บทที่ 376 ถึงเวลาโจมตีหยานอันแสนยิ่งใหญ่ให้ถึงตาย!
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 376 ถึงเวลาโจมตีหยานอันแสนยิ่งใหญ่ให้ถึงตาย!
ด้วยเหตุนี้ ฝ่ายต่าง ๆ จึงได้รับความเสียหายอย่างหนัก ทว่า ข่าวการปรากฏตัวของกระดูกมังกรอีกครั้งกระตุ้นให้ทุกฝ่ายส่งกำลังเสริมเข้ามามากขึ้น
อาณาจักรเซี่ยอันยิ่งใหญ่ส่งกองทัพเรือเพิ่มอีกหนึ่งแสนนาย อาณาจักรหยานอันแสนยิ่งใหญ่ ครั้งนี้ส่งกองทัพเรือเพิ่มอีกสองแสนนาย เกือบจะระดมกำลังทางเรือทั้งหมด นอกจากนี้ยังเพิ่มทหารราบอีกหนึ่งแสนนาย ทำให้มีทหารราบประจำการตามชายฝั่งทั้งหมดสามแสนนาย ส่วนอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ยังคงค่อนข้างเงียบ
หลินเป่ยฟานเพิ่มจำนวนยอดฝีมือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้เกิดความคาดเดาไม่ได้ เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว หลินเป่ยฟานก็เริ่มลงมือ ในคืนที่มืดมิด เขาควบคุมสภาพอากาศด้วยฟ้าผ่า ฟ้าร้อง พายุ และคลื่นที่พุ่งสูง สร้างบรรยากาศลึกลับขึ้นมา
เมื่อเวทีถูกจัดวาง กระดูกมังกรก็ปรากฏตัวอีกครั้ง!
และโชคร้ายสำหรับอาณาจักรหยาน พวกมันโผล่ออกมาอีกครั้งในทะเลใต้ ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังกองทัพเรือของพวกเขา
"กระดูกมังกร! กระดูกมังกรปรากฏขึ้นอีกแล้ว!”
"นี่เป็นพรสำหรับอาณาจักรของเรา! เร็วเข้า ไล่ตามมัน! กระดูกมังกรเป็นของเรา!”
"ใครได้กระดูกมังกร ผู้นั้นได้โลก!”
เป็นอีกครั้ง ทุกคนต่างโห่ร้องขณะที่พวกเขาไล่ตามที่ทะเล การต่อสู้ครั้งใหญ่ปะทุขึ้นระหว่างฝ่ายต่าง ๆ เนื่องจากกระดูกมังกร
กองทัพเรือหยานอันแสนยิ่งใหญ่ส่งกองกำลังไปปิดล้อมผู้ที่กำลังค้นหากระดูกมังกรอย่างไม่ลดละ ขณะที่พวกเขาเองก็กำลังไล่ตามกระดูกมังกรอย่างบ้าคลั่ง โดยตั้งใจแน่วแน่ที่จะจับพวกมัน
ฝ่ายต่าง ๆ นำโดยกองทัพเรือเซี่ยอันยิ่งใหญ่ โจมตีการป้องกันของกองทัพเรือหยานอันแสนยิ่งใหญ่อย่างไม่ลดละ
ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันดุเดือดไม่ออมมือแม้แต่น้อย หลินเป่ยฟานผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง ยืนมองเหตุการณ์อยู่บนฝั่งอย่างเยือกเย็น ยิ่งยุยงให้พวกเขาต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ในเวลานั้น แม่ทัพแห่งหยานอันยิ่งใหญ่ก็เข้าใกล้กระดูกมังกรอีกครั้ง
เมื่อเห็นกระดูกมังกรอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขาดีใจจนเนื้อเต้น "กระดูกมังกร! ในที่สุดก็ตกอยู่ในมือข้า ฮ่าฮ่า!”
หลินเป่ยฟานยิ้มแย้มเย็นชา กวักนิ้วมือ กระดูกมังกรก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง แล้วบินจากไป
สีหน้าของแม่ทัพแห่งหยานอันยิ่งใหญ่เปลี่ยนไปในพริบตา เขาโอดครวญอย่างน่าเวทนา "ไม่นะ!”
