ตอนที่ 28 กองทัพพันธมิตรพ่ายแพ้

**สำหรับทุกท่านที่ตามอ่านมา ผมขออนุญาตแก้ไขครับ พี่ชายของไป๋หลี่หมิงไม่ใช่เตียวเลี้ยวครับ แต่เป็นเตียนอุย(องครักษ์คนสำคัญข้างโจโฉ) ต้องขออภัยด้วยครับที่แปลผิดมาตั้งแต่ต้น**

เบื้องหน้าด่านโสหุย

กองทัพของตั๋งโต๊ะยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา  ทหารถือทวนและดาบแน่นขนัด

ตั๋งโต๊ะนั่งอยู่บนรถม้าตรงกลางขบวนทัพ มีลิโป้ขี่ม้าขนาบข้าง

แม่ทัพของเขามากมาย  เช่น  ลิโป้  ลิฉุย กัวซือ  เตียวเจ  เตียวเลี้ยว  ลิยู  ยืนเรียงแถวอยู่

ทหารซีเหลียงสวมชุดเกราะส่องประกาย  ทั้งกองทัพดูน่าเกรงขาม

ฝั่งอ้วนเสี้ยวและเหล่าอ๋อง  ทหารกว่าแสนนาย ตั้งขบวนทัพอยู่ที่ลุ่มด้านนอก

กองทัพทั้งสองฝ่ายประจันหน้ากัน  มีทหารถือโล่ห์ยืนอยู่แนวหน้า  ด้านหลังเป็นทหารถือทวนและพลธนู  กองทัพกว่าสองแสนนาย  แน่นขนัดราวกับฝูงมด

แม้ว่าสงครามยังไม่เริ่มขึ้น  แต่ก็ได้กลิ่นเลือดโชยมาแต่ไกล

“ท่านพี่  ดูขบวนทัพของศัตรูสิ”  โจโฉมองขบวนทัพของศัตรูด้วยความกังวล

เขามีประสบการณ์ในการสู้รบมามากมาย

จากประสบการณ์ที่สั่งสมมา  เขาบอกได้ว่าฝ่ายศัตรูมีทหารไม่ต่ำกว่าแสนนาย! ยิ่งไปกว่านั้น ขวัญกำลังใจของพวกมันไม่ได้ลดลงอย่างที่คิด

ทหารแต่ละคนกระหายสงคราม  ม้าคำรามลั่น  แสดงให้เห็นว่าพวกมันมีขวัญกำลังใจสูง!  ส่วนฝั่งของพวกเขา แม้ว่าจะมีทหารจำนวนมาก แต่ก็เป็นแค่ฝูงชน

ส่วนใหญ่เป็นทหารใหม่  ไม่เคยผ่านสนามรบมาก่อน!

ตอนนี้  เขารู้สึกได้ว่าความกลัวกำลังแพร่กระจายไปทั่วกองทัพ!  เขาหันไปบอกอ้วนเสี้ยวว่า"วันนี้ไม่เหมาะที่จะทำศึกตัดสิน  พวกเรากลับไปตั้งหลักที่กวนจงก่อนดีกว่า”

"รอให้ขวัญกำลังใจของศัตรูลดลงก่อน ค่อยสู้ตัดสิน!   "

อ้วนเสี้ยวไม่รู้ว่าโจโฉคิดอะไรอยู่

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาสนามรบที่ยิ่งใหญ่แบบนี้

เห็นทหารหลายแสนนายอยู่เบื้องหลัง เขาก็รู้สึกภาคภูมิใจ

พอได้ยินว่าโจโฉจะให้เขาถอยทัพ  ขาก็ขมวดคิ้ว"ตอนนี้ศัตรูอยู่ตรงหน้า พวกเราต้องสู้ "

"ถ้าถอยตอนนี้ ขวัญกำลังใจของทหารจะเสียหายยับเยิน อนาคตคงไม่มีใจจะสู้รบอีก"

"...." โจโฉอยากจะด่าว่า"ตอนนี้ทหารก็กลัวกันจะแย่แล้ว!”

เขากำลังจะพูด  แต่เหล่าอ๋องคนอื่นๆ กลับหัวเราะ

เวลานี้ ทหารนายหนึ่งวิ่งมา

"รายงาน!  ตั๋งโต๊ะให้คนนำหีบใบหนึ่งมา บอกว่าอยากจะเชิญท่านผู้นำไปพบ!”

พอได้ยิน เหล่าอ๋องต่างก็หัวเราะ

อ้วนเสี้ยวยกแส้ขึ้น  พูดอย่างดูถูกว่า"เห็นหรือยัง เหมิ่งเต๋อ? เมื่อกี้ เจ้ายังบอกให้ข้าถอยทัพ แต่ตอนนี้ ตั๋งโต๊ะกลัวจนต้องส่งคนมาเจรจาแล้ว”

"อยากเจอข้า อยากยอมจำนนหรือยังไง?”

พูดจบเขาก็หันไปบอกทหาร  "ไปฆ่าผู้ส่งสารซะ มันสายเกินไปแล้วที่จะยอมแพ้ แล้วเอาหีบมาด้วย!”

"ครับ! "

โจโฉได้ยินก็ขมวดคิ้ว มันไม่เหมาะสมที่อ้วนเสี้ยวจะฆ่าผู้ส่งสารตอนสองกองทัพกำลังสู้กัน แต่พอคิดถึงตัวตนของตั๋งโต๊ะ เขาก้ไม่โน้มน้าวมาก

หลังจากที่ทหารคนนั้นลงไป  ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับหัวคนและหีบใบใหญ่หลายใบ

อ้วนเสี้ยวหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ยิ้มให้กับเหล่าอ๋องทางซ้ายทางขวา"มาดูกันว่าในหีบมีอะไร?"

เหล่าอ๋องคนอื่นๆ  ก็จ้องมองหีบอย่างใจจดใจจ่อ

แต่พอเปิดหีบออก  รอยยิ้มของทุกคนก็หายวับไป

ในหีบมีแต่หัวคนเต็มไปหมด

มองดีๆ  มีทั้งผู้ชาย ผู้หญิง คนแก่ และเด็ก

"ตั๋งโต๊ะ ไอโจรชั่ว ข้าจะฆ่าเจ้า! "  อ้วนเสี้ยวโกรธจนตาแดงก่ำ

"โจมตี สั่งให้ทั้งกองทัพโจมตีเลย! "

"เกิดอะไรขึ้น?"  โจโฉตกใจ กำลังจะถามว่านี่มันหัวใคร  ทำไมอ้วนเสี้ยวถึงโกรธขนาดนั้น!

แต่พอเห็นหัวของหนึ่งในนั้น เขาก็เข้าใจ

"นั่นมันหัวของอ้วนหงุย! " โจโฉคิดในใจ

โจโฉรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว

นี่มันแผนยั่วยุให้อ้วนเสี้ยวทำศึกตัดสิน  เป็นกลยุทธ์ที่ชั่วร้ายมาก!

ตอนนี้ อ้วนเสี้ยวสั่งให้ทหารทั้งหมดโจมตีแล้ว

อ้วนสุดได้ยินข่าวก็โกรธมาก รีบนำทัพออกมา  หมายมั่นจะฆ่าตั๋งโต๊ะให้ได้!

กองทัพนับแสนเคลื่อนพล  มุ่งหน้าไปยังกองทัพของตั๋งโต๊ะ

......

“ท่านอัครมหาเสนาบดี  ศัตรูเคลื่อนพลแล้ว!”  อีกด้านของสนามรบ ลิฉุยที่อยู๋ข้างตั๋งโต๊ะชี้สนามรบ

ตั๋งโต๊ะหัวเราะ "ข้าว่าแล้ว ศัตรูต้องติดกับแน่ แผนของเหวินโหยวร้ายกาจมาก! "

“ท่านอัครมหาเสนาบดี  ศัตรูเคลื่อนพลแล้ว  พวกเราทำตามแผนได้”  ลิยูลูบเคราและยิ้มตอนได้ยิน

“ท่านบอกลิโป้ให้เตรียมตัวได้เลย!”

“ดี!”ตั๋งโต๊ะโบกมือ

“ลิฉุย ไปบอกลิโป้ให้คุมทหารไปดักทาง ส่วนพวกเจ้า ทำตามแผนได้!”

“ครับ!”

หลังจากนั้น  ตั๋งโต๊ะก็สั่งให้ทหารถอยทัพอย่างเป็นระเบียบ

กองทัพแสนนาย ถอยทัพอย่างเป็นระเบียบ แสดงให้เห็นว่าฝึกฝนมาอย่างดี

ส่วนอ้วนเสี้ยว พอเห็นตั๋งโต๊ะถอยทัพก็ไม่ยอม  รีบสั่งให้ทหารไล่ตามไป

โจโฉร้อนใจมาก ขบวนทัพของศัตรูไม่ได้วุ่นวาย ไล่ตามไปตอนนี้มีแต่ตายกับตาย!

"ท่านผู้นำ อย่าใจร้อน! "โจโฉร้องห้าม

แต่อ้วนเสี้ยวไม่ฟัง  เขาและอ้วนสุดนำทัพไล่ตามตั๋งโต๊ะไป

ขบวนทัพที่อุตส่าห์ตั้งมาอย่างดี เริ่มวุ่นวาย

หลังจากวิ่งไล่ตามไปได้ราวๆ สามกิโลเมตร ตั๋งโต๊ะก็สั่งให้ทหารหยุด ทหารแสนนาย หยุดนิ่งราวกับเป็นคนคนเดียว  ขบวนทัพเป็นระเบียบ ไม่มีความวุ่นวายเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้ กองทัพทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

กองทัพพันธมิตรที่ขบวนทัพแตก สู้กองทัพของตั๋งโต๊ะไม่ได้

ถึงแม้จะมีจำนวนมากกว่า แต่ก็เหมือนกับกระแสน้ำที่ซัดเข้าหาเขื่อน  ไม่ระคายเคือง

ยิ่งไปกว่านั้น การปะทะกันในครั้งนี้ กลับทำให้กองทัพแนวหน้าของพันธมิตรถูกสังหาร!

ตอนนี้ กองทัพกว่าสองแสนนายปะทะกันอย่างวุ่นวาย

โจโฉเห็นดังนั้นก็รู้ว่ายับแน่  รีบสั่งให้ทหารถอย

แต่ในขณะนั้นเอง  กเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

“รายงาน  ลิโป้นำทหารม้าสองหมื่นนายบุกทะลวงแนวหลังของเรา!”

โจโฉรู้สึกสิ้นหวัง

“บัดซบ ติดกับแล้ว! ”

ด้วยสหายร่วมรบที่โง่แบบนี้ ไม่มีทางที่ข้าจะชนะได้เลย!

เขาไม่สนแล้วว่าอ้วนเสี้ยวจะอยู่หรือตาย แล้วนำทหารบุกตะลุย  หวังว่าจะรักษากำลังพลเอาไว้ได้บ้าง

แบบนี้ สงครามที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นจากโครงเรื่องเดิม

ด่านโสหุยแตก สามวีรบุรุษปะทะลิโป้จึงไม่เกิดขึ้น กลายเป็นศึกตัดสินแทน

สงครามดำเนินไปนานกว่าชั่วโมง

จนกระทั่งกองกำลังเสริมจากด่านโสหุยมาถึง อ้วนเสี้ยวกับเหล่าอ๋องจึงนำทัพที่เหลือล่าถอยกลับไป

ตอนนี้ ขวัญกำลังใจของกองทัพพันธมิตรถูกทำลาย  พวกเขาถอยกลับไปที่ด่านโสหุยและไม่กล้าออกมาอีก

ตั๋งโต๊ะนำทัพกลับค่าย แสร้งทำเป็นว่าจะอยู่ที่นั่นต่อ แต่แอบสั่งให้แม่ทัพคนสนิทนำทหารกลับไปลั่วหยางและเริ่ม  "ย้ายเมืองหลวง" อย่างลับๆ!