมาแตะเบา ๆ ที่แขนเสื้อของอาจี๋ แต่ไม่ทันคิดว่าอาจี๋จะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาผลักคิงฮวานออกไปที่มุมห้อง และพูดพลางกระซิบว่า “คนโกหก! คนโกหก!” เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนคิงฮวานเริ่มหวาดกลัว เธอพยายามเข้าหาเขา แต่เขากลับยิ่งดูก้าวร้าว แววตาที่เธอชื่นชอบมากกลับกลายเป็นมืดมนและไม่คุ้นเคยเลย

เมื่อเห็นว่าอาจี๋เริ่มมีอาการเกรี้ยวกราดขึ้นมา เขาก้าวเข้ามาจับไหล่ของคิงฮวานราวกับจะกลืนกินเธอทั้งเป็น คิงฮวานทั้งเจ็บและกลัว ไม่เข้าใจว่าทำไมอาจี๋ถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้ และไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

โชคดีที่พระอาจารย์หยวนเจวี๋ยปรากฏตัวขึ้นทันทีและจุดจุดบนตัวอาจี๋ทำให้เขาหมดสติไป

“อาจี๋!” คิงฮวานลืมความเจ็บปวดที่ไหล่และรีบเข้ามากอดอาจี๋ที่ร่างกายอ่อนล้าลง ทำให้น้ำหนักทั้งหมดของเขาพิงอยู่บนตัวเธอ

“อามิตาพุทธ!”

ด้วยความช่วยเหลือจากจิ่วอี้ คิงฮวานพาอาจี๋ไปยังห้องพักและได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อในห้องเหลือเพียงคิงฮวานและพระอาจารย์หยวนเจวี๋ยเท่านั้น คิงฮวานจึงถามขึ้นว่า “ท่านอาจารย์ ท่านทราบเรื่องราวของอาจี๋ใช่ไหม?”

“เขาคือบุตรชายคนที่สี่ของตระกูลโม่ โม่หลิงจี” พระอาจารย์หยวนเจวี๋ยกล่าวโดยไม่ปิดบัง

คำตอบนี้ทำให้คิงฮวานตกใจมาก

ตระกูลโม่ในยุทธภพคือเจ้าแห่งยุทธภพ ทุกคนที่อยู่ในยุทธภพต่างรู้จักชื่อเสียงของตระกูลโม่ ไม่เพียงแต่จะมีคนเก่งที่ทำให้ทุกคนหวาดกลัว ตระกูลโม่ยังมีของวิเศษสองอย่าง หนึ่งคือองค์กรข้อมูลที่เชื่อมโยงทั่วโลกชื่อ “ชำลึก” และอีกอย่างคืออาวุธลับ “เข็มวิญญาณลม” ที่ถือเป็นของล้ำค่า มีตำนานกล่าวว่าเข็มนี้ เมื่อถูกยิงออกไป ไม่มีใครสามารถหลบหนีความตายได้ จึงถูกเรียกว่าดาบประหาร

และโม่หลิงจีคือบุตรชายคนที่สี่ที่มีพรสวรรค์ที่สุดในตระกูลโม่ ได้รับฉายาว่า “ยมทูตหน้าหยก”

(จบบท)