ตอนที่ 82 ตายด้วยความเร็วแสง

เย่ปู้ฝาน หวงเซวียน และเจียต้าเป่า มองหน้ากันด้วยความหวั่นวิตก พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกลืนน้ำลายลงคอไปตอนไหน แม้ว่า ฮั่วหยุนเฟย จะเพียงแค่นั่งจิบชาโดยไม่แสดงพลังอะไรออกมา แต่แค่คำพูดเดียวของเขาก็ทำให้ทั้งสามรู้สึกถึงแรงกดดัน เหมือนกับมีภูเขาใหญ่กดทับอยู่บนบ่า หนักหน่วงยิ่งนัก

เย่ปู้ฝานและหวงเซวียนสบตากันพร้อมกับยิ้ม แล้วชี้ไปที่เจียต้าเป่าพร้อมกับพูดว่า

"ศิษย์น้องยังไม่ได้เป็นศิษย์ของอาจารย์อย่างเป็นทางการ เช่นนั้น ให้ท่านอาจารย์ทดสอบเขาหน่อยดีไหม?"

ฮั่วหยุนเฟยมองไปที่เจียต้าเป่าแล้วถามว่า

"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"

"ข้าคิดว่าไม่ดีแน่ๆ" เจียตั๋วเป่าไม่คาดคิดว่าทั้งสองจะขายเขาทิ้งแบบนี้ เขาพูดต่อว่า

"ข้ายังไม่สามารถสู้กับสองศิษย์พี่ได้ แล้วในระดับเดียวกันข้าจะกล้าไปต่อสู้กับอาจารย์ได้อย่างไร?"

ฮั่วหยุนเฟยยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า

"หากเจ้าสามารถรับมือกับข้าได้หนึ่งครั้ง ข้าจะมอบวิชาของมหานักบุญให้เจ้าเล่มหนึ่ง"

เจียต้าเป่าขึงขังขึ้นทันที ลุกขึ้นและกล่าวว่า

"ที่จริง ก็ไม่ใช่ว่าจะลองไม่ได้ ข้ากำลังต้องการทดสอบวิชาที่เพิ่งค้นคว้ามาพอดี"

วิชาหรืออะไรนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือการได้ประลองกับอาจารย์สักครั้ง

หลังจากนั้นเพียงอึดใจเดียว

ฮั่วหยุนเฟยมองดูเจียต้าเป่าที่นอนอยู่บนพื้น เขาจิบชาช้าๆ และถอนหายใจว่า

"เจ้าต้องฝึกฝนให้มากขึ้น ร่างกายของเจ้านั้นอ่อนแอเกินไป"

เย่ปู้ฝานและหวงเซวียนอดไม่ได้ที่จะขยับมุมปากเล็กน้อย พวกเขายังไม่ทันเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสองคน แต่เจียต้าเป่ากลับนอนอยู่บนพื้นไปเสียแล้ว นี่แหละที่เรียกว่าตายด้วยความเร็วแสง

หันไปมองฮั่วหยุนเฟย พลังรอบตัวเขาก็ยังคงอยู่ที่ขั้นตันเถียนระดับเจ็ด ซึ่งเป็นระดับเดียวกับเจียต้าเป่า

หวงเซวียนเหลือบมองเย่ปูฝาน ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้า พลังการต่อสู้ของเขาระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีเหลืองอ่อน มีสายฟ้าสีเหลืองพาดผ่าน เขากระตุ้นพลัง ร่างอมตะแห่งเสวียนหวง ของตนเอง ยกมือขึ้นสร้างท้องฟ้าจำลองขนาดเล็กที่ปล่อยพลังอันน่ากลัวออกมา

ฮั่วหยุนเฟยไม่แสดงท่าทีใดๆ เพียงกล่าวว่า

"เจ้าควรจะผสานพลังจักรพรรดิก่อน แล้วค่อยมาประลองกับข้าอีกครั้ง ตอนนั้น เจ้าอาจจะมีโอกาสชนะข้ามากขึ้น"

