ตอนที่ 13 ด่านโสหุยล่มแล้ว

เปิดหรือไม่เปิด!

เสมือนกับทางสองแพร่งบนสะพานไม้แผ่นเดียว

เบื้องหน้าคือทางตัน  มีคนที่อ้างว่าเป็นสหายกำลังเรียกเขาอยู่

ส่วนด้านหลังก็คือกลุ่มโจร ถือดาบเตรียมพร้อม

หลี่ซูรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนหน้าผา  ไม่กล้าก้าวขาไปข้างหน้าหรือถอยหลัง และเสี่ยงตกถ้ายืนเฉยๆ

ความคิดมากมาย  ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

เขาเห็นว่าทหารม้าใต้กำแพงภายในร้อยก้าวล้วนสวมชุดทหารของตั๋งโต๊ะ เหมือนนกหวาดกลัว เขาทนไม่ไหวและรีบตะโกนบอกหลี่ซู

"ท่านแม่ทัพ  เปิดประตูเถอะขอรับ!   "  จ้าวเซินทนไม่ไหวจึงเอ่ยปาก

"คนที่อยู่ด้านล่าง ล้วนแล้วแต่เป็นพี่น้องของพวกเราทั้งนั้น!"

คำพูดของจ้าวเซิน   ทำให้หลี่ซูได้สติ

"คนที่อยู่ด้านล่าง  เจ้าเป็นใคร บอกชื่อมา!   "   หลี่ซูตะโกน

พอได้ยินแบบนั้น ทหารม้าที่อยู่ด้านล่างก็หยุดลง จากนั้น  ก็มีแม่ทัพคนหนึ่ง  เดินออกมาพร้อมกับทหารคนสนิทและตะโกน"ท่านคือแม่ทัพหลี่ซู ใช่หรือไม่?   "

"ข้าคือผิงเหมา  แม่ทัพภายใต้แม่ทัพฮัวหยง   พวกเราถูกซุ่มโจมตี  ท่านแม่ทัพฮัวหยงตกอยู่ในอันตราย ขอรบกวนท่านแม่ทัพ  เปิดประตูเมือง  ให้พวกเราเข้าไปด้วย!  "

"แม่ทัพผิงเหมา?"หลี่ซูขมวดคิ้ว

เขากำลังนึกว่า  กองทัพของฮัวหยงมีแม่ทัพชื่อนี้ด้วยหรือ?

"ท่านแม่ทัพ  ข้ารู้จักผิงเหมา"จ้าวเซินกล่าวด้วยความดีใจ

"น้ำเสียง และรูปร่างหน้าตาเหมือนกับคนที่อยู่ด้านล่างไม่มีผิด!   "

"จริงรึ?"หลี่ซูขมวดคิ้ว มองลงไปด้านล่าง

"เจ้าบอกว่าท่านแม่ทัพฮัวหยงตกอยู่ในอันตราย แล้วตอนนี้ เขาอยู่ที่ไหน?  "

พอได้ยินแบบนั้น  ผิงเหมาก็รีบสั่งให้คนอุ้มแม่ทัพคนหนึ่งออกมา

แม่ทัพคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ แต่ตอนนี้กลับดูอ่อนแอ

"ท่านแม่ทัพ เปิดประตูเถอะ พวกมันตามมาแล้ว! "ผิงเหมาตะโกน

"ถ้าไม่เปิด พวกเราตายกันหมดแน่!  "

เสมือนกับนัดกันมา  ทหารที่อยู่ด้านหลัง ก็พากันตะโกนเสียงดัง  ตอนนี้ พวกมันอยู่ห่างจากด่านไม่ถึงสามร้อยก้าวแล้ว

หลี่ซูมองไปที่ร่างของฮัวหยง  กัดฟันหันไปถามชวีชาง

"เมื่อกี้เจ้าบอกว่า  ฮัวหยงตายแล้ว  แล้วคนที่อยู่ด้านล่างคือใคร?"

"เจ้าเห็นฮัวหยงตายกับตาตัวเองหรือไม่?"

