บทที่ 450: มีคนรับผิดจริงเหรอเนี่ย

ความมหัศจรรย์ของช้างที่ฟาร์มชิงหลินแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วในหมู่นักท่องเที่ยว  และมีผู้คนมากขึ้นมาเที่ยวที่โซนช้างเพื่อชม

เนื่องจากโบนัสคุณสมบัติสนิทกับคนช้างสุขสันต์จึงไม่กลัวฝูงชนเลย  และเนื่องจากโบนัสคุณสมบัติก่อเกิดความสุข  ทำให้ไม่ว่าพฤติกรรมใด ๆ ของพวกมันล้วนแต่ทำให้ทุกคนมีความสุขได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกมันเจอคนที่ไม่มีความสุข  พวกเขาจะถอนหญ้ายื่นให้คนเหล่านั้นกำหนึ่ง  เมื่อควยคู่ไปกับโบนัสคุณสมบัติอารมณ์ขันที่ทั้งน่ารักทั้งน่าชังนั้นย่อมทำให้คนที่เห็นได้หัวเราะกันอยู่เสมอ

มีคนมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ได้เห็นแล้วว่าช้างน้อยพวกนี้ฉลาดมาก  มีสาวคนหนึ่งอยากให้ช้างปลอบใจเลยถามมันว่าตัวเองสวยจริงมั้ย

แถมเสริมด้วยว่าถ้าไม่สวยกระดิกหูข้างเดียว  แต่ถ้าสวยให้กระดิกหูสองข้าง  แล้วมันก็กระดิกหูสองข้างใส่

มีสาวอีกคนขอกอดมัน  มันก็ให้กอดแถมเอางวงพันรอบเอวเธอมาแนบกับหน้าเบา ๆ เหมือนกอดตอบอีกต่างหาก

สิ่งนี้อธิบายได้อย่างเดียวคือกลายเป็นภูติไปแล้วเท่านั้น

ความมหัศจรรย์ของช้างสุขสันต์ได้แพร่กระจายในอินเทอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว  พฤติกรรมทั้งหมดของช้างสุขสันต์ก็ยังแสดงถึงศักยภาพที่จะกลายเป็นที่นิยมอย่างมากอีกด้วย

เมื่อมีความนิยมของบ้านไร่ชิงหลินมาเป็นตัวตั้ง  ผ่านไปแค่ไม่กี่วันช้างสุขสันต์ก็ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามในเวลาที่สั้นมาก

ไม่ว่าจะเป็นการปลอบโยนผู้หญิงที่กำลังร้องไห้  การตอบคำถาม  หรือการให้กอด  คลิปวิดีโอเหล่านี้มีคนมากดไลก์กันรัว ๆ อยู่เสมอ

โดยปกติแล้วคลิปวิดีโอที่พบบ่อยที่สุดคือคลิปที่ช้างสุขสันต์ชอบถอนหญ้าขึ้นมาให้คน

เกือบทุกวันมีจะมีการลงคลิปของคนที่ได้รับหญ้าจากช้างสุขสันต์ซึ่งทำให้ผู้คนหัวเราะได้

............................................................................................

เขตเมืองหมิง

ช่วงนี้หลี่เฟยอารมณ์ดีมาก  เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างตนกับเถ้าแก่ฉินดูจะไปได้สวย

อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ได้รับเนื้อวากิวหินอ่อนกับข้าวชิงหลินจากเถ้าแก่ฉินมากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว

นอกจากนี้เถ้าแก่ฉินยังสัญญาแล้วว่าจะจัดหาผักมาเพิ่มให้  แบบนี้ก็จะสามารถรักษาโซนชิงหลินของร้านหยกทองไว้ได้นานโดยไม่ต้องกลัวของหมดสต็อกแล้ว

ที่สำคัญกว่านั้นคือเถ้าแก่ฉินประสบความสำเร็จในการพัฒนาและปลูกข้าวชิงหลิน  ดังนั้นการหาสินค้าจึงไม่น่ายากเหมือนตอนหาข้าวหลวงเสียงสุ่ยกับทางเสียงสุ่ยก่อนหน้านี้

