บทที่ 324 พี่ชายคุนที่วางอำนาจ
บทที่ 324 พี่ชายคุนที่วางอำนาจ
วันต่อมา เฉินเฉิงรู้สึกสดชื่นขึ้นและพาเสิ่นจือฮวาที่มีท่าทางขวยเขินเล็กน้อยกลับไปยังห้องเช่าที่นั่น เดิมทีพวกเขาตั้งใจจะไปแจ้งจางหลันเรื่องการยกเลิกการเช่า แต่เมื่อพวกเขามาถึงก็พบว่าหน้าประตูเต็มไปด้วยเศษขวดเหล้าแตก
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” เสิ่นจือฮวา ตกใจ
จางหลันก็ออกมาพร้อมกับด่าทออย่างหงุดหงิด “ช่างใจร้ายจริง ใครเป็นคนทำ แบบนี้ก็อยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว ที่นี่เป็นบ้านฉันนะ แล้วมาทำลายบ้านฉันจนเป็นแบบนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่!”
“พี่สาวหลัน เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันไม่รู้ เมื่อวานเธอบอกฉันว่าวันนี้จะยกเลิกการเช่า ฉันเลยมาที่นี่แต่เช้า พอตื่นขึ้นมาเช้านี้ก็พบว่าหน้าบ้านเต็มไปด้วยเศษขวดเหล้า นี่มันชัดเจนว่าใครที่ไร้จิตสำนึกจงใจทำแน่นอน” จางหลันพูดด้วยความโกรธ
“ใจร้ายจริงๆ!” เสิ่นจือฮวา โกรธไม่เบา “ดีแล้วที่เราย้ายออกมาแล้ว ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง พวกเขาช่างเลวร้ายจริงๆ…”
สีหน้าของเฉินเฉิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการกระทำโดยเจตนา
“พอเถอะ!” เฉินเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “พี่สาวหลัน เราทำความสะอาดข้างในเรียบร้อยแล้ว ขอคืนห้องเช่าเลยนะ”
“ได้เลย ได้เลย!” จางหลันเปลี่ยนท่าทีเป็นยิ้มแย้ม “ที่นี่เป็นที่ดีนะ ดูสิพวกเธออยู่แล้วก็รุ่งเรืองขึ้น ขอบคุณมากนะ ไว้มาเจอกันบ่อยๆ นะ”
เสิ่นจือฮวา ยิ้มเล็กน้อย ตอนนี้จางหลันปฏิบัติกับพวกเขาอย่างสุภาพมาก นั่นก็เพราะว่าพวกเขามีเงิน
ถ้าไม่มีเงิน อาจจะโดนกล่าวหาว่าพวกเขาเป็นคนทุบขวดเหล้าเอง
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น พวกเขาก็จากที่นี่ไปโดยสิ้นเชิง
เฉินเฉิงถอนหายใจเล็กน้อย รู้สึกเหมือนฝันไปเล็กน้อย
แม่พาตัวเขาออกจากชนบท แต่แม่กลับไม่ได้อยู่จนเห็นวันที่เขาประสบความสำเร็จ
“ไปเถอะที่รัก” เสิ่นจือฮวา รู้ว่าเฉินเฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ จึงจับมือเขาเบาๆ และพูดว่า “ถ้าคิดถึงแม่ ปีนี้เรากลับบ้านเกิดไปฉลองปีใหม่ก็ได้นะ อยู่สักสองสามวันก็ไม่เป็นไรหรอก”
เฉินเฉิงพยักหน้า “ไปกันเถอะ กลับไปแล้วค่อยว่ากัน!”
เมื่อพวกเขาออกจากที่นี่ก็ตรงไปที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า
แต่เมื่อมาถึง พวกเขาก็เห็นว่ามีคนมุงดูอยู่มากมาย
“วันนี้พวกแกลองดูสิ ถ้ากล้าแตะต้องที่ดินของฉันสักนิด ฉันจะสู้จนตาย!” เสียงตะโกนดังมาจากทางนั้น เป็นเสียงของพี่ชายคุน
คนงานก่อสร้างโกรธจัด แต่ไม่สามารถลงมือได้ ยืนอยู่ที่นั่นและด่าพี่ชายคุนอย่างรุนแรง
แต่เดิมเฉินเฉิงตั้งใจว่าจะให้โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าทำงานต่อไปก่อน รอให้ที่นั่นเสร็จสมบูรณ์แล้วค่อยสร้างโรงงานที่ใหม่ แล้วค่อยรื้อโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเก่า
แต่ตอนนี้พี่ชายคุนกลับไม่ยอมให้ทำอะไรเลย
“พี่ชายคุน!” เฉินเฉิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “นี่หมายความว่าอะไร?”
พอเห็นว่าเป็นตัวจริงมา พี่ชายคุนก็ลุกขึ้นนั่งทันที “เธอว่าฉันหมายความว่าอะไร? เธอว่าฉันหมายความว่าอะไร? เธอทำที่ดินบ้านฉันเป็นแบบนี้แล้ว ยังถามว่าฉันหมายความว่าอะไร? ฉันยังไม่ได้ถามเลยว่าเธอหมายความว่าอะไร!”
สีหน้าของเฉินเฉิงเข้มขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาโต้เถียงกับพี่ชายคุน จึงพูดว่า “พี่ชายคุน มีเรื่องอะไรเรามาคุยกันดีๆ ให้พวกเขาทำงานต่อได้ดีไหม เธอต้องการเงินใช่ไหม? ได้ เดี๋ยวเรามาคุยกัน”
พี่ชายคุนฟังแล้วแอบยิ้มในใจ
ใช่เลย เขาต้องการเงิน
ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนไม่มีอะไรเลย ฉันเป็นคนที่ไม่มีอะไรจะเสีย
แต่ตอนนี้เธอ เฉินเฉิงกลายเป็นคนที่มีทุกอย่างแล้ว แค่ฉันไม่ห่วงหน้าตา ก็ได้เงินมาใช้ง่ายๆ ทำไมจะไม่ทำล่ะ!
เขาจึงลุกขึ้นยืน พร้อมปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าแล้วพูดว่า “ฉันบอกให้รู้ไว้นะ เธอนี่มันเอาเปรียบพ่อแม่ฉันที่แก่ชรา ถึงได้เอาที่ดินไปได้ ถ้าวันนี้เธอไม่ทำให้ฉันพอใจ คอยดูว่าฉันจะจัดการกับเธออย่างไร ฉันจะไม่ให้เธอเริ่มงานได้เลย!”
เสิ่นจือฮวา โกรธมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เข้าไปข้างในเถอะ” เฉินเฉิงตบไหล่เสิ่นจือฮวา เบาๆ “ฉันจะจัดการเอง”
เสิ่นจือฮวา พยักหน้าแล้วเข้าไปข้างใน
คนงานข้างในโกรธจัดอยู่แล้ว ต่างพากันด่าพี่ชายคุน
จะไม่ให้ด่าได้ยังไง!
พวกเขาหางานที่นี่ได้ยาก ทุกคนรู้ว่าเฉินเฉิงตั้งใจจะสร้างโรงงานใหม่และขยายกิจการ แต่พี่ชายคุนทำแบบนี้ มันเท่ากับตัดทางทำมาหากินของพวกเขา
ต้องเข้าใจว่าตอนนี้มีงานทำ พวกเขาสามารถได้เงินเดือนแปดเก้าสิบหยวนต่อเดือน
นี่ถือว่าเป็นเงินเดือนสูงสุดแล้ว
ดังนั้นเวลาที่ด่าพี่ชายคุน ก็ไม่ต้องเกรงใจ
เฉินเฉิงพาพี่ชายคุนออกจากที่นั่น
“พี่ชายคุน ขวดเหล้าที่บ้านพี่สาวหลัน นั่นเป็นฝีมือคุณหรือเปล่า?” เฉินเฉิงถามตรงๆ
พี่ชายคุนยืดคอขึ้น “ไม่ต้องคิดเลย ฉันทำเองแล้วไง จะทำไม ไม่ได้หรือไง?”
เฉินเฉิงแอบหัวเราะเย็นๆ คุณพี่ชายคุนคนนี้ยังไม่เคยโดนฉันสั่งสอนสินะ ถึงได้กร่างขนาดนี้
“ไปกัน เราไปที่บ้านคุณ พูดคุยกับป้าเฟิน และพ่อคุณต่อหน้าเรียกผู้นำหมู่บ้านมาด้วย มาดูกันว่าจริงๆ แล้วใครเป็นฝ่ายผิด…”
“อย่ามาล้อเล่น!” พี่ชายคุนหยุดเดินทันทีและพูดด้วยเสียงโกรธ “คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ พวกเขาถูกคุณซื้อไปแล้วแน่ๆ ยังไงก็เข้าข้างคุณแน่ๆ ฉันบอกเลยว่าเรื่องนี้ถ้าคุณไม่ให้คำอธิบายกับฉัน ไม่มีทาง!”
ก็ได้ ดูท่าจะตั้งใจจะมาอาละวาดกับฉันจริงๆ
เฉินเฉิงหรี่ตาลง ก่อนจะถามเบาๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้น ผมขอถามหน่อยว่าคุณจะเอายังไง?”
“เงิน เอาเงินมาให้ฉันห้าพันหยวน เรื่องนี้ก็จบ ถ้าไม่งั้น…”
“ห้าพัน?” เฉินเฉิงฟังคำขอเงินสูงลิ่วจากเขาแล้วยิ้มออกมา “ฉันฟังผิดหรือเปล่า คุณบอกห้าพัน? คุณรู้ไหมว่าที่ดินผืนนี้ตอนนี้มันมีมูลค่าเท่าไหร่? คุณรู้ไหมว่าฉันซื้อที่ดินผืนนี้มาด้วยเงินเท่าไหร่? แล้วตอนนี้คุณมาขอห้าพันจากฉัน คุณคิดว่าฉันโง่หรือไง?”
“ฉันไม่สน!” พี่ชายคุนหัวเราะเยาะ “ตอนนี้คุณ เฉินเฉิงไม่ขาดเงินอยู่แล้ว ห้าพันหยวนก็ถือว่าให้คุณไปแบบง่ายๆ แล้ว ถ้าคุณไม่ให้ ก็อย่าหวังว่าจะได้เริ่มงาน”
เฉินเฉิงมองเขา “พี่ชายคุน ไม่มีทางพูดคุยดีๆ แล้วใช่ไหม?”
พี่ชายคุนไม่แยแสเลย “คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน ถึงควรจะมาคุยกันดีๆ”
“ได้ ผมเข้าใจแล้ว!” เฉินเฉิงพยักหน้า ไม่ได้โกรธเลย กลับพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าไม่คุยก็ตามนั้น แต่อย่ามาเสียใจก็แล้วกัน”
พูดจบเฉินเฉิงก็เดินออกไป
พี่ชายคุนงง นี่หมายความว่าไง ไม่เจรจากับฉันแล้วเหรอ?
“เฉินเฉิง หยุดเดี๋ยวนี้!” พี่ชายคุนเริ่มโมโห “วันนี้ถ้าคุณไม่ให้เงิน ฉันจะทำให้คุณไม่สามารถเริ่มงานได้แน่นอน”
เฉินเฉิงหัวเราะเยาะ ไม่หยุดเดินเลย กลับขึ้นรถแล้วขับไปที่ร้านวิดีโอของเฉียงเกอ ทันที
เฉียงเกอไม่อยู่ แต่เฮยเกอ อยู่
เมื่อเห็นเฉินเฉิงก็ยินดีต้อนรับอย่างดี
“เฮยเกอ มีเรื่องอยากถามหน่อยนะ!” เฉินเฉิงยิ้มทักทาย “แถวนี้มีใครที่ปล่อยเงินกู้เป็นคนหัวโล้นเตี้ยๆ บ้าง รู้จักไหม?”
“คุณพูดถึงอาจจะเป็นเฟยผิง นะ?” เฮยเกอที่เป็นคนของวงการก็พูดขึ้นทันที “น่าจะเป็นเขานั่นแหละ ชอบไว้ผมเตี้ยๆ ใช่ไหม ใช่แล้ว คุณหาเขาทำไมล่ะ? เงินของเขานี่ยืมไม่ได้นะ…”
“ไม่ได้จะยืมเงินหรอก มีเรื่องต้องคุยกับเขาหน่อย ช่วยหาตัวเขาให้หน่อยได้ไหม?”
“ไม่มีปัญหา รอที่นี่แป๊บหนึ่ง ฉันจะไปตามคนมา”
