ผู้ปรารถนาอำนาจเพื่อความแข็งแกร่งของตนเอง (14)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนและแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่แก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 36>
4. ผู้ปรารถนาอำนาจเพื่อความแข็งแกร่งของตนเอง (14)
**********
[ปัง!]
[เงาแห่งสายน้ำ]
เงากระจายออกไปทุกทิศทาง
แคร้ง!
ป้องกันได้อีกแล้ว
'ถ้าอย่างนั้น!'
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
แทงนับครั้งไม่ถ้วน
เงาหอกนับพันปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ
ไม่ใช่การหลอกล่อ
แต่ละอันมีพลังทำลายล้าง
ดูเหมือนจะไม่มีที่ให้หลบ
หลบไม่ได้
หลบไม่ได้หรอก
ปัง!
อารอนกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าและเหวี่ยงหอกยาวๆออกไป
[ปัง!]
[เงาดอกไม้]
หอกที่ปกคลุมด้วยเงาได้วาดเป็นรูปครึ่งวงกลม
ดอกไม้สีดำผลิบานในเส้นทางสีดำสนิท
ตามตำนานเล่าว่า
เมื่อบรรลุถึงขีดสุดของกรรมนั้นก็สามารถทำให้ดาบเบ่งบานเป็นดอกไม้ได้
มันเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าได้ผู้ใช้ได้บรรลุถึงระดับหนึ่ง
ดอกไม้ที่เบ่งบานด้วยดาบคือแก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้ที่มีความหมายนับร้อยและการเปลี่ยนแปลงนับพัน
บุคคลที่ยังไม่ก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งความว่างเปล่ากำลังทำให้ดอกไม้นั้นเบ่งบาน
แน่นอนว่า มันไม่ใช่ดอกไม้ที่แท้จริง
เป็นเพียงเงาที่สะท้อนอยู่ด้านหลังของดอกไม้
ดอกไม้ที่เบ่งบานด้วยคมดาบ มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งอยู่ในกลีบแต่ละกลิ่น
ดอกไม้ที่เบ่งบานด้วยเงาไม่มีกลิ่นหอมและไม่มีความสวยงาม
มันเป็นเพียงการเลียนแบบที่งุ่มง่าม
แต่ถึงกระนั้น แม้จะเป็นเพียงเงาของดอกไม้ที่สะท้อนบนแม่น้ำ
ในแต่ละกลีบก็เต็มไปด้วยความฝันและน้ำตา
วืด!
ทุกครั้งที่หอกวาดไป เงาก็ทำให้ดอกไม้สีดำเบ่งบานขึ้นมา
ทุกครั้งที่ดอกตูมบานออก เงาที่มีการเปลี่ยนแปลงมากมายก็กระจายออกไปและพัดผ่านไป
หลายร้อย
หลายพัน
เงาหลายหมื่นเงา
ตอนนี้ไม่มีเป้าหมายที่จะเล็งแล้ว
หรือบางทีแบบนี้อาจจะดีกว่า
ถ้ายังไงก็ต้องหลบ
ก็แค่ปกคลุมโลกทั้งใบด้วยเงาของสายน้ำและดอกไม้ก็พอ
ฟิ้ว!
เงาโหมกระหน่ำโดยที่มีอารอนเป็นศูนย์กลาง
เขายืนอยู่บนท้องฟ้า แทงหอกไปในอากาศอย่างไร้จุดหมาย
ทุกครั้งที่ทำเช่นนั้น คลื่นเงาก็ปกคลุมไปที่ด้านหน้า
ดอกไม้ที่เกิดจากเงาเบ่งบานและแตกกิ่งก้านสาขา
หลบไม่ได้
หลบไม่ได้หรอก
ตอนนี้มันมืดจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว
ทุกที่ที่มองเห็นถูกปกคลุมด้วยเงาดำมืด
แต่ในระยะไกล ในความมืดทึบนั้น แสงดาบที่ปัดเป่าเงาปรากฏขึ้น
เขาควรจะถูกพัดหายไปเป็นฝุ่นไปนานแล้ว
'เขาทำได้ยังไง?'
ไม่เข้าใจ
อารอนไม่สามารถเข้าใจได้ว่าชายคนนั้นเขาสามารถอยู่รอดได้อย่างไรในพายุนั้น
เขารู้งั้นเหรอ?
เขาคงกำลังสร้างพื้นที่ว่างโดยการฟันเงาที่เข้ามา
แล้วเขาทำแบบนั้นได้ยังไง?
ที่ราบแห่งนี้ถูกฝังอยู่ในเงาที่ไม่มีที่สิ้นสุด
แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็จะถูกคลื่นเงาฉีกเป็นชิ้นๆ
แต่ชายคนนั้นก็ยังปกติ
แบบนี้มัน...
ไม่ต่างอะไรกับการข้ามทะเลในคืนที่พายุโหมกระหน่ำด้วยแพเก่าๆ เพียงลำเดียว
'เข้าใจแล้ว'
บางทีอาจไม่จำเป็นต้องเข้าใจ
ชายคนนั้นก็คงไม่เข้าใจเขาเช่นกัน
ในอีกด้านหนึ่ง เขาก็รู้สึกโล่งใจ
ถ้าเขามีพรสวรรค์ธรรมดา เขาจะคิดอย่างไรเมื่อเห็นชายคนนั้น
กำแพงที่ไม่อาจก้าวข้ามได้ตลอดชีวิต
“เอาล่ะนะครับ”
อารอนพูดขึ้น
ไม่รู้ว่าชายคนนั้นจะได้ยินหรือไม่
'ไม่จำเป็นต้องยืดเยื้อ'
ถ้าสุดท้ายก็ต้องจบลงด้วยการเสียเวลาแบบนี้
ก็ควรตัดสินแพ้ชนะด้วยการปะทะกันเพียงครั้งเดียว
ไม่ว่าจะทำอะไรกับชายคนนั้นก็เป็นการเสียเวลา
ไม่ว่าจะใช้เวทมนตร์แบบไหนก็ไม่เป็นผล
ฟิ้ว!
