บทที่ 83 ความรู้สึกผู้แต่ง(หาค่ากาแฟ2)

ขอสละหนังสือดี ๆ สักเล่ม ไปดูกันหน่อยเมื่อมีเวลา

เล่มแรก: 《เกิดใหม่เป็นแมว: เจ้าเป็นทาสเลี้ยงข้าใช่ไหม?》 เขียนโดย: ปลาในบ้านข้าพเจ้า

(โปรแกรมเมอร์ที่ทำงานหนักจนเสียชีวิต และตื่นขึ้นมาเป็นแมวสีส้มตัวน้อยที่มีพรสวรรค์:

1. เจ้าอยู่บนจุดสูงสุดของความสวยงามในหมู่แมว
2. ออร่าของผู้รู้
3. เก้าชีวิต
4. ออร่าความโชคดี เอาล่ะ หาทาสเลี้ยงตัวหนึ่งเพื่อกินและนอนแบบสบายใจเถอะ)

......

เล่มที่สอง: 《ข้ามีหนังสืออาชีพพื้นบ้าน》 เขียนโดย: Bai ของ Lin Yu

(เลือกอาชีพแรกที่เป็นเจ้าของในโลกมนุษย์: 【ซอมบี้】: ผิวหนังเป็นทองแดง กระดูกแข็งแรง มีพลังมาก ไม่กลัวพิษ ป้องกันคำสาปได้ 【กินกลิ่นหอม】: ตั้งเตาเผา จุดไฟรวมพลัง ขับไล่ปีศาจ เสริมสร้างจิตใจและจิตวิญญาณ 【บูชาเตา】: ตั้งโต๊ะบูชา เปิดเตา จุดไฟ บูชาสิ่งของทุกชนิด)

......

เล่มที่สาม: 《บำเพ็ญเซียน: ความพยายามของข้าต้องสำเร็จ》 เขียนโดย: วิ่งไปข้างหน้าด้วยใบหน้าเทา ๆ

(แนวชีวิตธรรมดา หนักแน่น สงบ รู้ว่าความพยายามย่อมได้ผล และไม่เกรงกลัวต่อการสังหาร เฉินอี้ ผู้ซึ่งเดินทางมาสู่โลกบำเพ็ญเซียน ด้วยชะตาชีวิตอันสูงส่ง: 【ชะตาชีวิตสูงส่ง: ความพยายามย่อมได้ผล ทุกสิ่งที่ยึดมั่นจะสำเร็จ】 ด้วยชะตาชีวิตเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นทาสที่ต่ำที่สุดในครอบครัวกง เฉินอี้ก็ไม่ยอมแพ้)

......

ต่อไปนี้เป็นความรู้สึก:

......

เขียนอย่างมืออาชีพมาเป็นสิบปี

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แค่พริบตาก็เริ่มแก่แล้ว

ข้าพเจ้าเองก็เขียนหนังสือมาแปดเล่ม

เหมือนดั่งชาวไร่ที่ทำงานหนักทุกวัน เขียนไปเรื่อย ๆ ปีแล้วปีเล่า

ถือว่าทำให้ครอบครัวอยู่รอดได้

ยังจำได้ว่าตอนที่เริ่มเขียนหนังสือเล่มแรก ไม่มีความรู้เรื่องการเขียนเลย เขียนมั่ว ๆ ไปหน่อย แล้วก็ดันได้รับการเซ็นสัญญาทันที ข้าพเจ้าตื่นเต้นมาก

เขียนไปถึงสี่แสนคำก็ยังไม่ได้เปิดให้บริการ บรรณาธิการขอร้องข้าพเจ้าโดยตรงว่า "คุณเริ่มเขียนเล่มใหม่เถอะ เล่มนี้ไม่ทำเงิน เขียนไปเสียเปล่า"

ข้าพเจ้าบอกว่าอยากเขียนต่อ

ยังไงก็ไม่ยอมเลิก

ตอนนั้นรู้สึกมีพลังมาก การเขียนหนังสือก็เหมือนกับการเล่นเกม ติดมันมาก

เวลาผ่านไปแต่ละปี

เขียนเล่มแล้วเล่มเล่า

เมื่อความหลงใหลกลายเป็นงาน

เมื่อการทำงานกลายเป็นภาระหนัก......

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การเขียนนิยายเริ่มกลายเป็นเรื่องที่น่าทนทุกข์

ตื่นเช้าขึ้นมา นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ คิดไปคิดมา นานแค่ไหนก็ยังเขียนไม่ออกสักคำ

อาจจะเป็นเรื่องธรรมดาของนักเขียน

แรงบันดาลใจจะหมดไป จิตใจจะเหนื่อยล้า ร่างกายจะอ่อนแอ......

แม้กระทั่งความสนใจเองก็อาจจะลดลง

เวลานั้น สิ่งที่ต้องการคือความรับผิดชอบและการกระตุ้น

โอ้ นี่ไม่ใช่รายการทีวีที่ขายเรื่องความน่าสงสาร จะไม่ขายความน่าสงสารแล้วล่ะ

......

ข้าพเจ้ายังไม่เคยเขียนหนังสือที่ทำให้ข้าพเจ้ากินได้ตลอดชีวิต

ในใจไม่ยอมแพ้เลยสักนิด

สู้ สู้ให้มีแสงแดดสดใส สู้เพื่ออนาคตที่รุ่งโรจน์

ผู้อ่านที่เคยอ่านหนังสือเก่าของข้าพเจ้าก็รู้ดี ข้าพเจ้าไม่เคยทิ้งนิยาย ทุกเล่มจะจบสมบูรณ์ ทัศนคติในการทำงานก็แน่วแน่

แน่นอนว่ามีบางเล่มที่เขียนแล้วจบเร็วมาก

นั่นก็เพราะอยากเปิดเล่มใหม่ที่ดีกว่าเพื่อมอบให้ทุกคน ก็อาจจะเข้าใจได้ ใช่ เข้าใจได้

เล่มที่แปดนี้ ข้าพเจ้าวางแผนไว้ว่าจะเขียนให้นานที่สุด หากเป็นไปได้ก็จะเขียนให้ยาวเกินห้าล้านคำ

แน่นอนว่าต้องการการสนับสนุนจากทุกคน

การแสดงเดี่ยวไม่สามารถแสดงได้นาน

บนเวทีที่กำลังแสดงอย่างลื่นไหล

แต่ไฟบนเวทีกลับเงียบสงัด ไม่มีผู้ชมให้กำลังใจ การแสดงก็ไม่มีความหมาย

ทุกคนให้การสนับสนุนเต็มที่

ข้าพเจ้าก็จะตอบแทนอย่างเต็มที่ อัปเดตอย่างหนัก ทุ่มเทสุดชีวิต

เท่านี้แหละ

ท่านให้เกียรติแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะตอบแทนท่านด้วยเกียรติ

นี่ไม่ใช่เรื่อง "คุณไม่สมัคร ข้าพเจ้าจะไม่เขียน" แต่เป็นเพราะข้าพเจ้าเขียนสิ่งที่ถือว่าเป็นนิยายที่สนุก

หลายปีมานี้ถามใจตัวเอง ก็รู้ดีว่าเมื่อมีอารมณ์ดี เขียนออกมาก็เหมือนมีชีวิตชีวา นิยายจะน่าสนใจขึ้น

แต่เมื่อมีอารมณ์ไม่ดี เขียนก็จะเหมือนเครื่องจักร นิยายจะไม่น่าสนใจ

มีคนบอกว่าการเขียนต้องการแรงบันดาลใจ

แต่ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่าแรงบันดาลใจคืออะไรกันแน่

สำหรับข้าพเจ้า การเขียนต้องการอารมณ์

เมื่อคิดว่ามีคนมากมายอ่านนิยายไร้สาระของข้าพเจ้า ใจก็มีความสุขเหมือนได้ดื่มสุราเสมือนจริง ในใจมีคำมากมาย เขียนออกมาได้อย่างเทพ

ความรู้สึกที่ตื่นเต้นจนเลือดลมกระจาย คนที่ดื่มสุราเข้าใจดีว่าความรู้สึกนี้เป็นอย่างไร สามารถพูดได้สองชั่วโมงโดยไม่หยุด

ข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน

ในครั้งแรกที่นิยายนี้เปิดให้บริการ ทุกคนไม่ว่าจะมีธุระหรือไม่ มีเงินหรือไม่ ก็มาสนับสนุนกันหน่อย

ด้วยการสมัครเป็นสมาชิกเพิ่มพลัง ปรับปรุงทักษะด้วยการใช้คะแนนโหวต ให้โจวผิงอันตัดเส้นทางชีวิตที่รุ่งเรือง ตัดเส้นทางไปสู่อมตะ

คืนนี้เที่ยงคืน พบกันที่เดิม

(จบบท