บทที่ 4 เด็กหนุ่มผู้สง่างามอยู่เคียงข้าง

ชิงฮวนกลับมาที่ห้องของตน ซูฉีได้เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ชิงฮวนถอดเสื้อผ้าและแช่ตัวในถังน้ำใหญ่เพื่อผ่อนคลาย วันนี้รู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ ทั้งได้รู้จักกับชิงเกอ หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ และยังพาคนมีปัญหากลับมาด้วย ทำให้การอธิษฐานขอพรดอกท้อของเธอล้มเหลว

แช่น้ำอยู่นานจึงลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดยาวสีชมพูแบบสบายๆ และล้างหน้าจนเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง—ผิวขาวใสดุจหยก ดวงตาเป็นประกายเหมือนดวงดาว ทำให้ทุกการแย้มยิ้มเป็นภาพที่น่าหลงใหลที่สุดในโลก

ขณะที่ซูฉีกำลังหวีผมให้ชิงฮวนอยู่ เด็กชายรับใช้คนหนึ่งชื่อ "ซูหมิง" วิ่งเข้ามารายงานว่า "คุณหนู คนที่ท่านพามาไม่ยอมให้เราถูกตัวเลย ตอนนี้กำลังโวยวายอยู่ บอกว่าอยากเจอแม่"

ชิงฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า "ข้าจะไปดูเอง" เธอไม่รอให้ซูฉีหวีผมเสร็จและรีบเดินออกไป เมื่อไปถึงห้องอาบน้ำ เห็นทุกคนยืนอยู่ข้างนอกไม่กล้าเข้าไปใกล้

ชิงฮวนเข้าไปในห้องอาบน้ำและเห็นอาจี๋นั่งอยู่บนพื้นเหมือนกระต่ายน้อยที่ไร้ทางสู้ ความโกรธที่มีอยู่เมื่อเห็นภาพนี้ก็อ่อนลงไปทันที ยังไม่ทันที่ชิงฮวนจะพูดปลอบใจ อาจี๋ก็เหมือนรู้ตัวมาก่อน รีบกระโดดขึ้นมาแล้ววิ่งมาหาชิงฮวนด้วยรอยยิ้ม "แม่กลับมาแล้วหรือ?"

ชิงฮวนถอนหายใจและถามว่า "ทำไมไม่อาบน้ำล่ะ?"

"ข้าไม่อยากให้พวกเขามาแตะตัวข้า" อาจี๋พูดด้วยความรู้สึกผิด

งั้นเจ้ามาแตะตัวข้าแทนงั้นหรือ? ชิงฮวนบ่นในใจ แต่กลับพูดว่า "ก็ได้ ข้าจะไม่ให้พวกเขาแตะตัวเจ้า เจ้าต้องอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง ข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะรอข้างนอก เมื่อเจ้าทำเสร็จแล้ว ออกมาก็จะเจอข้า ตกลงไหม?"

อาจี๋พยักหน้าเห็นด้วย ชิงฮวนจึงออกมาข้างนอกและบอกให้ทุกคนไปทำหน้าที่ของตน "พวกเจ้าไปทำงานของพวกเจ้าเถอะ ข้าอยู่ที่นี่เอง"

"รับทราบ!"

ถึงแม้ว่าคนรับใช้จะอยู่ร่วมกับนายอย่างสนิทสนม แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าบางเรื่องสามารถทำได้ แต่บางเรื่องต้องตระหนักถึงสถานะของตนเองเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย

ชิงฮวนนั่งเล่นผมของตนเองอย่างเบื่อหน่าย ซูฉีถูกไล่ไปทำขนม ทำให้เหลือแค่ชิงฮวนคนเดียวที่ต้องรออยู่ที่นี่

ชิงฮวนไม่เคยรอใครมาก่อน จึงไม่รู้ว่าการรอคนอื่นนั้นน่าเบื่อขนาดนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถเข้าไปเร่งได้ เธอจึงนั่งลงที่บันไดและหยิบหยกที่ได้รับมาดูเล่นในใจคิดว่า คนมีอำนาจและเงินทองนี่ช่างแตกต่างกันจริงๆ หยกชิ้นนี้มีคุณภาพดีมาก หากเอาไปขายในตลาดคงได้หลายพันตำลึง แต่พวกเขากลับมอบให้คนอื่นอย่างง่ายดาย

แปลกตรงที่ชิงฮวนกลับไม่รู้สึกรังเกียจในพฤติกรรมเช่นนี้เลย แถมยังรู้สึกดีเล็กน้อยเสียด้วยซ้ำ

"โอ้ ข้ากลายเป็นคนโลภและหลงใหลในสิ่งหรูหรางั้นหรือ?" ชิงฮวนพูดกับตัวเองขณะที่กำลังประคองใบหน้าของตัวเอง

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง "แม่ อาจี๋เสร็จแล้ว"

ชิงฮวนหันไปและกำลังจะต่อว่าเขาว่าทำไมช้านัก แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขาชัดๆ เธอก็ชะงักไปทันที

ร่างกายสูงใหญ่และผอมบาง ใบหน้าขาวเนียนราวกับหยก เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาอย่างที่ชิงฮวนไม่เคยเห็นมาก่อน โดยเฉพาะดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว ทำให้ชิงฮวนสงสัยว่าดวงตาของเขาบรรจุดาราจักรทั้งหมดไว้หรือไม่ ชิงฮวนรีบดึงสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว มิฉะนั้นเธอคงจะจมอยู่ในดวงตาคู่นั้นไปแล้ว

"ไม่เลวเลย!" ชิงฮวนลุกขึ้นและเดินวนรอบอาจี๋สองสามรอบ ใช้ท่าทีสบายๆ เพื่อกลบเกลื่อนหัวใจที่เต้นแรงของเธอ

อาจี๋เองก็ยิ่งดีใจมากขึ้นเมื่อได้รับคำชมจากชิงฮวน รอยยิ้มของเขาแทบจะกว้างถึงหู ชิงฮวนเห็นรอยยิ้มนี้ก็อดยิ้มตามไม่ได้

เมื่อซูฉีถือขนมกลับมา เธอเห็นภาพที่แสงแดดสาดส่องลงมา เด็กสาวในชุดสีชมพูยืนอยู่กับเด็กหนุ่มในชุดขาว ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ราวกับเป็นภาพวาดที่น่าชื่นชม

ชิงเกอกลับมาถึงบ้าน ตั้งใจจะกลับห้องไปพัก แต่กลับพบกับคนที่เธอไม่คาดคิด—เด็กหนุ่มจากภูเขาเซิงหลิงที่เคยช่วยเธอไว้ แต่กลับโดนเธอด่ากลับไป เขาเดินเคียงข้างกับพ่อของเธอ

ชิงเกอเก็บความประหลาดใจไว้และพูดว่า "ท่านพ่อ"

"ชิงเกอ เป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยมากหรือเปล่า? รีบไปพักผ่อนเถอะ แม่ของเจ้าทำซุปหูฉลามรังนกที่เจ้าชอบไว้ในห้องของเจ้าแล้ว พ่อจะไปจัดการธุระก่อน แล้วจะมาร่วมรับประทานอาหารเย็นกับเจ้าและแม่"

ชิงเกอยิ้มและพยักหน้า สายตาของเธอสบกับชายหนุ่มคนนั้นแล้วรีบเบือนหน้าหนีไป ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย

เมื่อกลับมาถึงห้อง เธอเห็นซ่างกวนหยุนจูว์นั่งรออยู่ ลูกสาวเมื่อพบกับแม่มักจะแสดงความออดอ้อนอยู่เสมอ เธอพุ่งเข้าหาอ้อมแขนของแม่

"พอเถอะ โตแล้วนะ ยังจะมาอ้อนอีก ดื่มซุปเถอะ ป้าหิมะ ของเจ้าตั้งใจทำให้"

"ขอบคุณป้าหิมะ" ชิงเกอกล่าวขอบคุณและเริ่มกินอาหาร ซ่างกวนหยุนจูว์ยิ้มให้กับป้าหิมะ แต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงถามว่า "ชิงเกอ หยกของเจ้าไปไหนแล้ว หรือว่าหาย?"

ชิงเกอมองไปที่เอวของตัวเองและพูดว่า "ไม่ใช่หรอก วันนี้เจอเด็กสาวคนหนึ่ง ข้ารู้สึกถูกชะตากับเธอ จึงให้หยกชิ้นนั้นไป" น้ำเสียงสบายๆ ของชิงเกอกลับทำให้ซ่างกวนหยุนจูว์สนใจ ใครกันที่ทำให้ลูกสาวของเธอชื่นชอบถึงขนาดยกหยกชิ้นโปรดให้ได้? เธอคิดในใจจึงถามออกมา

ชิงเกอวางถ้วยซุปลงและพูดว่า "แม่ ข้าบอกให้ฟังนะ ข้ารู้สึกคุ้นเคยกับเด็กสาวคนนั้นมาก เหมือนเธอเป็นญาติของข้า เธอก็อายุไล่เลี่ยกับข้า ข้าคิดว่าเราอาจมีวาสน

าต่อกัน ท่านแม่เคยบอกข้าว่าข้าเคยมีน้องสาว แต่เธอไม่อยู่แล้ว..."

เมื่อซ่างกวนหยุนจูว์ได้ยินชื่อนี้ก็เศร้าใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของชิงเกอ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ ชิงเกอพูดต่อว่า "ข้ายังรู้ชื่อของเธอด้วยนะ เธอบอกว่าชื่อชิงฮวน อยู่ที่เมืองหวูถง ใกล้กับภูเขาเซิงหลิง และชื่อของเรายังคล้ายกันอีกด้วย ท่านแม่ว่ามันเป็นวาสนาจริงๆ ใช่ไหม?"

ซ่างกวนหยุนจูว์ยืนนิ่งอยู่ที่นั่น ไม่มีคำใดจะบรรยายความรู้สึกของเธอในตอนนี้ แต่โชคดีที่ป้าหิมะคิดไวและสั่งอวี้อันว่า "อวี้อัน ในครัวของคุณหนูยังมีซุปหูฉลามรังนกอยู่ ไปตักมาให้ท่านพ่อเธอหน่อย"

อวี้อันไม่สงสัยและออกไป ป้าหิมะจึงปิดประตูและเดินเข้ามาหาซ่างกวนหยุนจูว์

"ชิงเกอ เจ้าเรียกเธอว่าชิงฮวนหรือ?"

ซ่างกวนหยุนจูว์ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย ชิงเกอจึงมองมาด้วยความสงสัย ป้าหิมะจึงอธิบายว่า "คุณหนูเพิ่งบอกว่าผู้หญิงคนนั้นอายุไล่เลี่ยกับคุณหนู เมื่อท่านนึกถึงน้องสาวของคุณหนู คุณแม่ของคุณหนูก็ต้องนึกถึงด้วย ถ้าเป็นวาสนาจริงๆ ทำไมไม่ให้ท่านแม่ลองไปพบเธอดูบ้างล่ะ?"

ชิงเกอเชื่อเพราะความรู้สึกนั้นไม่เคยหลอกลวง เธอพูดว่า "ข้าบอกเธอถึงตัวตนของข้าและให้หยกเธอไป บอกเธอว่าถ้ามีปัญหาก็มาหาข้าได้ แต่ข้าไม่รู้ว่าเธอจะมาเมื่อไร"

แม้ซ่างกวนหยุนจูว์จะรู้ว่าชิงฮวนมีความเป็นอยู่ที่ดีและได้รับความรักจากคู่สามีภรรยาเหยียนมาตลอดหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยพบชิงฮวนเลย เธอไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะหน้าตาเหมือนกับชิงเกอหรือไม่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่างกวนหยุนจูว์น้ำตาแทบจะไหล เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถอยู่ต่อได้ จึงหาข้ออ้างเรื่องงานเลี้ยงของฮองเฮาที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้วออกไป ชิงเกอรู้สึกแปลกใจแต่ก็เลือกที่จะมองข้ามไป เธอกลับคิดถึงเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาคนนั้นแทน เธอไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มคนนั้นคือรัชทายาท!

(จบบทที่ 4)