บทที่ 10 หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองนี่มันเกินไปแล้ว!

มองเห็นคำว่า 'ยังไม่เสร็จ' ตัวใหญ่ๆ บนหน้าจอระบบ

จางเป่ยซิงแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ไม่ใช่นะ

'ยังไม่เสร็จ' มันหมายความว่าอะไร?

เขาตั้งอกตั้งใจฝึกกำปั้นอยู่ 50 นาที

เหนื่อยเหมือนหมาตาย ก็เพื่อมาเห็นแบบนี้เหรอ?

"ระบบ คุณทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง? คืนเงินด่วน!"

เขายอมรับว่าท่ากำปั้นตระกูลเยว่ที่เขาฝึกนั้นไม่ได้มาตรฐานเลย ดูแข็งๆ มาก

แต่นี่มันการฝึกครั้งแรกนะ!

และกำปั้นตระกูลเยว่ก็มีระดับความยากถึง B

การที่เขาสามารถฝึกจนจบก็นับว่าไม่ธรรมดาแล้ว

"พี่น้องทั้งหลายใครเข้าใจบ้าง! ระบบห่วยแตกนี่ไม่ให้รางวัลผมเพราะผมฝึกกำปั้นไม่ได้มาตรฐาน ผมนี่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย"

"ถ้าไม่พูดถึงความเป็นจริง ผมนางฟ้าตัวน้อยขยันขนาดนี้ ถ้าไม่มีผลงานก็น่าจะมีน้ำใจให้บ้าง ยังไงก็ควรให้รางวัลปลอบใจสักหน่อยนะ"

"เจอระบบแย่ๆ แบบนี้เข้าไป ชีวิตนี้จะอยู่ยังไงไหว!"

โดยไม่รู้ตัว จางเป่ยซิงหยิบยกคำพูดที่ชาติก่อนพวก XXN ชอบพูดติดปากมาใช้

ชุดคำพูดนี้มีผลกระทบต่อผู้ชายจีนมาก

แต่สำหรับระบบ ไม่ใช่ว่าไม่มีผล แต่ต้องบอกว่าไร้ประโยชน์สิ้นดี!

เพราะมันไม่มีปัญญาด้วยซ้ำ

นอกจากคำสั่งระบบ ที่เหลือ ต่อให้จางเป่ยซิงพูดจนปากฉีก ก็ไม่ทำให้มันมีปฏิกิริยาใดๆ ได้

จางเป่ยซิงรู้เรื่องนี้ดี

แต่ไม่เป็นไร ขอให้เขาสะใจก็พอ! ใครบอกว่าด่าคนต้องได้รับการตอบสนองจากอีกฝ่ายด้วย?

จะด่าฝ่ายเดียวไม่ได้เหรอ? รู้จักวิธีชนะทางจิตใจไหมล่ะ!

สิบนาทีต่อมา จางเป่ยซิงที่ระบายความอัดอั้นในใจออกไปแล้วก็กลับมาใจเย็น

เขานั่งลงบนพื้น คิดทบทวนว่าทำไมถึงทำตามคำแนะนำไม่สำเร็จ

"หรือว่าเป็นเพราะท่าทางไม่ได้มาตรฐานพอ?"

"หรือว่าฉันฝึกผิด?"

จางเป่ยซิงคิดว่าเป็นไปได้ทั้งสองอย่าง

เพราะเขาแค่ดูภาพในหนังสือ "กำปั้นตระกูลเยว่" แล้วเลียนแบบเท่านั้น

สิ่งที่เรียนรู้ได้มีแค่รูปแบบ แต่ไม่มีความหมาย

คนรุ่นเก่ามักพูดไม่ใช่หรือว่า การฝึกศิลปะการต่อสู้ต้องให้รูปแบบและความหมายเป็นหนึ่งเดียวกัน

ของเขานี่ขาดไปอย่างชัดเจน ถ้าจะเรียนให้สำเร็จ นั่นสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก

"ดูเหมือนฉันต้องไปถามอาจารย์หลิวแล้ว"

"หนังสือ 'กำปั้นตระกูลเยว่' นี้เขาให้ฉันมา เขาน่าจะรู้ว่าปัญหาของฉันอยู่ตรงไหน!"

