ตอนที่ 22: การเข้าพักในยามค่ำคืน (III)
ยองอูนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ฟังเสียงน้ำที่ไหลออกมาจากห้องน้ำเงียบๆ
“…….”
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
เสื้อผ้าและกระเป๋าของผู้หญิงถูกวางไว้หน้าประตูห้องน้ำที่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไร ยกเว้นมีดสั้น ดาบมือเดียว และโล่เท่านั้น
‘เธอทำอะไรอยู่ในนั้น?’
มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่จินตนาการถึงภาพผู้หญิงคนนั้นในขณะอาบน้ำ เนื่องจากเธอเข้าห้องน้ำไปพร้อมอาวุธครบมือ ทั้งมีดและโล่
แน่นอนว่าการที่เธอเข้ามาในห้องที่มีผู้ชายสองคนที่เธอไม่เคยรู้จักและเริ่มอาบน้ำอย่างสงบ ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้โดยคนทั่วไป
‘เธอมั่นใจในความสามารถของตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ?’
แต่ก็จริง เมื่อคิดถึงท่าทางและเรื่องราวของเธอ มันชัดเจนว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา
‘อย่างไรก็ตาม ถ้าเธออาบน้ำเสร็จแล้วก็ต้องจับเธอมัดไว้ให้แน่น’
ยองอูคิดว่าหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้ว เขาต้องใช้เชือกมัดมือและเท้าของเธอไว้กับพื้น และถึงแม้เธอจะพยายามหนีหรือทำร้ายเขา เขาก็จะตอบโต้ได้ทันเวลา
แต่เยชานต้องคอยปลุกเขาให้ทันเวลาเช่นกัน
‘อืม’
ยองอูมองไปที่เหรียญรางวัลบนโต๊ะอีกครั้ง และเขาก็สังเกตเห็นว่านาฬิกาที่อยู่ด้านบนของจอแสดงผลหายไปแล้ว
‘อ้อ จริงด้วย’
ตอนนี้ข้างนอกคงจะมีหมอกสีแดงปกคลุมไปทั่วแล้ว ในห้องมีหน้าต่างอยู่บนผนังด้านขวาของเตียง ยองอูจึงเดินไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็วและมองออกไปข้างนอก
แม้ว่าหน้าต่างจะถูกคลุมด้วยม่านสีฟ้า แต่เขาก็ยังมองเห็นสถานการณ์ข้างนอกได้อยู่
หมอกสีแดงค่อยๆ แผ่กระจายไปทั่วเมือง
“หืม”
และในไม่ช้าก็มีเงาของคนหนึ่งปรากฏขึ้นใกล้ๆ หมอกนั้น
ตึก ตัก!
ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งไปอย่างบ้าคลั่งดูเหมือนว่าเขาจะไม่พกอาวุธอะไรเลย อาจเป็นเพราะเขาถูกปล้นหรือไม่ได้ทำตามภารกิจเริ่มต้น
‘เขาโชคดีที่ยังไม่เจอกับพวกก็อบลินจนถึงตอนนี้’
แต่ดูเหมือนว่าโชคดีของเขาจะสิ้นสุดลงแล้ว
หมอกสีแดงตามมาติดๆ กับชายคนนั้นจนในที่สุด...
ซู่ม...
ไม่มีเสียง ไม่มีความเคลื่อนไหว หมอกสีแดงกลืนกินชายคนนั้นไปอย่างไร้ซุ่มเสียง
“…….”
ถึงแม้ระยะทางระหว่างเขากับห้องพักในโมเต็ลจะไกลพอสมควร แต่เขาก็ควรได้ยินเสียงร้องอะไรสักอย่าง ทว่ายังไม่มีเสียงใดๆ เลย
สิ่งที่เขาเห็นแทนคือเงาของชายคนนั้นที่ค่อยๆ เคลื่อนไหวไม่มั่นคง
และในที่สุด...
“…อ่า”
ชายคนนั้นหยุดเดินและล้มลงบนพื้น
‘ใช้เวลานานเท่าไหร่? ประมาณ 1 นาที?’
