บทที่ 280 โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้ากับวิกฤติที่เผชิญ
บทที่ 280 โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้ากับวิกฤติที่เผชิญ
“ผู้อำนวยการไช่ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เฉินเฉิง ขมวดคิ้วถาม
“ไม่ใช่แค่ยากนะ!” ผู้อำนวยการไช่พูดด้วยความจนใจ “ตอนนี้โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าทำงานได้ไม่ค่อยดีเลย นายช่วยพี่ให้ผ่านช่วงนี้ไปทีเถอะ!”
เฉินเฉิง คิดอยู่ครู่หนึ่ง
จริง ๆ แล้วในภายหลังโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าใน จูซานเจี่ยว ก็มีสายการผลิตที่สมบูรณ์แบบ ไม่เพียงแต่ในสายการผลิตในโรงงานเท่านั้น แต่ยังรวมถึงในทุก ๆ ขั้นตอนด้วย ถ้าไม่ทำแบรนด์แต่ทำการรับจ้างผลิต ก็ทำกันแบบนี้
บริษัทฝั่งนี้จะออกแบบรูปแบบเสื้อผ้าแล้วไปเข้าร่วมงานแสดงสินค้าหรืออะไรทำนองนั้น แล้วปกติจะมีบริษัทจาก ฉางซานเจี่ยว มาเห็นแบบที่ต้องการ แล้วสั่งให้คุณผลิตและติดแบรนด์ของพวกเขาเอง
หลังจากนั้น บริษัททางฝั่งจูซานเจี่ยวจะเริ่มตามกระบวนการ ตั้งแต่โรงทอผ้า, ซักผ้า, พิมพ์ลาย ฯลฯ จนถึงหาบริษัทที่สามารถรับผลิตได้ แล้วสั่งผลิตให้
นี่คือสายการผลิตที่สมบูรณ์แล้ว
แน่นอนว่านี่เป็นวิธีการที่สมบูรณ์ในภายหลัง ตอนนี้อุตสาหกรรมตัดเย็บเสื้อผ้าเอกชนก็เพิ่งจะเริ่มต้น ยังไม่สมบูรณ์แบบขนาดนั้น
“ผู้อำนวยการไช่ เสื้อผ้าของพวกคุณขายให้ใครบ้าง?”
“โอ้ ทุกคนก็เหมือนกันหมด! เจ้าของโรงงานของเรารู้จักกับ กงเสี่ยว บางคน เคยส่งของให้กงเสี่ยวอยู่ช่วงหนึ่ง ต่อมามีคนมาหาเจ้าของโรงงานของเราสั่งของส่วนตัว แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่ค่อยดีเลย ไม่มีออเดอร์เลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป โรงงานนี้คงทำไม่ไหวแล้ว”
“ใช่สิ เจ้าของโรงงานของคุณ... รู้จักกับคนทำธุรกิจส่วนตัวบ้างเหรอ? มีช่องทางการขายบ้างไหม?” เฉินเฉิง ถามอย่างสงสัย
“ใช่!” ผู้อำนวยการไช่พยักหน้า “ถ้าเขาไม่รู้จักใคร เขาก็คงไม่กล้าเปิดโรงงานนี้หรอก เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องการทำเสื้อผ้าด้วยซ้ำ”
เฉินเฉิง คิดเร็ว
กงเสี่ยว น่าจะยืนหยัดได้อีกระยะหนึ่ง เขาเองก็ยังสามารถพัฒนากับกงเสี่ยวต่อไปได้
แต่ในขณะเดียวกัน ห้างสรรพสินค้าก็จะพัฒนาไปด้วย เมื่อถึงเวลานั้นจะต้องมีผู้จัดจำหน่ายที่แข็งแกร่งเพื่อนำเสื้อผ้าเหล่านี้ไปจำหน่ายทั่วประเทศ
ถ้าทำด้วยตัวเองคงไม่สามารถทำได้มากขนาดนั้น
ดังนั้นจึงต้องสร้างความสัมพันธ์กับคนที่มีช่องทางการขายแบบนี้ให้ได้
“เอาแบบนี้...” เฉินเฉิง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด “คุณนัดเจ้าของโรงงานของคุณ ดูว่าเขาสะดวกเมื่อไหร่ มาทานข้าวกับผมสักมื้อได้ไหม?”
ผู้อำนวยการไช่ เป็นคนฉลาด รีบยิ้มและพูดว่า “ได้สิ คุณรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมจะนัดให้ ถ้ามีข่าวแล้วจะบอกให้รู้! ผมเคยบอกเจ้าของโรงงานเกี่ยวกับคุณแล้ว เขาอยากเจอคุณมานานแล้ว”
“งั้นผมต้องขอบคุณ ผู้อำนวยการไช่ ล่วงหน้าแล้ว!”
หลังจากออกจากที่นั่น เฉินเฉิง ก็ไปที่โรงทอผ้า
ตอนนี้โรงทอผ้ากำลังคึกคัก
เกาจิน ดูมีกำลังใจมากขึ้น พอเห็น เฉินเฉิง เข้ามาก็รีบวิ่งเข้ามาหา “คุณเฉิน ตอนนี้โรงงานของเราผลิตผ้าได้มากพอแล้ว ผมว่ามันพอจะรองรับความต้องการของโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของคุณได้แล้ว ผมกำลังคิดว่าเราน่าจะขยายตลาดอื่นได้แล้วไหม?”
“อย่าเพิ่งรีบ!” เฉินเฉิง ส่ายหน้า “พวกคุณผลิตไปก่อนเถอะ”
เกาจิน อ๋อหนึ่งเสียง จริง ๆ แล้วถ้าขาดทุนก็เป็นเงินของ เฉินเฉิง เขาไม่ต้องรีบ
“ว่าแต่ ผู้อำนวยการเกา ตอนนี้ที่นี่มีโรงงานทำลายผ้าหรือปักลายไหม?”
เกาจิน พยักหน้า “ก็มีอยู่ แต่ไม่มากนัก การปักลายกับพิมพ์ลายพวกนี้ยังถือว่าใหม่ และก็ไม่ค่อยถูก เสื้อผ้าทั่วไปไม่ค่อยทำ นอกจากเป็นชุดฟอร์มที่อาจจะปักตัวอักษรบางอย่างลงไป”
เฉินเฉิง พยักหน้า “มีแค่นั้นก็ดีแล้ว!”
ถ้ามีก็ง่ายสำหรับ เฉินเฉิง แล้ว
กลัวแต่ไม่มีเท่านั้นเอง!
เสื้อผ้าผ้ากันหนาวไม่จำเป็นต้องมีลายปักหรือพิมพ์ลาย แค่ผ้าสีเรียบก็พอ
แต่ถ้าทำเสื้อยืด ถ้าไม่มีลายพิมพ์หรือปักลาย ก็ดูธรรมดามาก
ตอนนี้เพิ่งผ่านมาไม่กี่ปีหลังจากการปฏิรูปและเปิดประเทศ ทุกคนเพิ่งจะหลุดจากสีผ้าเรียบ ๆ ตอนนี้เป็นช่วงที่ทุกคนต้องการความหลากหลาย ซึ่งก็พิสูจน์ได้ว่าในภายหลังเสื้อผ้าที่พิมพ์ลายหรือปักลายจะกลายเป็นกระแสหลัก
พูดแบบนี้ ตัวเองต้องตั้งแผนกออกแบบแล้ว!
ถูกต้อง ต้องตั้งแผนกออกแบบแน่นอน
ในเมื่อแม้แต่แบรนด์ก็ไปจดทะเบียนแล้ว จะทำแค่โรงงานอย่างเดียวไม่ได้ ต้องตั้งแผนกออกแบบด้วย จะได้แย่งงานจากคนอื่นได้
ตอนนี้ เฉินเฉิง ตั้งเป้าหมายตัวเองว่าเป็นแค่โรงงาน แต่โรงงานก็ต้องทำให้ดีด้วย
กลับมาที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า เฉินเฉิง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถาม “พี่สาวหง ที่ โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าซุ่นผิง มี...นักออกแบบบ้างไหม?”
