บทที่ 46 : เอาชีวิตรอดในโรงเรียนเวทมนตร์ ในฐานะนักเวท
-ฟรึ่บ "เหนื่อยเหรอ?" เสียงร้องแหบพร่าของม้าขาวทำให้อีฮานหยุดชะงัก เขารู้สึกยินดีที่เห็นม้าซึ่งเคยคึกคะนองจนถึงตอนนี้พยายามจะสื่อสารกับเขา 'พวกเรากำลังสนิทกันขึ้น!' เขาคิด "นี่ ดื่มน้ำหน่อย แล้วก็น้ำตาลด้วย" -ฟรึ่บ... ถึงแม้เจ้าม้าขาวจะไม่อยากยอมรับ แต่มันก็กำลังค่อย ๆ ถูกเด็กหนุ่มตรงหน้าปราบให้อยู่...
