บทที่ 143 อุดมคติ
ในชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าของซูเสี่ยวเสี่ยวก็แดงก่ำ แม้กระทั่งใบหูเล็กๆ สองข้างก็แดงขึ้นมา “รุ่นพี่!” “ไม่อายบ้างเหรอ!” “ต่อไปนี้ฉันคงมองสำนวนนี้ตรงๆ ไม่ได้แล้ว!” ซูเสี่ยวเสี่ยวอายจนต้องซุกหน้าลงไปที่ด้านหลังคอของถังหยวน แม้ว่าเธอจะต้องยอมรับว่า สำนวนที่ถังหยวนเพิ่งพูดไปนั้นมันเป็นภาพพจน์ที่ชัดเจนและ...
