บทที่ 141 ลิ้มรสอาหารแห่งแดนมังกร

****

ยามวันคืนหมุนเวียน สลับไปมาระหว่างกลางวันและกลางคืน

เมื่อคืนที่ผ่านมา ถังหยวนฝันไป

เมื่อตื่นจากความฝัน ถังหยวนค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขาเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นซูเสี่ยวเสี่ยวยังคงหลับอยู่ท่ามกลางการนอนที่ดูเหมือนทารก ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยมากจากเมื่อคืนที่ผ่านมา

ถังหยวนเห็นว่าซูเสี่ยวเสี่ยวยังคงนอนหลับต่อไปอีกสักพัก เขายกมือขึ้นเบาๆ จัดเรียบผมหน้าม้าของเธอให้เป็นระเบียบ จากนั้นค่อยๆ ก้าวเท้าออกจากห้องนอนข้างๆ และเดินไปยังห้องนอนหลัก

ถังหยวนเดินไปยังห้องน้ำในห้องนอนหลัก ตั้งอุณหภูมิน้ำให้รู้สึกสบายตัว จากนั้นก็เริ่มเปิดน้ำ

ด้วยการเปิดน้ำจากท่อออกมาพร้อมกันทั้งแปดท่อ ระดับน้ำในอ่างน้ำก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วให้เห็นได้ชัด

ในระหว่างที่รอน้ำเต็มอ่าง ถังหยวนได้เดินไปยังบริเวณฝักบัว ล้างร่องรอยฝนตกหนักที่ยังติดอยู่บนร่างกายของเขา หลังจากที่ล้างตัวเสร็จแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในอ่างน้ำและโยนลูกบอลอาบน้ำลงไปอย่างง่ายดาย

เมื่อเขาเข้ามาในอ่างน้ำ เขาก็ตรงไปยังบริเวณนวด ปล่อยให้กระแสน้ำที่แรงกระแทกไปที่เอวของเขา ทำให้ความเหนื่อยล้าของเอวที่เกิดจากการทำงานหนักเมื่อคืนได้รับการบรรเทาลงอย่างมาก

“ฮู้...”

“สดชื่น!”

ถังหยวนวางมือทั้งสองข้างลงที่ขอบอ่างน้ำ เอนศีรษะไปพิงกับขอบอ่าง ทิ้งตัวปล่อยใจอย่างสมบูรณ์

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขาเคลิ้มหลับไป เมื่อถังหยวนลืมตาขึ้น เขานั่งตัวตรงขึ้นมาจากน้ำ แล้วยกมือหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนรถเข็นโลหะข้างๆ มา

เวลาปัจจุบันคือสิบโมงครึ่ง ไม่มีสายที่ไม่ได้รับ แต่มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากมาย เขาปัดหน้าจอแล้วเข้าไปในแอป WeChat ข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากที่สุดมาจากเวินมู่เสวี่ย

ตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงตอนนี้ เธอส่งข้อความมามากกว่าสิบข้อความ

“พี่คะ สวัสดีตอนเช้า~”

...

“พี่ไม่ตอบหนูเลย เหนื่อยจากเมื่อวานเหรอคะ?”

...

“พี่คะ คืนนี้หนูจะกลับจงไห่ พี่ว่างไหม?”

...

ข้อความที่ยังไม่ได้อ่านเหล่านี้มีทั้งข้อความตัวหนังสือและเสียง เสียงนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ฟังดูทั้งขี้อายและหยาดเยิ้ม

ไม่รู้ตัวเอง ถังหยวนก็เริ่มคิดไปไกลแล้ว พร้อมกันนั้นเขาก็เผลอกดปุ่มนวดเอวอีกครั้ง

อืม...

ยังนวดต่ออีกหน่อยดีกว่า

ดูท่าว่าเธอจะมาเพื่อหวังสิ่งใดบางอย่างจริงๆ

“กลับมาเถอะ”

“คืนนี้ฉันจะให้เธอได้สัมผัสประสบการณ์บ้าง”

ถังหยวนยกมือขึ้น ตอบข้อความเสียงด้วยความมั่นใจแบบนี้

หลังจากตอบกลับไปแล้ว ถังหยวนก็ออกจากหน้าจอแชทกับเวินมู่เสวี่ย เปลี่ยนไปดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอื่นๆ

มีข้อความหนึ่งจากเซียวหยาเยว่ ดึงดูดความสนใจของถังหยวนขึ้นมาทันที ทำให้เขามีชีวิตชีวาขึ้น จนกระทั่งเขาไม่ได้ตอบกลับข้อความของเซียวหยาเยว่ แต่เลือกที่จะโทรหาเธอโดยตรงแทน

“ฉันให้เธอค้นหาป้ายหยก มีข่าวแล้วใช่ไหม?”

