บทที่ 244 ปัญหาของผู้อำนวยการฟาน
บทที่ 244 ปัญหาของผู้อำนวยการฟาน
บางคนที่ไม่ได้ซื้อก็ทำได้แค่ถอนหายใจ
จนกระทั่งคนชราเดินออกไปหมดแล้ว เฉินเฉิงถึงได้ยิ้มพลางพูดกับหลิวชุ่ยเฟิงว่า “ชุ่ยเฟิง เธอนี่เก่งจริง ๆ แป๊บเดียวก็เข้ากับพวกเขาได้แล้ว ต้องบอกเลยว่านี่คือพรสวรรค์นะ ดูอย่างเจี้ยนกั๋วกับอากุ้ยสิ พวกเขายังทำไม่ได้เลย”
หลิวชุ่ยเฟิงหัวเราะ “เฉิงเกอ อาจจะเพราะฉันเป็นผู้หญิง ทุกคนเลยวางใจฉันมากหน่อย ก็เลยคุยกันถูกคอ”
“ก็พูดไม่ได้แบบนั้น บางคนก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครสนิทกับพวกเขาได้ พรสวรรค์ด้านการเข้ากับคนอื่นแบบนี้ไม่ใช่ทุกคนจะมีนะ” เฉินเฉิงนับเงินในมือ หกร้อยหยวนเข้ามาในมือ
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เงินแค่นี้ก็ทำให้เฉินเฉิงตื่นเต้นได้
แต่ช่วงนี้ทำธุรกิจ เงินมากมายก็เห็นมาเยอะแล้ว หกร้อยหยวนนี้ก็ไม่ได้มากมายอะไร
ที่สำคัญยิ่งกว่าคือคราวนี้เขาไม่ได้มาตั้งใจหาเงิน แต่แค่ต้องการสร้างชื่อเสียงเท่านั้น
“เธอจัดการเรื่องได้เร็วขนาดนี้ พวกเราจะมาตั้งร้านกันทำไมล่ะ ไปเถอะ รีบกลับบ้านกันเถอะ”
หลิวชุ่ยเฟิงหัวเราะคิกคัก
เวลานี้ผู้อำนวยการฟานก็กลับถึงบ้านแล้ว เพราะธุรกิจของสหกรณ์การขายแย่ลงเรื่อย ๆ
แม้ว่าจะพอคาดเดาได้อยู่แล้ว แต่ทางการก็ได้บอกพวกเขาไว้คร่าว ๆ
เพราะตอนนี้ได้เปิดโอกาสให้เศรษฐกิจเอกชนอย่างมาก พวกเขาแน่นอนว่าจะต้องได้รับผลกระทบ
แต่ในฐานะที่ทำงานที่สหกรณ์การขายหรงเฉิงมานาน ผู้อำนวยการฟานก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง
ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป แม้จะลดมาตรฐานลง ก็อาจจะยังทำตามเป้าหมายของปีนี้ไม่สำเร็จ
“ช่วงนี้ทำไมกลับบ้านดึกขึ้นทุกที!” พอกลับไปถึงบ้าน ภรรยาก็พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ
ผู้อำนวยการฟานฝืนยิ้มแล้วตอบว่า “ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้ธุรกิจของสหกรณ์การขายก็ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ฉัน…ยังไงก็ต้องทำอะไรสักอย่างสิน่า”
“จะทำอะไรล่ะ ข้างบนไม่ได้บอกคุณแล้วเหรอ ตอนนี้เศรษฐกิจกำลังปฏิรูป เปิดโอกาสให้เศรษฐกิจเอกชน ประชาชนได้รับอนุญาตให้ทำธุรกิจ คุณดูตลาดกลางคืนทางตะวันตกของเมืองสิ ฮอตฮิตมากเลยนะ ตอนนี้คนส่วนใหญ่ก็ไปซื้อของตามที่แบบนั้นกันหมดแล้ว แล้วก็ยังมีร้านเล็ก ๆ ด้วย แถมที่หลาย ๆ ที่ก็เริ่มมีตลาดค้าปลีกครบวงจรแล้ว...ธุรกิจของสหกรณ์การขายถูกแบ่งส่วนออกไปบ้างก็ไม่แปลก ข้างบนยังไม่รีบร้อน คุณจะรีบร้อนไปทำไม!”
“พูดแบบนั้นไม่ได้!” ผู้อำนวยการฟานส่ายหน้าพลางพูดว่า “แม้ว่าข้างบนจะบอกเราแบบนั้นแล้ว แต่เรื่องเฉพาะยังคงเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องทำ ถ้าทำไม่ดี เราก็ต้องหาทางแก้ไขสิ อีกอย่างข้างบนไม่ได้บอกให้ยกเลิกองค์กรแบบเราสักหน่อย ตอนนี้มันคือการแข่งขันอย่างเป็นธรรม เศรษฐกิจเอกชนกำลังปรับปรุง แต่เราก็ต้องปรับตัวตามไปด้วย เผื่อจะสู้กับพวกเขาได้บ้าง!”
“ก็ได้ ๆ!” ภรรยาของเขายอมเลิกล้มความตั้งใจ “คุณกินข้าวหรือยัง?”
ขณะที่พูด พ่อของเขาก็เดินออกมาจากข้างใน “กลับมาก็เอะอะโวยวาย คุณเอะอะโวยวายทำไม?”
“พ่อ ผมไม่ได้เอะอะโวยวาย ผมแค่คุยกับเธอเฉย ๆ ท่านใส่เสื้อบางขนาดนี้ได้ยังไง รีบไปใส่เสื้อเพิ่มสิครับ!”
“ไม่หนาว!” คนแก่พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เมื่อกี้ฉันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะเล็ก ๆ ข้างล่าง เจอคนขายอะไรสักอย่างเรียกว่า ‘ชุดชั้นในกันหนาว’ มีเด็กสาวคนนึง ดูคล่องแคล่วดี พูดจาน่าฟัง พวกเราก็คุยกันพักนึง ฟังดูแล้วก็เหมือนจะดี ก็เลยซื้อให้แม่ของเธอกับฉันอย่างละตัว นี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วใส่ รู้สึกอุ่นมากเลย”
“พ่อ ท่านว่าอะไรนะ?” ผู้อำนวยการฝานชะงักไป ก่อนจะเรียกพ่อให้หยุด
“หมายความว่าไง ฉันไม่ได้โดนหลอกนะ เด็กสาวคนนั้นดูซื่อสัตย์ดี แม้ว่าจะแพงไปหน่อย แต่เราก็ใช่ว่าจะซื้อไม่ได้นะ…”
“ไม่ใช่ ผมไม่ได้พูดเรื่องเงิน ผมหมายถึงท่านซื้ออะไรนะ?” ผู้อำนวยการฟานพูดขณะเดินเข้าไปใกล้
“ชุดชั้นในกันหนาวน่ะ!” คนแก่ทำหน้าไม่เข้าใจ “ฟังดูแปลก ๆ นะ เหมือนจะไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน แต่เขาก็เรียกแบบนี้ เรียกว่าชุดชั้นในกันหนาว มีอะไรเหรอ มีปัญหาอะไรไหม?”
“ขอดูหน่อย!” ผู้อำนวยการฟานพูดด้วยความประหลาดใจ นี่ไม่ใช่สินค้าที่จิ่วหนิงเพิ่งเสนออนุมัติเมื่อวันนี้เหรอ
เพราะมันแปลกใหม่ เขาเลยจำได้ทันที
“นี่ ลองยื่นมือเข้ามาสิ รู้สึกอุ่นไหม!” คนแก่ดึงมือของลูกชายเข้ามา
“สบายจัง อุ่นมากจริง ๆ ด้วย!” ผู้อำนวยการฟานพูดด้วยความประหลาดใจ
“ก็ใช่ไงล่ะ!” คนแก่ยิ้มอย่างดีใจ “ฉันก็ว่ามันดีมากเลย แม่เธอก็ชอบ คิดว่าพรุ่งนี้จะลองไปหาอีกสองตัวดู! จริงสิ ลองถามดูสิว่ามีของเด็กไหม ลูกนอนชอบถีบผ้าห่ม ซื้อให้เขาสักสองตัว คงดีไม่น้อย”
“จะถามทำไมกันล่ะ สหกรณ์การขายมีขายไหม?” คนแก่เดินออกมาถาม “ฉันใส่แล้วสบายมากเลยนะ”
“เอ่อ สหกรณ์การขายเราตอนนี้เหมือนจะยังไม่มีขายนะ…” ผู้อำนวยการฟานรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
“ไม่มีเหรอ!” คนแก่พยักหน้า “ถ้าไม่มีเราก็หาเวลาไปถามดูเองเถอะ เอาล่ะ ดึกแล้ว พวกเราจะไปนอนก่อนนะ”
ผู้อำนวยการฟานปรบมือเบา ๆ แล้วก็ยิ้มออกมา
วันถัดมา ช่วงกลางวัน ผู้อำนวยการฟานก็โทรไปหาจินเจี้ยนเซ่อที่นั่น
“เป็นไงบ้าง?” ผู้อำนวยการฝานถาม “เมื่อวานรับสินค้าเข้ามาหรือยัง?”
“รับเข้ามาแล้ว ๆ!” จินเจี้ยนเซ่อตอบ “ผู้อำนวยการฝาน ผมรับสินค้ามาสองพันสอง แต่คุณเดาออกไหม? แทบจะขายไปได้ครึ่งนึงแล้วตอนช่วงเช้า!”
“ขายดีขนาดนั้นเชียว?” ผู้อำนวยการฝานถามอย่างประหลาดใจ
“ใช่ ใครที่ใส่ก็ว่าดีทั้งนั้น ลูกค้ากลับมาซื้อซ้ำเพียบเลย มีแค่ราคานี่แหละที่แพงไปหน่อย ไม่งั้นคงขายได้มากกว่านี้อีก แน่นอนว่าตอนนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว! ผมว่าน่าจะขายหมดภายในพรุ่งนี้แน่ ๆ!”
“จริงสิ ใครเป็นคนขายให้คุณเหรอ?”
“หรงเฉิง…ก็ที่หรงเฉิงน่ะแหละ เมื่อก่อนเขาทำธุรกิจเครื่องใช้ไฟฟ้ามือสอง ผมจะหานามบัตรให้คุณนะ เขาชื่อเฉินเฉิง…”
พูดเสร็จจินเจี้ยนเซ่อก็รายงานช่องทางติดต่อของเฉินเฉิงออกมา
พอวางสาย ผู้อำนวยการฟานก็ถือที่อยู่ไว้แล้วยิ้มออกมา
ตอนนี้เฉินเฉิงอยู่ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงจากข้างนอก
“เฉิงเกอ!” หวังเจี้ยนกั๋วตะโกนอยู่ข้างนอก
เฉินเฉิงเดินออกไป
“เฉินเฉิง เจ้าของร้านเฉินใช่ไหม?” ผู้อำนวยการฟานเดินเข้ามา มองไปรอบ ๆ ที่นี่ “สวัสดี ผมเป็นผู้อำนวยการฟานจากสหกรณ์การขายหรงเฉิง”
สหกรณ์การขายหรงเฉิง?
เฉินเฉิงรู้สึกยินดีในใจ ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะได้ผลแล้ว
“นี่คือโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของคุณเหรอ?” ผู้อำนวยการฟานถาม
“ใช่!” เฉินเฉิงพยักหน้า “โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเล็ก ๆ น่ะ ว่าแต่คุณมาหาผมมีธุระอะไรเหรอครับ?”
ผู้อำนวยการฟานยิ้ม “ผมได้ยินว่าพวกคุณกำลังผลิตเสื้อผ้าที่เรียกว่า...ชุดชั้นในกันหนาวอยู่ใช่ไหม?”
“ใช่!” เฉินเฉิงพยักหน้า “นับว่าเป็นสินค้าใหม่ที่เพิ่งผลิตออกมาไม่นาน คุณต้องการสั่งสินค้าเหรอครับ?”
ผู้อำนวยการฟานยิ้ม “ขอเข้าไปดูหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ!” เฉินเฉิงพาพวกเขาเข้าไปด้านใน
ตอนนี้มีคนในโรงงานกำลังทำงานกันอยู่ มีเสื้อผ้าใหม่ ๆ ผลิตออกมาเรื่อย ๆ
“ใช่ตัวนี้เหรอ?” ผู้อำนวยการฟานชะงักไป ถามเฉินเฉิง
