ตอนที่ 65 ข้ายอมแล้ว
เจียต้าเป่า ตัวสั่นสะท้าน เมื่อเห็นฮั่วหยุนเฟยก็ตกใจจนหน้าถอดสี เขาไม่รู้เลยว่าฮั่วหยุนเฟยโผล่มาตั้งแต่เมื่อไร! เขาไม่ใช่คนโง่ ปัญญาล้ำเลิศ การที่ฮั่วหยุนเฟยสามารถดึงเข็มทิศทองแดงโบราณออกจากมือเขาได้ แสดงว่าอย่างน้อย ฮั่วหยุนเฟยต้องมีพลังเหนือกว่าตัวเขาแน่นอน!
เขาจ้องฮั่วหยุนเฟยอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “ท่านผู้มีเกียรติ การกระทำเช่นนี้ไม่ค่อยถูกต้องนักนะ ขโมยของกลางวันแสกๆ แบบนี้ไม่สมควรเลย”
ฮั่วหยุนเฟยโยกเข็มทิศทองแดงในมือ ไม่ว่าพิจารณาอย่างไร ของสิ่งนี้ก็ดูเหมือนเป็นของธรรมดา แต่ก็เป็นของธรรมดานี้เอง ที่สามารถทำลายพลังจักรพรรดิได้ง่ายดาย ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ! ยิ่งของที่ดูเหมือนธรรมดา ยิ่งไม่ธรรมดา สิ่งที่เขาสัมผัสมามากมายตลอดร้อยปีที่ผ่านมายืนยันว่าเข็มทิศทองแดงนี้ต้องเป็นสมบัติล้ำค่า!
ฮั่วหยุนเฟยเหลือบมองเจียต้าเป่าที่หน้าของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีตับหมู แล้วถามว่า “เจ้าพึ่งพาสิ่งนี้เพื่อเข้าสุสานจักรพรรดิใช่ไหม?”
เจียต้าเป่าที่ชาญฉลาดย่อมไม่ยอมรับ เขาเหลือบตามองแล้วตอบว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่ ของพรรค์นี้จะพาข้าเข้าสุสานจักรพรรดิได้อย่างไร”
“จริงหรือ?” ฮั่วหยุนเฟยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้ม แล้วถามต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้ามีวิธีใดที่ทำให้เข้าไปในสุสานจักรพรรดิก่อนข้าได้?”
เจียต้าเป่าปล่อยจิตสัมผัสเข้าสู่ตันเถียนในร่างของเขา หลังจากค้นหาสักพักก็หยิบไหสีดำใบหนึ่งออกมา ไหนี้ดูทึบเทาและไม่โดดเด่นเลย แต่ที่จริงแล้วมันคืออาวุธวิเศษระดับราชันย์นักบุญ เพียงแค่มันดูไม่สวยงามเท่านั้นเอง
สมบัตินี้เขาได้มาจากสุสานระดับราชันย์นักบุญเมื่อห้าสิบปีก่อน เจียต้าเป่าเจ็บใจยิ่งนัก แต่ถ้าไม่เอาสมบัติดีๆ ออกมา ฝ่ายตรงข้ามก็คงไม่เชื่อแน่นอน ดังนั้นเขาจึงต้องยอมสละน้อยเพื่อได้มาก!
เข็มทิศทองแดงนี้คือสมบัติที่พาข้าไปสู่ความมั่งคั่ง วันหน้าเมื่อข้าขุดสุสาน ข้าต้องพึ่งพามันแน่นอน โชคดีที่เข็มทิศทองแดงนี้ดูไม่มีความโดดเด่นอะไร เจ้าฮั่วหยุนเฟยคงยังไม่เห็นคุณค่าของมัน ข้าต้องรีบใช้สมบัติล่อลวงให้เขาคืนเข็มทิศทองแดงให้ข้าโดยเร็ว
“ข้าใช้ไหสีดำนี่แหละในการเข้าสุสานจักรพรรดิ” เจียต้าเป่ายิ้มอย่างประจบประแจงแล้วพูดว่า “ท่านผู้มีเกียรติพลังลึกล้ำ หากท่านต้องการก็เอาไปเถอะ”
“แต่เข็มทิศทองแดงนั้นเป็นสมบัติตกทอดของครอบครัวข้า ขอท่านได้โปรดเมตตา คืนให้ข้าด้วยเถิด”
ฮั่วหยุนเฟยไม่แม้แต่จะมองไหสีดำนั้น แล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ?”