ยองอูทบทวนเวลาที่ใช้ตั้งแต่หมอกสีแดงสัมผัสตัวชายคนนั้นจนกระทั่งเขาล้มลง
‘ประมาณ 1 นาทีสินะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะตายแล้วหรือยัง’
ขณะที่ยองอูพึมพำกับตัวเอง เยชานที่อยู่ด้านหลังเรียกเขา
“คุณยองอู…”
“หืม?”
เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นเยชานที่ดูมีท่าทีตกใจเล็กน้อย
และห่างออกไปสักสองสามก้าว ผู้หญิงคนนั้นที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็ยืนอยู่ที่นั่น
เธอสวมผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มตัวเอง และมีดาบมือเดียวกับโล่ในมือข้างละอัน
แม้จะเป็นเช่นนั้น ระบบการต่อสู้ของยองอูกลับไม่ได้แสดงสัญญาณว่ามีอันตรายอะไร
“ขอบคุณที่ให้ฉันได้อาบน้ำ ขอบคุณมาก”
เธอมองไปที่เหรียญรางวัลบนโต๊ะ และวางดาบที่ถืออยู่พิงไว้กับกำแพง พร้อมกล่าวต่อ
“ฉันพูดจริงๆ นะ ว่ามัดฉันไว้ก็ได้ ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกินไป”
จากนั้นเธอก็วางโล่ลงกับพื้นตามที่พูด
“เรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้เป็นความจริงทั้งหมด ดังนั้นอย่าตื่นตระหนกไปเลย”
แต่ยองอูไม่ได้ตอบอะไร กลับเพียงแค่มองไปที่หน้าต่างและคิดในใจว่า...
‘ฉันต้องออกจากที่นี่ก่อนที่หมอกสีแดงจะจางหายไปและย้ายไปยังเมืองอื่นก่อนที่จะมีการปรากฏตัวของมนุษย์กลายพันธุ์ ฉันต้องรีบเคลื่อนย้ายเพื่อไม่ให้ทิ้งห่างจากพวกผู้ครองตำแหน่งในเมืองอื่น’
[แท่นบูชาทองคำ]
|เรียกฝนทองคำในพื้นที่อื่นอย่างน้อยสองแห่ง (1/2)
[ผู้ให้สวัสดิการระดับพิเศษ]
|ปล่อยตัวมนุษย์กลายพันธุ์กลับไปโดยไม่ฆ่า
ในบรรดาภารกิจแนะนำที่สามารถลองทำได้ในเร็วๆ นี้ มีอยู่สองอัน และถ้าโชคดี ก็อาจจะสามารถทำทั้งได้ทั้งสองในคราวเดียวกัน
“ว่าแต่ พวกคุณสองคนเป็นอะไรกันเหรอ?” หญิงสาวถามขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก แค่บังเอิญได้เดินทางมาด้วยกัน” ยองอูตอบ
“ไม่ใช่ครอบครัวกันเหรอ? แต่ยังสามารถใช้ห้องเดียวกันได้เหรอ?” หญิงสาวพูดอย่างประหลาดใจ ยองอูกลับขมวดคิ้ว
“ตอนนี้คุณเองก็ใช้ห้องเดียวกับพวกเราอยู่เหมือนกันนี่” เขาตอบ
“อ๋อ ก็จริง” หญิงสาวตอบ ยองอูเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“งั้น ใส่เสื้อผ้ากลับก่อนดีไหม? มัดคุณในสภาพนี้มันดูแปลกๆ” ยองอูส่งสัญญาณให้เยชานเตรียมเชือก หญิงสาวกลับยิ้มออกมาและพูดขึ้นว่า
“มัดตอนใส่เสื้อผ้าคงจะอันตรายกว่านะ ใครจะรู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในกระเป๋าบ้างล่ะ” หญิงสาวยกแขนขึ้นอย่างหน้าตาเฉย
เยชานหยิบเชือกออกมาด้วยท่าทางลำบากใจ มองไปที่ยองอูและหญิงสาวสลับกัน ยองอูเองก็แสดงท่าทีหงุดหงิด
“นั่นมันเป็นเรื่องที่ผมจะต้องทำ ใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ ถ้ายังถ่วงเวลาอีก...”
