CD บทที่ 536 เรียกฉันว่าจ้าวเทียนปา
“จ้าวหยู่ ไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีไหม?”
เหยาเจียผู้มีรูปร่างเพรียวบางสง่างาม เธอเข้ามาหาจ้าวหยู่อย่างสบาย ๆ หลังจากถามเสร็จ เธอก็เหลือบไปเห็นผ้าพันแผลที่แขนขวาของเขา
“เกิดอะไรขึ้น?” หัวหน้าพยาบาลเหยาเจียถาม “มันร้ายแรงมากไหม? มากับฉันหน่อย ฉันจะพาคุณไปหาหมอ”
“ไม่... ไม่เป็นไร” จู่ ๆ จ้าวหยู่ก็รู้สึกประหม่า เขาไม่รู้จะตอบเธอยังไงดี
“ไม่กี่วันก่อน ฉันโทรหาคุณสองสามครั้ง แต่คุณไม่รับสายเลย คุณยุ่งมากเลยเหรอ?” ขณะที่เธอพูด เหยาเจียก็มองไปที่จ้าวหยู่ด้วยความรักใคร่อย่างลึกซึ้ง ซึ่งทำให้จ้าวหยู่เกิดอาการตื่นตระหนก
“ฉันเย็บแผลเสร็จแล้ว ไม่อะไรต้องกังวล จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก…”
จ้าวหยู่ยิ้มอย่างเกร็ง ๆ ในขณะที่เขาตอบคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกับคำถามของเธอ ด้วยเหตุนี้ การสนทนาทั้งหมดจึงน่าอึดอัดมากยิ่งขึ้น
ด้วยความบังเอิญ พยาบาลคนหนึ่งเข้ามาหาเหยาเจีย และพูดอย่างแตกตื่นว่า
“หัวหน้าพยาบาลคะ! รีบมาดูคนไข้คนนี้หน่อยค่ะ! แผลของเขาบวมอีกแล้วค่ะ!”
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ…” เหยาเจียพยักหน้าให้จ้าวหยู่ด้วยหลงใหล จากนั้นก็พูดว่า “คุณตำรวจจ้าว รอฉันก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
เมื่อมองเหยาเจียที่เดินออกไป จ้าวหยู่ก็รู้สึกโล่งอกในทันที
‘ทำไมฉันถึงรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นเหยาเจียกันเนี่ย?’
‘ในขณะที่ฉันมองหาเหมี่ยวอิงแบบเลือดตาแทบกระเด็น แต่ระบบหรือโชคชะตากลับส่งเหยาเจียมาหาฉัน ทั้งหมดนี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?
ถึงแม้ว่าเหยาเจียจะเป็นผู้หญิงที่ฉันเคยรัก แต่มันเป็นคนละโลกกันนะ และความสัมพันธ์ของเราก็ต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง นี่มันน่าอึดอัดเกินไปแล้ว!’
“หลบไป! หลบไป!”
ทันใดนั้นเอง แพทย์ในชุดผ่าตัดก็ตะโกนขึ้นมา ขณะที่เขากำลังเคลื่อนย้ายรถเข็นโรงพยาบาลที่มีคนไข้อยู่บนนั้น ทันใดนั้น พวกเขาก็เคลื่อนที่มาทางจ้าวหยู่
จ้าวหยู่รีบย้ายไปทางด้านข้าง จากนั้นก็เข้าไปในทางเดินอีกทางหนึ่ง ซึ่งแน่นขนัดจนแม้แต่ทางเดินก็ยังเต็มไปด้วยเตียงคนป่วย!
