บทที่ 356 ความอิจฉา
บทที่ 356 ความอิจฉา
หวังกุ้ย รู้สึกหดหู่ลงทันที
“อย่าหมดหวังสิ!” เฉินเฉิง พูดพร้อมกับยิ้ม “แค่นี้มันอะไรเอง คุณดูผมเมื่อครึ่งปีก่อนสิ แล้วดูผมตอนนี้ ผมยังซื้อรถได้เลย”
“จะเหมือนกันได้ยังไง?” หวังกุ้ยตอบด้วยความตระหนักรู้ “เราไม่เหมือนกันนะ คุณเป็นเจ้าของร้าน ส่วนผมก็แค่คนทำงาน และถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พวกเราคงไม่มีงานทำกันเลย ตอนนี้เรากลายเป็นคนไม่มีงานประจำกันแล้ว!”
“อย่าพูดแบบนั้น!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “เพื่อนๆ ตอนนี้เป็นยุคสมัยใหญ่นะ ขอแค่เราคว้าโอกาสได้ เราก็มีโอกาสที่จะกลายเป็นผู้นำในยุคนี้ได้ ดังนั้นแค่พยายามก็พอ”
“ผู้นำยุคนี้ฉันไม่รู้หรอก!” หลิวชุ่ยเฟิง พูดพร้อมกับหัวเราะ “เฉินเกอ ฉันรู้แค่ว่าคุณเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยังไงก็ตาม ตามคุณไปไม่มีทางผิด”
“ใช่ คุณสุดยอดที่สุด!” หวังเจี้ยนกั๋ว พูดเล่นพร้อมกับหัวเราะ
คนอื่นๆ ต่างก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
หลังจากคุยเล่นกับพวกเขาสักพัก เฉินเฉิงก็ขับรถไปถึงหน้าโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าไท่เหอ
หลังจากจอดรถเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปข้างใน
เสิ่นจือฮวา กำลังทำงานอยู่ข้างใน
“ที่รัก…” เฉินเฉิงทักทายเสิ่นจือฮวา
เสิ่นจือฮวา เงยหน้าขึ้นมามองเขา “มีอะไรหรือ? กลับมาแล้วหรือ? รีบไปย่านหยางเฉิง ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้?”
“เนี่ยนเนี่ยน ใกล้จะเลิกเรียนแล้วใช่ไหม ไปเถอะๆ ฉันจะพาเธอไปรับลูก”
เสิ่นจือฮวา มองดูเวลาแล้วก็พบว่าถึงเวลาเกือบแล้ว “โอเค รอฉันสักครู่”
ไม่นานเสิ่นจือฮวา ก็เสร็จงานและออกมา
เมื่อมาถึงหน้าประตู เธอก็เห็นรถยนต์แล้วรู้สึกประหลาดใจ “อ้าว ที่นี่มีลูกค้ามาเหรอ?”
“ใช่แล้ว!” เฉินเฉิงหัวเราะและเปิดประตูรถ “ที่รัก ขึ้นรถสิ”
เสิ่นจือฮวา ตอบโต้ทันทีด้วยความไม่เชื่อ “คุณ… ซื้อรถแล้วหรือ? รถของเราหรือ?”
“แน่นอนว่าเป็นรถของเรา!” เฉินเฉิงตอบยิ้ม “ของแท้แน่นอน!”
“ที่รัก!” ถึงแม้เสิ่นจือฮวา จะพูดว่ามันแพงเกินไปไม่อยากได้ แต่เมื่อเห็นรถที่ทันสมัยขนาดนี้ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ “ฉันขึ้นไปนั่งได้ไหม?”
“คุณพูดอะไรเนี่ย!” เฉินเฉิงหัวเราะ “ที่รัก ผมเปิดประตูรถให้แล้วนะ”
เสิ่นจือฮวา ปิดปากหัวเราะเบาๆ รีบขึ้นไปนั่งในรถทันที
เฉินเฉิงก็ขึ้นไปนั่งด้วย
“คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย!” เฉินเฉิงบอก “ไปกันเลย”
เสิ่นจือฮวา พยายามหาหัวเข็มขัดนิรภัยอย่างงุ่มง่าม
เฉินเฉิงช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย
“ฉันคงโง่มากเลย ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีคาดเข็มขัดนิรภัย” เสิ่นจือฮวา โทษตัวเอง
“คุณมันคนโง่เอง” เฉินเฉิงส่ายหัว “รถมันยังไม่ค่อยมีให้เห็นกันหรอก ใครจะมีเงินซื้อ ขับไม่เป็นก็ไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยวผมจะพาคุณไปลองทุกอย่างที่ยังไม่เคยเห็น ไม่ต้องห่วงว่าเราจะเป็นพวกบ้านนอก”
เสิ่นจือฮวา มีรอยยิ้มเต็มหน้า
รู้สึกดีที่ถูกคนตามใจ
“ขอบคุณนะที่รัก!”
“ขอบคุณทำไมล่ะ ไปกันเถอะ!”
ตลอดทางเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข ขับรถไปจนถึงโรงเรียนอนุบาล
เฉินเฉิงจอดรถรออยู่ข้างนอก ในขณะที่เสิ่นจือฮวา เข้าไปรับลูก
ไม่นานก็เห็นเนี่ยนเนี่ยนกระโดดออกมา
เฉินเฉิงลงจากรถและเปิดประตู
“พ่อคะ!” เนี่ยนเนี่ยนกระโดดพุ่งเข้ามาหาเฉินเฉิงอย่างดีใจ “คุณพ่อมารับหนู ดีจังเลย!”