“ถ้ายังถ่วงเวลาอีกจะทำไม?” หญิงสาวถามด้วยท่าทางสบายๆ ยองอูเริ่มมั่นใจว่าที่หญิงสาวพูดไว้อย่างน้อยหนึ่งอย่างต้องเป็นเรื่องโกหก เช่น การอ้างว่ากำลังตั้งครรภ์
‘ถึงพวกเราจะดูง่ายๆ แต่จำนวนคนก็ต่างกันเยอะ แล้วเธอยังทำตัวผ่อนคลายได้ขนาดนี้เหรอ? ทั้งที่บอกว่ากำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย’
ยองอูมองไปที่หญิงสาวที่กำลังแสดงท่าทางให้มัดเธอ แล้วเขาก็พูดขึ้น
“เอามานี่” เขาเดินลงจากเตียงและรับเชือกจากเยชาน
“จะทำอะไรเหรอ?” เยชานถามอย่างตกใจ
“เธอบอกให้มัดก็มัดให้ตามคำขอสิ” ยองอูตอบพลางคิดว่าหญิงสาวคงไม่ยอมให้มัดตัวง่ายๆ เพราะทุกอย่างดูไม่สมเหตุสมผล
และที่แปลกที่สุดคือ หญิงสาวยังคงทำตัวเหมือนไม่มีอาวุธ
“......”
ยองอูใช้ปลายเท้าเตะโล่ที่ตกอยู่ข้างหญิงสาวออกไป หญิงสาวยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ตอนนี้คงสบายใจแล้วสินะ?”
“ก็ไม่รู้สินะ” ยองอูถือเชือกไว้ในมือซ้าย ขณะที่ถือดาบในมือขวา แล้วเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว
หญิงสาวมองดาบในมือยองอูอย่างสยองขวัญและเริ่มตัวสั่น
“คุณจะมัดฉันทั้งที่ถือดาบอยู่เหรอ? มันอันตรายนะ วางลงก่อนสิ ฉันไม่มีอาวุธเลยนะ”
แต่ยองอูไม่สนใจคำพูดของเธอ และเตรียมตัวมัดเธอ
“อยู่นิ่งๆ เถอะ”
เมื่อทั้งสองเข้าใกล้กันจนเหลือแค่สองช่วงมือ ยองอูก็รู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นแสงวาบที่ด้านในผ้าขนหนูของหญิงสาว และในเวลาเดียวกัน ระบบก็เตือนภัยขึ้นพร้อมกัน
「ค่าการรับรู้เพิ่มขึ้นจาก 100 เป็น 137」
“เธอ...!”
ทั้งสองเคลื่อนไหวพร้อมกัน หญิงสาวหยิบมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในผ้าขนหนูขึ้นมาแทงที่คอยองอู แต่ยองอูใช้ดาบของเขาฟันแขนของเธอออก
แขนขวาของหญิงสาวที่ถือมีดพุ่งตรงมาหาเขาถูกตัดออก
“ห๊ะ?”
มันเกิดขึ้นเร็วมากจนหญิงสาวยังไม่รู้สึกเจ็บ เธอจ้องมองแขนของตัวเองที่พุ่งออกไปในทิศทางที่ไม่น่าเป็นไปได้
และทันใดนั้น เมื่อแขนหล่นลงพื้น เธอก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา
“อ๊ากกกก!”
เลือดพุ่งออกจากรอยแผล ยองอูมองเลือดที่เปื้อนผ้าปูที่นอนและถอนหายใจ เขารู้ว่านี่จะเป็นคืนที่เต็มไปด้วยเลือด
“นี่คุณ”
“อ๊ากกกกก...!”
“ที่บอกว่านี่เป็นห้องสุดท้าย นั่นหมายความว่าไง? คุณบุกเข้าไปในห้องอื่นมาหมดแล้วใช่ไหม?”
ยองอูทำการคาดเดาได้อย่างถูกต้อง แต่หญิงสาวไม่มีท่าทางว่าจะตอบคำถามของเขา เพราะเธอกำลังตัวสั่นอย่างบ้าคลั่งและพยายามวิ่งไปทางประตู
“เดี๋ยวก่อน ถึงออกไปข้างนอกก็ต้องตายอยู่ดี” ยองอูพูดพร้อมหยิบโล่ที่วางอยู่ระหว่างเตียงกับผนังขึ้นมา แล้วขว้างมันไปที่หลังของหญิงสาว
โล่เหล็กพุ่งไปด้วยความเร็วสูงและกระแทกเข้าที่หลังของหญิงสาว ทำให้หลังของเธอบิดเบี้ยวในทิศทางที่ผิดปกติ
“อ๊าก!” หญิงสาวร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับล้มลงกับพื้น ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อขณะที่เธอขบฟันแน่น
“ไอ้บ้าเอ๊ย...!”