“สามี  คุณว่านี่ใช่ช้างที่คุณช่วยหาให้เถ้าแก่ฉินป่าว” หลินไห่เยี่ยนวิ่งเข้ามายื่นมือถือให้ดูอย่างงุนงง

หลี่เฟยรับมือถือมาดูด้วยความสงสัยและเห็นข่าวของช้างสุขสันต์ในอินเทอร์เน็ต

เมื่อได้เห็นข่าวของช้างสุขสันต์แล้วเขาก็ตกใจมาก

เพราะลูกช้างเหล่านี้ฉลาดมาก

พวกมันคือช้างที่ตนช่วยหามาให้เถ้าแก่ฉินจริงเหรอ  ยิ่งกว่านั้นยังมีสองตัวที่ใหญ่กว่าเพื่อนอย่างเห็นได้ชัดด้วย

จริง ๆ แล้วหลี่เฟยจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

เพราะก่อนหน้านี้มัวแต่คิดเรื่องจะทำยังไงให้เถ้าแก่ฉินพอใจจนไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นเองมือถือก็สั่น  เมื่อหยิบมาดูก็พบว่าเถ้าแก่ฉินโทรมาเลยรีบรับสาย “สวัสดีครับเถ้าแก่ฉิน  มีอะไรจะสั่งเพิ่มเติมเหรอครับ”

เสียงของฉินหลินก็ดังขึ้น “ตอนนี้มีเนื้อหินอ่อนกับข้าวชิงหลินแล้วนะครับ  ว่าง ๆ ก็มาเอาได้เลย”

เมื่อหลี่เฟยได้ยินก็รีบตอบ “เถ้าแก่ฉินโทรมาเองแบบนี้ผมต้องว่างตลอดอยู่แล้วสิครับ”

ตนเองยังไม่ทันพูดถึง  อีกฝ่ายก็บอกให้ไปเอาแล้ว  ต้นขาใหญ่ ๆ แบบนี้ต่อให้ตายก็ต้องเกาะไว้ให้แน่น

ไม่งั้นล่ะก็เกิดมาก็เสียเปล่าแล้ว

หลี่เฟยวางสายแล้วพูดกับหลินไห่เยี่ยน “ที่รัก  เถ้าแก่ฉินโทรมาบอกว่ามีเนื้อหินอ่อนกับข้าวชิงหลินแล้วนะ”

“งั้นก็รีบไปเอาสิ  จะเสียเวลาอยู่ทำไม” หลินไห่เยี่ยนเร่งเร้า

เป็นธรรมดาที่เธอต้องรู้ถึงความสำคัญของการยึดต้นขานี้ไว้ให้แน่น

หากประธานฉินมีคำสั่งใด ๆ พวกเธอจะต้องทำทันทีถ้าทำได้  นับประสาอะไรกับแค่ไปรับสินค้า  เรื่องแค่นี้ถ้ายังชักช้าก็บ้าแล้ว

หลี่เฟยพยักหน้า

เขาออกจากร้านตรงไปที่บ้านไร่ชิงหลินทันที

............................................................................................

อำเภอโหยวเฉิง

หลังจากที่ฉินหลินวางสายแล้วขับบรรทุกออกจากโกดัง

บนรถมีเนื้อวัวหินอ่อนเป็นร้อยจิน  และข้าวชิงหลินอีกเป็นร้อยจินเช่นกัน

หลี่เฟยทำงานให้เขาแน่นอนว่าเขาจะไม่ผิดสัญญา  ยิ่งกว่านั้นคือหลังจากที่ช้างสุขสันต์เป็นที่นิยมดังคาดแล้วเขาก็นึกอะไรได้

ช้างสุขสันต์พวกนี้ตัวจะไม่ใหญ่มากในอนาคต  ขนาดของมันจะแตกต่างไปจากช้างปกติเยอะเลยซึ่งเขาจะต้องเตรียมการอะไรไว้ก่อน

