บทที่ 188 ผู้หญิงในมหาวิทยาลัยนี่แหละอันตราย

เถียนฮุ่ยที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย พอเห็นเฉินเสี่ยวซินนั่งอยู่ที่มุมห้อง ก็รู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวในทันที ความหวาดกลัวพลุ่งพล่านขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ความกดดันมันช่างมากมายเหลือเกิน!

รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนสอนเปิดอีก! เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาเฉียบคมของเฉินเสี่ยวซิน เถียนฮุ่ยตื่นเต้นจนแทบหายใจไม่ออก เดินอย่างงุ่มง่ามไปที่หน้าชั้นเรียน พยายามสงบสติอารมณ์ที่สับสนวุ่นวาย แล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า "ต่อไปเราจะเริ่มเรียนกัน เรามาเฉลยข้อสอบเมื่อวานกันต่อนะคะ"

ในชั่วขณะนั้น

นักเรียนทุกคนในห้องต่างงงงวย ครูประจำชั้นเมื่อวานดุมากเชียว แต่วันนี้ทำไมครูประจำชั้นถึงได้ใจเย็นขนาดนี้? เป็นเพราะเฉินเสี่ยวซินกลับมาหรือเปล่านะ? แต่ก่อนที่นักเรียนจะคิดออกว่าทำไม เถียนฮุ่ยก็เริ่มเฉลยข้อสอบแล้ว ทุกคนจึงตั้งใจฟังครูประจำชั้นอธิบายโจทย์กันอย่างจดจ่อ ส่วนเฉินเสี่ยวซินก็ยังคงเหมือนเดิม ดูเหมือนกำลังตั้งใจเรียน แต่จริงๆ แล้วกำลังฆ่าศัตรูในเกมอย่างบ้าคลั่ง

แต่ว่า รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป

เฉินเสี่ยวซินเล่นเกม Honor of Kings จบไปหนึ่งเกม ทั้งคนก็ตกอยู่ในภวังค์ มองดูที่นั่งว่างเปล่าข้างๆ แล้วถอนหายใจอย่างจนใจ ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ความจริงก็พิสูจน์แล้วว่าตัวเองไม่สามารถอยู่ห่างจากเหยียนเสี่ยวซีได้จริงๆ นี่ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ที่จะเพิ่มค่าคะแนนเกียจคร้านอีกต่อไปแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่ได้เพิ่มค่าคะนนเกียจคร้านให้ แต่ตัวเองก็ยังคงไม่อาจห่างจากเธอได้

เหมือนตอนนี้ อย่าว่าแต่จะเกียจคร้านเลย แม้แต่การหาวยังยากเย็นเหลือเกิน

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือสั่น มีข้อความเข้ามาจากใครบางคน

เหยียนเสี่ยวซี: นายยังอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายที่สองอยู่เหรอ?

เฉินเสี่ยวซินเม้มปาก รีบพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

เฉินเสี่ยวซิน: อืม ฉันกำลังเรียนอยู่

เหยียนเสี่ยวซี: โอ๊ย พอกันทีเถอะ! ขอร้องล่ะ ทำตัวให้มันเหมือนคนกันหน่อยได้มั้ย?

เฉินเสี่ยวซิน: เสร็จแล้วเหรอ? ได้เอกสารมาแล้วใช่ไหม? เหยียนเสี่ยวซี: อืม แล้วก็คุยกับศาสตราจารย์อู๋เกี่ยวกับขั้นตอนต่อไปด้วย

เฉินเสี่ยวซิน: โอ้ งั้นตอนนี้เธอจะมาโรงเรียนไหม?

เหยียนเสี่ยวซี: ก็ได้

หลังจากส่งข้อความกับสาวสวยอัจฉริยะจบ เฉินเสี่ยวซินก็รู้สึกมีแรงจะเกียจคร้านต่ออีกครั้ง ฉวยโอกาสนี้เปิดเกมใหม่อีกตา

ผ่านไปสักพัก

เหยียนเสี่ยวซีปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องเรียน ม.2

"คุณครูเถียนคะ"

"หนูมาเรียนแล้วค่ะ" เหยียนเสี่ยวซีพูดเสียงเบา

ในชั่วพริบตา เถียนฮุ่ยแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

เฉินเสี่ยวซินคนเดียวก็ทำให้ตัวเองต้องระแวดระวังขนาดนี้แล้ว ยังจะมีเหยียนเสี่ยวซีมาอีกคน แบบนี้...แบบนี้จะสอนต่อไปได้ไหมเนี่ย?