กระดูกมังกรบินหนีไปอีกครั้ง การต่อสู้ก็ยุติลง ทุกคนไม่ได้อะไรเลย มีแต่บาดแผลสาหัส จำต้องถอยทัพไปเติมกำลังพล
สองวันต่อมา หลินเป่ยฟานเห็นว่าถึงเวลาแล้ว จึงจัดการให้กระดูกมังกรปรากฏขึ้นอีกครั้ง
"กระดูกมังกร! กระดูกมังกรปรากฏขึ้นอีกแล้ว!”
"เร็วเข้า อย่าให้มันหนีไปได้อีก! คราวนี้ต้องจับมันให้ได้!”
มหรสพล่าสมบัติเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง การต่อสู้ดุเดือดอุบัติขึ้น ท่ามกลางการไล่ล่า หลินเป่ยฟานสังเกตเห็นร่างหลายร่างเคลื่อนไหวราวกับเทพเซียน เหนือกว่าเรือรบนับไม่ถ้วนในการไล่ตามกระดูกมังกรอย่างรวดเร็ว
"แม้แต่ปรมาจารย์ก็ยังมาเพื่อแย่งชิงกระดูกมังกร?" หลินเป่ยฟานยิ้มเย็น "เอาล่ะ ข้าจะแสดงพลังแห่งสายฟ้าและฟ้าคำรามให้พวกเจ้าได้ประจักษ์"
ภายใต้การควบคุมของหลินเป่ยฟาน พายุฝนฟ้าคะนองอันน่าสะพรึงกลัวก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า ปลดปล่อยความพิโรธออกมา
"เปรี้ยง! ครืน!”
บริเวณรอบกระดูกมังกรถูกปกคลุมด้วยสายฟ้าและฟ้าร้องในทันที
เหล่าจอมยุทธ์ที่มาช่วงชิงกระดูกมังกรต่างดูน่าเวทนาภายใต้สายฟ้าฟาด พวกมันว่องไว แต่ไม่อาจเร็วกว่าสายฟ้า พวกมันมีพลังฝีมือล้ำเลิศ แต่เมื่อเผชิญกับอำนาจแห่งฟ้าดินอันน่าสะพรึงก็ยังตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก
บางคนถูกสายฟ้าฟาดตกลงสู่ทะเล แม้กระทั่งปรมาจารย์ก็ไม่อาจฝืนลิขิตฟ้า กระดูกมังกรอาบแสงประกายฟ้าผ่า ก่อนทะยานขึ้นสู่ท้องนภาอีกครา
การต่อสู้นี้สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงแก่ทุกฝ่ายที่เข้าร่วม พวกเขาสูญเสียมากมาย แต่ไม่อาจเข้าใกล้กระดูกมังกรได้ แม้กระทั่งปรมาจารย์ก็ตาม ทำให้พวกเขาเริ่มครุ่นคิด เหตุใดต้องทุ่มเทกำลังและทำร้ายกันเอง ในเมื่อไม่อาจได้ครอบครองกระดูกมังกร
"ทุกท่าน กระดูกมังกรนั้นศักดิ์สิทธิ์ ได้รับการคุ้มครองจากเบื้องบน คนธรรมดาไม่อาจเข้าใกล้ได้โดยง่าย! เราไม่ควรทำร้ายกันเองเพื่อแย่งชิงสมบัติ เราควรร่วมมือกัน จึงจะมีโอกาสได้ครอบครองกระดูกมังกร มิเช่นนั้น หากยังคงต่อสู้กันเอง มีแต่จะทำให้เราอ่อนแอลง!” ปรมาจารย์บางส่วนเสนอแนะ
"แท้จริงแล้ว การต่อสู้และเข่นฆ่ากันเช่นนี้ไม่เพียงแต่ทำลายความสามัคคี แต่ยังทำให้สูญเสียกำลังพลและทรัพยากร เราควรสงบสติอารมณ์ ร่วมมือกันด้วยความจริงใจ นำกระดูกมังกรกลับมาก่อน แล้วค่อยหารือเรื่องแบ่งปันในภายหลัง" หลินเป่ยฟานกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อเห็นหลินเป่ยฟานเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ผู้คนต่างมองเขาด้วยสายตาเคลือบแคลง พวกเขาเผชิญความสูญเสียอย่างหนักกลางทะเล ในขณะที่เขาเพียงยืนดูอยู่บนฝั่ง ราวกับยุยงให้เกิดความขัดแย้ง
ความสูญเสียของพวกเขานั้นใหญ่หลวงนัก ในขณะที่หลินเป่ยฟานไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย ตอนนี้เขากลับพูดจาเหมือนรู้ทุกเรื่องราว นับว่าเจ้าเล่ห์นัก!