ชวีชางรู้สึกหวาดกลัว  พอเห็นหลี่ซูทำท่าทางดุร้าย เขาก็ยิ่งหวาดผวา จึงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ข้า....  ข้าไม่ได้เห็นกับตา......."

สาเหตุที่เขารอดมาได้ เพราะเขาอยู่แนวหลัง

คนที่อยู่ใกล้ๆท่านแม่ทัพฮัวหยง ล้วนแล้วแต่ถูกฆ่าตายหมดแล้ว

ไม่งั้นเขาจะรอดออกมาได้อย่างไร?

เขาไม่รู้ว่าข่าวการตายของฮัวหยงเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ

พอเห็นฮัวหยงปรากฏตัวที่หน้าด่าน เขาไม่กล้ารับผิดชอบ จึงได้แต่พูดว่า

"ข้า...ข้าคงจะ  ฟังผิดไปเอง   "

"ไอ้ขยะ!"หลี่ซูตะโกน

มองฮัวหยงที่อยู่หน้าประตูเมือง

ถ้าหากชวีชางกล้าพูดหนักแน่นกว่านี้  เขาก็อาจจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง

แต่ตอนนี้   เขาไม่กล้าเสี่ยงแล้ว!

ถ้าหากคนที่ประตูคือฮัวหยงจริงๆ  แล้วเขาไม่ยอมเปิดประตู  ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูตั๋งโต๊ะ  เขาตายแน่!

พอเห็นกองทัพศัตรูกำลังใกล้เข้ามา เขาก็กัดฟัน

"เปิดประตู! "หลี่ซูตัดสินใจ

"ขอรับ!   "  จ้าวเซิน  รู้สึกโล่งใจ

เขาไม่สามารถตอแยหลี่ซูได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮัวหยง

ถ้าเขาล่าช้าไปสักสามนาทีและทำให้ฮัวหยงโกรธ เขาอาจโดนฆ่า

พอได้รับคำสั่ง เขาจึงรีบสั่งให้ทหารเปิดประตูทันที

พอทหารได้รับคำสั่ง ด้วยเสียงดังเอี้ยด ประตูใหญ่ของด่านโสหุยก็เปิดออก

แม่ทัพใต้กำแพงเห็นประตูเปิดก็รีบก้มหัวให้หลี่ซูที่เฝ้าประตู

"ขอบคุณท่านแม่ทัพ  "  ผิงเหมารีบค้อมศีรษะให้หลี่ซู

"บุญคุณในครั้งนี้  ข้าจะไม่มีวันลืม"

พูดจบ  เขาก็หันหลังกลับแล้วตะโกนว่า  "ทุกคน  รีบเข้าเมือง!  "

จากนั้น  เขาก็นำทหารม้าหลายพันนายเข้าไปในด่าน

ส่วนซุนเกี๋ยน ที่อยู่ไม่ไกลก็รีบนำทัพตามมาติดๆ พอเห็นแบบนี้ เขาก็ดีใจมาก

"ฆ่า! ตามข้าไป กำจัดพวกมันให้หมด!  "   ซุนเกี๋ยนตะโกน

"เร็ว! รีบยิงธนู  ปิดประตูด้วย!   "  หลี่ซูเห็นดังนั้น  ก็รีบตะโกนสั่ง

"ซู่ๆๆๆๆๆ  "

ทหารที่อยู่บนกำแพง  ตางก็พากันยิงธนูใส่ทหารที่อยู่ด้านล่าง

ชั่วพริบตา  ลูกศรนับร้อยนับพันดอกก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า

แต่เวลานี้  ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านล่าง

"ฆ่า!   ตามข้ายึดประตูเมือง ต้อนรับท่านแม่ทัพเข้าเมือง!  "

พูดจบ  ฮัวหยงที่ดูเหมือนคนใกล้ตายก็ฟื้นคืนชีพ

เขากระโดดลงจากหลังม้า หยิบง้าวคู่ออกมา จากนั้นก็ฆ่าทหารที่เฝ้าประตูด่าน

ในเวลาเดียวกัน ซูเหมาและหันต๋ง ก็ไม่ปิดบังตัวตนอีกต่อไป คนหนึ่งถือดาบคู่ ส่วนอีกคนถือดาบยาว พวกเขากลายเป็นยมทูตและพุ่งเข้าหาทหารซีเหลียง