ฉินหลินขนเนื้อและข้าวกลับไปที่คฤหาสน์แล้วให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาขนไปไว้ที่โกดัง  จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องทำงาน

หลังจากล็อกประตูแล้วเขาก็เข้าไปในเกมและไปสำรวจที่ภูเขานอเทรอดามอีกครั้ง

สองชั่วโมงต่อมาเขาก็ปรากฏตัวในห้องทำงานด้วยสภาพที่เลอะโคลนไปทั้งตัว

สิ่งนี้เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อเข้าสำรวจในที่กันดาร

เขาไปหยิบเสื้อผ้าจากในตู้แล้วเข้าสู่โลกในเกมอีกรอบ  ยังดีที่ฟาร์มในเกมมีบ้าน  ดังนั้นเขาเลยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในบ้านดังกล่าวได้

และเพื่อป้องกันไม่ให้สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีก  เขาได้เตรียมเสื้อผ้าจำนวนมากไว้ในห้องทำงานแล้ว (จริง ๆ เอาไว้ในเกมไปเลยก็ได้มั้ง)

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาก็ออกจากเกม  ไม่นานหลี่เฟยก็โทรมา  เมื่อรับสายก็เห็นว่าอีกฝ่ายมาถึงคฤหาสน์แล้ว

ความเร็วนั้นช่างเหลือจะเชื่อเลยจริง ๆ ไม่รู้ว่าซิ่งมาเท่าไหร่ถึงได้มาเร็วขนาดนี้

ครู่ต่อมาหลี่เฟยก็ได้มาหาเขาที่ห้องทำงาน

“เชิญนั่งดื่มชากันก่อนครับคุณหลี่” ฉินหลินเชิญหลี่เฟยไปนั่งที่โต๊ะน้ำชาแล้วชงทิกวนอิมป่าเลเวล 2 ให้

“ชานี่ผมดื่มได้ไม่เบื่อเลย” หลี่เฟยพูดอย่างจริงใจ

“จะว่าหาชาดีแบบของเถ้าแก่ฉินที่อื่นไม่ได้อีกแล้ว”

ฉินหลินยิ้มแต่จู่ ๆ ก็ถามว่า “ว่าแต่คุณหลี่อ่านข่าวเกี่ยวกับช้างพวกนั้นแล้วหรือยังครับ”

เมื่อหลี่เฟยได้ยินคำถามนี้ก็พยักหน้าทันที “อ่านแล้วครับ  พวกมันฉลาดมากเลย”

ฉินหลินกล่าวเสริม “ช้างที่คุณแนะนำให้มันต่างจากช้างทั่วไปมั้ยครับ  หลังจากที่คนของเราทำการทดสอบก็พบว่ามันต่างจากช้างปกติเล็กน้อย”

“???”

หลี่เฟยตกใจกับคำถามนี้แล้วพูดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่งก่อนจะรีบตอบว่า “มีอะไรผิดปกติกับช้างพวกนั้นเหรอครับ  เดี๋ยวผมจะไปช่วยตรวจสอบให้  ได้ความเมื่อไหร่จะรีบโทรมาบอกครับ!”

จู่ ๆ หลี่เฟยก็เริ่มวิตก

แม้ว่าช้างเหล่านี้ที่ฟาร์มชิงหลินจะได้รับความนิยมอย่างมากในตอนนี้  แต่หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นผู้ที่ช่วยแนะนำพวกมันจะต้องรับผิดชอบ

ประเด็นสำคัญคือเถ้าแก่ฉินมีห้องทดลองชิงหลิน  ดังนั้นต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ ๆ ใช่มั้ย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจัดการเรื่องให้เถ้าแก่ฉิน  ดังนั้นจะก่อเรื่องยุ่งไม่ได้เด็ดขาด

จู่ ๆ หลี่เฟยก็คิดมากขึ้นมาเลย

ดังนั้นหลังจากได้รับเนื้อและข้าวจากฉินหลินแล้วเขาก็รีบกลับไปที่เขตเมืองหมิง

ทันทีที่เขากลับมาถึงร้านหยกทองก็รีบสั่งคนให้เอาเนื้อกับข้าวไปจัดการ  ส่วนตัวเองรีบกลับห้องทำงาน

