บทที่ 340 -342(ฟรี)
บทที่ 340 การตรวจสอบร้านค้าทางกายภาพ
หวังเย่ ซุนเจินเจิน และอี้เชิงออกจากประตูใหญ่ของบริษัทอี้ผิงพร้อมกัน ในขณะที่ผู้ช่วยขับรถพาอี้เชิงไปสนามบิน ซุนเจินเจินยังคงจ้องมองไปทางรถของอี้เชิงที่กำลังจากไป
หวังเย่สังเกตเห็นว่าเจินเจินเล็กกำลังเหม่อลอยอีกแล้ว จึงใช้ข้อศอกกระทุ้งเบาๆ แล้วถามว่า "เจินเจิน?"
ซุนเจินเจินได้สติกลับมาตอบว่า "หืม?"
หวังเย่พูดต่อว่า "วันนี้เธอชอบเหม่อลอยบ่อยจัง ไม่สบายหรือเปล่า?"
ซุนเจินเจินรีบโบกมือปฏิเสธ "ไม่มีอะไรค่ะ อาจจะเหนื่อยนิดหน่อย"
หวังเย่เห็นว่าซุนเจินเจินดูอ่อนเพลียจริงๆ จึงก้มมองนาฬิกาแล้วพูดว่า "ตอนนี้สี่โมงแล้ว ใกล้เลิกงานแล้ว งั้นเธอเลิกงานก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องกลับบริษัทแล้ว"
"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะประธานหวัง งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบซุนเจินเจินก็จะหมุนตัวจากไป แต่ถูกหวังเย่เรียกกลับมาอีก พูดว่า "วันนี้กลับไปพักผ่อนให้ดีๆ นะ พรุ่งนี้อย่ามาสายอีกล่ะ"
เจินเจินหันมาทำสัญญาณโอเคให้หวังเย่ แล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้าน
ส่วนหวังเย่พกสัญญาที่เซ็นแล้วกลับบริษัท พอเข้าห้องทำงานก็เรียกเหลียงเหว่ยเหว่ยเข้ามา
เหลียงเหว่ยเหว่ยยืนเคาะประตูที่ทางเข้า ถามว่า "ประธานหวัง มีอะไรหรือคะ?"
หวังเย่ส่งสัญญาที่เพิ่งเซ็นให้เหลียงเหว่ยเหว่ย พูดว่า "คุณดูสัญญานี้ก่อน แล้วถ่ายเอกสารอีกชุดพรุ่งนี้เช้าให้ผู้จัดการซุน"
"ได้ค่ะ ประธานหวัง"
หวังเย่พูดต่อ "วันนี้คุณเลิกงานช้าหน่อยนะ ตอนนี้รีบเก็บของแล้วไปดูร้านค้าที่ห้างกับผมหน่อย"
"ได้ค่ะ" จากนั้นเหลียงเหว่ยเหว่ยก็ออกไปเตรียมตัว แล้วกลับมาเคาะประตูห้องหวังเย่อีกครั้ง ไปดูร้านค้าที่ห้างด้วยกัน
อุตสาหกรรมหุ่นยนต์ถือเป็นอุตสาหกรรมใหม่สำหรับสังคมปัจจุบัน และร้านค้าหุ่นยนต์นี้ก็เป็นร้านแรกในเมืองนี้
หวังเย่เปิดร้านค้าหุ่นยนต์ในห้างสองแห่งก่อน เพราะยังไม่คุ้นเคยกับความคิดของผู้บริโภคเกี่ยวกับการใช้หุ่นยนต์ จึงเปิดน้อยๆ ก่อนเพื่อให้สามารถปรับแก้ได้ทันท่วงที
ร้านตั้งอยู่ที่ชั้น 1 ของห้าง ตำแหน่งข้างๆ ตรงข้ามประตูหลัก ทำให้คนเห็นได้ทันทีที่เข้ามา
การตกแต่งภายในแบ่งเป็นชั้นๆ แยกผลิตภัณฑ์ต่างๆ ตามรุ่น รูปลักษณ์ และบริการหลักที่แตกต่างกัน ทำให้ดูเป็นระเบียบและวางแผนได้ดีขึ้น
หวังเย่กำหนดเวลาเปิดร้านหุ่นยนต์เป็น 10 โมงเช้าของวันมะรืน ตอนนั้นห้างเปิดมาแล้วหนึ่งชั่วโมง คนน่าจะทยอยเข้ามา
ภายในร้านยังแบ่งเป็นโซนทดลองใช้และโซนมีปฏิสัมพันธ์สำหรับลูกค้า มีชาและขนมบริการ ที่สำคัญที่สุดคือพนักงานในร้านนอกจากพนักงานขายแล้ว ที่เหลือเป็นหุ่นยนต์ให้บริการทั้งหมด
