ตอนที่ 39 เข้ามาพร้อมกัน
ตอนที่ 39 เข้ามาพร้อมกัน
ขณะนี้ลู่เหรินถูกนักยุทธ์เหล่านั้นจ้องมอง รู้สึกหนาวไปทั้งตัว ราวกับตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง
คำพูดของถังเห่ากระตุ้นให้หลายคนเกิดอยากจะฆ่าลู่เหริน
นักยุทธ์ที่อยู่ในที่นี้ ส่วนใหญ่เป็นชายชราอายุสี่สิบห้าสิบปี แทบไม่มีศักยภาพที่จะพัฒนาต่อไป และไม่มีทางเข้าสำนักใหญ่ทั้งสี่ได้
หากสามารถเข้าสำนักดาบภูต ได้รับคำชี้แนะจากราชาปีศาจดาบ ฝึกฝนวิชาดาบภูตจำแลงได้ พวกเขาจะสามารถท่องไปทั่วแคว้นหาญเมฆาได้อย่างอิสระ
ขณะนี้นักยุทธ์สูงอายุหลายคนรู้สึกตื่นเต้นล้นพ้น
แม้ว่าลู่เหรินจะมีพลังแข็งแกร่ง แต่ถ้าพวกเขาร่วมมือกันล้อมฆ่าก็สามารถสังหารลู่เหรินได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นว่าทุกคนยังลังเล ไม่แน่ใจ ถังเห่าก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ศิษย์พี่ใหญ่ของข้า กู่อี้ฝาน ยังคงเป็นศิษย์หลักอันดับหนึ่งของสำนักราชวงศ์ ใครในพวกท่านที่สามารถฆ่าลู่เหรินได้ เขาจะยอมให้พวกท่านเป็นศิษย์ชั้นนอกของสำนักราชวงศ์!”
ถังเห่าเสนอเงื่อนไขเพิ่มเติม
นักยุทธ์ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นคลั่งไคล้ขึ้นมาอีก พวกเขาเกือบจะทิ้งอนาคตของตัวเองเพื่อมรดกของจักรพรรดิโบราณ
ตอนนี้พวกเขามีโอกาสเข้าสำนักดาบภูต และยังสามารถเป็นศิษย์ชั้นนอกของสำนักราชวงศ์ได้อีก
โอกาสนี้พวกเขาจะพลาดไม่ได้อย่างแน่นอน
และนักยุทธ์หนุ่มหลายคนมองลู่เหรินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร
นักยุทธ์ขอบเขตเปิดประตูพลังมากมายขนาดนี้ แถมยังเป็นชายชราที่ฝึกฝนมาหลายสิบปี บางคนถึงกับฝึกฝนวิชาเคลื่อนที่ระดับพื้นดินขั้นต่ำจนถึงขั้นสมบูรณ์แล้ว ด้วยกำลังเช่นนี้ ลู่เหรินต้องตายอย่างแน่นอน
สีหน้าของลู่เหรินก็เย็นชาลง ถังเห่าถูกเขาเอาชนะ แต่กลับยุยงให้ทุกคนมาฆ่าเขา
ในชั่วพริบตา เขากลายเป็นศัตรูของทุกคน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ลู่เหริน เจ้าเอาชนะข้าได้ก็จริง แต่เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี!”
ถังเห่าคำรามอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย
ลู่เหรินหัวเราะเบา ๆ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างเฉียบคมแล้วพูดว่า “ใครอยากฆ่าข้าก็เข้ามาพร้อมกันเลย ข้าพร้อมรับมือตลอดเวลา ถ้าตายในมือข้า… อย่าหาว่าข้าไม่ปรานี!”
คำพูดของลู่เหรินเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ท้าทายทุกคนโดยตรง
ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ ความอ่อนแอจะทำให้ศัตรูยิ่งกดขี่ข่มเหง มีเพียงการแสดงความแข็งแกร่งออกมาเท่านั้นถึงจะทำให้ศัตรูหวาดกลัว
ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้เขาถอยกลับ คนพวกนี้ก็คงไม่ปล่อยเขาไป
“อวดดี!”
ชายร่างสูงผมสีเทาแขนเดียวได้ยินคำพูดของลู่เหรินก็พุ่งเข้าใส่ทันที ดาบยาวในมือฟาดฟันไปทางลู่เหรินราวกับพู่กันวาดภาพ
ลู่เหรินรวมพลังปราณจากช่องจิตทั้งหกแห่งเข้าด้วยกันอีกครั้ง กลายเป็นกระแสหมุนวนขนาดใหญ่ พลังปราณพุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุดในชั่วพริบตา
ร่างกายของเขาโค้งงอราวกับคันธนู ฝ่ามือเหมือนลูกธนู พุ่งออกไปโดยตรง แทบไม่มีใครทันได้ตอบสนอง เจ็ดฝ่ามือพิฆาตของเขาก็ฟาดเข้าใส่ร่างของชายผมเทาอย่างรุนแรง
ปุ!
ชายผมเทายังไม่ทันได้ฟันดาบออกไป ร่างกายก็ทรุดลงกับพื้น
จากนั้น!
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!
เสียงดังเจ็ดครั้งระเบิดขึ้นภายในร่างกายของเขา จากนั้นร่างกายของเขาก็แหลกเหลวเป็นชิ้น ๆ
“เขาฆ่านักดาบแขนเดียวที่เปิดช่องจิตได้เก้าแห่งด้วยกระบวนท่าเดียว?”
“นั่นคือเจ็ดฝ่ามือพิฆาต วิชาเคลื่อนที่ระดับมนุษย์ขั้นต่ำ พลังธรรมดา แต่ถ้าฝึกฝนถึงขั้นสมบูรณ์ หนึ่งฝ่ามือสามารถปลดปล่อยพลังเจ็ดระดับได้ ทรงพลังมาก!”
“อย่าพูดมาก รีบเข้าไปฆ่ามันพร้อมกัน!”
นักยุทธ์หลายคนโกรธแค้น
คนที่ตอบสนองรุนแรงที่สุดคือซูฝู เขาพุ่งเข้าใส่ลู่เหรินอีกครั้ง ฟาดฟันดาบยาวใส่ลู่เหริน “ฟาดฟันบ้าคลั่งกระบวนท่าที่สี่ ดาบสิบสามวิถี!”
แสงดาบซ้อนทับกัน กวาดเข้ามาราวกับคลื่นทะเลไม่หยุดยั้ง ครอบคลุมลู่เหรินไว้ทั้งหมด
“หึ!”
ลู่เหรินแค่นเสียงเย็นชา ปลดปล่อยพลังจากกระแสหมุนวนในร่างกายออกมาถึงขีดสุด ใช้พยัคฆ์ก้าวพริบตา หลบแสงดาบที่ซ้อนทับกันได้ในพริบตา
เจ็ดฝ่ามือพิฆาต!
ลู่เหรินฟาดฝ่ามือใส่ซูฝูอีกครั้ง ใช้พลังอันแข็งแกร่งบดขยี้
ฝ่ามือของลู่เหรินดูเหมือนจะฟาดเพียงครั้งเดียว แต่จริง ๆ แล้วฟาดถึงเจ็ดครั้ง แต่ให้ความรู้สึกราวกับเป็นภาพติดตาเจ็ดภาพ
เมื่อซูฝูเห็นดังนั้น เขาก็ต่อยหมัดออกมา หมัดของเขาเปล่งแสงสีทองเป็นวิชากำปั้นวัชระระดับปฐพีขั้นต่ำ!
ตูม!
กำปั้นวัชระและเจ็ดฝ่ามือพิฆาตปะทะกัน เกิดคลื่นพลังรุนแรงกระจายออกไป นักยุทธ์รอบข้างที่มีพลังฝีมือต่ำกว่าหลายคน ถูกแรงกระแทกจนกระเด็นถอยหลังเพราะไม่สามารถต้านทานการปะทะของทั้งสองได้
ปุ!
ซูฝูกระอักเลือดออกมา ร่างกายกระเด็นออกไปเหมือนกระสุนปืนใหญ่
“ฆ่าลู่เหรินซะ!”
สหายของซูฝูเห็นดังนั้นก็พร้อมใจกันใช้วิชาต่าง ๆ พุ่งเข้ามาหาลู่เหริน แล้วระดมโจมตีอย่างรุนแรง
แน่นอนว่ายังมีนักยุทธ์คนอื่น ๆ ที่ฉวยโอกาสโจมตีลู่เหรินในช่วงชุลมุนวุ่นวายนี้
“หมัดสะท้านภูผา!”
“ดัชนีดาบ!”
“ฝ่ามือแปดทิศ!”
“หมัดพยัคฆ์คำราม!”
“เจ็ดฝ่ามือพิฆาต!”
ลู่เหรินยืนอยู่กับที่ไม่หลบเลี่ยง ใช้ทักษะต่าง ๆ ที่ฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์ออกมา
การโจมตีรอบด้านพุ่งเข้าใส่ลู่เหริน แต่ก็ถูกวิชาของลู่เหรินสลายไปทั้งหมด
แน่นอนว่าที่ลู่เหรินสามารถรับมือได้อย่างสบาย ๆ นั้นเป็นเพราะเขารวมพลังปราณจากช่องจิตทั้งหกแห่งเข้าด้วยกัน พลังของเขาสูงถึงหนึ่งหมื่นสองพันจิน เมื่อรวมกับพลังกายของเขาแล้วก็สามารถใช้พลังเข้าปราบทุกสิ่ง ด้วยความได้เปรียบด้านพลังที่เหนือกว่า แม้ลู่เหรินจะใช้วิชาเคลื่อนที่ระดับมนุษย์ขั้นต่ำก็สามารถรับมือกับการโจมตีทั้งหมดได้ง่ายดาย
เขาไม่ได้ใช้วิชาดาบสวรรค์ เพราะต้องการใช้การต่อสู้จริงเพื่อฝึกฝนการใช้วิชาต่าง ๆ ให้คล่องแคล่วมากขึ้น
ปัง ปัง ปัง ปัง!
เสียงปะทะดังขึ้นไม่หยุด นักยุทธ์สิบกว่าคนที่เข้าใกล้ลู่เหรินต่างกระเด็นออกไป
“พวกเจ้ามีฝีมือเท่านี้ก็คิดจะฆ่าข้าแล้ว? ไปตายให้หมด!”
ลู่เหรินเยาะเย้ย จากนั้นก็ไม่ใช้วิชาใด ๆ อีกต่อไป แต่ใช้ร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนวิชาบำรุงปราณ หลอมกายพุ่งเข้าชนคนเหล่านั้นโดยตรง
อ๊าก!
เสียงกรีดร้องดังขึ้นต่อเนื่อง นักยุทธ์หลายคนกระเด็นออกไป
จากนั้นลู่เหรินก็พุ่งไปที่หน้าซูฝูอีกครั้ง ดัชนีดาบพุ่งทะลวงเข้าที่หน้าอกของซูฝูอย่างรุนแรง
อ๊า!
ซูฝูร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เห็นรูขนาดใหญ่ทะลุผ่านหน้าอกของตัวเอง มองลู่เหรินด้วยสายตาไม่อยากเชื่อแล้วพูดว่า “เจ้า... เจ้าเปิดช่องจิตได้กี่แห่งกันแน่?”
ดวงตาของซูฝูสั่นระริก จ้องมองลู่เหรินด้วยความหวาดกลัวและตกใจ
เขาไม่คิดเลยว่าลู่เหรินจะแข็งแกร่งขนาดนี้ นี่มันพลังที่นักยุทธ์ขอบเขตเปิดประตูพลังพึงมีได้อย่างไร?
ส่วนถังเห่าก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง ไม่คิดเลยว่าลู่เหรินจะสามารถเอาชนะจอมยุทธ์ขอบเขตเปิดประตูพลังได้มากมายด้วยตัวคนเดียว
ลู่เหรินต่อสู้กับเขายังเก็บพลังไว้ นี่มันสายเลือดไร้ค่าจริง ๆ หรือ?
ปัง!
ลู่เหรินฟาดฝ่ามือออกไป ร่างของซูฝูก็กระเด็นออกไป กระแทกกับนักยุทธ์คนหนึ่งจนเสียชีวิต
เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้ก็รู้สึกหวาดกลัว ไม่กล้าเคลื่อนไหวใด
“ซูฝูตายแล้ว พวกเราถอยเร็ว!”
“เจ้าหมอนี่มันเป็นปีศาจชัด ๆ!”
“ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไป ตอนนี้แหละที่พวกเราจะตาย!”
หลายคนหมดกำลังใจที่จะต่อสู้ ต่างเลือกที่จะจากไป บางคนถึงกับหาทางออกจากถ้ำศักดิ์สิทธิ์
“พวกเจ้าที่ลงมือกับข้า อย่าหวังว่าจะหนีไปได้ จงตายอยู่ที่นี่ซะ!”
ลู่เหรินชักดาบไฟวิญญาณออกมาไล่ฆ่านักยุทธ์ที่กำลังวิ่งหนีไปทั่ว
อ๊า!
เสียงร้องโหยหวนดังก้องมาจากทิศตะวันตกของลานโทสะ นักรบผู้หนึ่งถูกกระบี่ของลู่เหรินแทงทะลุร่วงลงสิ้นใจ
ในเวลาเดียวกันนักรบสามคนที่อยู่ทางทิศใต้ก็ถูกคมกระบี่ฟาดฟันร่วงลงขาดใจตายคาที่
เหล่านักรบกว่ายี่สิบคนที่กล้าลงมือกับลู่เหรินต่างสิ้นชีพอย่างไร้ทางสู้ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วลานโทสะ
ส่วนนักรบที่ไม่ได้ลงมือต่างขวัญหนีดีฝ่อ ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อน เกรงว่าหากพลาดพลั้งเพียงนิดอาจถูกปลิดชีพด้วยน้ำมือของลู่เหริน
ทว่าลู่เหรินไม่ได้สนใจพวกเขา เขาหันไปทางถังเห่าแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้ก่อนเอ่ยว่า “ถังเห่า เจ้ายังคิดจะหาใครมาฆ่าข้าอีกหรือไม่?”