จ้าวหยู่ถอนหายใจ ในขณะนั้นเอง ในที่สุดเขาก็จำจุดประสงค์ทั้งหมดของการเดินทางได้ ดังนั้น เขาจึงรีบเปิดแผนที่บนโทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อค้นหาตำแหน่งที่แน่นอนของสถานที่ผจญภัยปาฏิหาริย์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาปลดล็อกโทรศัพท์ จ้าวหยู่ก็เห็นว่ามีพยาบาลอยู่ใกล้ ๆ ซึ่งกำลังฉีดยาให้ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ผู้หญิงคนนั้นมีผมสีแดงสดและแต่งตัวสุดยั่วยวน ข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นมีชายวัยกลางคนที่สวมสร้อยทองเส้นใหญ่และนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ เธอ ชายคนนั้นสวมเสื้อยืดสีดำและถือกระเป๋าหนัง ใบหน้าของเขาแดงก่ำและตาของเขาดูพร่ามัว ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาคงจะดื่มเหล้าไปหลายขวด
พยาบาลอาจจะประหม่ามากหรือด้วยเหตุผลอื่นที่ไม่อาจทราบได้ ทำให้เธอก็ไม่สามารถฉีดยาได้ แม้จะพยายามถึงสองครั้งก็ตาม
“เฮ้อ! คุณทำฉันเจ็บนะ!” สาวผมแดงดุพยาบาล “คุณทำได้ไหม!? ถ้าทำไม่ได้ก็หาพยาบาลคนอื่นมาทำแทน! ฉันมาเพื่อรับการรักษานะ ไม่ใช่มาถูกใช้เป็นหมอกปักเข็ม!”
“ฮึฮึฮึ…” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายที่สวมสร้อยทองก็หัวเราะคิกคัก
เรื่องนี้ยิ่งทำให้พยาบาลวิตกกังวลมากขึ้น ดังนั้นเธอจึงไม่ประสบความสำเร็จในการลองครั้งที่สามเช่นกัน สาวผมแดงร้องลั่นและกระโดดด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย! ไม่ได้เรื่องเลย! นี่เป็นพยาบาลจากการสอบหรือจับฉลากมาเนี่ย! ไปหาคนมาทำแทนเลยไป๊!”
ใบหน้าของพยาบาลซีดลง เธอคว้าเข็มอย่างรวดเร็วและต้องการจากไป แต่จู่ ๆ ชายที่สวมสร้อยทองซึ่งนั่งยองอยู่ข้าง ๆ ก็จ้องเขม็งฝ่ายหลังราวกับจะฆ่าแกงกัน จากนั้นก็เขาลุกยืนขึ้น และยกขาขึ้นมาเตะตรงต้นขาของพยาบาลคนนั้น
“โอ๊ย!” พยาบาลล้มลงกับพื้นในเวลาต่อมา ถาดยาก็หล่นลงมาบนพื้นเช่นกัน เมื่อทำเช่นนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่น
เมื่อได้ยินเสียงดัง พยาบาลคนอื่น ๆ รีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเหยาเจียเห็นเหตุการณ์ เธอตะโกนด้วยความกังวล
“คุณทำกับเธอแบบนั้นได้อย่างไร!? เธอตั้งท้องอยู่นะ!”
“นี่คุณ! คุณกล้าทำร้ายคนอื่นอย่างนี้ได้อย่างไร!?” พยาบาลอีกคนรีบเข้าไปพยุงเพื่อนร่วมงานที่ล้มลง จากนั้นหันไปตะโกนใส่ชายและหญิงคนนั้น “ฉันจะโทรเรียกตำรวจ!”
“ฮึ่ม! เอาเลย! โทรเรียกตำรวจมาเลย!” ชายคนนั้นยิ้มอย่างเย็นชา “พยาบาลคนนั้นฉีดยาไม่ได้ด้วยซ้ำ และทำให้แฟนของฉันต้องบาดเจ็บ ฉันจะต้องฟ้องเรียกค่าเสียหายจากพวกคุณทุกคน!”
พยาบาลที่เพิ่งพูดไปได้มองตรงไปที่ชายคนนั้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขากำลังเมา นั่นทำให้เธอตกใจกลัวขึ้นมาทันใด เธอรีบดึงพยาบาลที่ล้มลงให้ห่างจากชายและหญิงคู่นั้นทันที
“ฮึ่ม!” สาวผมแดงพูดอย่างเย่อหยิ่ง “โทรเรียกตำรวจมาเลย! นี่มันเรื่องไร้สาระสิ้นดี! พวกคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเล่นกับใครอยู่! พวกเรามาที่นี่เพื่อรับการรักษาเท่านั้น และคุณก็ยังจัดการให้เราได้รับการรักษาตรงบันได แถมคุณยังฉีดยาไม่ถูกวิธีอีกด้วย! โรงพยาบาลของพวกคุณมันไร้คุณภาพสิ้นดี!”
จากนั้น จ้าวหยู่ก็เห็นว่ามีชายอ้วนสองคนเพิ่งวิ่งเข้ามาจากนอกหอผู้ป่วย เขาสามารถบอกได้ว่าชายทั้งสองเป็นอันธพาลเพียงแค่แวบแรก เพราะพวกเขามีรอยสักเต็มแขนและเต็มไปด้วยพิรุธ
จากนั้น พวกเขาก็เข้าไปยืนขนาบข้างคู่ชายหญิง และชายคนหนึ่งก็ถามคู่รักคู่นั้นว่า
“พี่ชาย น้องสาว มันเกิดอะไรขึ้น!?”
“ฮึ่ม!” หญิงผมแดงพูดอย่างดูถูก “มีคนหักมือฉัน และยังจะมีหน้ามาโทรเรียกตำรวจมาจับพวกเรา!”
“ฮึ่ม!” ชายที่สวมสร้อยทองเยาะเย้ย “ส่วนฉันก็เตะพยาบาลคนนั้นด้วย แล้วไง? ต่อให้เป็นทั้งโรงพยาบาล ฉันก็กล้าเตะให้หมดทุกคน!!!”
“คุณ... คุณทำตัวแบบนั้นได้ยังไง” เหยาเจียโกรธจัดและรีบแทรกขึ้นมาในบทสนทนาพร้อมตะโกนใส่อีกฝ่าย “เรื่องที่เราไม่สามารถฉีดยาให้ถูกต้องได้ เรื่องนั้นพวกเรายอมรับผิด!
แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาทุบตีคนอื่นตามใจชอบได้ รอก่อนเถอะ เราจะโทรเรียกตำรวจ ดูสิว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายผิด!”
จากนั้น ชายอ้วนคนหนึ่งก็ย่างสามขุมเข้ามาหาเหยาเจีย และคำรามอย่างเย็นชา
“ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ ทางที่ดีลืมเรื่องที่พี่ชายของเราเตะพยาบาลของคุณไปดีกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะผลักพวกคุณทั้งหมดลงบันได คุณก็ทำอะไรกับพี่ชายของเราไม่ได้ คุณรู้ไหมว่าเราเป็นใคร หื้ม?”
จากนั้น ชายอ้วนก็พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยสักรูปหัวหมาป่าบนแขนของเขา แม้ว่าคนทั่วไปจะไม่เข้าใจสัญลักษณ์นี้ แต่พวกเขาก็คาดเดาได้ว่าสัญลักษณ์นั้นน่าจะหมายถึงสมาชิกของแก๊งอันธพาลอย่างแน่นอน!
“ฉัน… ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร!” เหยาเจียตะโกนอย่างโกรธจัด “พยาบาลคนนั้นท้อง! ถ้าเธอเกิดอะไรขึ้นมา พวกคุณจะต้องรับผิดชอบทางกฎหมาย!”
“ฮึ่ม!” ชายอ้วนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว “รับผิดชอบทางกฎหมายเหรอ!? ก็ได้ ฉันจะรับผิดชอบให้มากกว่านี้เอง!”
จากนั้น เขาก็ยกแขนขึ้นเหมือนพัดแล้วหมายจะฟาดไปที่หน้าของเหยาเจีย
*หมับ*
อย่างไรก็ตาม จ้าวหยู่ที่ยืนอยู่ไปไกลจากเหยาเจีย เขายกแขนซ้ายที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของเขาขึ้น และจับข้อมือของชายอ้วนไว้
“เฮ้อ!” ขณะที่เขาจับข้อมือของชายคนนั้น จ้าวหยู่ก็ถอนหายใจยาวราวกับว่าเขากำลังคร่ำครวญถึงช่วงเวลาที่ยากลำบากและความทุกข์ยากที่คนเหล่านี้กำลังจะเจอ จากนั้นเขาก็ดุว่า “คนสมัยนี้มันเป็นอะไรกัน ทำไมถึงมีคนโง่ ๆ โผล่มาเรื่อย ๆ อย่างนี้?”
ทันใดนั้น จิตใจของจ้าวหยู่ก็แจ่มใสขึ้นอย่างสมบูรณ์ การต่อสู้ตรงหน้าเขาเป็นภารกิจรองที่เขาต้องจัดการในวันนี้พอดิบพอดี
เหตุใดระบบจึงเลือกสิ่งนี้ขึ้นมา
‘โอ้...’
จ้าวหยู่ก็เข้าใจในเวลาต่อมา
‘ระบบของฉันรู้ว่าฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี ทางระบบจึงตัดสินใจจัดโอกาสให้ฉันระบายอารมณ์สินะ’
‘หากฉันไม่ทำอะไร ฉันคงเสียโอกาสดี ๆ นี้ไปแน่ ๆ!’
“เฮ้!” ขณะที่จ้าวหยู่จับข้อมือของชายอ้วน เขาเห็นว่าจ้าวหยู่ตัวเล็กกว่าเขาหนึ่งขนาด เมื่อเห็นเช่นนี้ เขาคิดจะกดแขนอันหนักหน่วงดันจ้าวหยู่ลงไป แต่ขณะที่เขากำลังทำ เขาพบว่าแขนของเขามันหยุดนิ่งราวกับถูกคีมหนีบเอาไว้
“บ้าเอ้ย!”
ชายอีกคนก็เห็นดังนั้นก็ตะโกนเสียงดังทันที พร้อมกับพุ่งเข้าหาจ้าวหยู่อย่างรวดเร็วราวปานสายฟ้า จ้าวหยู่ยิ้มเย็น ๆ จากนั้นพลิกไหล่ของชายอ้วนด้วยมือซ้าย ทำให้ร่างของชายอ้วนเซ จากนั้นอันธพาลทั้งสองก็ปะทะกัน และล้มลงกับพื้น
“แก... แกเป็นใคร?” ชายที่สวมสร้อยทองรู้สึกประหลาดใจ และรีบถามขึ้นมา
จ้าวหยู่รู้ว่าถ้าเขาเปิดเผยว่าตนเองเป็นตำรวจ การต่อสู้ก็จะจบลงตรงอย่างรวดเร็ว นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น เขาไม่มีทางปล่อยให้มันจบลงอย่างง่ายดายแน่นอน
ดังนั้น จ้าวหยู่จึงกางแขนออกแล้วพูดว่า
“ฉันมาจากถนนชุนเฟิง และมีชื่อจ้าวเทียนปา!”
“จ้าวเทียนปา?” ชายที่สวมสร้อยทองส่ายหัว “ฉันไม่เคยได้ยินชื่อแกเลย”
“งั้นพวกแกก็จะได้รู้เดี๋ยวนี้แหละ!” จ้าวหยู่ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “ฉันจะให้เวลาพวกแกสิบนาที เรียกกำลังเสริมของพวกแกมา เมื่อพวกเขามาถึงแล้ว เรามาสนุกกันให้เต็มที่เถอะ!”