เงาที่โหมกระหน่ำจากทุกทิศทุกทางก็สลายไป
เงาที่แผ่ขยายออกไปถูกดูดกลับเข้าไปในร่างของอารอนอีกครั้ง
โลกที่มืดมิดกลับคืนสู่ทิวทัศน์เดิม
เบื้องหน้า ชายในเสื้อคลุมวางดาบลง
ร่างกายของเขาไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
แม้แต่ปลายแขนเสื้อของเขาก็ไม่ขาด
นี่เรียกว่าการต่อสู้ได้หรือไม่
"เข้ามา"
รีเจียนพูดขึ้นเบาๆ
"ครับ"
อารอนตอบ
จากนั้นเขาก็ตั้งท่า
มือซ้ายไปข้างหน้า มือขวาไปข้างหลัง
ไหล่และเท้าขนานกัน
เป็นท่าที่เขาทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายล้านล้านครั้ง
อารอนไม่สามารถก้าวไปไกลกว่านี้ได้
เขาไม่เคยสัมผัสถึงแก่นแท้ของ ‘รันนาชา’ หรือระดับที่สูงกว่านั้น
แต่ความฝันยังไม่จบลง
แม้จะเป็นความแข็งแกร่งที่สร้างขึ้นมาจากความเท็จและภาพลวงตา
ความปรารถนาในความฝันนั้นไม่ใช่ของปลอม
วืด!
เงาดำเริ่มโหมกระหน่ำ
มันเริ่มหมุนวน
พันรอบปลายหอกและพ่นควันออกมา
'ใส่ทุกอย่างลงในการโจมตีครั้งนี้'
ถ้ามีโอกาสชนะ ก็มีเพียงหนึ่งเดียว
การโจมตีที่ไม่มีใครสามารถหลบหรือป้องกันได้ การโจมตีที่ต้องโดน
ตั้งแต่แรกก็ควรทำแบบนี้
การแทงเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว
อารอนวาดภาพนั้นในใจ
ดอกไม้นับหมื่นดอกที่ผลิบานท่ามกลางกิ่งก้านและใบไม้
กระแสน้ำอันเชี่ยวกรากที่ไหลต่อเนื่องภายใต้กลีบดอกที่ร่วงหล่น
ปกคลุมทั่วทั้งโลก
ทาสีโลกด้วยความฝันของเขา
เปลี่ยนความจริงเป็นภาพลวงตา
เปลี่ยนภาพลวงตาเป็นเงา
ตุ้บ
อารอนย่ำเท้าเบาๆ ลงบนพื้นและพุ่งออกไป
ปลดปล่อยเงาทั้งหมดที่เหลืออยู่
ปลายหอกสีเงินพุ่งตรงไปยังคอของริเจียน
ในขณะที่การแทงเคลื่อนไปข้างหน้า
เงาที่เกาะอยู่บนปลายหอกก็ไหลออกมา
เศษเสี้ยวแห่งความฝันที่ดำมืดสนิท
ความมืดมิดแผ่ขยายออกไป เติมเต็มโลกนี้เหมือนกับการวาดภาพด้วยหมึกดำบนผืนผ้าใบ
[ปัง!]
[เงาแห่งดอกไม้]
เงาทำให้ดอกไม้นับไม่ถ้วนผลิบานและโปรยกลีบลงมา
ไม่มีกลิ่นหอมใดๆ
ไม่ใช่ดอกไม้ที่เบ่งบานด้วยความเข้าใจ
เป็นเพียงเงา
[ปัง!]
[เงาแห่งสายน้ำ]
เงาไหลเหมือนแม่น้ำ ปกคลุมทั่วพื้นที่
นี่ก็ไม่ใช่ระดับของความว่างเปล่า
ไม่ใช่แม่น้ำที่ไหลด้วยความเข้าใจ
เป็นเพียงภาพลวงตา
เป็นเพียงเงาและภาพลวงตาที่หายวับไป
เป็นเพียงเรื่องโกหกที่จะหายไปเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น
คงไม่มีใครยอมรับว่าเทคนิคนี้เป็นศิลปะการต่อสู้
แต่ก็สามารถมองเห็นได้
หากเป็นผู้ที่ปรารถนาและโหยหาอย่างแรงกล้า ก็จะสามารถมองเห็นได้ในกลีบดอกไม้และในเกลียวคลื่น
ว่ามีเลือดและน้ำตาอยู่ในกลีบดอกไม้แต่ละกลีบมากเพียงใด
ว่ามีความผิดหวังและสิ้นหวังอยู่ในหยดน้ำแต่ละหยดที่ก่อเป็นแม่น้ำมากเพียงใด
แม้จะเป็นดอกไม้และน้ำที่สร้างขึ้นด้วยภาพลวงตา แต่ภายในนั้น ความฝันก็เปล่งประกายสดใส
[ปัง!!!]
[สายธารดอกไม้ร่วงหล่น]
เงาเริ่มปกคลุมโลก
หลังจากนั้นสักพัก
เงาก็หายไป
ที่ราบกลับเข้าสู่ความเงียบราวกับไม่เคยเป็นเช่นนั้น
ชายสองคนยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