"เข้า"

"เข้ามาเถอะ"

เถียนฮุ่ยพยายามฝืนยิ้ม แต่สีหน้ากลับดูน่าสงสารยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก

เหยียนเสี่ยวซีเดินช้าๆ อย่างมั่นคงไปที่ข้างๆ เฉินเสี่ยวซินท่ามกลางสายตาของทุกคน แล้วทิ้งตัวลงนั่ง เมื่อก้นแบนๆ ของเธอแตะลงบนเก้าอี้ เมื่อเห็นใครบางคนกำลังแอบเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างลับๆ ล่อๆ แต่ก็ยังทำท่าทางขึงขังเคร่งเครียด เหยียนเสี่ยวซีก็รู้ว่าจริงๆ แล้วทุกอย่างก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย

แน่นอน

ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง... ทัศนคติของคนอื่นที่มีต่อเธอและเขา รวมถึงระยะห่างที่จับต้องไม่ได้แต่รู้สึกได้นั้น ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

"เอ้า"

"เอกสารเกี่ยวกับเส้นทางใหม่ของสปินควอนตัมในแบบจำลองคิตาเอฟ" เหยียนเสี่ยวซีดันแฟ้มเอกสารไปบนโต๊ะของเขา พูดอย่างหงุดหงิดว่า "นายคงกดดันมากสินะ ต้องสร้างแบบจำลองทางทฤษฎีสำหรับการกระเจิงของนิวตรอน รวมถึงการคำนวณการควบคุมเชิงควอนตัมภายใต้สนามแม่เหล็ก"

"โอ๊ย"

"ง่ายๆ เอง อย่าตื่นเต้นไปเลย"

เฉินเสี่ยวซินพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางเล่นเกม Honor of Kings ไปด้วย "แค่หาผลึกเดี่ยวที่เหมาะสม หลังจากนั้นฉันจะจัดการเอง"

"เฮอะ~"

"อย่าคุยโวน่า"

เหยียนเสี่ยวซีกลอกตาใส่ ริมฝีปากเล็กๆ เบะออกเล็กน้อย พูดอย่างหงุดหงิดว่า "ถ้าทำไม่ได้ ต่อไปไม่ให้นายจับเท้าฉันอีกแล้ว"

เฉินเสี่ยวซินอึ้งไปเลย พูดอย่างจริงจังว่า "ฉันขอยืนยันอีกครั้งนะ ฉันไม่ได้สนใจเท้าของเธอหรอก ที่ก่อนหน้านี้จับอยู่น่ะ เพราะว่ามือมันมีจิตสำนึกของตัวเอง ฉันไม่สามารถควบคุมมือทั้งสองข้างได้แล้ว"

ฮึ่ม! ชอบก็บอกว่าชอบสิ ยังจะมาอ้างโน่นนี่นั่นอีก

เหยียนเสี่ยวซีเบ้ปาก ยื่นมือไปบีบต้นขาของเขาเบาๆ พึมพำว่า "ว่าแต่... ช่วงนี้ยังมีผู้หญิงมาจีบนายอยู่ไหม?"

"อยู่กับเธอตลอด จะมีใครมาจีบฉันได้ยังไง" เฉินเสี่ยวซินพูดเบาๆ ว่า "แต่ได้ยินจากผึ้งว่า จดหมายรักอะไรพวกนั้นหายไปหมดแล้ว เหมือนหายไปในชั่วข้ามคืน ก็ดีนะ ประหยัดเวลาเธอหึงด้วย"

"ฉัน"

"ฉันไม่ได้หึงสักหน่อย!"

เหยียนเสี่ยวซีบีบเขาแรงๆ แก้มทั้งสองข้างป่องออกมา

จากนั้นก็รู้สึกไม่พอใจ เลยบีบเอวของเขาแรงๆ อีกครั้ง ราวกับเป็นการประท้วงเงียบๆ

แต่วินาทีถัดมา มือเล็กๆ นุ่มนิ่มของเธอก็ถูกมือใหญ่ๆ คู่หนึ่งจับไว้แน่น

ความรู้สึกชาๆ คันๆ แปลกๆ แผ่ซ่านจากฝ่ามือไปทั่วร่างกาย

"พระเจ้า!"

"เสี่ยวซี เธอเก่งจังเลย!"