เมื่อโทรติด ถังหยวนก็ถามตรงไปตรงมา

“มีข่าวแล้ว”

“วันเสาร์นี้บ่ายสี่โมง มีงานประมูลที่หอประมูลโป๋หลี่ในเมืองเยียนจิง งานฤดูใบไม้ร่วงประจำปี 2018 ในหมวดหยก และของชิ้นสุดท้ายที่จะนำออกประมูลเป็นหยกจักรพรรดิเขียวแบบสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่เคยปรากฏในงานประมูลที่เมืองเยียนจิงในปี 2011 ซึ่งตอนนั้นขายไปในราคา130ล้านหยวน”

“จากการดูสินค้างานประมูลฤดูใบไม้ร่วงของทุกหอประมูลแล้ว มีเพียงหยกจักรพรรดิเขียวชิ้นนี้เท่านั้นที่ตรงกับเงื่อนไขของคุณ ถ้าคุณต้องการชนะการประมูลนี้ ตามการประเมินของผู้เชี่ยวชาญ คุณต้องเตรียมเงินอย่างน้อย140ล้านหยวนถึงจะมีความสามารถแข่งขันได้”

เซียวหยาเยว่พูดอย่างรวดเร็ว แจ้งข้อมูลที่เธอได้รับให้ถังหยวนทราบทั้งหมด

วันเสาร์นี้เหรอ?

ถังหยวนนึกคำนวณเวลาในใจ วันนี้เป็นวันอังคาร นั่นหมายความว่ายังมีเวลาอีกสี่วัน และระยะเวลาที่เหลือจนกว่าจะสิ้นสุดภารกิจที่ห้าของระบบนักสะสมยังเหลือเวลาอีกแปดวัน ถ้าสามารถประมูลชนะได้ตามแผน เวลาน่าจะเพียงพอ

“ตกลง”

“ฉันจะเตรียมตัวล่วงหน้า”

ถังหยวนตอบรับ แล้วทั้งสองก็พูดคุยเรื่องงานอื่นๆ อีกเล็กน้อย

หลังจากพูดคุยเสร็จ ถังหยวนก็ลุกขึ้นจากอ่างน้ำ ล้างตัวแบบง่ายๆ แล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวให้แห้ง จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วเดินกลับไปยังห้องนอนข้างๆ

เมื่อเขากลับไปที่ห้องนอนข้างๆ ซูเสี่ยวเสี่ยวตื่นขึ้นแล้ว เธอกำลังนั่งอยู่บนเตียงห่มผ้า มองท้องฟ้าที่สดใสนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อลอย แต่ทันทีที่ถังหยวนเดินเข้ามา เธอก็เขินจนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว

เมื่อนึกถึงความบ้าคลั่งเมื่อคืน ซูเสี่ยวเสี่ยวหน้าแดงเหมือนโดนไฟเผา

ถังหยวนมองดูซูเสี่ยวเสี่ยวที่ห่มผ้าจนเกือบจะเป็นก้อนเสี่ยวจีซูยิ้มแล้วเดินไปที่ข้างๆ เธอ พูดเบาๆ ว่า “ยังไม่ตื่นอีกเหรอ? หรืออยากให้ฉันเรียกคนขึ้นมา ให้เธอกินข้าวเช้าที่เตียงไหม?”

ซูเสี่ยวเสี่ยวได้ยินเสียงของถังหยวน เธอค่อยๆ โผล่ศีรษะเล็กๆ ออกมา ตาโตสวยๆ มองถังหยวนด้วยความอาย ถามเบาๆ ว่า “ที่ห้องนั้นล่ะ?”

“ฉันเพิ่งไปดูมา แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?”

ถังหยวนได้ยินแล้วพูดกลับด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ

เมื่อได้ยินคำตอบของถังหยวน ซูเสี่ยวเสี่ยวรู้สึกอายจนอยากซุกตัวเข้าไปอีก แต่ถูกถังหยวนห้ามไว้ “ฉันจะยังไม่ให้แม่บ้านขึ้นมาเก็บก่อน รอให้เรากินข้าวเสร็จแล้ว เธอไปตากผ้าปูเตียงเองหน่อย”

“ตกลง”

ซูเสี่ยวเสี่ยวกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วตอบตกลง

เรื่องนี้ถังหยวนรู้แล้วก็รู้ เพราะในอนาคตเหตุการณ์ลักษณะนี้คงเกิดขึ้นบ่อยๆ แต่ถ้าให้คนอย่างโจวอิงรู้เรื่องนี้ ซูเสี่ยวเสี่ยวคงรู้สึกอายมากจนไม่อยากเจอหน้าใครเลย

ในที่สุด ภายใต้การพูดหวานของถังหยวน ซูเสี่ยวเสี่ยวก็เปลี่ยนชุดนอนเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไปกับถังหยวนขึ้นลิฟต์ลงไปชั้นล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน...