(ฟรี) บทที่ 630 ทัณฑ์สวรรค์โลหิตดับสูญ? มันสบายสุดๆไปเลย!
เปรี้ยง!
ท่ามกลางเมฆดำทมิฬ แสงสีเลือดแผ่กระจาย
ต่างจากทัณฑ์สวรรค์ครั้งก่อน กระแสน้ำวนขนาดใหญ่ปกคลุมดินแดนรกร้างเกือบทั้งหมด และอสนีโลหิตที่ควบแน่นอยู่ภายในก็มองเห็นได้อย่างเลือนราง
มังกรทุกตนที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกถึงแรงกดดันอันรุนแรง
บรรยากาศหนักอึ้ง แม้แต่การขยับศีรษะก็กลายเป็นยากอย่างมาก
มีเพียงชางหลานอู่จี๋เท่านั้นที่ทะยานขึ้นไป
เทียบกับพื้นหลังสีแดงเข้ม มันราวกับหอกสีดำที่พุ่งทะลุท้องนภา
“ท่านผู้นำ!” ดวงตาของเหยียนกู่กำลังจะปริแตก ทั้งร่างของเขาลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิง
เฟิงคงหยุนยังคงนิ่งเงียบ เขาหมุนวนพลังจากสายเลือดอย่างบ้าคลั่ง พยายามที่จะหลุดพ้นจากแรงกดดัน
แต่ต่อหน้าความยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์และโลก มันช่างดูไร้พลัง
มังกรทุกตนทำได้เพียงเฝ้าดูผู้นำของเผ่าพุ่งเข้าหาอสนีโลหิตอย่างหมดหนทาง
ขณะที่ชางหลานอู่จี๋กำลังจะปะทะเข้ากับกระแสน้ำวน ร่างของเขาก็หยุดลงทันที ราวกับมีสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นแยกเขาออกจากเมฆดำทมิฬ
“เอ่อ?” ชางหลานอู่จี๋มองลงไปด้วยความสับสน
เขาเห็นสายธารโลหิตเบื้องล่างกำลังพลุ่งพล่าน และเงาร่างมังกรเกือบโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ
“นั่นท่านเทพมังกร!”
“พี่ใหญ่?” ดวงตาของชางหลานอู่จี๋สั่นไหว
เทพมังกรถอนหายใจ “อู่จี๋ เจ้าหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว สิ่งที่เจ้าควรกระทำในตอนนี้คือดูแลสถานการณ์โดยรวมให้ดี”
ชางหลานอู่จี๋กัดฟัน “ตอนนั้นข้ามัวแต่กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์โดยรวม ดังนั้นจึงทำได้เพียงเฝ้าดูท่านร่วงหล่น ตอนนี้อีกฝ่ายต้องการทำลายล้างพวกเราทั้งหมด ท่านจะให้ข้าทนได้อย่างไร!”
เทพมังกรส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่จำเป็นต้องตำหนิตนเองสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้น อีกฝ่ายใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ เจ้าย่อมไม่สามารถต้านทานมันได้”
“ร่างกายที่แท้จริงของข้าได้สูญสลายไปนานแล้ว และตอนนี้เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายเท่านั้น ข้าไม่ใช่สิ่งที่ควรดำรงอยู่บนโลกใบนี้”
“และตอนนี้ เป็นข้าเองที่กลายเป็นคนโลภและเกือบจะลากเผ่ามังกรทั้งหมดลงไปด้วย”
เทพมังกรมีท่าทีละอายใจ
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งเผ่ามังกรประสบหายนะ บรรพบุรุษของมนุษย์มาที่นี่ด้วยพลังแห่งเหตุและผล แต่เขาแบกรับมันทั้งหมดไว้ด้วยตัวคนเดียว
แม้ว่าจะกอบกู้ดินแดนรกร้างโลหิตเอาไว้ได้ แต่มันก็แลกมาด้วยการตายของเขา
เพื่อเผ่ามังกร เทพมังกรไม่มีความเสียใจใดๆ
เขาไม่เคยกลัวความตายเลย จนกระทั่ง... การมาถึงของหลี่หราน
แม้ว่ามนุษย์คนนั้นจะอ่อนแอ แต่มันกลับพิเศษมาก และในเวลาเดียวกัน มันยังทำให้เขาได้รู้ว่าสายเลือดของเขายังมีชีวิตอยู่
เพื่อที่จะได้พบบุตรสาวของตน เทพมังกรจึงมีความคิดที่จะ ‘มีชีวิต’
“อสนีโลหิตนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ให้ข้าเป็นคนจบเรื่องนี้เถอะ”
เทพมังกรมองดูโลหิตที่ควบแน่นบนท้องนภา และพ่นลมหายใจออกมาจนหมด
กระแสน้ำวนราวกับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง อสนีโลหิตจึงพุ่งเป้ามาที่เทพมังกรจากระยะไกล ทำให้แรงกดดันที่เกิดขึ้นกับคนอื่นๆบรรเทาลงอย่างมาก
‘การดำรงอยู่’ อันไม่สมควรนี้เป็นเป้าหมายแรกของเจตจำนงของสวรรค์และโลก
“ไม่! ข้าไม่เห็นด้วย!” ชางหลานอู่จี๋กล่าวอย่างตื่นตระหนก “ท่านคือตัวแทนทางจิตวิญญาณของเผ่ามังกร ดินแดนรกร้างโลหิตอาจอยู่ได้โดยไร้ผู้นำ แต่มันไม่สามารถดำรงอยู่ได้เลยหากปราศจากเทพมังกร!”
เขาโจมตีม่านพลังในอากาศอย่างรุนแรง ก่อให้เกิดเสียงระเบิดดังลั่นในความว่างเปล่า
มังกรตนอื่นๆที่หลุดพ้นจากแรงกดดันก็ทะยานขึ้นไปในอากาศโดยไม่พูดอะไรสักคำ พยายามปิดกั้นอสนีบนท้องนภาด้วยร่างกายของพวกมัน
แต่อย่างไรเสีย เทพมังกรก็ยังคงเป็นเทพมังกร
แม้แต่เศษเสี้ยวจิตวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ก็เพียงพอที่จะปิดกั้นพวกมันไว้ชั่วคราว
เทพมังกรมองไปที่ชางหลานอู่จี๋ และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อู่จี๋ อย่าโทษตัวเองเลย เจ้าทำได้ดีมากแล้ว”
“อย่าคิดที่จะล้างแค้นแทนข้า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการปกป้องสายเลือดของเผ่ามังกร”
ขณะที่พูด อสนีโลหิตก็ควบแน่นจนเป็นรูปร่างแล้ว สายฟ้าสีแดงฉานค่อยๆเคลื่อนที่ลงมาพร้อมกับกลิ่นอายแห่งการทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว
ความเร็วของอสนีโลหิตนั้นช้ามาก แต่กลับไม่อาจหลบเลี่ยง
เทพมังกรถอนหายใจด้วยสีหน้าเฉยเมย “ข้าคิดว่ายังมีโอกาสอยู่ น่าเสียดาย... บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตา?”
เขาทะยานเข้าหาอสนีโลหิต และร่างโปร่งแสงก็เปล่งประกายราวกับสายรุ้งอันงดงาม
“พี่ใหญ่!”
“ท่านเทพมังกร!”
มังกรทุกตนคำรามและพุ่งเข้าใส่ม่านพลังอย่างบ้าคลั่ง
ชางหลานเยว่ยืนอยู่ด้านหลัง ยกมือปิดริมฝีปากด้วยน้ำตาคลอเบ้า
พวกเขาทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าหากทัณฑ์สวรรค์โลหิตดับสูญฟาดลงมา ร่องรอยการดำรงอยู่สุดท้ายของเทพมังกรก็จะถูกลบออกไปเช่นกัน
และจากนี้ไป เผ่ามังกรจะไม่มีเทพมังกรอีกต่อไป!
ชางหลานอู่จี๋สั่นไปทั้งตัว ฟันของเขากระทบกันจนแทบแตกหัก
เขาประสบกับสิ่งเดียวกันถึงสองครั้ง ผู้นำเผ่ามังกรอันสูงส่งเกลียดความอ่อนแอของตนเองมากกว่าที่เคย
“บัดซบ! หากข้าแข็งแกร่งกว่านี้ล่ะก็...”
เปรี้ยง!
ลำแสงอันพร่างพราวระเบิดออก และโลหิตก็ท่วมท้นไปทั่วทั้งท้องนภา
“ท่านเทพมังกร!”
เพล้ง!
ในที่สุดม่านพลังก็พังทลาย เหล่ามังกรต่างคำรามและพุ่งขึ้นไปในอากาศ
“หยุด!”
มังกรสีเงินขวางหน้าพวกเขาไว้
“ปรมาจารย์เยว่?”
ดวงตาสีขาวราวกับหิมะของชางหลานเยว่เต็มไปด้วยน้ำตา นางขบฟันขณะกล่าว “เทพมังกรทำเช่นนี้เพื่อรักษาเผ่ามังกรเอาไว้ เราต้องไม่ปล่อยให้การเสียสละของเขาสูญเปล่า!”
นั่นคือทัณฑ์สวรรค์โลหิตดับสูญ!
การลงทัณฑ์อันน่าสะพรึงกลัวที่สุดจากสวรรค์!
แม้แต่อสนีที่รั่วไหลออกมาก็ยังให้ความรู้สึกถึงการดับสูญอย่างไม่อาจต้านทานได้
แม้ว่าชางหลานเยว่จะเสียใจอย่างสุดซึ้ง แต่นางก็ต้องสงบสติอารมณ์ในเวลาเช่นนี้
เผ่ามังกรไม่สามารถทนต่อการสูญเสียได้อีกต่อไป
“ท่านเทพมังกร...”
“ฮึก...”
เหยียนกู่ปล่อยออกมาทั้งน้ำมูกน้ำตา
เสียงร่ำไห้ที่ถูกระงับของเหล่ามังกรต่างหลั่งไหล
ชางหลานอู่จี๋ก้มศีรษะลง ดวงตาดุร้ายของเขาแดงก่ำ
บรรยากาศเต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด
ในเวลานี้เอง น้ำเสียงสงสัยของเฟิงคงหยุนก็ดังขึ้น “ดูสิ ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ!”
“อา?”
มังกรทุกตนได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของพวกเขาแข็งค้างทันที
ระหว่างอสนีโลหิตและเทพมังกร มีแสงสีขาวเปล่งประกายออกมา เมื่อพิจารณาดูดีๆ มันกลับกลายเป็นมนุษย์วัยเยาว์
ม่านตาของชางหลานเยว่หดตัวลงอย่างกะทันหัน
“เป็นเขา!”
เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เทพมังกรก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตะโกนออกมา “หลบเร็ว!”
แต่มันก็ยังสายเกินไป อสนีโลหิตที่พร้อมทำลายล้างทุกสิ่งได้ผ่าลงมาแล้ว
“หลี่หราน!”
ร่องรอยของความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเทพมังกร
ข้าอยากจะจบเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง แต่กลับนำผู้อื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง…
แต่ก่อนที่เขาจะทันได้รู้สึกเศร้า ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
หลี่หรานลอยอยู่กลางอากาศ แม้ว่าอสนีโลหิตจะปะทะเข้ากับร่างกายของเขา แต่กลับไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดใดๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า “โทษที ข้ามาสายไปหน่อย”
เทพมังกรมองเขาอย่างว่างเปล่า “เจ้า... ไม่รู้สึกอะไรเลย?”
“ท่านพูดถึงไอ้นี่หรอ?” หลี่หรานคว้าจับอสนีจำนวนหนึ่งแล้วถูลงบนร่างกายของเขา “มันชาๆดีนะ สบายตัวสุดๆเลย”
“???”
เทพมังกรกลืนน้ำลาย สีหน้าของเขากลายเป็นโง่งม
เจ้ากำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? รู้ไหมว่านั่นมันทัณฑ์สวรรค์โลหิตดับสูญ!
ในฐานะการลงทัณฑ์อันโหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุด ทัณฑ์สวรรค์โลหิตดับสูญสามารถเพิกเฉยต่อฐานการบ่มเพาะและทำลายล้างสิ่งมีชีวิตทั้งมวลบนโลกได้!
แต่หลี่หรานกลับนำมันมาอาบจริงๆ?
/////