บทที่ 288 หนึ่งกระบวนท่าปิดฉาก

บทที่ 288 หนึ่งกระบวนท่าปิดฉาก

ไม่นานนัก คนงานที่เหลืออยู่ทั้งหมดก็รวมตัวกันในหอประชุม

อันที่จริง หลังจากผ่านการปลดพนักงานไปหลายรอบ โรงงานของพวกเขาก็ลดจำนวนคนไปไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนงานอยู่ราวๆ ร้อยห้าสิบคน

เมื่อเทียบกับช่วงที่รุ่งเรืองที่สุด ที่นี่ตอนนี้ถือว่ามีคนไม่มากแล้ว แต่สำหรับเกาอวิ๋นเหอ  แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ถูกต้องแล้ว จำนวนคนที่เขาต้องการก็มีแค่นี้

“ทุกคน!” เกาหยุนเหอเอ่ยกับพวกเขา “ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา โรงงานของเราปลดพนักงานไปหลายคน แม้กระทั่งหัวหน้าแผนกสองคนก็ถูกปลดไปด้วย ผมเชื่อว่าทุกคนคงรู้สึกหวั่นวิตกกันมากใช่ไหม?”

ทุกคนเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไร ใครจะไม่หวั่นวิตกกันล่ะ

กังวลจนแทบไม่มีอารมณ์ทำงาน

แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ต้องทำอะไรมาก!

“งั้นตอนนี้ผมจะบอกข่าวดีให้กับพวกคุณฟัง ตอนนี้ผม เกาหยุนเหอ ได้เข้ารับช่วงบริหารโรงงานแล้ว โรงงานของเราจะไม่ปิดตัวและล้มละลาย และพวกคุณที่เหลือก็ไม่ต้องถูกปลด!”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนตกใจ

บรรยากาศข้างล่างพลันเกิดความวุ่นวาย ต่างคนต่างพูดคุยกัน

“เงียบหน่อย!” เกาหยุนเหอแสดงสีหน้าพึงพอใจ ยิ้มเล็กน้อยกับพวกเขา “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ผมจะเป็นเจ้าของโรงงานแห่งนี้! ส่วนที่เหลือยังคงเหมือนเดิม และในไม่ช้าเราจะเริ่มการผลิตอีกครั้ง สำหรับเงินเดือนนั้น เนื่องจากโรงงานของเราอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากมาก ดังนั้นหากไม่ได้ทำงาน เราจะไม่ได้รับเงินเดือน แต่เมื่อมีงานทำแล้ว เงินเดือนจะจ่ายตามปกติ”

แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกไม่พอใจบ้าง แต่ก็เหมือนกับว่าไม่มีอะไรจะพูดมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับคนที่ถูกปลดไป การที่พวกเรายังสามารถรักษางานไว้ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ยังจะมีอะไรให้พูดอีก

“และทุกคนไม่ต้องกังวล ในไม่ช้าโรงงานของเราจะกลับมาเริ่มผลิตอีกครั้ง!” เกาหยุนเหอกล่าวต่อ “ไม่เพียงแต่จะกลับมาผลิตใหม่ แต่โรงงานของเราจะกลายเป็นโรงงานใหญ่!”

หลินซูจี้ เป็นคนแรกที่ปรบมือ จากนั้นคนอื่นๆ ก็ปรบมือตาม

แต่ละคนล้วน ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เกาเจ๋อ  นั่งอยู่ที่นั่น  มีแต่รอยยิ้มบนใบหน้า

ก่อนหน้านี้พ่อบอกว่าจะให้เขาฝึกเป็นผู้อำนวยการโรงงาน   ต่อจากพ่อ แต่ก็ยังมีอุปสรรคอยู่บ้าง แต่ตอนนี้กลับง่ายขึ้น เมื่อเขารับช่วงเป็นเจ้าของโรงงานแทน

เมื่อคิดถึงการที่ตัวเองจะได้ดูแลคนมากมายในอนาคต เกาเจ๋อก็ยิ้มออกมา

ขณะที่พวกเขากำลังปรบมือกันอยู่ ทันใดนั้นก็มีคนจำนวนมากเข้ามาในหอประชุม

เมื่อเห็นภาพนี้ ผู้นำกลุ่มที่ชื่อซุนจวี้  ถึงกับชะงักไป แต่เขาไม่ได้ให้ความเกรงใจฝ่ายตรงข้าม เขาเดินตรงขึ้นไปบนเวทีทันที

“สหาย!” หลินซูจี้สังเกตเห็นความผิดปกติก่อน จึงรีบเดินเข้าไปขวาง “มีเรื่องอะไรหรือครับ? ผมเป็นเลขาของโรงงานนี้ ถ้ามีอะไรสามารถบอกกับผมได้…”

“ขอโทษด้วย เรามีเรื่องจะสอบถามผู้อำนวยการเกา  หน่อย ใครคือผู้อำนวยการเกา?”

“ผมเอง!” เกาหยุนเหอเดินขึ้นไปข้างหน้าอย่างงงๆ “สหาย มีเรื่องอะไรหรือครับ? อ้อ ผมเข้าใจแล้ว น่าจะเป็นเรื่องของเสิ่นสง  ใช่ไหม เขาทำให้โรงงานของเราเสียหาย…”

“ถูกต้อง เป็นเรื่องของเสิ่นสงแน่นอน เอาเป็นว่า รบกวนคุณกลับไปให้ความร่วมมือกับเราหน่อย!” ผู้อำนวยการซุน  พูดตัดบทอย่างไร้ความรู้สึก พร้อมกับส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างหลัง

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนเดินขึ้นมา แล้ว “แกร๊ก” กุญแจมือก็คล้องเข้าที่ข้อมือของเขา

ทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึง หอประชุมเงียบกริบจนน่ากลัว

เกาหยุนเหอรู้สึกว่าเข่าของตัวเองอ่อนแรง

“สหาย นี่คงเป็นความเข้าใจผิดแน่ๆ ใช่ไหม…”

“ใครคือเกาเจ๋อ?” แต่ผู้อำนวยการซุนไม่สนใจเขาเลย

“ผะ...ผมเอง!” เกาเจ๋อที่อยู่ข้างล่างรู้สึกเข่าอ่อน พูดออกมาด้วยเสียงสั่น

“จับไป!” ผู้อำนวยการซุนโบกมือ

ไม่นาน เกาเจ๋อก็ถูกใส่กุญแจมือเช่นกัน

ครั้งนี้ ใบหน้าของหลินซูจี้ซีดเผือดลง

“สหาย เรื่องนี้มันอะไรกันแน่ครับ มีอะไรบอกผมได้ไหม…”

“ขอโทษด้วย นี่เป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ถ้าคุณอยากรู้ เราจะแจ้งให้ทราบเมื่อผลการสอบสวนออกมาแล้ว”

พูดจบ เขาโบกมือพาคนทั้งสองออกไป

ทั้งโรงงานตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครตอบสนองได้ทันว่าเกิดอะไรขึ้น

หลินซูจี้รีบออกไป จะต้องรีบไปหาข่าวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

โรงงานเพิ่งถูกโอนมาแล้วก็เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมาได้อย่างไร!

ยอมไม่ได้เด็ดขาด!

ในขณะเดียวกัน เสิ่นเกา  ก็เพิ่งได้รับรู้ข่าวว่าเกาหยุนเหอถูกจับกุมจากพนักงานในโรงงาน

“อะไรนะ?” ข่าวนี้ทำให้เสิ่นเกาตกใจจนต้องลุกจากเตียงทันที “เกาหยุนเหอถูกจับงั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว!” พนักงานรุ่นเก่าที่มาเยี่ยมเสิ่นเกาพยักหน้าตอบ “ทุกคนเห็นกันหมด ต่างพูดกันว่าเกาหยุนเหอรับช่วงโรงงานต่อไปแล้ว เขาดูภูมิใจมาก กำลังปลอบใจพวกคนงานอยู่ แต่อยู่ๆ ตำรวจก็เข้ามาแล้วจับตัวเขาไปเลย”

“เพราะเรื่องอะไร รู้ไหม?”

“ไม่รู้เลย!”

“ฟ้าดินมีตา ฟ้าดินมีตา!” ถังเหมย  ที่อยู่ข้างๆ หัวเราะลั่น “เกาหยุนเหอไม่ใช่คนดีอะไร คิดไม่ถึงว่าเวรกรรมจะตามทันเร็วขนาดนี้ ฟ้าดินมีตาจริงๆ!”

“ฟ้าดินอะไร!” เสิ่นเกาสวนกลับทันที พลางสวมรองเท้า

นี่ไม่ใช่เรื่องของฟ้าดิน

น่าจะเป็นฝีมือของเฉินเฉิง  มากกว่า!

เขาเริ่มมีข้อสันนิษฐานที่น่ากลัวขึ้นมาแล้ว

เขาออกไปข้างนอก ขึ้นจักรยานอย่างเร่งรีบ

เพราะนอนอยู่บนเตียงมาหลายวัน ร่างกายจึงค่อนข้างแข็งทื่อ บวกกับความรีบเร่งทำให้เขาล้มลงไปกองกับพื้น

แต่เขาก็ลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว ขึ้นจักรยานแล้วมุ่งตรงไปที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าไท่เหอ ของเฉินเฉิงทันที

“เฉินเฉิง! เฉินเฉิง!” เขาตะโกนเรียกอยู่ข้างนอก

พอดีเฉินเฉิงอยู่ข้างใน พอได้ยินเสียงก็ออกมา “พ่อ มาทำไมครับ?”

“เกาหยุนเหอถูกจับแล้ว รู้ไหม?”

เฉินเฉิงชะงักไป แต่สีหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ผมไม่รู้”

“ใช่นายทำหรือเปล่า?” เสิ่นเกาถามอย่างเร่งรีบ

“พ่อคิดอย่างนี้ได้ยังไง?” เฉินเฉิงยิ้มถาม

“ฉันถามว่าใช่เกอ  เป็นคนของเกาหยุนเหอใช่ไหม?” เสิ่นเกาพูดด้วยความรีบร้อน “ตอนที่นายถามเสิ่นสง ฉันยังจำได้ดี ฉันก็คิดอยู่ตั้งนาน แต่ก็ไม่ได้คิดไปในทางนั้น ตอนนี้ใช่เกอโดนจับ พ่อลูกสองคนนั้นก็โดนจับด้วย มันก็ไม่ยากที่จะอธิบายแล้ว พ่อลูกสองคนนั้นเป็นคนวางแผนใส่ร้ายเสิ่นสงใช่ไหม?”

ต้องบอกว่าเจ้าสำนักเก่าก็คือเจ้าสำนักเก่า

แม้ว่าเสิ่นเกาจะไม่อยากคิดถึงเรื่องไร้สาระ แต่สมองก็ยังทำงานดีมาก เขาสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ในทันที

“พ่อ ถูกต้องแล้ว มันเป็นแบบนั้นจริงๆ!” เฉินเฉิงพยักหน้า แล้วเล่าเรื่องที่เขาวางแผนไว้ทั้งหมดในช่วงหลายวันที่ผ่านมาให้ฟัง

เสิ่นเกาฟังจบก็จ้องมองเฉินเฉิงอย่างตกตะลึง

ที่แท้เฉินเฉิงที่ดูเหมือนไม่ได้ทำอะไร แต่จริงๆ แล้วกลับทำทุกอย่าง

“พ่อ ไม่ต้องกังวลไป!” เฉินเฉิงปลอบใจ “ก่อนอื่นเลย เสิ่นสงแม้ว่าจะมีส่วนร่วม แต่ก็ถือว่าโดนลากลงน้ำไปด้วย แถมยังถูกวางแผนใส่ร้าย ดังนั้นปัญหาไม่น่าจะใหญ่เท่าไร นอกจากนี้ ใช่เกอก็เป็นคนที่ให้ข้อมูลจนจับตัวได้ พูดอีกอย่างก็คือ เขายังมีความดีความชอบในการแจ้งเบาะแส ดังนั้นปัญหาน่าจะไม่ใหญ่เกินไป แน่นอน ตอนนี้เราก็เร่งร้อนไม่ได้ เร่งไปก็ไม่มีประโยชน์! เราทำได้แค่รอเวลาเท่านั้น อ้อ เมื่อวานผมไปส่งใช่เกอที่นั่น ก็ได้เจอเสิ่นสง เขาผอมลงไปบ้าง แต่ไม่ได้ลำบากอะไรมาก ไม่เป็นไรหรอก สบายใจได้…”