บทที่ 408 หญิงผู้นี้เฉลียวฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ ข้าจะหลอกนางต่อไปได้อย่างไร?
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนและแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่แก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
บทที่ 408 หญิงผู้นี้เฉลียวฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ ข้าจะหลอกนางต่อไปได้อย่างไร?
"ฝ่าบาท" หลินเป่ยฟานเอ่ยอย่างสงบ "แม้ว่าจะมีตำนานเล่าขานถึงยาวิเศษที่ช่วยให้เป็นอมตะมาแต่ครั้งบรรพกาล จักรพรรดิและจอมยุทธ์ผู้มากมายต่างแสวงหายาวิเศษ หวังที่จะครองใต้หล้าชั่วนิรันดร์ แต่สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ล้วนล้มเหลว!”
"ดังนั้น กระหม่อมจึงเชื่อมาตลอดว่ายาวิเศษนั้นเป็นเพียงภาพมายา อาจดูงดงามและอยู่ในระยะที่เอื้อมถึง แต่ก็เป็นเพียงความฝันที่ไม่อาจสัมผัสได้!”
"แต่เมื่อครู่" องค์จักรพรรดินีทรงแย้ง "เราได้รับข่าวจากอาณาจักรหยานอันแสนยิ่งใหญ่ว่านักพรตขุนเขามหาสุญ ประสบความสำเร็จในการปรุงยาวิเศษตามตำนานแล้ว!”
"จริงอยู่ ยาวิเศษนั้นถูกสร้างขึ้นสำเร็จ แต่ถูกทำลายโดยสวรรค์" หลินเป่ยฟานตอบอย่างใจเย็น "สิ่งนี้บ่งชี้ว่ายาวิเศษเช่นนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับโลกนี้แน่! ฝ่าบาท ลองตรึกตรองดู หากมีจริงยาวิเศษ และมีผู้ใดบริโภคเข้าไป มีชีวิตนิรันดร์ และปกครองโลกตลอดกาล แล้วผู้ใดกันที่จะเป็นผู้กำหนดชะตา ผู้นั้นหรือสวรรค์?"
องค์จักรพรรดินีทรงพยักพระพักตร์ครุ่นคิด
"นี่คือความขัดแย้ง! ดังนั้นสวรรค์จะไม่อนุญาตให้มีผู้เป็นอมตะ! ไม่ว่าผู้ใดจะทรงอำนาจเพียงใด ก็ไม่อาจต่อกรกับสวรรค์ได้ เว้นแต่ผู้นั้นจะมีความสามารถเทียบเท่าสวรรค์หรือเหนือกว่า มิเช่นนั้นก็ได้แต่ตกอยู่ภายใต้สวรรค์ ติดอยู่ในวัฏสงสาร"
องค์จักรพรรดินีทรงพยักพระพักตร์อีกครั้ง "ท่านพูดได้มีเหตุผล ท่านเสนาบดี"
"ดังนั้น กระหม่อมหวังว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงหลงใหลในเรื่องยาวิเศษ แต่มุ่งเน้นกิจการบ้านเมือง ทำงานอย่างขยันขันแข็ง และเป็นผู้ปกครองที่เมตตาต่อประชาราษฎร์ แม้ว่าร่างกายจะดับสูญไปในร้อยปี วิญญาณก็จะบรรลุความเป็นอมตะอย่างแท้จริง เป็นที่จดจำของชนรุ่นหลัง" หลินเป่ยฟานเน้นย้ำ
องค์จักรพรรดินีทรงแย้มโอษฐ์ "ท่านเสนาบดี ท่านพูดถูกนัก! แต่ข้ารู้สึกว่ามีเลศนัยแฝงอยู่ในคำพูดของท่าน"
"เลศนัยอันใด?" หลินเป่ยฟานกระพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างเชื่องช้า
"ท่านเสนาบดี ท่านกำลังบอกว่าข้าละเลยราชกิจเพื่อความสำราญส่วนตนและควรตรวจดูฎีกาหรือ?"