เสิ่นจือหง สงสัยนิดหน่อยแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “นักออกแบบเหรอ...ก็มีนะ แต่แบบเสื้อผ้าในโรงงานของเราส่วนใหญ่เป็นแบบมาตรฐานทั่วประเทศ ไม่มีอะไรที่ต้องออกแบบมากมาย”
เฉินเฉิง ยิ้มขื่น ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
เสื้อผ้าแบบ ตี๋เฉี่ยเหลียง ไม่มีลายพิมพ์ ถ้ามีปักลายบ้างก็โอเค แต่แบบเสื้อก็ไม่ต้องทำเพิ่ม...แล้วจะออกแบบอะไร?
มีช่างทำแบบอยู่ก็พอแล้ว!
“เสี่ยวเฉิง เธอถามทำไมเหรอ?”
“ผมอยากหานักออกแบบ!”
“นักออกแบบ?” เสิ่นจือหง ประหลาดใจ “จะหาไปทำอะไร? แค่มีช่างทำแบบก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ!”
เฉินเฉิง ได้แต่ยิ้มแบบหมดปัญญา ดูสิ ดูสิ ผมบอกแล้วไง
ทุกคนคิดแบบนี้แหละ!
“พี่สาวหง เราไม่ได้ทำเสื้อผ้าแบบ ตี๋เฉี่ยเหลียง นะ!” เฉินเฉิง ได้แต่ลองอธิบาย “เสื้อผ้าแบบ ตี๋เฉี่ยเหลียง นั้นไม่ต้องการอะไรมากนัก แบบเสื้อผ้าก็เป็นมาตรฐาน แต่ของเราไม่เหมือนกัน เราต้องการเสื้อผ้าที่มีเอกลักษณ์ ดังนั้นเราจึงต้องการนักออกแบบ”
เสิ่นจือหง อ๋อหนึ่งเสียงแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าเธออยากหานักออกแบบจริง ๆ ฉันก็รู้จักคนนึงนะ”
“เธอรู้จักเหรอ?”
เสิ่นจือหง พยักหน้า “เป็นเพื่อนพ่อของฉันเอง แต่อายุมากกว่าพ่อฉันไม่มาก เมื่อก่อนเป็นผู้อำนวยการโรงงานแห่งหนึ่งเพราะเขาเองเป็นผู้อำนวยการโรงงาน ก็ให้ลูกชายเรียนการออกแบบเสื้อผ้า แต่...”
มาถึงตรงนี้ เสิ่นจือหง หัวเราะแห้ง ๆ “เสื้อผ้าที่ออกแบบไม่ค่อยดี คนเลยไม่ชอบ สุดท้ายตอนแรกที่ทำงานในโรงงาน ไม่มีทางเลือก สุดท้ายโดนไล่ออก”
“ออกแบบไม่ดี?” เฉินเฉิง หัวเราะ “ไม่ดีแบบไหน?”
“คือมันไม่เข้ากับชีวิตประจำวัน!” เสิ่นจือหง พูด
เฉินเฉิง มีความคิดขึ้นมา
ไม่เข้ากับชีวิตประจำวันของเสื้อผ้าแบบ ตี๋เฉี่ยเหลียง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะไม่เข้ากับชีวิตประจำวันของเสื้อผ้าของเขานะ
“ว่าแต่เธอยังรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?”
“รู้สิ!” เสิ่นจือหง พยักหน้า “หยางกัง ก็รู้จักนะ ตอนนี้ก็เพิ่งจะอายุสามสิบกว่า ๆ ตั้งแต่ตกงานก็ไม่ได้ทำงานอีกเลย ทุกวันก็ลอยไปลอยมาในถนน เหมือนเด็กมีปัญหา”
“ได้สิ พอมีเวลา พาผมไปรู้จักหน่อย ผมเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อ!” เฉินเฉิง พูด “บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ผมต้องการก็ได้”
เสิ่นจือหง คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ
คนแบบนี้ เฉินเฉิง คงไม่สนใจหรอก ดูแล้วไม่น่าเชื่อถือเลย