หลินไห่เยี่ยนที่เห็นท่าทางของสามีผิดปกติก็รีบถาม “ไปไรไปคุณ  ทำไมดูร้อนรนแบบนั้นล่ะ”

หลี่เฟยถอนหายใจ “ต้องมีอะไรผิดปกติกับช้างที่ฉันช่วยแนะนำให้เถ้าแก่ฉินแน่ ๆ เลยน่ะสิ  เพราะงั้นฉันเลยจะโทรถามกับทางหนานหยุนดู  ด้วยมิตรภาพหลายปีของเราคิดว่าทางนั้นคงไม่น่าโกงเราหรอก”

หลินไห่เยี่ยนพยักหน้า “ก็จริง  แต่เรื่องเถ้าแก่ฉินเราก็หย่อนยานไม่ได้  คุณรีบโทรถามเลยเถอะ”

หลี่เฟยพยักหน้าและหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเส้นสายในมณฑลหนานหยุน

ก่อนหน้านี้เขาเคยซื้อลูกช้างหูใหญ่จากประเทศเหมี่ยนผ่านเส้นสายของอีกฝ่าย

หลังจากโทรติดแล้วหลี่เฟยก็บ่นกับอีกฝ่าย “คุณหวง  ครั้งนี้คุณเล่นผมหนักแล้วนะ”

เห็นได้ชัดว่าคุณหวงที่ปลายสายเองก็สับสน “เกิดอะไรขึ้นเหรอคุณหลี่”

หลี่เฟยกล่าว “มีอะไรผิดปกติกับช้างที่คุณช่วยแนะนำให้รึเปล่าเอาดี ๆ ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าครั้งนี้ผมช่วยประสายให้กับคนใหญ่คนโต  คนนี้น่ะผมทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้ด้วย  แล้วตอนนี้พวกเขาก็ตรวจพบว่าช้างพวกนั้น...  มีปัญหา”

คุณหวงก็อึ้งไปอีกสิ “เป็นไปไม่ได้  ก็ผมให้ลูกพี่ลูกน้องผมจัดการเองเลยนะ  แล้วลูกพี่ลูกน้องคนนี้ผมก็ไว้ใจที่สุดด้วย  ไม่มีทางที่ทางนั้นจะหลอกผม...”

แต่หลี่เฟยกลับพูดขัดทันที “คนที่ซื้อช้างไปคือเจ้าของบริษัทชิงหลิน  พวกเขามีห้องแล็บที่ใช้ทดสอบ  เอาล่ะคุณหวง  คุณคิดว่าบริษัทใหญ่แบบนั้นจะมานั่งพูดเรื่องไร้สาระเพราะลูกช้างไม่กี่ตัวรึเปล่าล่ะครับหืม?”

“บริษัทชิงหลิน?”

คุณหวงอึ้งไปอีกสิ  หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็รีบตอบว่า “เดี๋ยวผมไปลากคอลูกพี่ลูกน้องมาถามก่อน  ไอ้เวรนี่แม่งกล้าทำกับความไว้ใจของกูแบบนี้เหรอวะ  คุณหลี่ช่วยรอก่อนนะครับ  ผมจะมีคำตอบให้อย่างแน่นอน”

หลี่เฟยรู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตัดสาย

คุณหวงก็ดูเหมือนจะไม่คิดว่าตัวเองจะถูกโกงเหมือนกันสินะ

หลังจากที่รออยู่นานในที่สุดคุณหวงก็โทรกลับมา  หลี่เฟยก็รีบรับสาย

คุณหวง “ขอโทษจริง ๆ ครับคุณหลี่  ทั้งหมดเป็นความผิดของลูกพี่ลูกน้องผมเอง  มันไปเอาลูกช้างพวกนี้จากที่รกร้างที่มีมลพิษ  เห็นได้ชัดว่าพวกมันติดเชื้อ  ผมต้องเค้นมันอยู่นานกว่ากว่ามันจะยอมคายความจริงออกมา  มันถึงขนาดโลภจะเอาเงินจากผมแบบนี้ผมล่ะผิดหวังจริง ๆ”