ตอนเที่ยงไปกินข้าวที่โรงอาหาร กู้ลั่วและเพื่อนๆ ก็เหมือนจักจั่นในหน้าร้อน ส่งเสียงจ้อกแจ้กไม่หยุด

"เธออายุน้อยแค่นี้ก็ได้เป็นรองศาสตราจารย์แล้ว โอ้โห อิจฉาจริงๆ เลย!" กู้ลั่วมองเหยียนเสี่ยวซีด้วยสายตาชื่นชม พึมพำว่า "ไม่ต้องเรียนปริญญาตรีหรือปริญญาโทเลย ได้เป็นรองศาสตราจารย์เลยเนี่ย"

เหยียนเสี่ยวซียิ้มขื่นๆ ตอบอย่างจนใจว่า "จริงๆ แล้วทั้งหมดเป็นความดีความชอบของเขา ฉัน... ฉันมีส่วนร่วมน้อยมากๆ แล้วเขาก็บังคับให้ฉันเข้าร่วมด้วย ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ตอนนี้ความสามารถของฉันยังไม่ถึงระดับรองศาสตราจารย์เลย"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่ว่าเธอจะทำได้หรือไม่ได้ ตอนนี้เธอก็เป็นแล้วนี่" กู้ลั่วพึมพำว่า "ว่าแต่ เฉินผิวดีกับเธอจังเลยนะ"

"ใช่เลย!"

"ฉันก็อยากมีแฟนแบบนี้บ้าง" เพื่อนผู้หญิงข้างๆ กู้ลั่วพูดด้วยสีหน้าอิจฉา "ทั้งหล่อทั้งฉลาด แต่น่าเสียดายที่ทั้งโลกมีเฉินเสี่ยวซินแค่คนเดียว"

เหยียนเสี่ยวซีกัดริมฝีปากเบาๆ พูดอย่างจริงจังว่า "พวกเธออิจฉาก็อิจฉาไป แต่อย่าคิดเพ้อเจ้อกับเขานะ"

"โอ้โห"

"หึงเลยสิ?"

กู้ลั่วยิ้มกริ่มพูดว่า "เธอยึดครองเฉินผิวไว้คนเดียว แล้วยังไม่ให้คนอื่นคิดเพ้อเจ้อกับเขาอีก ไม่เกินไปหน่อยเหรอ?"

เหยียนเสี่ยวซีไม่พูดอะไร กินข้าวต่อไปเงียบๆ จู่ๆ เธอก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า "ว่าแต่... ช่วงนี้ไม่มีใครไล่ตามเขาแล้วใช่ไหม?"

"แน่นอนอยู่แล้ว"

"เพราะว่าไม่คู่ควรกันน่ะ"

เพื่อนผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างจริงจังว่า "ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่พวกเธอจะเอื้อมถึงได้แล้ว แน่นอนว่าก็ยังมีผู้หญิงบางคนที่ไม่รู้จักประมาณตัว ยังคงเปิดเผยว่าชอบเฉินเสี่ยวซินอยู่ แต่ความชอบแบบนั้นก็ไม่มีความหมายอะไรหรอก ถึงไม่มีเธอ ฉันว่าเฉินเสี่ยวซินก็คงไม่สนใจพวกนั้นหรอก"

พอได้ยินแบบนี้ ความกังวลลึกๆ ในใจของเหยียนเสี่ยวซีก็หายไปในที่สุด แต่เธอก็รู้ว่า จริงๆ แล้วปัญหาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง ผู้หญิงในโรงเรียนมัธยมก็แค่นี้แหละ แต่ผู้หญิงในมหาวิทยาลัยนั่นแหละที่อันตราย สำคัญที่สุดคือ... ยังมีอาจารย์ผู้หญิงโสดและศาสตราจารย์ผู้หญิงโสดวัยกลางคนอีก โอ้โห! นี่มันจะฆ่าฉันชัดๆ!

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ ดูเหมือนว่าการทำให้เฉินเสี่ยวซินเป็นศาสตราจารย์ จะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับตัวเองเลย เพราะว่าหลังจากเป็นศาสตราจารย์ เขาจะต้องเผชิญกับการรบกวนมากขึ้น ไม่ต้องพูดถึงนักศึกษาหญิงพวกนั้นหรอก แค่อาจารย์และศาสตราจารย์ผู้หญิงโสดที่ทั้งเซ็กซี่และมากประสบการณ์ ก็พอจะทำให้เธอนอนไม่หลับแล้ว

"เป็นอะไรไป?"

"ทำไมจู่ๆ ก็หน้าเศร้าขึ้นมา?" กู้ลั่วมองเหยียนเสี่ยวซีอย่างสงสัย ถามอย่างงุนงง

"ไม่มีอะไรหรอก"

เหยียนเสี่ยวซีแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร พูดว่า "แค่นึกถึงเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก"

เห็นว่าสาวน้อยอัจฉริยะไม่ยอมพูด กู้ลั่วก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ แต่เธอรู้สึกได้ว่าเหยียนเสี่ยวซีกำลังกังวลเรื่องความสัมพันธ์ ถ้าไม่ผิดคาดล่ะก็ เธอคงกำลังกังวลเรื่องสาวๆ ในมหาวิทยาลัย

ฮ่า พอคิดดูดีๆ

การได้ครอบครองเฉินผิวก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเท่าไหร่นัก

หลังจากกินข้าวเสร็จ เหยียนเสี่ยวซีกลับมาที่ห้องเรียนคนเดียว นั่งเหม่อลอยอยู่เงียบๆ ความคิดในหัวยุ่งเหยิงไปหมด

จะทำยังไงดีล่ะ?

