(ฟรี) บทที่ 361 (ฟรี)

(ฟรี) บทที่ 361 (ฟรี)

ประตูมิติส่วนตัวเปิดออก!

วู้มมม!

แสงดาวระยิบระยับ ช่องมิติเปิดออก

อู๋เทียนและคนอื่นๆ ก้าวเข้าไปในประตูมิติ กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ต่างจากตอนที่จากไป

ครั้งนี้มีร่างใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหลายร่าง

หลงหลิงเอ๋อร์ และสาวใช้สองคนของเธอ!

หลงหลิงเอ๋อร์ได้กลายเป็นผู้ติดตามของอู๋เทียนแล้ว

ส่วนสาวใช้สองคนของเธอก็ได้กลายเป็นผู้ติดตามของไป๋เซี่ยนเซี่ยน

ตามคำบอกเล่าของสาวใช้ตัวน้อยทั้งสอง พวกเธอหวังว่าจะได้ติดตามหลงหลิงเอ๋อร์ต่อไป ดูแลชีวิตประจำวันของเธอ

นอกจากนี้ ยังตั้งใจช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ให้กับอู๋เทียน เพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยชีวิตพวกเธอจากงานเลี้ยงลู่หยิน

สำหรับเรื่องดีๆ แบบ "มอบกายถวายตัว" เช่นนี้

อู๋เทียนย่อมไม่มีทางปฏิเสธ

ที่บ้าน

อู๋เทียนเก็บประตูมิติส่วนตัว ก่อนจะหันกลับมาพูดว่า "เซี่ยนเซี่ยน พาพวกเธอไปทำความคุ้นเคยกับโลกนี้ก่อนนะ ฉันจะไปนอนสักพัก!"

ไป๋เซี่ยนเซี่ยนรีบตอบกลับ "โอเค!"

อู๋เทียนผงกหัว ก่อนจะเซฟล่วงหน้าก่อน

"บันทึกทับช่องเซฟที่: 2!"

"เซฟสำเร็จ!"

จากนั้น

อู๋เทียนก็เดินเข้าไปในห้องนอน ปิดสถานะ "เทพจุติ" ก่อนจะหลับใหลไปอย่างสงบ

ในห้องนั่งเล่น

สาวใช้ตัวน้อยทั้งสองมองดูโลกที่ทันสมัยด้วยความอยากรู้อยากเห็น

สถานที่ที่มีสไตล์แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ทำให้พวกเธอสนใจเป็นอย่างมาก

แน่นอน

พวกเธอที่เคยเห็นสมบัติล้ำค่ามามากมาย จึงไม่ได้แสดงท่าทางตกใจอะไรออกมา

ส่วนหลงหลิงเอ๋อร์กลับไม่ค่อยสนใจนัก สีหน้าเรียบเฉย

"ต่อไปนี้ น้องสาวหลงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกับเราแล้วนะ" ไป๋เซี่ยนเซี่ยนถอดหน้ากากและฮู้ดออก ค่อยๆ จับมือเล็กๆ ของหลงหลิงเอ๋อร์

(อย่างที่เคยบอกไปนะครับ ตัวละครไหนที่พอมาเป็นพวกพระเอกแล้ว ผมขอใช้ศัพท์ธรรมดา ฉัน เธอ ไม่พูด ข้า เจ้า กันเหมือนตอนในอีกโลกแล้วนะ)

"ค่ะ... พี่สาว" หลงหลิงเอ๋อร์รู้สึกตัว ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"พี่หลิงเอ๋อร์ หนูชื่ออาลิเซีย!" อาลิเซียถอดเสื้อคลุมยาวและหน้ากากออก ก่อนจะกระโดดโลดเต้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลงหลิงเอ๋อร์

ความร่าเริงน่ารักของเธอทำให้หลงหลิงเอ๋อร์เผยรอยยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอจับมือเล็กๆ ของอาลิเซียเบาๆ "ยินดีที่ได้รู้จัก อาลิเซีย"

"ฮิฮิ พี่หลิงเอ๋อร์ หนูจะพาพี่ไปดูโลกใบนี้ โลกของพี่ชายเป็นอารยธรรมที่รุ่งเรืองและยิ่งใหญ่ มีสุดยอดเทคโนโลยีจากทั่วทุกมุมโลกมารวมกัน ทั้งเทคโนโลยี เวทมนตร์ การบำเพ็ญเซียน พ่อมด ตำนาน..."

อาลิเซียพูดจ้อไม่หยุด

แน่นอนว่าเธอไม่มีความสามารถที่จะสาธิตสิ่งเหล่านี้ให้หลงหลิงเอ๋อร์ดูได้

แต่เธอหยิบคอมพิวเตอร์ออกมา ใช้อักษร ภาพ และวิดีโอ เพื่อให้หลงหลิงเอ๋อร์เข้าใจโลกใบนี้มากขึ้น

และถือโอกาสสอนภาษาจีนไปด้วยในตัว

มองดูพวกเธอจากไป

สีหน้าของไป๋เซี่ยนเซี่ยนก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง

หลินเฉียนเฉียนที่อยู่ด้านข้างมองดู ก่อนจะจี้นิ้วไปที่เอวของไป๋เซี่ยนเซี่ยนอย่างระมัดระวัง เอ่ยถามเสียงเบาว่า "พี่เซี่ยนเซี่ยน พี่โกรธหรือเปล่า"

"โกรธ?" ไป๋เซี่ยนเซี่ยนหันกลับมา มองหน้าหลินเฉียนเฉียนก่อนจะเผยยิ้มออกมา "ก็ไม่ถึงกับโกรธหรอก..."

"ถ้าอู๋เทียนเป็นแค่นักผจญภัยธรรมดาๆ คนหนึ่ง ฉันคงบีบให้เขายอมฟังฉันคนเดียวไปตลอดชีวิต"

"แต่เขาไม่ใช่... ดังนั้นฉันจึงต้องเป็น่ายยอมฟังเขา" ไป๋เซี่ยนเซี่ยนตอบหลินเฉียนเฉียน ราวกับกำลังตอบคำถามในใจตัวเองไปด้วย

พูดจบ

เธอก็ถอนหายใจออกมา รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

"อืม!" หลินเฉียนเฉียนก้มหน้าลง แต่ในดวงตาของเธอกลับทอประกายด้วยความยินดี

ไป๋เซี่ยนเซี่ยนยิ้มออกมา ก่อนจะพูดว่า "ไปกันเถอะ เราออกไปซื้อของมาทำอาหารฉลองที่กลับมาอย่างปลอดภัยกันดีกว่า"

"ค่ะ! ฟังพี่เซี่ยนเซี่ยน!"

---

สิบห้าวันต่อมา

อู๋เทียนตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขามองไปรอบๆ อย่างงุนงง

ค่อยๆ รู้สึกตัว

ความทรงจำค่อยๆ ไหลย้อนกลับมา

เขานั่งอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหัว ลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้องนอน

ในห้องนั่งเล่น

อาลิเซีย ลิเดีย และไป๋เซี่ยนเซี่ยนกำลังเล่นไพ่อยู่

อาลิเซียที่กำลังจะแพ้เห็นอู๋เทียนที่เพิ่งเดินออกมา ก็รีบทิ้งไพ่ในมือ วิ่งเข้าไปกอดเอวของอู๋เทียน น้ำตาคลอเบ้า พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "พี่ชาย อาลิเซียเป็นห่วงพี่แทบแย่..."