ทหารม้านับพันที่เข้ามาในเมืองต่างก็ทำตามคำสั่ง เริ่มเหวี่ยงดาบและฆ่าทุกที่

ทหารซีเหลียงเหล่านั้นต่างก็ไม่ทันตั้งตัว พอเห็นว่าคนที่เป็นสหายกันเมื่อครู่นี้กลับกลายเป็นศัตรู พวกเขาก็หวาดกลัว

ชั่วพริบตา  เสียงฆ่าฟันก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งด่าน

หลี่ซูและจ้าวเซินได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป

พวกมันคือศัตรูจริงๆ ด้วย!

พวกเขาติดกับ!

แม่ทัพทั้งสองทำอะไรไม่ถูก

ส่วนซุนเกี๋ยน ที่อยู่ไม่ไกลก็หัวเราะออกมา

ทุกอย่าง เป็นไปตามที่ไป๋หลี่หมิงคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด พวกมันเปิดประตูเมืองแล้ว!

และเมื่อพวกมันเปิดประตูเมือง แผนการนี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ส่วนจะยึดด่านได้หรือไม่  มันก็ขึ้นอยู่กับความพยายามของเขาแล้ว!

"ทหารทุกนาย   ฟังคำสั่ง!  "

"บุก!   "

ซุนเกี๋ยนชักดาบออกมา  ชี้ขึ้นฟ้า  แล้วตะโกนลั่น

ทันใดนั้น  กองทัพทั้งสามก็เคลื่อนพลพร้อมกัน  ทหารหน่วยจู่โจมที่ซ่อนตัวอยู่ในกองทัพก็รีบวิ่งออกมาพร้อมกับบันได

ทหารกว่าหมื่นห้าพันนาย  มุ่งหน้าไปยังกำแพงเมือง

ตอนนี้ ทหารที่อยู่ด้านบนต่างก็พากันตกใจและกลายเป็นยุ่งเหยิง

ถึงแม้ว่าจะมีทหารมากมาย  แต่ก็ยากที่จะจัดระเบียบต่อต้านอย่างมีประสิทธิภาพ

"ท่านแม่ทัพ   พวกเราควรทำอย่างไรดี?   "   จ้าวเซินถามอย่างร้อนใจ เขามองทั้งหมดนี้ อยากร้องแต่ไม่มีน้า

"ถอยทัพ!"  หลี่ซูหลับตาลงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"พวกเรา  สู้ไม่ได้แล้ว!   "

ภายในคืนเดียว พวกเขาติดกับถึงสองครั้ง ขวัญกำลังใจลดลงจนถึงขีดสุด

ในขณะที่กองทัพของซุนเกี๋ยนกำลังฮึกเหิม

แบบนี้  พวกเขาจะไปต้านทานได้อย่างไร?

พูดจบ  หลี่ซูก็รีบเดินลงจากกำแพงเมือง

ในเมื่อตัดสินใจถอยแล้ว  ก็ควรรีบเอาของมีค่าติดตัวไปด้วย!

หวังว่าจะสามารถชดเชยความผิดของเขาได้!

แต่พอเขาลงจากกำแพงเมืองไป  ก็ไม่พบจ้าวเซิน

....

ครึ่งชั่วยามต่อมา หลี่ซูนำทหารที่เหลือไม่กี่พันนายไปยังลั่วหยาง

ส่วนซุนเกี๋ยนก็เข้ายึดด่านโสหุยได้สำเร็จ

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ซุนเกี๋ยนก็เปิดทางไปสู่ลั่วหยางได้อย่างสมบูรณ์

ในทำนองเดียวกัน เส้นทางชีวิตดั้งเดิมของเขาก็ไปสู่อีกเส้นทางหนึ่งพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงในคืนนี้