บทที่ 240 การรับสินค้า
บทที่ 240 การรับสินค้า
ในไม่ช้า จินเจี้ยนเซ่อก็กลับมาถึงบ้าน
เมื่อเห็นแสงไฟที่อบอุ่นในบ้าน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนที่นอกบ้าน แต่เมื่อกลับมาที่บ้านและได้เห็นบรรยากาศที่อบอุ่น ก็ทำให้ทุกอย่างคุ้มค่า
“โอ้ พระเจ้า ฝนตกแล้ว ทำไมคุณไม่เอาร่มไปด้วยล่ะ? น่าจะรอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยกลับมา” เพิ่งเข้ามาในบ้าน ภรรยาของเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะบ่น แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ทำให้จินเจี้ยนเซ่อรู้สึกซาบซึ้ง
ภรรยาของเขาถือผ้าเช็ดตัวแห้งมาเช็ดผมให้เขา
“ทุกคนกินข้าวกันแล้วใช่ไหม?”
“ก็เหลือแต่คุณคนเดียวนั่นแหละที่ยังไม่ได้กิน!” ภรรยาพูดพลางเช็ดผมให้เขา “เดี๋ยวฉันจะไปตักมาให้”
ขณะที่กำลังพูดอยู่ แม่ของเขาก็เข้ามาในครัวและนำอาหารที่อุ่นไว้ออกมา “มาๆ ทุกอย่างอุ่นไว้แล้ว ทานได้เลย”
จินเจี้ยนเซ่อทรุดตัวลงนั่งทันที
อาหารที่บ้านอร่อยที่สุดจริงๆ
หลังจากทานเสร็จ จินเจี้ยนเซ่อก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องหนึ่ง และนำเสื้อกันหนาวมาให้แม่ “แม่ครับ ลองดูสิครับ เสื้อกันหนาวครับ ผู้สูงอายุน่าจะใส่ได้สบาย”
แม่ของเขาดูงุนงง “นี่มัน…เสื้อกันหนาวอะไร”
“ก็พอดีฤดูหนาวกำลังมา มันหนาว เสื้อกันหนาวตัวนี้เป็นเสื้อที่ใส่ไว้ข้างในครับ ใส่แล้วสบายมาก แม่ลองดูสิครับ”
“ลูกซื้อเหรอ?” ภรรยาเข้ามาถามด้วยความอยากรู้
“อืม!” จินเจี้ยนเซ่อตอบอย่างคลุมเครือ
เรื่องซื้อหรือไม่นั้น ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ เดี๋ยวเขาก็คืนไปได้ ไม่มีใครรู้หรอก
แต่ถ้ามันดี...ก็ค่อยว่ากัน!
แม่ของเขายิ้มกว้างอย่างมีความสุข
ในที่สุด ลูกชายก็ใส่ใจแม่ขนาดนี้ ทำให้เธอรู้สึกพอใจมาก
เรื่องราคานั้น…จินเจี้ยนเซ่อมีรายได้ดี เธอไม่อยากถามถึง
อีกวันหนึ่งผ่านไปด้วยความสุข
เช้าวันถัดมา ฟ้ายังดูเหมือนจะมีฝนตกอยู่ แถมตกหนักกว่าเดิม
อากาศชื้นและรู้สึกไม่สบายตัว รวมถึงหนาวเย็นกว่าเดิมด้วย
จินเจี้ยนเซ่อนั่งทานอาหารเช้า เห็นแม่ออกมาจากห้อง เขาอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง “แม่ หนาวไหมครับ? ผมว่าเดี๋ยวผมไปหาซื้อเสื้อโค้ทหนาๆ มาให้สักตัวดีไหม”
“ไม่ต้องหรอก!” แม่ส่ายหัว “แม่ไม่หนาว”
“ไม่หนาว?” จินเจี้ยนเซ่อดูแปลกใจ “ผมยังหนาวเลย แม่ไม่หนาวได้ยังไง”
แม่ส่ายหัว “แม่ไม่หนาวจริงๆ”
ภรรยาเข้ามาจับมือแม่ แล้วพูดด้วยความแปลกใจ “แม่คะ มือแม่อุ่นมากกว่าเสียอีก”
จินเจี้ยนเซ่อเข้ามาจับด้วย พบว่าอุ่นจริงๆ
“ใช่!” แม่คิดแล้วก็พูดขึ้นทันที “จริงสิ พอแม่อาบน้ำเมื่อวานนี้ แม่ก็ใส่เสื้อกันหนาวที่ลูกซื้อให้ ใส่นอนแล้วรู้สึกหลับสบายมาก ช่วงก่อนนี้แม่รู้สึกว่าที่นอนมันแข็ง โดยเฉพาะผ้าห่ม เย็นและแข็งมาก แต่พอใส่เสื้อตัวนี้แล้ว รู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้นเร็ว ใส่สบายมาก”
จินเจี้ยนเซ่อฟังแล้วรู้สึกดีใจ
เสื้อตัวนี้ใช้ได้ผลจริงๆ นะ?
ดีจริงๆ หรือ?
“แม่ ใส่แล้วได้ผลจริงๆ ใช่ไหม?” ภรรยาดีใจมากเช่นกัน
“ใช่ ใส่แล้วสบายมาก ตอนนี้แม่ยังไม่รู้สึกหนาวเลย” แม่พยักหน้าบอก
“ในเมื่อมันดีแบบนี้ ก็ใส่เถอะครับ!” จินเจี้ยนเซ่อพูด “ผมต้องไปทำงานแล้วนะครับ”
พูดจบจินเจี้ยนเซ่อก็ถือร่มและออกจากบ้านไป
บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากสหกรณ์มากนัก แถมยังฝนตก เขาจึงเดินไปทำงาน
พอไปถึง เขาก็ครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะพูดกับพนักงานขาย “เอาเสื้อกันหนาวพวกนั้นมาวางไว้ตรงที่เห็นชัดๆ หน่อย วันนี้เน้นขายมัน”
พนักงานขายดูงงๆ
“เสื้อตัวนี้คุณภาพดีนะ” จินเจี้ยนเซ่อบอก “ตกลงตามนี้”
พนักงานขายรับคำอย่างสงสัย
ไม่นานนัก พอเที่ยงวันก็มีคนเดินเข้ามาหลายคน
“เพื่อนๆ มีเสื้อกันหนาวเหลืออยู่ไหม”
พนักงานขายเหลือบมอง ก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงคนที่มาเมื่อวาน
“มีค่ะ มีอยู่ตรงนี้”
“งั้นเอาอีกสองตัวสิ” ผู้หญิงคนนั้นได้ยินก็ยิ้ม รีบหยิบเสื้อขึ้นมา “สี่สิบหยวนใช่ไหม จ่ายเลย!”
พนักงานขายรู้สึกตกใจเล็กน้อย
สี่สิบหยวน เงินเดือนทั้งเดือนเลยนะ จ่ายง่ายๆ แบบนี้เหรอ
“เมื่อวานฉันซื้อให้แม่ไปตัวหนึ่ง” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มบอกพนักงานขาย “แม่บอกว่าใส่แล้วสบายมาก หลับสบายขึ้น ตอนกลางวันก็ไม่หนาวเลย ฉันเลยคิดว่าจะซื้อให้อาม่าและอากงที่บ้านอีกคนละตัว ผู้สูงอายุนี่แหละ สำคัญที่การรักษาความอบอุ่น พอคุณภาพดีแบบนี้ ฉันก็เลยมาซื้ออีกสองตัว”
จินเจี้ยนเซ่อ ยิ้มอย่างพอใจ
คนอื่นๆ ก็เช่นกัน
ไม่นานนัก เสื้อทั้งหมดที่มีอยู่ยี่สิบกว่าตัวก็เหลือเพียงเจ็ดถึงแปดตัว
แต่มันยังไม่จบ!
ยังมีคนเข้ามาอีกหลายคน และก็ถามหาเสื้อกันหนาวกันทั้งนั้น
“ฉันได้ยินเพื่อนบอกว่าเสื้อตัวนี้อุ่นมาก ผู้สูงอายุใส่ดีมาก!”
“ใช่ ใช่!”
“ผู้สูงอายุที่บ้านฉันก็นอนไม่หลับมาหลายวัน บอกว่ามันหนาวเกินไป นอนไม่สบาย ฉันก็เลยนอนไม่ค่อยหลับไปด้วย พอได้เสื้อแบบนี้พอดี เลยซื้อให้ท่านใส่!”
…
ไม่นานนัก เสื้อก็ขายหมดเกลี้ยง
“หัวหน้าจิน ขายหมดแล้ว!” พนักงานขายพูดด้วยความดีใจ
“ไม่ใช่ ดูเหมือนว่า…จะขาดไปหนึ่งตัว!” พนักงานขายอีกคนดูบัญชีแล้วบอกอย่างกังวล “ทำไม…จำนวนไม่ถูกต้องล่ะ!”
“ฉันซื้อไปหนึ่งตัวเอง!” จินเจี้ยนเซ่อ ยิ้ม และรีบนำเงินมาชำระ
“งั้นก็ถูกแล้ว!” พนักงานขายพูดอย่างดีใจ “หัวหน้าจิน ขายหมดแล้ว จะสั่งเพิ่มไหม”
จินเจี้ยนเซ่อพยักหน้าและรีบโทรออก
ไม่นานนักก็มีคนรับสาย
“สวัสดี ผมขอคุยกับเฉินเฉิง เฉินเถา!”
ไม่นานนัก เสียงของเฉินเฉิงก็ดังขึ้น
“คุณจินใช่ไหมครับ?” เฉินเฉิงถามด้วยเสียงยิ้มๆ
“ใช่ครับ ผมเอง!” จินเจี้ยนเซ่อตอบ “เฉินเถา ผมมีข่าวดีจะบอกครับ เสื้อกันหนาวที่เรามีอยู่ในร้านขายหมดแล้ว จะสั่งเพิ่มได้ไหมครับ”
ถึงแม้ว่าเฉินเฉิงจะคาดหวังว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่เมื่อได้ยินก็อดตื่นเต้นไม่ได้
ถูกต้องแล้ว ทางนี้เดินถูกทางแล้ว!
“หัวหน้าจิน คุณต้องการสั่งสินค้าหรือ…”
“สั่งเพิ่มครับ!” จินเจี้ยนเซ่อตอบอย่างจริงจัง “เราต้องการสั่งเพิ่ม!”
แบบนี้ก็ง่ายแล้ว!
เฉินเฉิงหัวเราะเบาๆ “ต้องการเท่าไหร่ครับ?”
จินเจี้ยนเซ่อตรึกตรองก่อนตอบ “งั้นเอามาก่อนร้อยตัวครับ ขอเพิ่มอีกหนึ่งร้อยตัว”
“ได้ครับ!” สินค้าจำนวนไม่มาก แต่ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี “เดี๋ยวผมจะให้คนส่งไป น่าจะใช้เวลาไม่นาน”
“ดีครับ!”
ไม่นานนัก เฉินเฉิงก็เรียกหลัวชุยมา และพาไปที่โรงงานตัดเย็บเพื่อรับเสื้อจำนวนร้อยตัว
“แค่นี้เองเหรอ!” หลัวชุยบ่นเล็กน้อย “รถผมใหญ่ขนาดนี้ แต่ส่งของแค่นี้”
“จะรีบไปไหน” เฉินเฉิงพูด “นี่เพิ่งเริ่มต้น ถ้าเราสร้างชื่อเสียงได้แล้ว คุณจะมีงานให้ทำเพียบ!”
หลัวชุยคิดแล้วก็ดูจริงจังขึ้น เพราะตอนนี้เขาเป็นพนักงานของเฉินเฉิงเต็มตัวแล้ว อนาคตคงมีงานให้ทำเยอะแน่นอน
“เฉินเถา งั้นเงินผม…”
เฉินเฉิงหัวเราะ “เงินอะไรคุณ ผมจ้างคุณเป็นพนักงานในโรงงานทอผ้าของผมแล้ว ยังจะมาเรียกเงินเพิ่มอีกเหรอ?”
หลัวชุยหน้าแดง
ถึงแม้จะไม่ต้องออกจากงานนี้ แต่ก็อดได้รายได้เสริมที่ดีไปเยอะเลย
ช่างมัน ทำงานส่งของไปเถอะ!
