(ฟรี) บทที่ 376 (ฟรี)

(ฟรี) บทที่ 376 (ฟรี)

"ผมเส้นหนึ่ง...?" อู๋เทียนใช้นิ้วลูบผมเส้นนั้น

ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

ในฐานะผู้แข็งแกร่งระดับตำนาน

ผมเส้นหนึ่งของจูหมิงเยว่ ย่อมมีพลังที่อันน่าเหลือเชื่อ

และข้อมูลที่ประเมินออกมาก็ชัดเจน

ผมเส้นนี้มีเอฟเฟกต์พิเศษ

แต่... จะมีเอฟเฟกต์อะไร?

"ที่รัก ท่านย่าหมิงเยว่บอกว่าผมเส้นนี้เกี่ยวข้องกับการติดต่อนายในภายหลัง ช่วงนี้ไม่ต้องติดต่อเธอ" ไป๋เซี่ยนเซี่ยนอธิบาย

ได้ยินดังนั้น

จูหลิงก็พูดว่า "การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นการสอบระดับชาติ เทพเจ้าและปีศาจไม่สามารถยุ่งเกี่ยวได้ คาดว่าเพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหา ท่านย่าหมิงเยว่จึงไม่สามารถมาพบกับนายได้ในช่วงแรก"

"... ท่านหมิงเยว่คิดอะไรอยู่กันแน่นะ?" อู๋เทียนเกิดอาการพูดไม่ออก

ทันใดนั้น

ผมในมือของเขาก็เปล่งประกายจางๆ

จากนั้นผมก็กลายเป็นลำแสง พุ่งเข้าไปบนหัวของอู๋เทียน

แล้วแสงก็สลายไป

กลายเป็นหนึ่งในเส้นผมบนหัว ดูธรรมดา ไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างได้

อู๋เทียนลูบผมตัวเองด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่กลับหาผมเส้นนั้นไม่เจอ

"บ้าเอ๊ย รู้สึกเหมือนเป็นหงอคงเลย" อู๋เทียนทำหน้าแปลกๆ

"หงอคงคืออะไร" เว่ยหงยี่สนใจเรื่องที่ต่างจากหญิงสาวอีกสองคน เธออดไม่ได้ที่จะถาม

"... สิ่งมีชีวิตแปลกๆ จากต่างโลกน่ะ" อู๋เทียนไม่อยากพูดมาก เขายิ้มออกมา "ไหนๆ ก็มาแล้ว เชิญมาเที่ยวที่บ้านฉันสิ อาลิเซียต้องดีใจมากแน่ๆ ที่เห็นอาจารย์หงยี่มา"

....

แสงแดดเจิดจ้า

เช้าตรู่วันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง

อู๋เทียนตื่นขึ้นมา ดวงตายังคงมีความง่วงงุนอยู่บ้าง

"วันสอบเข้ามหาวิทยาลัยมาถึงแล้ว" อู๋เทียนรู้สึกตัว สมองเริ่มทำงาน

ถึงจะรู้ว่าเขาต้องไปสอบเข้ามหาวิทยาลัย หลงหลิงเอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ดูออกว่าเธอรู้สึกไม่อยากให้เขาไป

ช่วงนี้เธอตัวติดกับอู๋เทียนตลอด

ดังนั้นอู๋เทียนจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพื่อให้เธอสบายใจ

"เธอนี่มันปีศาจน้อยชัดๆ!" อู๋เทียนมองหลงหลิงเอ๋อร์ที่หลับสนิท ก่อนจะถอนหายใจออกมา

นี่บอกว่าปีศาจน้อย เพราะหลงหลิงเอ๋อร์ช่าง...

ช่างน่าหลงใหล

ชาติที่แล้วตอนอ่านหนังสือ มีการบรรยายว่าจักรพรรดิโบราณยอมทำทุกอย่างเพื่อสาวงาม อู๋เทียนรู้สึกว่ามันเวอร์เกินไป

แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว

ถ้ามีผู้หญิงที่สวยขนาดนี้จริงๆ ผู้ชายคนไหนจะยอมปล่อยเธอไป?

"พูดแล้วก็น่าแปลก หลงหลิงเอ๋อร์น่าจะมีวิญญาณแฝด อารมณ์ของเธอจึงเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวก็สูงส่ง เดี๋ยวก็เย็นชา เดี๋ยวก็อ่อนโยน เดี๋ยวก็ดุด่า"

"แต่ก็น่าสนใจดี"

อู๋เทียนเผยรอยยิ้มออกมา

ตอนอยู่กับหลงหลิงเอ๋อร์ เธอมักจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา

บางครั้งก็เป็นภรรยาที่อ่อนโยนและเชื่อฟัง บางครั้งก็กลับไปเป็นองค์หญิงผู้สูงส่ง

มีกระทั่งคืนหนึ่ง

หลงหลิงเอ๋อร์ถึงขั้นตบหน้าอู๋เทียนหลายครั้ง

ผลที่ตามมาก็คือ อู๋เทียนลงโทษเธออย่างหนัก ทำให้เธอร้องไห้หลายชั่วโมง

ถึงจะยอมปล่อยเธอไป

นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

ขนาดยังไม่แต่งงานก็กล้าตบตีสามีแล้ว

ถ้าแต่งงานไปแล้วจะขนาดไหน!

"อืม..."

บางทีการเคลื่อนไหวของอู๋เทียนอาจจะปลุกสาวงาม

หลงหลิงเอ๋อร์ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เธอมองไปรอบๆ อย่างเหนื่อยล้า

ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

ผ้าห่มหลุดลง เผยให้เห็นเรือนร่างส่วนบนที่ขาวผ่องราวกับหยก

อู๋เทียนรีบหยิบเสื้อผ้ามาให้ พูดเสียงเบาว่า "ใส่เถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด"

"ไม่เป็นหวัดหรอก" หลงหลิงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนื่อย เธอกอดแขนอู๋เทียน ก่อนจะนอนลงหลับต่อ

เมื่อเห็นดังนั้น อู๋เทียนก็ถอนหายใจออกมา

"อย่าแกล้งทำเป็นหลับ วันนี้สอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันต้องไปแล้ว"

อย่างไรก็ตาม หลงหลิงเอ๋อร์ยังคงไม่ขยับ

"ฉันไปแล้วนะ!" อู๋เทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามดึงมือออกมา

แต่ถึงแม้หลงหลิงเอ๋อร์จะดูเหมือนหลับไปแล้ว แต่เธอก็ยังกำมือแน่น

"อย่าซนสิ หลงหลิงเอ๋อร์คนดี" อู๋เทียนได้แต่พูด

ชั่วขณะต่อมา

หลงหลิงเอ๋อร์ก็ลืมตาขึ้น ใบหน้าแดงระเรื่อ "พาฉันไปด้วยสิ..."