องค์จักรพรรดินีทรงจ้องมองเขาอย่างจับผิด
หลินเป่ยฟานรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย องค์จักรพรรดินีทรงเฉลียวฉลาดขึ้นได้อย่างไร? เพียงเขาแสดงความเกียจคร้านเล็กน้อย นางก็สังเกตเห็น หญิงผู้นี้ฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ เขาจะหลอกนางต่อไปได้อย่างไร?
"ฝ่าบาทไม่มีสิ่งใดเช่นนั้นแน่นอน" หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างจริงใจ
"จริงหรือ?" องค์จักรพรรดินีทรงกดดัน
หลินเป่ยฟานส่ายศีรษะทันที "ไม่มีแน่นอน!”
"ถ้าไม่มี งั้นข้าก็วางใจแล้ว!“องค์จักรพรรดินีทรงหยิบคันเบ็ดออกมาอย่างกระตือรือร้นและโบกให้หลินเป่ยฟาน”ท่านเสนาบดี ท่านไปจัดการกิจการบ้านเมืองเถิด ข้ามาพักผ่อนเป็นครั้งคราว ข้าจะไปสนุกให้เต็มที่ คงต้องลำบากท่านหน่อยแล้ว!”
หลินเป่ยฟานรู้สึกหงุดหงิดใจ "ฝ่าบาท ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว! กระหม่อมตรวจดูฎีกามาเกินยี่สิบวันติดต่อกันแล้ว กระหม่อมจะบ้าตายอยู่แล้ว ท่านไม่ให้กระหม่อมสนุกบ้างหรือ?"
"ไม่ได้ กิจการบ้านเมืองเร่งด่วน เราจะเกียจคร้านไม่ได้ ข้ามาที่นี่นาน ๆ ครั้ง และแค่อยากจะพักผ่อน ดังนั้น ข้าคงต้องรบกวนท่านแล้ว!” องค์จักรพรรดินีทรงยืนกราน
ภายใต้การยืนกรานขององค์จักรพรรดินี หลินเป่ยฟานจำใจตรวจดูฎีกาต่อไป
ทั้งสองพักอยู่หนึ่งวัน แล้วมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกตามแม่น้ำ ค่อย ๆ ออกห่างจากอาณาจักรหยานอันแสนยิ่งใหญ่
ในขณะเดียวกัน นครหลวงของอาณาจักรหยานอันแสนยิ่งใหญ่ก็คึกคักไปด้วยกิจกรรมต่าง ๆ
ด้วยกระแสข่าวลือเรื่องการปรุงโอสถวิเศษอันเป็นตำนาน อาณาจักรต่าง ๆ จึงส่งสายสืบแฝงตัวเข้ามายังนครหลวง ทำให้การป้องกันนครหลวงเข้มงวดยิ่งกว่าครั้งใด
ทั่วทั้งอาณาจักรหยานอันยิ่งใหญ่ กองกำลังทหารและจอมยุทธ์มากมายต่างระดมพลตรวจตราอย่างเข้มงวด มิให้มีช่องโหว่แม้เพียงนิด
ทว่า ภายในพระราชวังหลวง กลับมีบรรยากาศอันแสนสงบ บนแท่นบรรทมขนาดใหญ่ในตำหนักอันหรูหรา มีร่างหนึ่งนอนแน่นิ่ง พันผ้าจนคล้ายมัมมี่
ร่างนั้นมิใช่ใครอื่น หากแต่ท่านนักพรตขุนเขามหาสุญ หลังจากถูกสายฟ้าฟาดเมื่อคืน ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป ต่อมาจึงได้รับความช่วยเหลือจากองค์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานอันยิ่งใหญ่ นำตัวมารักษาภายในวัง โชคดีที่ท่านมีวรยุทธ์แข็งแกร่ง เพียงพักฟื้นหนึ่งวัน ร่างกายก็เริ่มฟื้นตัว ท่านตื่นขึ้นมาอย่างมึนงง และพบกับบุรุษผู้หนึ่งในชุดคลุมสีเหลืองทอง
“ท่านราชครู ในที่สุดท่านก็ฟื้น! ข้าเป็นห่วงท่านยิ่งนัก!” บุรุษตรงหน้าคือองค์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานอันยิ่งใหญ่
ในยามนี้ ดวงตาของจักรพรรดิแดงก่ำ ดูราวกับมิได้พักผ่อนเลยตลอดทั้งวัน ทว่าเมื่อได้เห็นท่านนักพรตขุนเขามหาสุญฟื้นขึ้นมา จิตใจก็เบิกบานขึ้นมาทันที
“ฝ่าบาท ขออภัยที่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วง! เอ๊ะ ที่นี่คือที่ใด?” ท่านนักพรตขุนเขามหาสุญมองไปรอบ ๆ รู้สึกคุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นตา
“ท่านราชครูที่นี่คือห้องบรรทมของข้าภายในพระราชวัง! เมื่อคืน ท่านถูกลงทัณฑ์จากสวรรค์ บาดเจ็บสาหัสที่พักของท่านก็ถูกทำลายไปด้วย เราจึงนำท่านมารักษาที่นี่ ข้าเฝ้าท่านอยู่ตลอดทั้งคืน!” จักรพรรดิตรัสด้วยรอยยิ้ม
ท่านนักพรตขุนเขามหาสุญตกตะลึง ไม่เพียงเพราะพบว่าตนอยู่ในห้องบรรทมของจักรพรรดิ แต่ยังมีถึงองค์จักรพรรดิเฝ้าท่านอยู่ตลอดคืน? นี่ช่างเป็นเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้!
นักพรตขุนเขามหาสุญ ผุดลุกขึ้นด้วยความร้อนใจ "ฝ่าบาท นี่..."
จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานผู้ยิ่งใหญ่ก็ตกพระทัยไม่แพ้กัน "ท่านราชครู ท่านยังบาดเจ็บสาหัส โปรดพักผ่อนเถิด หากมีสิ่งใดหนักใจ ก็กล่าวมาเถิด ข้าจักสดับฟัง"
ภายใต้การคะยั้นคะยอขององค์จักรพรรดิ นักพรตผู้ลังเลในที่สุดก็ยอมนอนลง แต่ในใจกลับร้อนรุ่มยิ่งกว่าเดิม
เขาไม่ได้ทำสิ่งใดสำคัญ แล้วเหตุใดองค์จักรพรรดิจึงกรุณาต่อเขาถึงเพียงนี้? เขาตัดสินใจเอ่ยถาม
"ท่านราชครู ท่านลืมแล้วหรือ?" จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานตรัสอย่างตื่นเต้น "เมื่อคืนนี้ ในคืนที่พายุพัดกระหน่ำ ฟ้าร้องฟ้าผ่า ท่านได้ปรุงโอสถวิเศษในตำนานสำเร็จ ยาอายุวัฒนะ!”
นักพรตตกตะลึง งุนงง พูดตะกุกตะกัก "ข... ข้าปรุงยาอายุวัฒนะในตำนาน?"
"ใช่แล้ว!“จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานอุทานด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง”ตัวข้าเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อ ท่านราชครู ท่านปรุงยาเทวดาท้าสวรรค์ได้สำเร็จ! มันคือเม็ดยาทองคำ มีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศโดยไม่ถูกลมฝนรบกวนเหมือนปาฏิหาริย์! ทุกคนเห็นมัน บางคนถึงกับกราบไหว้ด้วยความเคารพ!”
นักพรตขุนเขามหาสุญ กระพริบตา
เขาจำได้เพียงว่าถูกฟ้าผ่าก่อนจะหมดสติไป
แต่ก่อนหน้านั้น ในช่วงเวลาเลือนราง เขาเห็นแสงสีทองพุ่งขึ้นมาจากเตาหลอม แพรวพราวและงดงาม นั่นคือยาอายุวัฒนะหรือ?
โอ้ สวรรค์!
เขาทำไปแบบมั่ว ๆ ไม่รู้เหนือรู้ใต้ แล้วเขากลับปรุงโอสถวิเศษในตำนานได้จริงหรือ?
แม้ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะ ก็อาจเป็นโอสถวิเศษอื่นที่มีฤทธิ์พิเศษ!
เขาสามารถปรุงโอสถวิเศษได้เช่นนี้จริงหรือ?
เขาต้องเป็นลูกคนโปรดของสวรรค์แน่ ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า! นักพรตขุนเขามหาสุญ ก็ตื่นเต้นเช่นกัน
"น่าเสียดายยิ่งนักที่โอสถทิพย์เช่นนี้ ท้าทายฟ้าดินเกินควรไม่อาจคงอยู่ในโลกมนุษย์ มิเช่นนั้น เราคงได้ลิ้มรสโอสถวิเศษ บรรลุฝันเซียนเป็นแน่แท้" จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานตรัสด้วยความเสียดาย
นักพรตตกตะลึง "อะไรนะ? โอสถวิเศษหายไปแล้วหรือ?"
"ใช่แล้ว! ท่านราชครู ท่านไม่รู้หรอก เมื่อยาสำเร็จก็เกิดความโกลาหล เหล่าผู้มีวิทยายุทธ์ต่างเข้าแย่งชิง ทว่าสุดท้าย ฟ้าดินพิโรธ ฟ้าผ่าลงมาทำลายโอสถจนสิ้น! น่าเสียดายยิ่งนัก!”
"น่าเสียดายยิ่งนัก!” นักพรตพยักหน้า หัวใจปวดร้าว
เขาพบเจอโอกาสอันหาได้ยากยิ่ง ปรุงโอสถวิเศษด้วยความยากลำบาก ทว่ากลับถูกสวรรค์ทำลาย!
หากเขาหาโอสถเช่นนี้อีกสักเม็ดได้ เขาจะต้องกินมันเสียก่อนที่จะถูกฟ้าผ่าอย่างแน่นอน
"ถึงแม้โอสถวิเศษจะสูญสิ้น โชคยังดีที่ท่านราชครูยังอยู่!“จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานจับมือของนักพรตด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเปี่ยมล้นด้วยความกระตือรือร้น”ท่านราชครู ท่านยังจำวิธีปรุงยาได้หรือไม่?"
นักพรตรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วสันหลัง
ต่างเป็นบุรุษด้วยกัน บัดนี้กลับมาจับมือกัน มันช่างเลี่ยนเหลือเกิน! ยิ่งสายตาขององค์จักรพรรดิ ดูราวกับอยากจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว นักพรตขุนเขามหาสุญ รีบดึงมือออกและพูดว่า "ฝ่าบาท กระหม่อมจำวิธีปรุงโอสถวิเศษได้!”
ถึงแม้เขาจะปรุงยาโดยการลองผิดลองถูก แต่เขาก็จำส่วนผสมและกระบวนการทั้งหมดได้อย่างแม่นยำ สิ่งที่พิเศษที่สุดคือเขาได้ใส่กระดูกมังกรลงไปด้วย
หรือว่ากระดูกมังกรจะมีความสำคัญเป็นพิเศษ?
นักพรตตื่นเต้นขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะเข้าใจประเด็นสำคัญแล้ว!
"เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว! เพียงพอแล้ว!“จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานตรัสอย่างปลื้มปิติ”แม้เมื่อคืนนี้เราจะล้มเหลวเพราะมิได้คาดการณ์ผลที่ตามมาหลังโอสถสำเร็จ แต่คราหน้าเราจะรักษาโอสถวิเศษนี้ไว้ได้ด้วยการเตรียมการที่รัดกุมยิ่งขึ้น!”
นักพรตพยักหน้าเห็นด้วย "ฝ่าบาทตรัสถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
"ท่านราชครู โปรดพักฟื้นที่นี่เถิด และจากนี้ไป ท่านจะประทับอยู่ในวังหลวง! เมื่ออาการบาดเจ็บของท่านหายดีแล้ว เราจะปรุงโอสถวิเศษอีกครั้ง! หากท่านต้องการวัตถุดิบใด เพียงเอ่ยปาก ข้าจะสืบเสาะหามาให้ท่าน แม้จะต้องพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินก็ตาม!” จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานรับรอง พร้อมตบพระอุระ
"ขอบพระทัยฝ่าบาท! กระหม่อมต้องการ..." นักพรตขุนเขามหาสุญ เอ่ยปากแจกแจงรายการวัตถุดิบหายากและล้ำค่ามากมาย ทว่าจักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานมิได้ลังเล พระองค์รับสั่งให้ข้าราชบริพารจดบันทึกรายการ
จากนั้นพระองค์ก็มีรับสั่งบางประการแก่นักพรตขุนเขามหาสุญ และเสด็จออกจากตำหนัก
ทันทีที่พระองค์เรียกขุนนางฝ่ายบู๋และบุ๋นมาประชุมและส่งต่อรายการ
"ทุกคนไม่ว่าจะใช้วิธีใด พวกเจ้าต้องหาวัตถุดิบในรายการนี้มาให้ข้า! เรื่องนี้สำคัญยิ่งต่อเส้นทางสู่ความเป็นอมตะของข้า และพวกเจ้าขุนนางทั้งหลายต้องใส่ใจและให้ความสำคัญสูงสุด!”
ขุนนางชรากล่าวอย่างลังเล "แต่ว่าฝ่าบาท การนี้จะทำให้ราษฎรและทรัพยากรหมดสิ้น และอาจทำให้เกิดความไม่พอใจในหมู่ราษฎร บัดนี้บ้านเมืองกำลังวุ่นวายและมีความโกลาหลอยู่ทุกหนทุกแห่ง กระหม่อมเห็นว่าเราควรรอให้บ้านเมืองสงบสุขก่อนแล้วค่อยรวบรวมสิ่งของในรายการจะดีกว่าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"
องค์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหยานอันยิ่งใหญ่ทรงตบโต๊ะด้วยพระพิโรธ ตรัสว่า "พวกมันเป็นเพียงคนธรรมดาที่มีสายตาไม่มองการณ์ไกล คอยขัดขวางความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ของข้าที่จะเป็นอมตะ! พวกมันไม่เข้าใจหรือว่าเมื่อข้าเป็นอมตะแล้ว ข้าจะนำความสุขมาสู่คนทั้งโลกหรือ? พวกมันไม่รู้จักบุญคุณคนและขัดขวางเรื่องสำคัญเช่นนี้ในรัชสมัยของข้า! พวกมันสมควรตาย!”
"ฝ่าบาทตรัสถูกแล้ว!”
"พวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่มีสายตาสั้นไม่มองการณ์ไกล! ฝ่าบาท เมื่อพระองค์บรรลุความเป็นอมตะแล้ว โลกจะอยู่ในกำมือของพระองค์ และทุกคนจะได้อยู่อย่างสงบสุข! พวกเขาไม่เพียงแต่ขาดความเข้าใจ แต่ยังพยายามขัดขวางความพยายามอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ โทษของพวกเขาสมควรประหารชีวิต!”
"ฝ่าบาท กระหม่อมสนับสนุนแนวคิดของพระองค์!”
เมื่อขุนนางฝ่ายบู๋และบุ๋นได้เห็นยาอายุวัฒนะในตำนาน พวกเขาก็เชื่อมั่นในมันอย่างสุดใจและรวมตัวกันอยู่เบื้องหลังองค์จักรพรรดิ แม้จะมีเสียงคัดค้านบ้าง แต่ก็ถูกกลบด้วยความคิดเห็นกระแสหลักและไม่สามารถสร้างความวุ่นวายใด ๆ ได้
"ดังนั้นไม่ต้องสนใจพวกมัน! ใครกล้าขัดขืน ส่งกองทัพไปปราบปราม!”
"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!”