วิธีนี้ช่วยให้ลูกค้าเห็นฟังก์ชันและความสามารถของหุ่นยนต์ได้อย่างชัดเจน
ประตูหน้าร้านยังไม่เปิด เพราะกลัวจะถูกเปิดเผยก่อนและหมดความลึกลับ หวังเย่จึงเข้ามาทางประตูข้าง
การจัดวางภายในร้านเกือบเสร็จแล้ว หุ่นยนต์ก็วางตำแหน่งเรียบร้อย แต่ละโซนก็สร้างเสร็จแล้ว
แต่ละร้านมีผู้จัดการร้านหนึ่งคน ผู้จัดการทั้งสองร้านเป็นนักศึกษาปริญญาโทที่เพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยในเมืองนี้ และมีประสบการณ์ทำงานพอสมควร
ผู้จัดการร้านที่ 1 เป็นผู้หญิงชื่อติ้งหยา ส่วนร้านที่ 2 เป็นผู้ชายชื่อหนิงหยวน เรื่องบังเอิญคือคนสองคนนี้เป็นคู่รักกัน
บทที่ 341: ปัญหากับร้านค้าทางกายภาพ
หวังเย่มาถึงร้านที่ 1 ก่อน พอเข้าไปเห็นติ้งหยวนกำลังยุ่งกับการขนย้ายหุ่นยนต์ พอเงยหน้าเห็นหวังเย่มา ก็รีบวางงานในมือแล้วเดินมาต้อนรับทันที
"ประธานหวัง ท่านมาแล้วค่ะ"
หวังเย่พยักหน้า แล้วเริ่มเดินดูรอบๆ ร้าน ติ้งหยวนและเหลียงเหว่ยเหว่ยก็เดินตามไปด้วย
"เตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?"
ติ้งหยวนตอบว่า "เตรียมเกือบเสร็จแล้วค่ะประธาน หุ่นยนต์บริการในร้านก็จัดเตรียมไว้ที่คลังหลังร้านแล้ว รอถึงเช้ามะรืนค่อยนำออกมาได้เลยค่ะ"
"สั่งขนมหวานและเครื่องดื่มสำหรับวันเปิดร้านเรียบร้อยแล้วหรือ?" หวังเย่ถามต่อ
"สั่งไว้ตั้งแต่สองวันก่อนแล้วค่ะ ร้านบอกว่าจะส่งมาให้ตอน 7 โมงเช้าของมะรืนค่ะ"
"ร้านที่ 2 ก็สั่งพร้อมกันใช่ไหม?"
"ใช่ค่ะประธาน สั่งพร้อมกันทั้งสองร้านค่ะ"
จากนั้นหวังเย่หันไปพูดกับติ้งหยวนว่า "ผู้จัดการติ้ง ทำงานให้ดีนะ เราไม่มีปัญหาเรื่องยอดขายหรอก ตอนแรกเน้นสร้างชื่อเสียงก่อนก็พอ เน้นคุณภาพไม่ใช่ปริมาณ เข้าใจไหม?"
ติ้งหยวนพยักหน้า ยิ้มตอบว่า "เข้าใจค่ะ ประธาน"
"อีกอย่างนะ ร้านที่ 1 กับร้านที่ 2 เป็นร้านที่พึ่งพากัน ไม่มีการแข่งขันกัน ดังนั้นคู่รักน้อยอย่าทะเลาะกันเรื่องยอดขายล่ะ" หวังเย่กำชับ ดวงตาเต็มไปด้วยความ "เอ็นดู"
ติ้งหยวนยิ้มน้อยๆ ไม่คิดว่าหัวหน้าจะสนใจเรื่องความรักของพนักงานด้วย "เข้าใจค่ะ ประธาน"
"อ้อ ป้ายโฆษณาข้างนอกทำเสร็จหรือยัง?" หวังเย่ถามพลางชะโงกออกไปมองข้างนอก
ติ้งหยวนเดินเข้าไปใกล้ๆ พูดว่า "ป้ายโฆษณาเพิ่งส่งมาวันนี้ค่ะ ยังไม่ได้แขวน เก็บไว้ที่คลังหลังร้าน"
พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าหวังเย่ก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที พูดว่า "ทำไมยังไม่แขวนอีก? รีบหาคนมาแขวนเดี๋ยวนี้ ผมจะไปร้านที่ 2 ก่อน เดี๋ยวกลับมาดูป้ายโฆษณาอีกที"
"ได้ค่ะ ประธาน"
ร้านที่ 2 ตกแต่งเหมือนร้านที่ 1 ทุกอย่าง พื้นที่ร้านก็ใกล้เคียงกัน เหมือนก๊อปปี้วางซ้อนกันเลย
แต่หุ่นยนต์บริการของร้านที่ 2 ยังไม่มาสักที
"เร่งโรงงานแล้วหรือยัง? คาดว่าจะมาประมาณเมื่อไหร่?"