จางเป่ยซิงคิดแบบนั้น แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตึกสำนักงาน

ครู่ต่อมา

ในห้องทำงานของอาจารย์หลิว

หลังจากรู้จุดประสงค์ของจางเป่ยซิง อาจารย์หลิวก็ดื่มน้ำอย่างสงบ แล้วพูดว่า: "จางน้อย เธอกลับไปเถอะ ฉันไม่มีทางสอนกำปั้นตระกูลเยว่ให้เธอหรอก!"

"หา? ทำไมครับ?" จางเป่ยซิงงุนงง

ถ้าบอกว่ากำปั้นตระกูลเยว่เป็นวิทยายุทธ์ที่ไม่ถ่ายทอดให้คนนอก ก็พอจะเข้าใจได้

แต่อาจารย์หลิวก็มอบ "กำปั้นตระกูลเยว่" ให้เขาแล้ว ชัดเจนว่าวิทยายุทธ์นี้สามารถถ่ายทอดให้คนนอกได้

ถ้าถ่ายทอดได้ แล้วทำไมถึงสอนไม่ได้ล่ะ?

"หรือว่า..."

จางเป่ยซิงนึกขึ้นได้ นึกถึงฉากการรับศิษย์ที่มักเห็นในหนังกำลังภายใน

พิจารณาจากสถานการณ์ตอนนี้ เขาคิดแล้วคิดอีก

คิดว่าน่าจะเป็นเพราะตัวเองยังไม่ได้เข้าพิธีรับเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ

ดังนั้นเขาจึงรีบล้วงบุหรี่สามมวนออกมาจากกระเป๋า จุดไฟ คุกเข่าข้างหนึ่ง สองมือถือบุหรี่สามมวน พูดกับอาจารย์หลิวเสียงดัง: "อาจารย์ ขอศิษย์กราบคารวะด้วย!"

"พรืด!"

เห็นท่าทางของจางเป่ยซิง น้ำชาในปากของอาจารย์หลิวก็พ่นออกมาทันที

เขาเช็ดปาก มองจางเป่ยซิงที่ทำหน้าจริงจัง มุมปากกระตุกอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็ขว้างหนังสือในมือใส่ พูดอย่างหงุดหงิด: "ไอ้เด็กบ้า เธอทำอะไรน่ะ? นี่มันการขอเป็นศิษย์หรือมาไหว้หลุมศพฉันกันแน่?"

"อ่า... ก็เพราะมีข้อจำกัดน่ะครับ"

จางเป่ยซิงเอียงตัวหลบหนังสือที่ลอยมา เกาหัวยิ้มๆ หน้าแดงอาย

สูงขึ้นแล้ว

ความดันสูงขึ้นแล้ว!

กุมอก อาจารย์หลิวพบว่าความสามารถในการควบคุมอารมณ์ที่ฝึกมาหลายปีของตน ตอนนี้แทบจะถูกจางเป่ยซิงทำลายลงแล้ว!

ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งสองคนค่อนข้างคุ้นเคยกัน

เขาคงสงสัยว่าจางเป่ยซิงถูกส่งมาเพื่อก่อกวนหรือเปล่า!

ห้องทำงานตกอยู่ในความเงียบ

อาจารย์หลิวกำลังหอบหายใจ พยายามปรับอารมณ์

ส่วนจางเป่ยซิง ก็ตระหนักว่าตัวเองพูดผิด จึงปิดปากทันที แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สิบนาทีต่อมา อาจารย์หลิวก็สงบลง

เขามองจางเป่ยซิง ไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อกี้อีก แค่หายใจลึกๆ แล้วถามว่า: "จางเป่ยซิง ฉันอยากรู้ว่า ทำไมเธอถึงอยากฝึกศิลปะการต่อสู้?"

"ก็เพื่อแต้มความสามารถไงครับ!"

จางเป่ยซิงคิดในใจ แต่ปากกลับพูดอย่างหนักแน่นว่า: "ก็เพื่อทำคุณประโยชน์ให้กับวงการศิลปะการต่อสู้ของจีนเรานะครับ! เยาวชนสมัยนี้ช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน ไม่ยอมเรียนวิทยายุทธ์ที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ กลับไปเรียนอะไรก็ไม่รู้..."

"หยุดๆๆ ไม่ต้องพูดคำสวยหรูพวกนี้หรอก หลอกคนอื่นก็พอไปได้ แต่หลอกตัวเองนี่มันเกินไปแล้ว ฉันรู้ว่าที่เธอมาหาฉันเพื่อเรียนศิลปะการต่อสู้อย่างกะทันหันนี่ ต้องมีจุดประสงค์ของตัวเองแน่ๆ จุดประสงค์อะไรฉันก็ไม่อยากถามมาก ฉันถามแค่ประโยคเดียว เธอรู้ไหมว่าวิทยายุทธ์คืออะไร?"

พูดจบ อาจารย์หลิวก็มองจางเป่ยซิง ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะมองทะลุใจคน ทำให้จางเป่ยซิงรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

จางเป่ยซิงไม่พูดอะไร

อาจารย์หลิวเห็นแบบนั้น ก็พูดต่อไปเอง: "วิทยายุทธ์คือศิลปะการฆ่า ในนิยายและหนังก็พูดแบบนี้ใช่ไหม"

"พวกเขาพูดไม่ผิด การฆ่า คือรากฐานของวิทยายุทธ์!"

"เธอได้อ่านหนังสือแล้ว คงรู้ว่ากำปั้นตระกูลเยว่เป็นวิชาที่ท่านนายพลเย่วเฟยสร้างขึ้นเพื่อรับมือกับสงคราม"

"เธอรู้ไหมว่าสงครามคืออะไร?"

"มันคือเครื่องบดเนื้อ! ตั้งแต่วินาทีที่เธอก้าวเข้าไป ชีวิตของเธอก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป ถ้าอยากมีชีวิตรอด นอกจากต้องสังเกตสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วแล้ว ส่วนใหญ่ก็คือการฆ่าคน!"

"ดังนั้น ทุกท่า ทุกกระบวนท่าของกำปั้นตระกูลเยว่ ล้วนมุ่งเอาชีวิตคน โหดเหี้ยมอย่างยิ่ง ลงมือครั้งใดต้องเห็นเลือด!"

"ถ้าเป็นสมัยโบราณ ฉันก็คงไม่พูดอะไร เพราะสมัยโบราณวุ่นวายมาก ไม่มีวิธีป้องกันตัวก็อาจถูกฆ่าโดยไม่รู้ตัว แต่ในสังคมที่สงบสุขเช่นทุกวันนี้ เธอรู้ดีว่าวิทยายุทธ์นี้ใช้สำหรับฆ่าคน แต่ยังอยากเรียน เธอต้องการทำอะไร?"

"ครอบครัวเธอมีอำนาจมากหรือ? หรือว่าครอบครัวเธอร่ำรวยมาก?"

มองจางเป่ยซิง อาจารย์หลิวถามคำถามที่กระทบจิตใจ

นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาปฏิเสธที่จะสอนจางเป่ยซิง!

ถ้าเป็นเมื่อ 7-8 ปีที่แล้ว แค่จางเป่ยซิงเอ่ยปาก เขาคงตกลงทันทีโดยไม่พูดอะไรเลย

แต่ตอนนี้... ได้แต่บอกว่าอดีตช่างน่าเศร้า

ในขณะเดียวกัน อาจารย์หลิวก็ไม่คิดจริงๆ ว่า

ไอ้หมอนี่จางเป่ยซิง จะดื้อขนาดนี้!

ในฐานะคัมภีร์ลับวิทยายุทธ์ของแท้ "กำปั้นตระกูลเยว่" ไม่ใช่นิยายที่อ่านแล้วสนุก อ่านจบแล้วอยากอ่านรอบสอง

"กำปั้นตระกูลเยว่" น่าเบื่อมาก ตลอดทั้งเล่ม เนื้อหาทั้งหมดล้วนแต่สอนว่าควรทำท่าทางอย่างไร ควรต่อสู้อย่างไร

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามันยังเสียหายด้วย การอ่านยิ่งยากเข้าไปใหญ่!

อาจารย์หลิวคิดว่าจางเป่ยซิงจะแค่ดูๆ แล้วก็เบื่อ โยนหนังสือทิ้งไป

แต่ไม่คิดว่าจางเป่ยซิงไม่เพียงไม่ทิ้ง แต่กลับฝึกต่อ และยังพบว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของจริง

ช่างประหลาด!

ไม่ใช่ว่านักศึกษามหาวิทยาลัยเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความอดทนที่สุดหรอกหรือ?

นี่แกยีนกลายพันธุ์หรือไง!

(จบบทที่ 10)