“พวกแดนศักดิ์สิทธิ์ยังไม่เข้ามา แต่เจ้ากลับเข้ามาก่อน แล้วยังกล้าพูดว่าเจ้าใช้แค่อาวุธระดับราชันย์นักบุญเข้ามาได้?”
เจียต้าเป่ารู้ดีว่าฮั่วหยุนเฟยคงไม่เชื่อเขาแน่ จึงเตรียมคำแก้ตัวไว้แล้ว เขาจึงพูดว่า “พวกแดนศักดิ์สิทธิ์ยังคงยื้อกันอยู่ และยังมีเผ่าพันธุ์โบราณที่รอจ้องอยู่อย่างเงียบๆ สถานการณ์ซับซ้อนเช่นนี้ พวกเขาจึงยังไม่สามารถเข้ามาได้”
“ถึงแม้ไหสีดำนี่จะดูอัปลักษณ์ แต่มันเป็นอาวุธวิเศษยิ่ง ถึงแม้ว่าจะสู้อาวุธจักรพรรดิไม่ได้ แต่ถ้าจะเจาะกำแพงของสุสานจักรพรรดิล่ะก็ มันทำได้แน่นอน”
“จริงหรือ?” ฮั่วหยุนเฟยหัวเราะเบาๆ หมูตนนี้ก็ฉลาดพอตัว หาข้ออ้างได้รวดเร็ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าไม่คิดจะคืนเข็มทิศทองแดงนี้ให้เจ้า ของสิ่งนี้ต้องเป็นสมบัติล้ำค่า ข้าจะต้องนำมันกลับไปศึกษา
หมูตนนี้ขโมยสมบัติเก่าของหวงเสวียนในชาติก่อนมาไม่น้อย นี่นับว่าเป็นค่าชดเชยแล้วกัน
เมื่อเห็นว่าฮั่วหยุนเฟยไม่เชื่อแม้แต่น้อย เจียต้าเป่าก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย โกรธจนแทบระเบิดออกมา น่ารังเกียจจริงๆ คนผู้นี้ช่างไร้ความปรานี ข้าอุตส่าห์พูดจาดีๆ แล้วเอาสมบัติระดับราชันย์นักบุญออกมาให้ แต่กลับยังไม่พอใจอีก
“ภายนอกดูเหมือนว่ามีเพียงระดับต้นของเทียนเหริน”
“แต่เขาซ่อนอะไรกันไว้บ้างนะ?” เจียต้าเป่าไม่สามารถคาดเดาพลังของฮั่วหยุนเฟยได้ จึงไม่กล้าต่อสู้แบบตรงๆ หากเริ่มต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ มันจะไม่เหลือทางเลือกอื่นแล้ว
เจียต้าเป่าพูดว่า “แม้ท่านจะมีพลังแข็งแกร่งเพียงใด แต่การให้ทางไว้สักนิดน่าจะเป็นสิ่งที่ดี ข้ายินดีจะแลกสมบัติระดับราชันย์นักบุญนี้กับสมบัติตกทอดของครอบครัวข้า”
เมื่อเห็นเจียต้าเป่าที่อยากจะโกรธแต่ไม่กล้าแสดงออก ฮั่วหยุนเฟยก็อดรู้สึกขบขันไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนโง่ รู้จักการประเมินสถานการณ์ หากเป็นคนบ้าพลังไร้สมอง ตอนนี้คงจะชักอาวุธออกมาสู้จนตายไปแล้ว
ฮั่วหยุนเฟยพูดว่า “เจ้ามีสมบัติอะไรอีกบ้าง?”