หนิงหยวนตอบว่า "เร่งโรงงานตลอดครับ แต่พวกเขาตอบแค่ว่าจะรีบส่งให้เร็วที่สุด ไม่ได้แจ้งเวลาที่แน่นอนมา"
หวังเย่เปลี่ยนท่าทีเป็นเข้มงวดทันที ตวาดเสียงดังว่า "ทำไมไม่ไปเร่งที่โรงงานด้วยตัวเอง?"
หนิงหยวนตกใจกับเสียงตวาดของหวังเย่ รีบอธิบายว่า "ร้านมีเรื่องให้ผมจัดการตลอด เลยไม่มีเวลาออกไปครับ"
"ไม่มีเวลาก็ให้พนักงานคนอื่นไปเร่งสิ มะรืนจะเปิดร้านแล้ว ตอนนี้หุ่นยนต์บริการยังไม่มา วันเปิดร้านจะทำยังไง? ใครจะให้บริการ? ลูกค้ามาดูอะไร?"
หนิงหยวนไม่คิดว่าหวังเย่จะโกรธขนาดนี้ ได้แต่ขอโทษไปเรื่อยๆ แล้วพูดว่า "ขอโทษครับประธาน เป็นความผิดของผมเอง ผมจะรีบไปดูที่โรงงานเดี๋ยวนี้เลยครับ"
"ไม่ต้องแล้ว คุณอยู่ที่นี่ ผมจะไปดูเอง อ้อ แขวนป้ายโฆษณาแล้วหรือยัง?"
"แขวนแล้วครับประธาน รอถึงวันเปิดร้านค่อยเปิดออกได้เลยครับ"
ในที่สุดก็มีเรื่องหนึ่งที่หวังเย่ไม่ต้องกังวล
จากนั้นหวังเย่กลับมาที่ร้านที่ 1 ป้ายโฆษณาแขวนเรียบร้อยแล้ว ตัวอักษร "ROBOT" ปรากฏอยู่ตรงหน้า หวังเย่รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย ราวกับได้ทำความปรารถนาที่มีมานานสำเร็จ เขาถอนหายใจเบาๆ
บทที่ 342: ตามหาผู้อำนวยการหลิว
"ประธานหวัง ท่านคิดว่าเป็นอย่างไรบ้างคะ?" ติ้งหยวนถามอย่างระมัดระวัง กลัวว่าหวังเย่จะโกรธอีก
หวังเย่พยักหน้าเบาๆ พูดว่า "ดีมาก ระวังตรวจสอบสภาพหุ่นยนต์ทุกตัวในสองวันนี้ด้วย โดยเฉพาะหุ่นยนต์บริการ ต้องดูให้แน่ใจว่าชาร์จแบตเต็มแล้ว อย่าให้มีข้อผิดพลาดอีก"
"เข้าใจแล้วค่ะ ประธาน"
จากนั้นหวังเย่ก็ออกจากร้านที่ 1 พอออกจากห้าง เหลียงเหว่ยเหว่ยก็ถามว่า "ประธาน ต่อไปจะไปไหนคะ? ไปที่โรงงานใช่ไหมคะ?"
"ใช่ ฉันต้องไปดูด้วยตัวเองว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกันแน่"
หวังเย่ขับรถไม่นานก็ถึงโรงงาน ทุกคนกำลังยุ่ง เข้าไปแล้วไม่มีใครมาขวางที่ประตู
หวังเย่เดินตามความทรงจำครั้งก่อนที่มาเจรจาความร่วมมือ จนพบห้องทำงานของผู้จัดการโรงงาน
ผู้จัดการหลิวกำลังรับโทรศัพท์อยู่ พอหวังเย่เข้ามา เขาก็ทำสัญญาณมือให้รอสักครู่ หวังเย่จึงหาที่นั่งลงเอง
ผู้จัดการหลิววางสายแล้วรีบมานั่งข้างๆ หวังเย่ "โอ้ ประธานหวัง ท่านมาแล้ว ขอโทษที่ต้อนรับไม่ทั่วถึง ไม่ทราบว่าท่านมาวันนี้มีธุระอะไรหรือครับ?"
ตอนนี้หวังเย่โกรธมาก แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นปกติ
หวังเย่จึงแกล้งพูดว่า "ผู้จัดการหลิวช่วงนี้ยุ่งมากสินะ"
ผู้จัดการหลิวหัวเราะใหญ่ "ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอกครับ ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ"
"ผู้จัดการหลิวยุ่งจนอาจลืมบางอย่างไปแล้วหรือเปล่า?"
ผู้จัดการหลิวได้ยินหวังเย่พูดแบบนั้นก็หยุดยิ้ม แล้วเริ่มคิดอย่างละเอียดว่าตัวเองลืมอะไรไปหรือเปล่า
ผู้จัดการหลิวลองถามดู "ประธานหวังมาวันนี้เพื่อสินค้าที่สั่งไว้ก่อนหน้านี้ใช่ไหมครับ?"
หวังเย่รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที "ผู้จัดการหลิวเข้าใจแล้วนี่"
แม้ผู้จัดการหลิวจะเป็นผู้จัดการโรงงาน แต่เพราะสินค้าในโรงงานมีมากมาย ส่วนใหญ่จึงให้ลูกน้องจัดการ
เขาคิดว่าสินค้าที่หวังเย่สั่งส่งไปนานแล้ว ไม่คิดว่าหวังเย่จะมาเพราะเรื่องนี้ ถ้าสินค้ายังไม่ได้ส่งก็น่าโกรธจริงๆ เพราะผ่านมานานแล้ว
ผู้จัดการหลิวรีบขอโทษหวังเย่ "ประธานหวัง ขอโทษจริงๆ ครับ ท่านวางใจได้ ผมจะตรวจสอบให้ได้ว่าเกิดปัญหาตรงไหน แล้วจะชี้แจงให้ท่านทราบแน่นอนครับ"
หวังเย่นั่งไขว่ห้าง ยืดตัวตรงพูดว่า "ดี งั้นผมจะรออยู่ที่นี่ ดูว่าคุณจะจัดการยังไง"
จากนั้นผู้จัดการหลิวก็ให้ผู้ช่วยเรียกเสี่ยวจ้าวที่รับผิดชอบสินค้าของหวังเย่มา
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
ผู้จัดการหลิวพูด "เข้ามา"
คนที่เข้ามาเป็นหนุ่มน้อย อายุไม่น่าเกิน 25 ปี พอเข้ามาก็เห็นหวังเย่ แต่ไม่ค่อยรู้จัก พยักหน้าให้แล้วเดินมาหน้าผู้จัดการหลิว
เสี่ยวจ้าวถาม "ผู้จัดการหลิว ท่านเรียกผมหรือครับ?"
ผู้จัดการหลิวประสานมือวางบนโต๊ะ พูดกับเสี่ยวจ้าวอย่างจริงจัง "เสี่ยวจ้าว นายมีปัญหาในการทำงานแต่ไม่ได้มารายงานฉันใช่ไหม?"
เสี่ยวจ้าวเริ่มตื่นเต้น ดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องจริง จากนั้นพูดว่า "ผู้จัดการ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจปิดบังจริงๆ"
ผู้จัดการหลิวลุกขึ้นยืนทันที ตะโกนใส่เสี่ยวจ้าว "เกิดปัญหาอะไรขึ้นกันแน่?"
เสี่ยวจ้าวพูดอย่างสั่นเทา "ที่จริงหุ่นยนต์รุ่นนั้นผลิตได้ดี แต่มีสองตัวที่ทดสอบครั้งสุดท้ายแล้วเปิดไม่ติด ปรับแก้หลายครั้งก็ไม่ได้ สุดท้ายพบว่าขาดการเชื่อมต่อข้อมูลภายในครับ"
