บทที่ 10 วาดค่ายกล

 

เช้าวันรุ่งขึ้น โม่ฮว่ากินอาหารเช้าเสร็จ วางตะเกียบแล้วกลับเข้าห้อง หยิบกระดาษและพู่กันสำหรับฝึกวาดออกมา ถือโอกาสที่ความทรงจำเกี่ยวกับค่ายกลไฟสว่างยังค่อนข้างชัดเจน เริ่มลงมือวาดทีละเส้น

กระดาษและหมึกที่ใช้ฝึกวาดเป็นแบบถูกและธรรมดาที่สุด ไม่มีพลังวิญญาณในตัว ค่ายกลที่วาดออกมาจึงมีแค่ลวดลาย ไม่มีผลอะไร ดังนั้นจึงใช้จิตสำนึกน้อยมาก และไม่ต้องกังวลว่าหากล้มเหลวจะเสียหินวิญญาณ

โม่ฮว่าอาศัยความทรงจำ วาดค่ายกลออกมาอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากใช้จิตสำนึกไม่มาก จึงแทบไม่มีการหยุดชะงักเลย

โม่ฮว่าหยิบแบบค่ายกลไฟสว่างออกมา เทียบกับค่ายกลที่ตนวาดอย่างละเอียด พบว่าผิดอยู่สามจุด

โม่ฮว่าวางกระดาษค่ายกลไว้ด้านข้าง หยิบกระดาษแผ่นใหม่ออกมา วาดต่อไป วาดแบบนี้สามแผ่นติดต่อกัน สุดท้ายก็วาดแบบค่ายกลไฟสว่างที่สมบูรณ์โดยไม่มีข้อผิดพลาดได้หนึ่งแผ่น

โม่ฮว่าถอนหายใจยาว ยืดเส้นยืดสาย มองนาฬิกาแดดเล็ก ๆ บนโต๊ะ พบว่าถึงเที่ยงวันแล้ว จึงรู้สึกหิว

หลิวรู่ฮว่าทำอาหารเสร็จแล้ว มีข้าวที่ทำจากข้าววิเศษ ผักผัดสองสามอย่าง อาหารที่มีเนื้อสัตว์เพียงอย่างเดียวคือไข่ไก่อสูร ข้าววิเศษเป็นคุณภาพต่ำ แต่ก็พอกินอิ่มท้องได้

อาหารเรียบง่ายแต่อร่อย โม่ฮว่ากินอย่างเอร็ดอร่อย กินเสร็จก็วิ่งกลับห้อง ฝึกวาดค่ายกลไฟสว่างต่อ

หลิวรู่ฮว่ามองร่างของโม่ฮว่า พูดอย่างเป็นห่วง:

"เด็กคนนี้ขยันเหลือเกิน ดูเหมือนจะผอมลงอีกมาก"

โม่ซานพยักหน้า: "ขยันเป็นเรื่องดี แค่กลัวว่าจะเหนื่อยเกินไป ฮว่าเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอมาแต่กำเนิด พื้นฐานก็ไม่ดี จริง ๆ แล้วไม่ควรเหนื่อยมากเกินไป"

หลิวรู่ฮว่าถอนหายใจ "น่าเสียดายที่เขาไม่ได้รับพรสวรรค์ด้านการฝึกร่างกายจากท่าน กลับอ่อนแอเจ็บป่วยบ่อยเหมือนข้า..."

โม่ซานโอบไหล่ผอมบางของหลิวรู่ฮว่าเบา ๆ "จะโทษเจ้าได้อย่างไร ตอนที่ฮว่าเอ๋อร์เกิดมาเลือดลมอ่อนแอ พวกเราก็พาไปหาท่านหมอเฟิงที่หอซิงหลิน ท่านก็บอกว่า คนเราเกิดมา จิตสำนึกกับร่างกายสมดุลกัน ฮว่าเอ๋อร์เกิดมาจิตสำนึกแข็งแกร่ง ร่างกายจึงอ่อนแอ ดูสิ ตอนนี้แม้โม่ฮว่าจะร่างกายอ่อนแอ แต่มีเด็กบ้านไหนในละแวกนี้ฉลาดเท่าเขา? ที่ฮว่าเอ๋อร์ฉลาดขนาดนี้ แถมยังหน้าตาดี นี่ก็เป็นความดีความชอบของเจ้าทั้งนั้น"

หลิวรู่ฮว่าอดยิ้มไม่ได้ "ท่านนี่พูดเก่งจริง"

เห็นภรรยาสีหน้าดีขึ้น โม่ซานจึงพูดต่อ "ช่วงเช้าข้าไปคุยธุระกับลุงโจวในทีมล่าสัตว์อสูร ได้ยินว่าเมื่อสองสามวันก่อนมีทีมล่าสัตว์อสูรบังเอิญฆ่าไก่ฮั่วจือได้ตัวหนึ่ง ไก่พวกนี้ไม่ใช่สัตว์อสูร เนื้อมีพลังวิญญาณนิดหน่อย ข้าจะซื้อมาให้โม่ฮว่าลองชิม พอดีเจ้าจะได้บำรุงร่างกายด้วย"

หลิวรู่ฮว่าถาม "ที่บ้านยังมีหินวิญญาณพออยู่หรือ"

"ไม่ต้องใช้" โม่ซานตอบ "ล้วนเป็นพี่น้องที่เคยล่าสัตว์อสูรด้วยกัน มีความสัมพันธ์ที่ดี ขอเชื่อไว้ก่อนแล้วค่อยจ่ายหลังปีใหม่ก็ได้เหมือนกัน"

หลิวรู่ฮว่าวางถุงเก็บของบนมือโม่ซาน "ให้ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ไม่พอค่อยจ่ายทีหลังหลังปีใหม่ ใกล้ถึงช่วงปีใหม่แล้ว ทุกคนก็ต้องหาหินวิญญาณมาใช้จ่ายในช่วงปีใหม่"

โม่ซานคิดสักครู่ แล้วพยักหน้า "ก็ดี"

ขณะที่สามีภรรยาโม่ซานคุยกันอยู่ โม่ฮว่าก็ตั้งหน้าตั้งตาวาดค่ายกลไฟสว่างต่อไปโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง จนถึงตอนเย็น โม่ฮว่าก็วาดได้คล่องแคล่วมากแล้ว

ตอนกินข้าวเย็น โม่ฮว่าก็รีบกินให้เสร็จ แล้วรีบกลับห้องทันที หายใจเข้าลึกพักสักครู่ จากนั้นก็เข้านอนตรงเวลา เข้าสู่ห้วงจิตสำนึก

แท่นหินเก่าแก่ตั้งตระหง่านอยู่ในห้วงจิตสำนึกอันว่างเปล่า

โม่ฮว่าใช้นิ้วมือเป็นพู่กัน เริ่มวาดค่ายกลบนแท่นหินอย่างจริงจัง ลายค่ายกลบนแท่นหินค่อย ๆ สมบูรณ์ขึ้น จิตสำนึกของโม่ฮว่าก็ทุ่มเทออกมา

เมื่อจิตสำนึกค่อย ๆ ร่อยหรอ ในขณะที่โม่ฮว่ากำลังจะทนไม่ไหว ในที่สุดก็วาดค่ายกลไฟสว่างเสร็จสมบูรณ์

โม่ฮว่าหยุดมือ ค่ายกลบนแท่นหินก็เปล่งแสงขาวนวล

ค่ายกลไฟสว่างเป็นค่ายกลที่ผู้ฝึกตนขั้นฝึกลมปราณสามจึงจะวาดได้ โม่ฮว่าอยู่แค่ขั้นฝึกลมปราณสอง แม้จะฝืนอยู่บ้าง แต่ก็สามารถวาดค่ายกลไฟสว่างออกมาได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

นั่นหมายความว่า แม้เทียบกับผู้ฝึกตนขั้นฝึกลมปราณสาม จิตสำนึกของโม่ฮว่าก็ไม่ได้ด้อยกว่าเลย

โม่ฮว่ารู้สึกภูมิใจในใจเล็กน้อย จากนั้นก็ลบค่ายกลไฟสว่างที่วาดเสร็จออก จิตสำนึกก็กลับมาเต็มเปี่ยมทันที

โม่ฮว่าวาดค่ายกลไฟสว่างต่อไป เขาต้องใช้เวลาคืนนี้ให้เต็มที่ เพื่อให้เชี่ยวชาญค่ายกลไฟสว่างอย่างถ่องแท้ แล้วพรุ่งนี้จะได้ลงมือวาดค่ายกลจริง ๆ

ในห้วงจิตสำนึกอันว่างเปล่าและเงียบสงบ โม่ฮว่าวาดค่ายกลไฟสว่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมทั้งสรุปและพิจารณาปัญหาต่าง ๆ ที่พบ

โดยไม่รู้ตัว ฟ้าก็สว่างแล้ว โม่ฮว่าออกจากห้วงจิตสำนึกโดยอัตโนมัติ

โม่ฮว่าที่ไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเลยลุกขึ้นทันที นั่งสมาธิบนเตียงสักพัก หลังกินอาหารเช้าเสร็จ ก็ล้างมือเป็นพิเศษ แล้วนำอุปกรณ์วาดค่ายกลที่ผู้จัดการอ้วนให้มาออกมาอย่างจริงจัง

ในอุปกรณ์มีกระดาษค่ายกลสิบแผ่น และหมึกสีแดงอ่อนสิบขวดเล็ก กระดาษค่ายกลทำจากหนังสัตว์อสูรและเศษสมุนไพรวิเศษ หมึกทำจากเลือดสัตว์แก่นอสูรไฟและของเหลววิเศษ ต่างจากกระดาษและหมึกที่โม่ฮว่าใช้ฝึกวาด ล้วนมีพลังวิญญาณ แน่นอนว่าราคาก็แพงกว่ามาก

ผู้จัดการอ้วนยังแถมพู่กันให้ด้วยหนึ่งด้าม แม้จะใหม่แต่ฝีมือหยาบ ไม่ได้ดีไปกว่าที่โม่ฮว่าใช้อยู่เท่าไหร่ โม่ฮว่าไม่ได้แกะออกมาใช้ ยังคงใช้พู่กันที่ตนใช้อยู่ประจำจะถนัดมือกว่า

โม่ฮว่าวางกระดาษค่ายกลบนโต๊ะ ค่อย ๆ เทหมึกลงในจานฝนหมึก จานฝนหมึกช่วยรักษาพลังวิญญาณในหมึกได้นานขึ้น ไม่ให้สลายไปเร็ว จากนั้น

โม่ฮว่าทบทวนลายค่ายกลของค่ายกลไฟสว่างในหัวอีกรอบ ก่อนจะลงมือวาดค่ายกลจริง ๆ

กระบวนการวาดค่ายกลราบรื่นกว่าที่โม่ฮว่าคิดไว้ นอกจากใช้พู่กัน หมึก และกระดาษค่ายกลของจริง ส่วนอื่น ๆ ก็เหมือนกับตอนวาดค่ายกลบนแท่นหินในห้วงจิตสำนึกทุกประการ แม้แต่อัตราการใช้จิตสำนึกก็เท่ากัน

เพียงแต่เพราะความตื่นเต้น บางลายเส้นเบี้ยวไปนิดหน่อย แม้จะไม่กระทบประสิทธิภาพของค่ายกล แต่ก็ทำให้ค่ายกลที่วาดออกมาดูไม่สวยเท่าไหร่

โม่ฮว่าใช้จิตสำนึกจนหมด ในที่สุดก็วาดค่ายกลไฟสว่างเสร็จ แต่น่าเสียดายที่ยังผิดอยู่หนึ่งจุด

ออกตัวไม่ดี เสียหินวิญญาณไปหนึ่งก้อนก่อน...

โม่ฮว่ารู้สึกเสียดายมาก

และเพราะจิตสำนึกหมด โม่ฮว่าก็ไม่สามารถวาดค่ายกลต่อได้ ได้แต่หลับตาพักฟื้นจิตใจ

"ไม่รู้ว่ามีวิธีฟื้นฟูจิตสำนึกอย่างรวดเร็วบ้างไหม..."

โม่ฮว่าคิดในใจ ตอนนี้เขาคิดถึงช่วงเวลาที่ฝึกค่ายกลบนแท่นหินมาก น่าเสียดายที่ในความเป็นจริง ใช้แท่นหินไม่ได้

โม่ฮว่าพักผ่อน จิตสำนึกยังฟื้นฟูไม่หมด เวลาช่วงเช้าก็ผ่านไปแล้ว หลิวรู่ฮว่าเรียกโม่ฮว่าไปกินข้าวกลางวันแล้ว

ตอนกินข้าวกลางวัน โม่ฮว่ากวาดข้าวเข้าปากสองสามคำ แล้วก็วิ่งกลับห้อง คลี่กระดาษค่ายกลแผ่นใหม่

มองดูกระดาษค่ายกลเปล่า ๆ ตรงหน้า โม่ฮว่าสงบจิตใจ สรุปประสบการณ์ ท่องในใจว่า "ความล้มเหลวคือมารดาแห่งความสำเร็จ" แล้วเริ่มวาดค่ายกลไฟสว่างชุดที่สอง

คราวนี้โม่ฮว่าตั้งใจมากขึ้น และระมัดระวังมากขึ้น ทุกครั้งจะคิดให้รอบคอบก่อนลงมือ และคาดการณ์ลายค่ายกลถัดไปไว้ล่วงหน้า เมื่อจิตสำนึกหมด หลับตาพักผ่อน ในหัวก็นึกถึงแบบค่ายกลไฟสว่างไม่หยุด

โม่ฮว่าวาดช้า แต่เวลาผ่านไปเร็วมาก พอถึงยามเย็น แม้จะยังติด ๆ ขัด ๆ แต่ในที่สุดก็วาดค่ายกลไฟสว่างสำเร็จ

โม่ฮว่าไม่อาจซ่อนความตื่นเต้นได้ ท่ามกลางความตื่นเต้น ความเหนื่อยล้าจากการใช้จิตสำนึกจนหมดก็ถาโถมเข้ามา โม่ฮว่าล้มตัวลงบนเตียงอย่างพึงพอใจ ไม่นานก็หลับไป

เมื่อโม่ฮว่าตื่นขึ้น ฟ้ามืดแล้ว กำลังรู้สึกหิวโหย ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นหอม เดินตามกลิ่นไปที่ห้องโถง ก็เห็นชามใหญ่ใส่เนื้อวางอยู่บนโต๊ะ!