"อัครมหาเสนาบดีหลิน ข้ามีคำถาม" แม่ทัพแห่งหยานอันยิ่งใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน
"ท่านแม่ทัพจ้าว เชิญกล่าว" หลินเป่ยฟานยิ้ม
"ตั้งแต่มีกระดูกมังกรปรากฏขึ้น กลุ่มของเราทั้งหมดได้ส่งกองกำลังไปยึดมัน แต่อาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ของท่านยังคงเฉยเมย เพียงเฝ้าดูจากข้างสนามราวกับว่าท่านแน่ใจว่าเราจะไม่ได้กระดูกมังกร ข้าอยากรู้ อู๋อันแสนยิ่งใหญ่รู้เรื่องกระดูกมังกรที่เราไม่รู้หรือไม่" แม่ทัพจ้าวถามด้วยความสงสัย
ต้องยอมรับว่าสัญชาตญาณของแม่ทัพผู้นี้เฉียบคมนัก ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หลินเป่ยฟาน เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
"ใช่ การกระทำของอาณาจักรอู๋นับว่าแปลกประหลาดนัก!”
"ข้าสงสัยว่าเขารู้บางอย่างที่เราไม่รู้!”
"อาจมีบางอย่างลับลมคมในเกี่ยวข้องหรือไม่?"
หลินเป่ยฟานยังคงแย้มยิ้มไม่เปลี่ยนสีหน้า กล่าวว่า "แน่นอนว่าข้ารู้"
ทุกคนรู้สึกตกใจ เขารู้จริง ๆ ด้วย!
"เรื่องอะไร? บอกพวกเรามาเร็ว!”
"อย่าปิดบัง มิเช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจ!” แม่ทัพจ้าวขู่ตะคอก
หลินเป่ยฟานกางมือออกพลางกล่าวว่า "ข้ายังต้องบอกอีกหรือ? พวกท่านต่างก็แย่งชิงกระดูกมังกร ราวกับจะกลืนกินมัน กระดูกมังกรนั้นศักดิ์สิทธิ์ มีจิตวิญญาณ ถ้าท่านเป็นกระดูกมังกร ท่านจะยอมให้ผู้อื่นนำท่านไปง่าย ๆ หรือ? นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่สนใจที่จะแข่งขันกับพวกท่าน ข้าพบว่ามันสนุกกว่าที่จะดูพวกท่านดิ้นรน ฮ่าฮ่า... เจ้าพวกคนชั่ว!”
ทั้งกลุ่มคนเมื่อได้ฟังยิ่งโกรธแค้น
พวกเขาต้องการสั่งสอนหลินเป่ยฟานผู้เย่อหยิ่ง แต่พวกเขาก็สังเกตเห็นว่าเขาล้อมรอบไปด้วยยอดฝีมือจำนวนมาก ทำให้พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ในที่สุด ภายใต้การไกล่เกลี่ยของเหล่าปรมาจารย์หลายท่าน พวกเขาตัดสินใจที่จะละทิ้งความขัดแย้งชั่วคราว รวมตัวกันเป็นพันธมิตรมังกร และร่วมมือกันเพื่อรักษากระดูกมังกรไว้ หลังจากได้กระดูกมังกรแล้ว พวกเขาจะหารือเรื่องการแบ่งปันผลประโยชน์
หลังจากกลับมา เหล่าแม่ทัพแห่งหยานอันยิ่งใหญ่ก็เริ่มบ่นพึมพำ
"ตอนนี้ทุกคนรวมกันเป็นพันธมิตรแล้ว เราย่อมไม่อาจลงมือได้อีก!”
"ใช่แล้ว ผู้ใดกล้าทำสิ่งใด จะต้องถูกเหล่าปรมาจารย์จัดการ!”
"เราพลาดโอกาสไปมากมาย ช่างน่าเสียดาย!”