“คุณฆ่าผมแล้วล่ะครับคุณหวง” หลังจากได้ยินสิ่งนี้หลี่เฟยก็วางสายด้วยความโมโห  และเขาก็รู้ถึงพลังของห้องทดลองชิงหลิน

เมื่อช้างส่งมาถึงมืออีกฝ่ายก็พบความผิดปกติทันที

แต่ตอนนี้ตนต่างหากที่กำลังประสบปัญหา  งานที่ช่วยทำให้เถ้าแก่ฉินตอนนี้เกิดเรื่องเข้าซะแล้ว

และหลี่เฟยก็ไม่ใช่คนที่หลบเลี่ยงความรับผิดชอบ

คิดได้ดังนี้ก็รีบออกจากร้านทันที  ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปชดใช้ที่อำเภอโหยวเฉิงด้วยตัวเอง

............................................................................................

คฤหาสน์ชิงหลิน

ฉินหลินกำลังเดินอยู่ในสวนกับจ้าวโม่ชิง  ยิ่งท้องเธอโตขึ้นเธอก็ยิ่งยืนกรานจะออกมาเดินเล่นทุกวันมากขึ้น

สิ่งนี้เป็นประโยชน์ต่อแม่และลูกในท้องอย่างแน่นอน

ในฐานะสามีเขาก็ต้องใช้เวลาอยู่กับเธอเป็นธรรมดา

ทว่าหลังจากที่เดินเล่นกับจ้าวโม่ชิงเสร็จแล้วเขาก็ไม่นึกว่าหลี่เฟยจะมาหาอีกรอบเร็วขนาดนี้  เขาเลยเชิญหลี่เฟยไปที่ห้องทำงานอีกรอบ

ทันทีที่หลี่เฟยนั่งลงก็รีบขอโทษ “ผมต้องขอโทษเถ้าแก่ฉินจริง ๆ ครับ  ผมจัดการเรื่องช้างได้ไม่ดี  ผมโทรถามกับทางหนานหยุนแล้ว  เป็นฝีมือลูกพี่ลูกน้องของอีกฝ่ายที่ต้องการเอาเปรียบ  เพื่อเงินเพียงแค่เล็กน้อยถึงกับไปเอาลูกช้างจากพื้นที่รกร้างที่มีมลพิษ   โชคดีที่คุณตรวจเจอก่อน  เป็นเรื่องที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนและเสียใจมากจริง ๆ ครับ”

คนที่เงิบที่สุดของตอนนี้ก็คือฉินหลินนี่แหละ

เพราะจู่ ๆ ก็มีคนออกมารับผิดซะงั้น

แบบนี้ก็คือไม่ต้องห่วงความผิดปกติที่ช้างสุขสันต์จะตัวเล็กกว่าช้างปกติในอนาคตแล้วน่ะสิ  ไม่จำเป็นต้องซิงแซ็กอะไรแล้วว่างั้นเถอะ

เมื่อคิดถึงได้ดังนี้ฉินหลินก็รู้สึกดีอย่างอธิบายไม่ถูกแล้วพูดกับหลี่เฟย “อย่ากังวลไปคุณหลี่  ช้างติดเชื้อไปแล้วก็ติดไป  ก็แค่อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงนิด ๆ หน่อย ๆ ส่วนจะดีไม่ดีนั้นผมก็ยังไม่รู้  ต้องคอยดูกันต่อไปก่อน  เพราะงั้นทางที่ดีคุณควรถามที่นั่นด้วยนะถึงสถานการณ์ของการติดเชื้อน่ะ  ยิ่งได้รายงานข้อมูลรายละเอียดด้วยยิ่งดี”

เมื่อหลี่เฟยเห็นว่าฉินหลินไม่ได้ตำหนิก็ค่อยจะถอนหายใจโล่งอกได้หน่อย “ไว้ใจได้เลยครับ  กลับไปผมจะรีบกำชับอีกฝ่ายให้”