Solo Leveling: Ragnarok ตอนที่ 10
“ใครกล้าท้าทายดาบแห่งจักรพรรดิ์แห่งเขี้ยว?”
“ยงจุน? นายพูดอะไรออกมาน่ะ?”
คำพูดแปลก ๆ ไหลออกมาจากปากของคิมยงจุนที่จับด้ามดาบไว้ หัวหน้าทีมที่พยายามห้ามรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ดีขึ้นมาในทันที
ชู๊ด
จากนั้นดาบก็ถูกดึงออกมาจากมือของคิมยงจุน
“ใครกล้าท้าทายดาบแห่งจักรพรรดิ์แห่งเขี้ยว?”
เขาพูดคำเดิมซ้ำอีกครั้ง และดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“ยงจุน? นายโอเคไหม...”
ฉัวะ!
ทันใดนั้น คอของหัวหน้าทีมก็ถูกตัดออก เลือดพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ
ทุกคนในที่นั้นรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลงเมื่อเห็นภาพที่ไม่น่าเชื่อ
จากนั้น
“นี่มันอะไรกัน!”
“หัวหน้า!”
ฮันเตอร์ที่อยู่ด้านหลังตกใจสุดขีดและรีบวิ่งเข้ามา
“ยงจุน! ทำไมนายถึง...”
ฉัวะ!
ทันใดนั้นอีกหนึ่งคนถูกตัดคอออกไป
“ยงจุน!”
ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจ
คิมยงจุนกำลังคลุ้มคลั่ง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเลือด และเขากำลังหัวเราะอย่างชั่วร้าย พร้อมดาบที่มุ่งตรงมาทางพวกเขา
“ใครกล้าท้าทายดาบแห่งจักรพรรดิ์แห่งเขี้ยว?”
ในขณะที่คิมยงจุนหัวเราะอย่างชั่วร้าย เสียงหอนของหมาป่าก็ดังก้องขึ้นรอบๆ ซากโบราณ
เบร์รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาอย่างกะทันหัน สายตาของเขาจ้องมองลึกเข้าไปในความมืดของดันเจี้ยน
[...เกิดอะไรขึ้น?]
“มีอะไรเหรอ?”
เบร์ตอบขณะที่ยังคงจ้องมองไปข้างหน้า
[ข้ารู้สึกถึงพลังของจักรพรรดิ์ผู้หนึ่ง]
“จักรพรรดิ์ที่ว่าคือพ่อของฉันเหรอ?”
[ไม่ใช่ แต่เดิมมีจักรพรรดิ์หลายคนอยู่ในจักรวาลนี้]
เบร์อธิบาย เดิมทีในจักรวาลนี้ไม่ได้มีเพียงจักรพรรดิ์แห่งเงาเท่านั้น แต่ยังมีจักรพรรดิ์คนอื่น ๆ อยู่ด้วย แต่พวกเขาทั้งหมดได้บุกโลกของจักรพรรดิ์แห่งเงา ซองจินอู และถูกทำลายล้างในที่สุด
“ถ้างั้นก็ต้องเป็นพ่อแน่ ๆ”
[ถ้าเป็นอย่างนั้น พลังของข้าคงกลับมาเต็มเปี่ยมแล้ว แต่พลังของข้ายังเหมือนเดิม และข้าคุ้นเคยกับพลังนี้...]
ในตอนนั้นเอง
อู้ววววววว!
เสียงหอนของหมาป่าดังขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง และเสียงของสัตว์ดุร้ายก็ดังก้องขึ้นจากทุกทิศทาง
ครึ้ง! แค้วววววว!
“นี่มันอะไรกัน?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
สีหน้าของพวกนักขุดเจาะซีดเผือด พวกเขามองไปรอบ ๆ อย่างหวาดกลัว
-กรี๊ด!
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากทางที่ลึกเข้าไปในดันเจี้ยน มาจากกลุ่มคนที่กำลังขุดเจาะอยู่ลึกกว่าเดิม
-อ๊าก! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที!
เสียงกรีดร้องเหล่านั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ และใกล้เข้ามาทุกที
จากนั้น
“แค้ววว!”
หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาทางด้านหลังของซูโฮ
[ท่านจักรพรรดิ์!]
“ฉันเห็นแล้ว!”
ซูโฮยกค้อนที่ถืออยู่และขวางใส่ปากของหมาป่าที่พุ่งเข้ามา
ควั่บ!
“บ้าเอ๊ย!”
ฟันของหมาป่านั้นแข็งแกร่งจนค้อนแตกเหมือนเต้าหู้ แต่ก็ช่วยให้มีเวลาเล็กน้อย
แค่ก!
ในช่วงเวลาที่หมาป่ากำลังเคี้ยวค้อน ซูโฮก็สั่งให้ก๊อบลินเงาทั้งสามโจมตี
“โจมตี!”
[เคิร์ก!]
ก๊อบลินเงาทั้งสามพุ่งเข้าหาหมาป่า แต่พลังของพวกมันก็ยังไม่พอ
ในมือของก๊อบลินเงาที่ซูโฮเรียกออกมานั้นถือจอบขุดเหมืองแบบเดียวกับที่ซูโฮใช้ แต่หมาป่าก็สามารถกัดจอบเหล่านั้นจนแหลกได้อย่างง่ายดาย และยังฟัดร่างของก๊อบลินเงาจนขาดกระจุยอีกด้วย
แต่ทันใดนั้นเอง...
พลังมานาที่แผ่ออกมาจากร่างของซูโฮได้ฟื้นฟูร่างของก๊อบลินเงาให้กลับมาเป็นปกติ
[ข้าเตือนแล้วใช่หรือไม่! กองทัพเงานั้นเป็นกองทัพที่ไม่มีวันตาย ด้วยพลังมานาของท่านข้า สามารถฟื้นฟูพวกมันได้ทุกเมื่อ!]
เบร์ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการต่อสู้ที่เกิดขึ้น
[เคิร์ก!]
ก๊อบลินเงาทั้งสามที่ฟื้นคืนชีพได้พุ่งเข้าจู่โจมหมาป่าตัวนั้นอีกครั้ง พร้อมใช้ชิ้นส่วนจอบที่แตกหักแล้วทิ่มแทงเข้าไปในตัวของมันอย่างไม่ปรานี
ควั่ก! ควั่ก! ควั่ก!
“แง้ววววว!”
หมาป่าที่ดูทรงพลังเมื่อครู่ส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสมเพช ก่อนจะล้มลงกับพื้น
[คุณกำจัด "ไลแคนเขี้ยวเหล็ก" ได้สำเร็จ]
“ไม่แปลกใจเลยที่มันเคี้ยวจอบขาด”
แต่สถานการณ์ยังไม่จบลงแค่การกำจัดหมาป่าเพียงตัวเดียว หมาป่าที่ปรากฏขึ้นมามีจำนวนมากกว่าสิบตัว และเขี้ยวเหล็กของพวกมันก็โจมตีคนงานขุดเหมืองจนแทบไม่เหลือทางต่อสู้
“อ๊าก!”
“ฟันของมันแข็งเกินไป!”
จอบของพวกเขาไม่สามารถใช้ต่อสู้ได้เลย
‘อินเวนทอรี!’
ซูโฮรีบเปิดอินเวนทอรีและหยิบขวานหินของก๊อบลินที่เก็บสะสมไว้มาใช้ พร้อมทั้งแจกให้กับก๊อบลินเงาด้วย
[ท่านซูโฮ! ขวานหินนี้ก็อาจจะถูกฟันจนแตกเหมือนกัน!]
“ไม่ต้องห่วง ข้าตุนขวานไว้เยอะ!”
ซูโฮกล่าวขณะขว้างขวานหินไปที่หมาป่าที่กำลังจะโจมตีคนงานขุดเหมือง
ฟิ้วว—! ปั่ก!
ขวานหินพุ่งตรงเข้าฟันที่สีข้างของหมาป่า
“แง้ววว!”
[ยังไม่ตาย!]
‘พลังแห่งผู้ปกครอง!’
ทันใดนั้น มือที่มองไม่เห็นของซูโฮได้พุ่งออกไปหยิบขวานหินที่ตกอยู่บนพื้นและเหวี่ยงลงไปฟาดหัวของหมาป่า
ปั่ก!
หมาป่าตัวนั้นร้องเสียงหลงก่อนจะสิ้นชีพลง
[คุณกำจัด "ไลแคนเขี้ยวเหล็ก" ได้สำเร็จ]
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
“ทุกคนมารวมกันทางนี้!”
ซูโฮตะโกนเรียกคนงานขุดเหมืองที่กำลังตกใจกระจัดกระจายให้มารวมตัวกัน แล้วเขาก็กระโจนเข้าใส่ฝูงหมาป่าโดยไม่ลังเล พร้อมกับถือขวานหินในมือทั้งสองข้าง
[เคิร์กเคิร์ก!]
ก๊อบลินเงาทั้งสามตัวตามหลังซูโฮมาด้วยความฮึกเหิม พร้อมยกขวานขึ้นอย่างดุดัน
แต่คำสั่งที่ซูโฮให้พวกมันกลับเป็นอย่างอื่น
“พวกเจ้าห้ามโจมตี แค่ยั่วโมโหมันก็พอ!”
[เคิร์ก?!]
ก๊อบลินเงาทั้งสามตัวสะดุ้งด้วยความตกใจ
“และจงวิ่งหนีไปทางนั้น ล่อพวกหมาป่าไปที่ทางเดินนั่น!”
[เคิร์กเคิร์ก!]
เพื่อช่วยเหลือคนงานขุดเหมือง ไม่มีเวลามากพอที่จะกำจัดหมาป่าทีละตัว ซูโฮจึงสั่งให้ก๊อบลินเงาวิ่งหนีและล่อพวกหมาป่าไปทางอื่น แม้ร่างของพวกมันจะถูกกัดและฉีกขาดบ่อยครั้ง แต่พวกมันก็ฟื้นขึ้นมาใหม่ทุกครั้ง และล่อหมาป่าจนกลายเป็นการเล่นสนุก
“ครืด!”
“แค้วว!”
สุดท้าย หมาป่าส่วนใหญ่ก็วิ่งไล่ตามก๊อบลินเงาเข้าไปในทางเดินที่ห่างออกไป
“รีบเอาของมากั้นทางไว้เร็ว!”
ซูโฮตะโกนสั่ง คนงานขุดเหมืองที่บาดเจ็บต่างก็รีบลากตัวเองขึ้นมาและช่วยกันนำรถเข็นหินที่สะสมไว้มากั้นทางเข้าที่หมาป่ากำลังวิ่งเข้ามา
“เฮ้อ เฮ้อ”
หลังจากกั้นทางได้สำเร็จ พวกคนงานก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความอ่อนล้า
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกมอนสเตอร์ถึงโผล่มาถึงนี่?”
“แล้วกลุ่มฮันเตอร์ที่อยู่ข้างหน้าล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”
สีหน้าของพวกคนงานเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความกังวล มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่พวกมอนสเตอร์จะบุกมาถึงพื้นที่ขุดเหมืองที่อยู่ห่างจากทีมจู่โจมด้านหน้า
มีเพียงกรณีเดียวเท่านั้นที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้
“หรือว่า...ทีมจู่โจมทั้งหมดถูกฆ่าตายหมดแล้ว?”
“ไม่นะ พวกเขามั่นใจมากตอนเข้าไปนี่นา ว่ามีแต่หมาป่าธรรมดาเท่านั้น”
“ที่นี่ก็เป็นแค่ดันเจี้ยนระดับ D ไม่ใช่เหรอ?”
ครืด! แค้วว!
ในขณะที่ซูโฮพูด เบร์ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตกใจและพูดขึ้นอย่างร้อนรน
[ท่านซูโฮ! นี่ท่านกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?!]
ซูโฮจ้องมองไปยังคิมยงจุน ผู้ที่ตอนนี้กลายเป็นเหมือนปีศาจ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ
"ข้าจะสู้"
[แต่...ท่านยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับเขา! มันอันตรายเกินไป!]
เบร์พยายามจะหยุดซูโฮ แต่แสงที่ส่องออกมาจากตาของซูโฮแสดงให้เห็นว่าเขาตัดสินใจแล้ว
"บางครั้งก็ต้องสู้เพื่อปกป้องคนอื่น...และเพื่อปกป้องตัวเอง"
คำพูดของซูโฮทำให้เบร์เงียบไปชั่วครู่ แล้วเขาก็ถอนหายใจอย่างยอมแพ้
[ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะอยู่ข้างท่าน]
ซูโฮยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า จากนั้นเขาก็หันไปมองคิมยงจุนอีกครั้ง พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่อยู่ตรงหน้า
"มาเริ่มกันเถอะ"