หลินเป่ยฟานยิ้มและกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวล ทุกท่าน! ความวุ่นวายทั้งปวงในโลกนี้ล้วนขับเคลื่อนด้วยผลประโยชน์ พันธมิตรนี้เพิ่งจะก่อตั้งขึ้น มันย่อมหลวมมาก ทันทีที่เกิดความขัดแย้งทางผลประโยชน์ สถานการณ์ก็จะร้อนระอุขึ้นอีกครั้ง!”
สามวันผ่านไปอย่างราบรื่น หลินเป่ยฟานรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะลงมือและสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงให้กับหยานอันยิ่งใหญ่อีกครั้ง ในคืนที่มืดมิดพร้อมฟ้าผ่า ฟ้าร้อง ลมแรง และฝนตกหนัก ภายใต้การเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศที่ลึกลับเช่นนี้ ทุกคนมีความรู้สึกแปลก ๆ ล่วงหน้าว่ากระดูกมังกรกำลังจะปรากฏตัว
แน่นอน ตามที่ทุกคนคาดไว้ กระดูกมังกรก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!
"กระดูกมังกร!”
"กระดูกมังกรปรากฏขึ้นอีกแล้ว!”
"ข้าจะปกป้องกระดูกมังกร!”
ครั้งนี้ไม่มีการต่อสู้กันเอง พวกเขาทั้งหมดรีบวิ่งไปหากระดูกมังกร
ปรมาจารย์ที่ทรงพลังที่สุดเป็นคนแรกที่เข้าใกล้กระดูกมังกร หลินเป่ยฟานเรียกพายุฝนฟ้าคะนองเพื่อโจมตีปรมาจารย์
ครั้งนี้ พายุฝนฟ้าคะนองรุนแรง น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม ปรมาจารย์ถูกฟ้าผ่าทีละคน ตกลงไปในทะเลลึก ดูเหมือนจะไร้ชีวิตไปแล้ว
กระนั้น ฉากอันน่าหวาดหวั่นนี้มิได้ขัดขวางเหล่านักแสวงหาสมบัติผู้มุ่งมั่น ยิ่งกระดูกมังกรน่าเกรงขามและน่าสะพรึงกลัวมากเท่าใด พวกมันก็ยิ่งดูพิเศษมากขึ้นเท่านั้น ทำให้ทุกคนยิ่งกระหายอยากได้มันมากขึ้นไปอีก
และแล้ว เรือต่างก็เบียดเสียดกันเพื่อแย่งชิงตำแหน่ง
ในที่สุด กองทัพเรือหยานอันยิ่งใหญ่ซึ่งอยู่ใกล้กระดูกมังกรมากที่สุดก็มาถึงก่อน กระดูกมังกรราวกับมีชีวิต ค่อย ๆ ลงจอดบนเรือสมบัติขนาดยักษ์ของพวกเขาและอยู่นิ่งอย่างสงบ
แม่ทัพแห่งหยานอันยิ่งใหญ่รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งที่ได้เห็นฉากนี้ เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้กระดูกมังกรมาง่ายดายเช่นนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันแต่ไม่เคยได้ครอบครอง
"หรือสวรรค์จะอำนวยพรให้หยานอันยิ่งใหญ่?"
ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจของแม่ทัพหยานอันยิ่งใหญ่ขณะที่เขามองดูขบวนเรือและยอดฝีมือต่าง ๆ ที่เข้ามาจากทุกทิศทุกทาง
ตามกฎของพันธมิตร ไม่ว่าผู้ใดจะได้กระดูกมังกรมา ก็ควรแจกจ่ายตามผลงาน มิฉะนั้นฝ่ายต่าง ๆ ที่มีอำนาจของโลกจะรวมตัวกันเพื่อกำจัดผู้ที่ยึดกระดูกมังกรไป
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ปรมาจารย์หลายคนตกอยู่ในสถานการณ์เป็นตายเท่ากัน ดาบที่แขวนอยู่เหนือหัวของพวกเขาหายไปแล้ว
แถมเมื่อมีกระดูกมังกรอยู่ในความครอบครอง พวกเขาจึงไม่อยากยอมเอาไปให้ใคร
"เตรียมออกเรือ เดินหน้าเต็มกำลัง และทิ้งพวกมันไว้ข้างหลัง!” แม่ทัพสั่ง
"ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”
เรือสมบัติขนาดยักษ์ของหยานอันยิ่งใหญ่เร่งความเร็ว อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้ถูกจับตามองได้อย่างรวดเร็วโดยผู้ที่อยู่ข้างหลัง
"หยานอันยิ่งใหญ่ต้องการผูกขาดกระดูกมังกร!”