ต่อไปฉันจะปล่อยให้เขาเดินคนเดียวในมหาวิทยาลัยได้ยังไง? ถ้าเกิดโดนผู้หญิงไม่ดีจับตัวไป บังคับให้มีลูกด้วยล่ะ งั้นฉัน... ฉันก็... "น่าหงุดหงิดชะมัด!"

"เขาคงไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นหรอก แต่... แต่ก็ป้องกันไม่ได้ถ้ามีคนมาหาเอง จะให้เอากางเกงในสแตนเลสมาใส่ให้เขาก็คงไม่ได้" เหยียนเสี่ยวซีรู้สึกเครียดจนแทบบ้า (วอทเดอะ…กางเกงในสแตนเลส (￣￣ｰ￣￣) -ผู้แปล)

พอดีตอนนั้นเอง

เฉินเสี่ยวซินก็เดินกลับมาอย่างเชื่องช้า ถือถุงขนมเล็กๆ มาด้วย

"อ้าว?"

"เป็นอะไรไป?"

"ดูเหมือนมีเรื่องกังวลนะ?"

เฉินเสี่ยวซีเพิ่งจะนั่งลง ก็ถูกเหยียนเสี่ยวซีที่กำลังหึงหวงบีบเข้าให้อย่างแรง ทั้งบนล่างเล่นเอาเขาแทบจะไปสวรรค์

"โอ๊ย~~~"

"เจ็บ เจ็บ เจ็บ! เป็น... เป็นอะไรไปเนี่ย?"

เฉินเสี่ยวซินเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก อ้อนวอนด้วยความทรมานว่า "ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว... อย่า... อย่าบีบอีกเลย ฉันจะตายแล้ว"

เหยียนเสี่ยวซีที่หน้าเต็มไปด้วยความหึงหวงปล่อยมือออก น้ำตาคลอเบ้า พูดว่า "ฉันถามนายนะ ต่อไปนายจะซื่อสัตย์กับฉันคนเดียวได้ไหม?"

"หืม?"

"ไม่ใช่..."

"ทำไมจู่ๆ ถึงถามคำถามแบบนี้ล่ะ?" เฉินเสี่ยวซินมองเธออย่างงุนงง "เธอโดนอะไรกระตุ้นมาหรือเปล่า?"

"ตอบฉันมา!"

"ในอนาคตจะซื่อสัตย์กับฉันคนเดียวใช่ไหม!" เหยียนเสี่ยวซีกัดริมฝีปาก ถามอย่างร้อนรน

"แน่นอนอยู่แล้ว"

"ฉันยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?"

เฉินเสี่ยวซินกลอกตา ลูบบริเวณที่ถูกบีบจนเจ็บไปพลาง พูดอย่างหงุดหงิดว่า "แค่เรื่องนี้เองเหรอที่บีบฉัน? ฉันถูกกล่าวหาแบบนี้มันไม่ยุติธรรมไปหน่อยหรือไง?"

เหยียนเสี่ยวซียังคงกัดริมฝีปาก พูดอึกอักว่า "ตอนนี้นายเป็นศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุด เป็นกรณีที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ แถมต่อไปก็คงยากที่จะมีคนแบบนี้อีก ดังนั้น... ดังนั้น..."

"ดังนั้นคนที่มาจีบฉันก็เยอะขึ้นน่ะสิ?"

"แล้วเธอก็หึงน่ะเหรอ?"

เฉินเสี่ยวซินพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า "ไม่ใช่ว่าทุกคนที่มาจีบฉันจะโชคดีเหมือนเธอหรอกนะ"

"นั่นก็เพราะว่านาย... นายยังไม่เจอ..." เหยียนเสี่ยวซีเบะปาก พูดติดๆ ขัดๆ ว่า "ฉันขอยกตัวอย่างนะ สมมติว่าตอนนี้มีศาสตราจารย์ผู้หญิงโสดอายุราวๆ สามสิบปลายๆ ทั้งสูงทั้งสวย แบบว่า... แบบว่าหน้าอกใหญ่มาก ก้นก็กลมสวย ผิวขาวเนียนมาก ขายาวสวย แถมยังสวยมากๆ ด้วย นาย..."

ทันใดนั้น

เฉินเสี่ยวซินก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ มองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"อยู่ไหนล่ะ?"

"อยู่ไหนล่ะ?"