หวงเซวียนส่ายศีรษะและกล่าวว่า

"อาจารย์ ท่านรู้อยู่แล้วว่าเรามีชะตากรรมเช่นใด จักรพรรดินั้นไม่เคยพ่ายแพ้ในระดับเดียวกัน ข้าจะถอยหลังไม่ได้"

เย่ปู้ฝานลากตัวเจียต้าเป่าที่สลบอยู่ไปยังมุมหนึ่งของสนามห่างจากที่ต่อสู้

เมื่อเห็นว่าหวงเซวียนระเบิดพลังออกมาอย่างไม่กลัวเกรง พลังของเย่ปู้ฝานก็ถูกกระตุ้นขึ้นเช่นกัน พลังปราณสีทองพุ่งขึ้นอย่างมหาศาล เลือดลมเดือดพล่านเหมือนกับมหาสมุทร

หวงเซวียนจริงจังถึงเพียงนี้ ในฐานะอาจารย์ ฮั่วหยุนเฟยจึงไม่อาจปิดบังพลังใดๆ ได้อีก เขาต้องจริงจังบ้างแล้ว

หวงเซวียนกล่าวว่า

"อาจารย์ หากท่านถือว่าข้าเป็นศิษย์จริงๆ ก็อย่าได้ออมมือ"

ฮั่วหยุนเฟยตอบกลับว่า

"เข้าใจแล้ว"

ทันทีที่พูดจบ พลังรอบตัวฮั่วหยุนเฟยที่ซ่อนอยู่ก็ระเบิดออกมา พลังมหาศาลของระดับเก้าขั้นหยวนตันแผ่กระจายออกมา หนักแน่นราวกับภูเขา แม้ว่าจะอยู่ในระดับเดียวกัน แต่พลังที่ฮั่วหยุนเฟยแสดงออกมาก็ทำให้หวงเซวียนถึงกับตกตะลึง

ในระดับเดียวกัน หวงเซวียนไม่เคยพบใครที่ทำให้เขารู้สึกกดดันเช่นนี้ แม้แต่คืนที่เขาสำเร็จการเป็นจักรพรรดิ์ เขาได้เชิญผู้แข็งแกร่งจากทั่วจักรวาลมาประลองกัน ไม่มีผู้ใดที่ทำให้เขารู้สึกกดดันในระดับเดียวกันได้เท่าฮั่วหยุนเฟย

"วิถีแห่งจักรพรรดิ์ที่ไร้ผู้เทียมทาน!"

หวงเซวียนเริ่มต้นการโจมตีด้วยเทคนิคสุดยอดของเขา เขารู้ว่าเทคนิคธรรมดานั้นไม่อาจใช้จัดการกับฮั่วหยุนเฟยได้

"หมัดสุริยัน!"

ฮั่วหยุนเฟยกระตุ้นพลังหมัดจักรพรรดิ์ หมัดของเขาส่องแสงสีแดงเจิดจ้าเหมือนกับดวงอาทิตย์ ลูกบอลพลังที่อยู่เบื้องหลังเขาปรากฏเป็นภาพมายาเหมือนดวงตะวันที่กำลังขึ้นเหนือฟ้า กดดันอย่างรุนแรง ราวกับเป็นเทพเจ้าที่กำลังปล่อยหมัด

*ปัง!*

เพียงหมัดเดียว พลังทั้งหมดที่หวงเซวียนรวบรวมก็แตกสลายหมดสิ้น วิถีแห่งจักรพรรดิ์ที่ยังไม่ทันก่อรูปก็พังทลาย ท้องฟ้าจำลองเบื้องบนของเขาหายไปในทันที เขาถูกพุ่งออกไปเหมือนกระสุนปืนใหญ่ บินออกไปไกลจนกระทั่งชนกับต้นพุทราทองแล้วจึงหยุดลง

*พรวด!*

หวงเซวียนกระอักเลือดสดออกมา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขามองมือตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา แค่หมัดเดียว? เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีช่องว่างระหว่างพวกเขามากถึงเพียงนี้ และที่สำคัญ เขายังสัมผัสได้ว่าในช่วงสุดท้าย ฮั่วหยุนเฟยได้ผ่อนกำลังไว้ ไม่เช่นนั้น หมัดนั้นอาจจะทำให้เขาถูกทำลายไปทั้งตัว

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองต้นพุทราทองที่มีใบเขียวขจี หวงเซวียนไม่รู้เลยว่าจะรู้สึกเช่นไรต่อฮั่วหยุนเฟย

"วิถีแห่งจักรพรรดิ์ที่ไร้ผู้เทียมทานของเจ้า เป็นเช่นนี้หรือ?" ฮั่วหยุนเฟยเดินมาพร้อมกับมือที่ไขว้หลังและกล่าวอย่างเยือกเย็น "วิถีแห่งไร้พ่ายไม่ได้หมายถึงการไม่พ่ายแพ้"

"แต่หมายถึงหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ เจ้าสามารถพ่ายแพ้ได้ แต่หัวใจนั้น ต้องเชื่อเสมอว่า เจ้าสามารถเอาชนะและก้าวข้ามผู้ที่ทำให้เจ้าพ่ายแพ้ได้"

เย่ปูฝานรีบวิ่งเข้ามาประคองหวงเซวียนขึ้นมา เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกพ่ายแพ้ของหวงเซวียน ชายผู้ที่เคยเป็นจักรพรรดิ์กลับชาติมาเกิด พร้อมกับพรสวรรค์ที่สูงส่ง แต่กลับพ่ายแพ้เพียงหมัดเดียวจากอาจารย์ของตน ความพ่ายแพ้นี้ช่างยากที่จะยอมรับ หากหวงเซวียนไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้ เขาอาจจะไม่มีวันกลายเป็นจักรพรรดิ์ได้อีกเลย

เมื่อหวงเซวียนได้ยินคำพูดของฮั่วหยุนเฟย เปลวไฟในหัวใจของเขาก็ค่อยๆ ลุกโชนขึ้น เขาเริ่มเข้าใจว่าทำไมฮั่วหยุนเฟยถึงได้ใช้กำลังมากขนาดนี้ นั่นก็เพื่อให้เขาเรียนรู้บทเรียนสำคัญนี้

"หากหัวใจมีวิถีแห่งไร้พ่าย วิถีแห่งเต๋าจะสำเร็จด้วยตัวมันเอง"

"ในชาติก่อน เจ้าย่อมต้องเข้าใจความหมายนี้อยู่แล้ว" ฮั่วหยุนเฟยกล่าวต่อ "เย่ปู้ฝาน เจ้าก็เช่นกัน"

"ถ้าเจ้าอยากเป็นผู้ที่ทำลายข้อจำกัดของร่างกายโบราณและก้าวขึ้นสู่ระดับจักรพรรดิ์ ทางของเจ้าจะยากยิ่งกว่าหวงเซวียนเสียอีก"

เย่ปู้ฝานพยักหน้า พลังเลือดสีทองของเขาเดือดพล่าน เขากล่าวว่า

"อาจารย์ ศิษย์ขอท้าประลอง!"

"มาเลย!"

...

ที่ริมทะเลสาบวิญญาณ เจียต้าเป่าฟื้นขึ้นมาและเมื่อเขาลุกขึ้น ก็เห็นอุกกาบาตพุ่งตรงมาหาเขาจากระยะไกล ไม่ มันเป็นคน!

ปัง!

"ใครกัน!?" เจียต้าเป่าร้องออกมาเต็มเสียง เมื่อร่างกายของเขาถูกลากไปไกลเป็นร้อยเมตร คนที่ชนกับเขานั้นร่างกายแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า เขาดึงตัวคนที่ชนออกจากตัวและเมื่อมองชัดๆ ก็พบว่าเป็นเย่ปูฝาน

"ศิษย์พี่ใหญ่ ทำไมท่านถึงบินมาแบบนี้ได้?"

เย่ปู้ฝานที่หมดสติไปแล้ว นอนหลับอย่างสงบ ไม่สามารถตอบคำถามของเขาได้เลย

ใต้ต้นพุทราทอง หวงเซวียนขยับมุมปากอย่างขมขื่น พลังในระดับเดียวกันของอาจารย์ช่างเกินกว่าจะเชื่อได้จริงๆ แม้ว่าในระดับเดียวกัน เย่ปู้ฝานจะมีพลังที่เหนือกว่าเขา แต่ก็ยังถูกอาจารย์ชกจนลอยออกไป

เย่ปู้ฝานพยายามจะใช้วิชาหมัดสุริยันปะทะ แต่ไม่ทันไรเขาก็ถูกส่งลอยออกไปโดยตรง พุ่งไปชนเข้ากับเจียตั๋วเป่าที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา

"อาจารย์ พูดตามตรง ท่านใช้พลังไปกี่ส่วน?" หวงเซวียนถาม

ฮั่วหยุนเฟยคิดสักครู่ก่อนตอบว่า

"เก้าส่วนกระมัง พวกเจ้าล้วนเป็นยอดอัจฉริยะระดับสูง ข้าต้องจริงจังเวลาประลองกับพวกเจ้า"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวงเซวียนแม้จะยังไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย ถ้าหากเป็นเก้าส่วนจริงๆ ความต่างก็ไม่ได้มากเกินไปนัก ยังสามารถพยายามก้าวข้ามได้!

เจียต้าเป่าอุ้มเย่ปู้ฝานที่หมดสติขึ้นมาแล้วเดินเข้ามา เขายกเย่ปู้ฝานขึ้นเพื่อให้ดู

"พวกท่านประลองกันเสร็จแล้วหรือ?"

"ข้าหลับไปนานหรือไม่?"

หวงเซวียนไอเล็กน้อยด้วยความเขินอายแล้วกล่าวว่า

"ก็นานพอสมควร ราวๆ หกชั่วยามได้"

เจียต้าเป่าตกใจ เย่ปู้ฝานกับหวงเซวียนสามารถสู้กับฮั่วหยุนเฟยได้นานถึงเพียงนี้ก่อนจะพ่ายแพ้ ไม่เสียทีที่เป็นยอดอัจฉริยะ!

ทันใดนั้น ฮั่วหยุนเฟยก็ขมวดคิ้ว เขารู้สึกได้ถึงพลังคุ้นเคยบางอย่างที่เข้ามาในสำนักเกาซาน

"ท่านพ่อกลับมาแล้วงั้นหรือ?"

ที่ประตูของสำนักเกาซาน ชายสวมชุดคลุมสีดำลงมาจากท้องฟ้า ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยยันต์สีเหลืองสดใสที่มีลวดลายพิเศษวาดไว้ นี่เป็นยันต์ที่ใช้เพื่อปกปิดตัวตนเมื่อเร็วๆ นี้เขาก่อเรื่องมากมาย จึงต้องติดยันต์เหล่านี้ไว้เพื่อความสบายใจ

ผู้อาวุโสสือที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกเก็บหนังสือเล่มเล็กของตนและขมวดคิ้วมองไปที่ชายในชุดคลุมดำ

"ผู้อาวุโสสือ ท่านยังสบายดีหรือ ข้าดีใจที่ท่านยังชอบอ่านหนังสือแบบนี้อยู่"

ชายชุดคลุมดำถอดหมวกที่คลุมศีรษะออก และถอดหน้ากากทองสัมฤทธิ์ที่สวมอยู่ เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้เคยและมีรอยยิ้มประดับอยู่