"ตามให้ทันเร็วเข้า! อย่าให้พวกมันหนีไป!”
"กระดูกมังกรเป็นของพวกเราทุกคน!”
การต่อสู้ทางทะเลอีกครั้งเริ่มต้นขึ้น โดยกองทัพเรือหยานอันยิ่งใหญ่ต่อสู้กับกองเรืออื่น ๆ
กระดูกมังกรดูเหมือนจะมีน้ำหนักมากเกินไป เรือใหญ่ของหยานอันยิ่งใหญ่ไม่อาจเร่งความเร็ว ต้องอย่าลืมว่าพวกเขากำลังถูกไล่ตามอยู่ ทำให้เกิดการต่อสู้ความเป็นความตายปะทุขึ้นระหว่างทั้งสองฝ่าย
การต่อสู้นี้ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก!
กระดูกมังกรอยู่ใกล้เพียงเอื้อม ทุกคนต่างตาบอดด้วยโทสะ สุดท้าย กองทัพเรือหยานอันยิ่งใหญ่ที่แม้มีจำนวนมากกว่าก็ถูกกองกำลังจากฝ่ายอื่นกวาดล้างจนสิ้น
"กระดูกมังกรเป็นของพวกเราแล้ว! ฮ่าฮ่า!”
ทว่าในชั่วพริบตา กระดูกมังกรก็ทะยานขึ้นฟ้าอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่ชายฝั่ง
"อย่าไปนะ กระดูกมังกร!” ทุกคนต่างไล่ตามอย่างไม่ลดละ
จากนั้นกระดูกมังกรก็บินไปด้านหลังกองทัพสามแสนนายของหยานอันยิ่งใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ
"ส่งมอบกระดูกมังกรมา แล้วเราจะไว้ชีวิตพวกเจ้า!”
"จงถอยทัพโดยเร็ว มิเช่นนั้นเราจะไม่ไว้ชีวิต!”
"หลีกไป! พวกเจ้าไม่คู่ควรที่จะครอบครองสิ่งศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้!”
แน่นอน แม่ทัพหยานอันยิ่งใหญ่ไม่ยอมแพ้ เขายกดาบขึ้นและตะโกนว่า "นี่คือโชคชะตา กระดูกมังกรเป็นของหยานอันยิ่งใหญ่! ปกป้องกระดูกมังกรและอย่าให้ใครแตะต้องมัน!”
"บุก!” ทหารสามแสนนายของหยานอันยิ่งใหญ่คำรามพร้อมกัน
ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอีกครั้ง ก่อเกิดการต่อสู้ที่ดุเดือดและนองเลือด ทำให้ชายฝั่งทะเลกลายเป็นสีแดงฉาน
ในที่สุด กองทัพสามแสนนายแห่งหยานผู้ยิ่งใหญ่ก็ถูกต้อนจนมุม พ่ายแพ้ราบคาบ กองทัพทั้งกองถูกทำลายสิ้น ทว่าฝ่ายอื่น ๆ ก็สูญเสียอย่างหนักเช่นกัน นับเป็นชัยชนะที่แลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตมากมาย กระนั้น ภาพที่กระดูกมังกรอันศักดิ์สิทธิ์ได้มาอยู่ในมือของพวกเขา ก็ทำให้พวกเขารู้ว่าที่ทำไปนั้นมันคุ้มค่ามาก
"ในที่สุด... กระดูกมังกรก็เป็นของพวกเราแล้ว"
ทว่า ในชั่วพริบตานั้น สิ่งที่ทำให้ทุกผู้คนตกตะลึงก็บังเกิดขึ้น กระดูกมังกรทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครา หมุนวนสูงขึ้นไป แล้วหายลับเข้าไปในหมู่เมฆาสีดำ
"กระดูกมังกร! อย่าไป!”
"กลับมาเร็วเข้า!”
แม้จะมีเสียงร้องเรียกโหยหวน กระดูกมังกรก็ไม่อาจเรียกคืนได้ มันหายลับไปในม่านเมฆหนาทึบไม่อาจพบเห็นอีกต่อไป