ฮั่วหยุนเฟยมองไปที่สายผ้าขาวที่ห้อยอยู่ตรงเอวของเจียต้าเป่าเมื่อเห็นเช่นนั้นเจียต้าเป่าก็รีบจับสายผ้าแน่นขึ้นและพูดด้วยความระมัดระวังว่า “ท่านอย่าได้ล้ำเส้นเกินไปนัก!”
ฮั่วหยุนเฟยกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นว่าห้องสมบัติที่เจียต้าเป่ากวาดเรียบไปหมดแล้ว จึงพูดว่า “ใครกันแน่ที่ล้ำเส้น?”
เจียต้าเป่าหน้าตาไม่แดง ไม่หอบ หัวใจไม่เต้นแรง และพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า “ก็ไม่ใช่ของของท่านนี่!”
“หลักการมาก่อนได้ก่อนท่านยังไม่เข้าใจหรือ?”
ฮั่วหยุนเฟยยกกำปั้นขึ้นและพูดว่า “แล้วเจ้ารู้ไหมว่าหลักการของโลกนี้คืออะไร?”
เจียต้าเป่าถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า “เจ้าหมายความว่าอะไร?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“เจ้าคงเข้าใจ เพราะเจ้าเป็นหมูปีศาจไม่ใช่หรือ? เป็นปีศาจที่เจ้าเล่ห์มากด้วย!”
ก่อนที่คำพูดจะจบฮั่วหยุนเฟยก็ยกมือขึ้นเจียต้าเป่าตกใจแทบสิ้นสติ รีบหันหลังวิ่งหนีทันที เขามองออกแล้วว่าเจ้าคนนี้พูดมากมายเพื่อหาข้ออ้างในการปล้นชัดๆ!
“เจ้าอย่าได้ล้ำเส้นเกินไปนัก!” เจียต้าเป่าตะโกนออกมาอย่างเต็มเสียงด้วยความอึดอัดใจอย่างที่สุด แต่เขาสู้ไม่ได้ จึงทำได้เพียงวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง หวังจะหลบหลีกการโจมตีของฮั่วหยุนเฟย
ในใจเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง พลังของฮั่วหยุนเฟยมันอะไรกันแน่? ถึงสามารถมองเห็นร่างที่แท้จริงของเขาได้! เขาเก็บงำร่างที่แท้จริงนี้มาโดยตลอด และถือว่ามันเป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดรองจากเข็มทิศทองแดงโบราณ คาดไม่ถึงเลยว่าฮั่วหยุนเฟยจะมองเห็นได้!
“เจ้าต้องการคุยกับข้าเรื่องเหตุผลงั้นหรือ”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง นั่นคือ ในโลกนี้ ใครมีหมัดที่ใหญ่กว่าคือเหตุผล เข้าใจไหม?”
“เอามาให้ข้า!”
แม้ฮั่วหยุนเฟยจะยกมือขึ้นเพียงแค่เล็กน้อย แต่ในสายตาของเจียต้าเป่ามันกลับดูเหมือนมือของฮั่วหยุนเฟยอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าเขาจะวิ่งหนีไปทางไหน ก็ไม่สามารถหนีจากฝ่ามือของฮั่วหยุนเฟยได้!
ในที่สุด เมื่อวิ่งหนีจนหนทางหมดเจียต้าเป่าก็ล้มลงนั่งกับพื้นและพูดออกมาว่า
“ข้ายอมแล้ว!”
“ข้ายอมรับชะตากรรมแล้ว!”
“เจ้าช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!”
ในขณะนี้เจียต้าเป่าก็เข้าใจว่า ลางร้ายที่เขาคำนวณได้ในดาราจักรตอนนั้น คือภาพตรงหน้านี้เอง! หรืออาจจะพูดได้ว่า ลางร้ายที่คำนวณได้นั้นหมายถึงชายหนุ่มในชุดขาวตรงหน้านี้!
“ถ้าข้าได้เริ่มใหม่ ข้าจะไม่มาที่เป่ยโต่วเด็ดขาด!”
“เพราะความโลภทำให้สูญเสียมากเกินไปแล้ว!”
ในใจของเขา คิดว่าต่อให้มีสมบัติมากแค่ไหน ก็ไม่สู้เข็มทิศทองแดงโบราณ แต่ตอนนี้เมื่ออยู่ในมือของฮั่วหยุนเฟยเขากลัวว่าไม่เพียงแค่เข็มทิศทองแดงโบราณเท่านั้นที่เอากลับคืนมาไม่ได้ สมบัติอื่นๆ ก็คงไม่สามารถรักษาไว้ได้เช่นกัน
เมื่อเห็นว่าเจียต้าเป่าไม่หนีอีกต่อไปฮั่วหยุนเฟยก็ยกมือกลับแล้วพูดว่า “เข้ามาใกล้ๆ ข้าเถอะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจียต้าเป่าก็เชิดปากแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยท่าทีไม่พอใจ
เมื่อมองฮั่วหยุนเฟยเขาก็พึมพำเบาๆ กับตัวเองว่า “หากเจ้ายังคงสาปแช่งข้าอยู่ ข้าจะทำให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่มีปากพูดอีกต่อไป” ฮั่วหยุนเฟยพูดว่า “เจ้าที่เลือกเส้นทางการปล้นสุสานเอง ก็ต้องรับผลลัพธ์เช่นนี้ วันนี้ที่เจ้ามาพบความพ่ายแพ้ในสุสานจักรพรรดิ ก็ถือว่าเป็นผลกรรมของเจ้าแล้ว”
“นำสมบัติที่มีค่าทั้งหมดออกมาเถอะ!”
ฮั่วหยุนเฟยต้องการเห็นว่า หมูปีศาจที่ปล้นสุสานมานับครั้งไม่ถ้วนตนนี้ ยังมีสมบัติใดที่มีค่าเทียบเท่ากับเข็มทิศทองแดงโบราณหรือไม่
“ก็ใช่สิ เจ้าคนนี้มันเป็นโจรชัดๆ! สมบัติที่มีค่ามันต้องการทั้งหมด!” เจียต้าเป่ารู้สึกเหมือนหัวใจของเขากำลังจะถูกบีบจนเลือดออก แต่ก็ไม่กล้าขัดขืน พลังที่ฮั่วหยุนเฟยแสดงให้เห็นเมื่อครู่นี้ ทำให้เขาหวาดกลัวอย่างยิ่ง พลังของเขานั้นเหนือกว่าเขานับพันล้านเท่า!
**กาจี๋ต๋าโป้**ปล่อยจิตสัมผัสเข้าสู่ถ้ำทิพย์ม่วงในร่างกาย แล้วหยิบสมบัติออกมาทีละชิ้นด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองและริมฝีปากที่บูดเบี้ยวใกล้จะร้องไห้ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาได้มาด้วยความยากลำบากจากการขุดสุสานมานานนับหลายร้อยปี บัดนี้ต้องยกให้ผู้อื่นไปแล้ว!
ในขณะเดียวกันที่เขารู้สึกเศร้าใจ **กาจี๋ต๋าโป้**ก็เกิดความคิดอันน่าตกใจขึ้นในใจว่า “แท้จริงแล้ว การปล้นสมบัติมันทำเงินได้เร็วกว่าการขุดสุสานอีก...”
หากข้าพัฒนาอาชีพเสริมนี้ควบคู่ไปด้วย ก็จะ...!
เขาเรียนรู้จากประสบการณ์และจับจุดสำคัญได้สำเร็จ!