ยองอูกระโดดลงจากเตียงและพูดเสียงต่ำว่า “ถ้าเธอยอมอยู่นิ่งๆ แล้วรอโอกาสโจมตีตอนเช้า มันก็คงจะง่ายกว่านี้...ทำไมถึงเลือกทางที่ยากล่ะ? หรือว่าเคยใช้ได้ผลดีกับคนอื่นมาก่อน?”
หญิงสาวมีสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในทันที เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอได้ประเมินผิดไป
“นาย...เป็นยอดดาบจริงๆ สินะ”
“เธอรู้แล้วก็ยังเข้ามา? หรือว่าฉันไม่เหมือนที่เธอคิดไว้?”
“นั่นก็...”
“ตายซะเถอะ”
ยองอูไม่ฟังคำพูดของหญิงสาวอีก เขาจับดาบแน่นและแทงไปที่ท้ายทอยของเธออย่างลึก
“อ๊า!” หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ร่างของเธอจะหยุดสั่นและเลือดก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากแผลจนกลายเป็นแอ่งเล็กๆ บนพื้น
ยองอูยืนเหยียบเลือดขณะค้นร่างกายของหญิงสาว ไม่มีอาวุธอื่นซ่อนอยู่ในผ้าขนหนู มีเพียงสิ่งหนึ่งที่เขาพบคือแหวนที่อยู่บนนิ้วของเธอ
‘มีแหวนอยู่ที่นี่สินะ’ ยองอูดึงแหวนออกจากนิ้วของหญิงสาว และระบบก็แสดงข้อความขึ้นมา
「นิ้วมือของฆาตกร」 - แหวนแห่งตำนาน
【ความสามารถเพิ่มขึ้น 10% ในการต่อสู้กับมนุษย์】
【--ช่องว่าง--】
*สิทธิพิเศษจาก ‘ภาพเหมือนของฆาตกร’
‘ภาพเหมือนของฆาตกร?’ นี่เป็นภารกิจที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ดูเหมือนว่าภารกิจนี้จะเป็นของคนที่มีลักษณะนิสัยต่างจากเขา ซึ่งหมายความว่า...
‘เธอเองก็คงเปิดภารกิจมาก่อนแล้วสินะ’
หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก
และเยชาน ที่ยืนมองทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ใกล้ๆ นั้น...
“......”
เขาไม่สามารถแม้แต่จะหายใจอย่างปกติได้ ราวกับว่าร่างกายของเขาถูกแช่แข็งด้วยความตกใจจากสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น
“ไม่เป็นไรนะ? สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นคนหลอกลวง” ยองอูกล่าวปลอบใจเยชานอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่เขากลืนคำพูดที่คิดในใจว่า ‘เธอคงไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆ หรอก’
เวลาปัจจุบันคือ 23:23 น.
ยองอูมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นว่าอากาศภายนอกมีหมอกหนากว่าเดิม เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงที่ยังคงเปื้อนเลือดสดๆ
กลิ่นเลือดที่สดใหม่โชยขึ้นไปทั่วร่างกาย แต่ก็ไม่ได้รุนแรงจนทำให้เขานอนไม่หลับ ตอนนี้เขาเริ่มคุ้นเคยกับกลิ่นเลือดแล้ว
กล้ามเนื้อที่ตึงเครียดมาตลอดทั้งวันเริ่มผ่อนคลาย เขารู้สึกได้ถึงความหนักของเปลือกตาที่ค่อยๆ ปิดลง
แต่เยชาน...
“......”
เขาไม่สามารถนอนหลับได้ง่ายๆ เหมือนยองอู ยืนมองศพของหญิงสาวที่นอนคว่ำอยู่ใกล้ๆ ประตูด้วยความหวาดกลัว
นี่เป็นคืนที่โหดร้ายและแปลกประหลาดยิ่งนัก
(จบตอน)
