ตอนที่ 11 : สังหารในชั่วพริบตา ปิดลำคอ ทำลายฟ้า!
"อ๋อ? พี่ใหญ่ฉางอัน?"
หลิว เหิง, หวัง กัง และอู้ หง สบตากันแวบหนึ่ง แล้วหัวเราะลั่นพร้อมกัน
หลิว เหิงเตะเฉิน เสวียนกระเด็นอย่างรุนแรง แล้วเอ่ยอย่างเยาะเย้ย "เฉิน ฉางอันสินะ? เขาช่วยตัวเองยังไม่รอด จะมาช่วยเจ้าได้ยังไง? ฮ่าๆๆๆ ช่างน่าขันเสียจริง!"
"ใช่แล้ว เขาก็แค่หนอนตัวน่าสงสารเท่านั้นแหละ!
หญิงของเขาถูกคุณชายจวินล่วงเกิน ตัวเขาเองก็ไม่รู้จักเกียรติของนักยุทธ์ ให้ผู้อาวุโสในตระกูลออกมาฆ่าคน!
ชิ... คงอีกไม่กี่วัน ความโกรธแค้นของตระกูลจวินก็จะตกลงมาที่ตระกูลเฉินของพวกเจ้า!
ตอนนั้นคงถูกฆ่าจนไม่เหลือแม้แต่คนเดียว! น่าสงสารจริงๆ น่าเศร้าเหลือเกิน!"
หวัง กังหรี่ตาพลางเอ่ยเย้ยหยันอย่างเย็นชา
"พวก...พวกเจ้า! โอ๊ก..."
เฉิน เสวียนนอนคว่ำอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ด้วยความโกรธและตื่นตระหนก เขาไอออกมาเป็นเลือดหลายครั้ง
หลิว เหิงเดินเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ เท้าขวาเหยียบลงบนศีรษะของเฉิน เสวียน แล้วพูดอย่างช้าๆ "น้องเฉิน เสวียน ไม่ต้องพูดถึงพี่ใหญ่เฉิน ฉางอันของเจ้าที่สูญเสียพลังไปแล้ว ต่อให้เขาฟื้นฟูพลังกลับมาก็จะทำอะไรได้?
พวกข้าสามคนมาจากตระกูลชั้นหนึ่งอีกสามตระกูลของเมืองหลวง!
ยังมีรองจักรพรรดิคอยหนุนหลังอีก วันนี้ต่อให้ฆ่าเจ้าตาย พ่อของเจ้าก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลมสักครั้ง เจ้าเชื่อหรือไม่?"
"..." เฉิน เสวียนกัดฟันแน่น แต่พูดอะไรไม่ออกแล้ว
นับตั้งแต่เฉิน ฉางอันหายตัวไป ลูกหลานตระกูลเฉินในสถาบันต้าโจวก็เริ่มทำตัวเงียบเชียบลง
นักเรียนในสถาบันแบ่งออกเป็นชั้น กอ ขอ คอ และงอ
ตรงกับระดับเทียนอู๋ ตี้อู๋ เสวียนอู๋ และหวงอู๋ ทั้งสี่ระดับตามลำดับ
เขาเป็นเพียงนักเรียนชั้นคอ ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักเรียนชั้นขอทั้งสามคนนี้
นับตั้งแต่สองวันก่อนที่มีข่าวลือว่าเฉิน ฉางอันฆ่าจวิน อู่เจี้ยน คนพวกนี้ก็เริ่มรังแกลูกหลานตระกูลเฉิน ทำให้เขารู้สึกอัดอั้นตันใจยิ่งนัก!
"ฮึ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งสามวันนี้ ตระกูลของพวกเจ้าก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลมสักครั้ง พวกเจ้าเชื่อหรือไม่?"
ในตอนนั้น เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหันจากด้านหลังของพวกเขาทั้งสาม ทำให้ร่างกายของพวกเขาหนาวสะท้านไปทั้งตัว
"ใครกล้าพูดจาโอหังเช่นนี้!"
หลิว เหิง, หวัง กัง และอู้ หง โกรธจัดพร้อมกัน รีบหันกลับไป
ทันใดนั้น ทั้งสามคนก็ชะงักค้าง
แล้วพร้อมกันอุทานออกมา "เจ้า... เฉิน ฉางอัน!"
เฉิน ฉางอันไม่สนใจคนทั้งสาม ค่อยๆ เดินมาที่ข้างกายของเฉิน เสวียน
"พี่...พี่ใหญ่..."
เมื่อเห็นเฉิน ฉางอันมาอยู่ข้างกาย ริมฝีปากของเฉิน เสวียนวัยสิบห้าปีสั่นระริก
เด็กหนุ่มที่ไม่ยอมอ่อนข้อแม้จะถูกรังแกอย่างโหดร้าย ในตอนนี้กลับมีน้ำตาคลอเบ้า
หลิว เหิง, หวัง กัง และอู้ หง ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ก็ได้สติกลับมา
หลิว เหิงเบ้ปาก พูดอย่างดูแคลน "โอ้โฮ ที่แท้ก็คุณชายเฉินที่ถูกสวมเขานี่เอง!
ทำไม? เจ้าไม่รีบไปหลบซ่อนตัว มาทำอะไรที่นี่?"
เฉิน ฉางอันย่อตัวลง ตรวจดูอาการบาดเจ็บของเฉิน เสวียน แล้วเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นชาตกลงบนร่างของคนทั้งสามตรงหน้า "บอกมา พวกเจ้าอยากตายแบบไหน?"
"ฮ่าๆๆๆ ช่างโอหังเสียจริง!" หลิว เหิงหัวเราะเยาะอย่างดูถูก "เฉิน ฉางอัน เจ้าไม่ได้สูญเสียพลังไปแล้วหรอกหรือ?
อาศัยผู้อาวุโสในตระกูลฆ่าจวิน อู่เจี้ยน ก็คิดว่าจะขู่พวกข้าได้แล้วหรือ?"
"ใช่แล้ว เจ้าทำให้ตระกูลจวินโกรธแค้นถึงขนาดนี้ ยังจะกล้าทำให้ตระกูลหลิว ตระกูลหวัง และตระกูลอู้ของพวกข้าโกรธอีกหรือ?
เจ้ากล้าหรือ? เจ้ากล้าฆ่าพวกข้าหรือ? เฮอะ แค่อาศัยอำนาจคนอื่นมาข่มขู่เท่านั้นแหละ!"
หวัง กังก็เอ่ยเยาะหยันเช่นกัน
ในสายตาของพวกเขาทั้งสาม ตอนนี้ตระกูลเฉินในประเทศต้าโจว มีเพียงทางเดียวคือต้องผูกมิตรกับตระกูลอื่น เพื่อรักษาตัวรอด!
ไม่มีทางที่จะทำเรื่องโง่เขลาด้วยการทำให้ตระกูลอื่นโกรธแค้นอีกแน่นอน
"พี่...พี่ใหญ่...พวกเขา...แย่งหินวิเศษของข้า...ยังไม่เห็น...ตระกูลเฉินของพวกเราอยู่ในสายตา" เฉิน เสวียนพูดด้วยสีหน้าน้อยใจ ดวงตาแดงก่ำ
"พอเถอะ ตั้งใจรักษาตัว อย่าพูดอะไรเลย" เฉิน ฉางอันขมวดคิ้ว ป้อนยารักษาเม็ดหนึ่งให้เฉิน เสวียน
จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
เขาหยิบดาบป้าหวังออกมา ฟันฉับ!
ฉึก!
วิชาดาบทำลายโลก - สังหารในชั่วพริบตา!
ในทันใด หัวของหลิว เหิงก็กระเด็นออกไป ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
วิชาดาบทำลายโลก - ปิดลำคอ!
ผัวะ!
คอของหวัง กังถูกดาบของเขาแทงทะลุในพริบตา!
โครม!
เสียงดังสนั่นในชั่วพริบตา คอถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด!
ในวินาถัดมา ร่างของเฉิน ฉางอันก็ปรากฏเหนือร่างของอู้ หง!
วิชาดาบทำลายโลก - ทำลายฟ้า!
บึ้ม!
พลังกดดันมหาศาลราวกับภูเขาถล่มทับลงมาในทันที!
เมื่อดาบฟันลง ร่างของอู้ หงทนรับแรงกดดันอันทรงพลังไม่ไหว ปัง! กลายเป็นเศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วน!
หลังจากสังหารทั้งสามคน เฉิน ฉางอันมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ฉิว ฉิว ฉิว!
ในตอนนั้น มีร่างอีกสามร่างพุ่งมาอย่างรวดเร็ว
เฉิน ฉางอันหรี่ตามองคนทั้งสามตรงหน้า
ทั้งสามคนนี้เป็นนักเรียนชั้นกอ มีพลังระดับเทียนอู๋ เป็นพี่ชายของสามคนก่อนหน้านี้
เมื่อเห็นเศษเนื้อเต็มพื้น และสภาพศพที่ศีรษะแยกจากร่าง คนทั้งสามที่มาถึงก็ตะโกนด้วยความโกรธแค้น
"เฉิน ฉางอัน เจ้ากล้าฆ่าน้องชายข้า!"
"เฉิน ฉางอัน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ นี่เจ้าอยากเป็นศัตรูกับตระกูลหลิวของข้าหรืออย่างไร!"
เฉิน ฉางอันแค่นเสียงเย็นชา "พวกมันดูหมิ่นทำร้ายบุตรชายหัวหน้าตระกูลเฉิน สมควรตาย!"
พูดจบ เขาก็ค่อยๆ ยกดาบใหญ่ในมือขึ้น "หากพวกเจ้าอยากออกหน้า ก็เข้ามาตายด้วยกันเถอะ!"
"บ้าบิ่น!!"
นักเรียนชั้นกอจากตระกูลหลิวคนหนึ่งเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว มือถือดาบพุ่งเข้าแทงคอของเฉิน ฉางอันทันที
วิชาดาบทำลายโลก - ปิดลำคอ!
ฉึก!
เฉิน ฉางอันใช้วิชาดาบประหลาดแทงทะลุคอของเขาในพริบตา!
"อึก...เจ้า..." ลูกหลานตระกูลหลิวมองคอตัวเองที่ถูกแทงทะลุด้วยความหวาดกลัว
อีกสองคนกัดฟันแน่น "เฉิน ฉางอัน เจ้ากล้าฆ่าคน!!!"
"ตระกูลเฉินของเจ้าจบแล้ว เจ้ายังกล้าฆ่าลูกหลานตระกูลพวกข้าอีก!"
แต่สิ่งที่ตอบพวกเขาคือดาบของเฉิน ฉางอันที่ฟาดฉวัดเฉวียน!
ดาบนี้ทรงพลังมหาศาล แรงกดดันน่าสะพรึงราวกับภูเขาถล่มทับลงบนร่างของพวกเขา!
โครม!!!
"อ๊ากกก------"
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างทรมาน ขณะที่พวกเขาทั้งสองยกแขนขึ้นป้องกัน แขนก็แตกละเอียด ส่วนร่างที่เหลือก็ถูกซัดกระเด็นออกไป!
เฉิน ฉางอันตามไปต่อ เหยียบคอคนหนึ่งไว้ ค่อยๆ หมุนบดขยี้
ดวงตาของเขาหรี่ลง ในดวงตามีประกายเย็นชาน่าหวาดกลัว "ผู้ใดรังแกลูกหลานตระกูลเฉินของข้า ตาย!!!"
พูดจบ เฉิน ฉางอันยกดาบยาวใหญ่ขึ้น ฟาดลงอย่างแรง!
ฉึก!
ในพริบตา ศีรษะของนักเรียนชั้นกอผู้นี้ก็ถูกตรึงติดกับพื้น
"เฉิน...เฉิน ฉางอัน...เจ้า เจ้า เจ้า..." คนที่เหลืออีกคนตกใจจนเกือบลูกตาระเบิด พูดจาติดอ่าง
ความหวาดกลัวอย่างรุนแรงแผ่ซ่านในจิตวิญญาณของเขา เขารีบหยิบหินส่งเสียงออกมา ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก "ผู้...ผู้อาวุโส ช่วยข้าด้วย...มีคนจะฆ่าข้า...ช่วยข้า...ช่วยข้าด้วย!! อ๊า!"
"หยุดมือ ไอ้เด็กบ้า ปล่อยเขา!!"
ในตอนนั้นเอง มีร่างอันทรงพลังหกร่างพุ่งมาอย่างรวดเร็ว
ระดับเทียนหวง!
เมื่อถึงระดับเทียนหวง ก็สามารถบินได้ในระยะสั้นๆ แล้ว
ทั้งหกคนที่มาคือผู้อาวุโสผู้คุ้มครองศิษย์ของสามตระกูลหลิว หวัง และอู้
"ผู้อาวุโส ช่วยด้วย!"
เมื่อเห็นคนมา คนที่เหลืออยู่ก็ตะโกนด้วยความหวาดกลัว ความรู้สึกรอดตายในคราวเคราะห์แผ่ซ่านไปทั่วร่าง
แต่ในวินาถัดมา เท้าของเฉิน ฉางอันก็เหยียบศีรษะของเขาจนแหลก!
"บัดซบ กล้าดียังไง!!"
ผู้อาวุโสทั้งหกคนเบิกตาโพลงด้วยความโกรธ มองเฉิน ฉางอันด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
ไม่คิดว่าพวกเขามาถึงแล้ว ลูกหลานของตระกูลก็ยังต้องตายในมือของเฉิน ฉางอัน
เฉิน ฉางอันปักดาบป้าหวังขนาดใหญ่ลงข้างๆ กอดอก แล้วแค่นเสียงอย่างไม่สนใจจะตอบ
สายตาของเขาตกลงบนร่างของคนรับใช้ที่พาเขามาที่นี่ ซึ่งกำลังตัวสั่นงันงกอยู่ไกลๆ "เจ้า มานี่ พาน้องเสวียนกลับตระกูล"
"อ๊ะ...ครับ ได้ครับคุณชาย"
คนรับใช้ผู้นั้นวิ่งเหยาะๆ มาอย่างหวาดๆ พยุงเฉิน เสวียนขึ้น "คุณชายเสวียน พวกเรากลับกันก่อนเถอะ"
(จบตอนที่ 11)