“นี่ไง!” เฉินเฉิงหัวเราะและอุ้มเธอขึ้นมา “ดูสิ พ่อขับรถมารับหนูแล้ว”
“ว้าว ดีจังเลย!” เนี่ยนเนี่ยนตาเป็นประกาย “ครั้งก่อนเสี่ยวซินซิน บอกว่าพ่อของเขามักจะขับรถมารับเขาบ่อยๆ ตอนนี้พ่อของหนูก็มีรถแล้ว!”
ในโรงเรียนอนุบาลมีคนทำงานในหน่วยงานราชการอยู่บ้าง บางครั้งก็เอารถของหน่วยงานออกมาใช้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก
“เหรอ?” เฉินเฉิงหัวเราะ “ไปกันเถอะ เข้าไปในรถกัน”
“พ่อ รอเดี๋ยวก่อน!” เนี่ยนเนี่ยนร้องบอกเฉินเฉิงให้ปล่อยเธอลง
เฉินเฉิงไม่มีทางเลือก ต้องปล่อยเธอลง
เนี่ยนเนี่ยนกระโดดไปหาสาวน้อยคนหนึ่งและพูดด้วยเสียงเด็กๆ “เสี่ยวซินซิน ดูสิ พ่อของฉันก็ขับรถมารับฉันเหมือนกัน”
เสี่ยวซินซินน่าจะเป็นเพื่อนของเนี่ยนเนี่ยน เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็ยิ้มแล้วพูดว่า “พ่อของเธอก็มีรถเหรอ งั้นพวกเราจะได้นั่งรถไปโรงเรียนด้วยกันแล้ว”
“ซินซิน เร็วๆ ขึ้นรถ! เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว!” ผู้หญิงในรถพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ “รถนั้นจะเหมือนกับของเราได้ยังไง ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนด้วยซ้ำ อาจจะเป็นรถยืมมาก็ได้…”
ที่นั่นเสิ่นจือฮวา กลัวว่าเนี่ยนเนี่ยนจะเกิดอันตรายจึงวิ่งตามไป
เดิมทีเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเมื่อเห็นเด็กสองคนคุยกัน แต่เมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมา
พูดแบบนี้หมายความว่าไง?
“เพื่อนร่วมงาน!” เสิ่นจือฮวา พูดขึ้นด้วยความโมโห “นั่นเป็นรถที่สามีฉันซื้อเองนะ จะมาบอกว่ายืมมาจากไหนได้ยังไง”
“ซื้อรถเอง?” ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเบาๆ “ใช่ๆ ตอนนี้รถมันเปิดขายได้แล้ว แต่คนที่ซื้อรถได้มีสักกี่คนล่ะ? หลอกเด็กให้ดีใจยังพอได้ แต่คิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง! คุณนี่เก่งจริงๆ ความเสื่อมเสียมันเกิดจากคนพวกคุณที่ชอบแข่งขันกันนี่แหละ!”
เสิ่นจือฮวา รู้สึกโกรธทันที
ใครเริ่มพูดเรื่องการเปรียบเทียบก่อน ตอนนี้กลายเป็นความผิดของฉันเหรอ?
“คนอื่นจะซื้อได้หรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันซื้อได้!” เฉินเฉิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “คุณขับรถมารับลูกได้ แต่ทำไมคนอื่นจะทำบ้างไม่ได้?”
“นี่มันเรื่องรถหรือ?” ผู้หญิงคนนั้นยังพูดต่อ “ฉันซื้อรถเอง ของฉันจริงๆ แล้วของคุณล่ะ?”
“รถของคุณเหรอ?” เฉินเฉิงหัวเราะแล้วมองดูป้ายทะเบียนรถ “คุณทำหน้าแบบนั้นทำไม?” ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกว่าตัวเองถูกดูถูก จึงหันไปพูดกับเฉินเฉิง “คุณหมายความว่ายังไง ดูถูกฉันเหรอ? ที่รัก…”
ในขณะนั้น สามีของผู้หญิงคนนั้นที่เพิ่งออกไปก็กลับมา พอเห็นเธอก็เรียกสามีทันที “ดูสิ ดูสิ มีคนบอกว่ารถของเราไม่ใช่ของเราเอง”
สามีของเธอซึ่งอายุประมาณสามสิบรีบเดินมาดูเฉินเฉิง
“ที่รัก เขาขับรถเก่ามา แล้วทำเป็นอวดเก่งยังกับอะไรดี แถมยังบอกว่ารถของเราไม่ใช่ของเราเอง บอกเขาสิว่าคุณเป็นใคร!”
“ไม่ต้องบอกผมหรอก!” เฉินเฉิงมองดูผู้ชายคนนั้นด้วยสีหน้าสงบ “คุณคงทำงานในหน่วยงานราชการสินะ ผมดูจากป้ายทะเบียนรถก็รู้ว่ารถคันนี้เป็นของหน่วยงาน ไม่ใช่ของคุณเองหรอก ถ้าคุณอยากจะอ้างว่าเป็นรถของคุณก็ได้ งั้นผมจะไปบอกกับเจ้านายของคุณดีไหม?”
ชายคนนั้นหน้าซีดลงทันที
“คุณครับคุณ!” เขารีบจับมือเฉินเฉิง “ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ ครับ ภรรยาของผมพูดจาไม่ดีไปหน่อย ผมขอโทษจริงๆ คุณอย่าถือสาเลยนะ…”
“ที่รัก เราจะกลัวทำไมล่ะ เขาแค่ยืมรถมา คุณดูเขาสิ หน้าตาแบบนี้จะขับรถเองได้ยังไง…” ภรรยาของเขายังไม่พอใจ ยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆ
“หยุดพูดได้แล้ว!” ชายคนนั้นตะโกนดุภรรยาอย่างกะทันหัน “พูดมากทำไม! ฉันให้เธอพูดแล้วหรือยัง?”
