บทที่ 11 การฝึกหายใจแบบคลื่นน้ำ ของขวัญจากเพื่อน 

ท่าพิเศษที่ว่ากันว่าเป็นสุดยอดนั้น

ไม่ได้หมายความว่าจะต้องทรงพลังเสมอไป

โจวผิงอันจำได้ดีว่า ตอนที่เขาเข้าร่วมการแข่งขัน เมื่อแสดงท่านี้ขึ้น ไม่ว่าจะเป็นกรรมการหรือนักดู ต่างก็ปรบมือกันลั่น

เห็นได้ชัดว่า ท่านี้ดูสวยงามมาก

“ท่านี้มีชื่อว่า ‘การร่ายรำดาบหมุนรอบสี่ทิศ’ อีกทั้งยังมีบทกลอนว่า ‘ประกายหนาวสะท้อนพื้นทั้งสี่ด้าน ดุจดังดอกไม้บานในแสงตะวันยามเย็น’ เสี่ยวจิ่ว เจ้าอยู่ห่าง ๆ หน่อยนะ อย่าให้บาดเจ็บล่ะ”

“อืม”

เสี่ยวจิ่วรีบถอยออกไป

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

โจวผิงอันร่ายรำดาบอย่างไม่รวดเร็วนัก เพราะดาบมาตรฐานที่ตระกูลหลินมอบให้มีน้ำหนักประมาณสองถึงสามชั่ง เมื่อเทียบกับดาบที่ใช้ในการแข่งขัน ถือว่าหนักมาก

หากร่ายรำเร็วเกินไป อาจเสี่ยงที่จะบาดตัวเอง หรือทำให้ข้อมือบาดเจ็บได้

ท่านี้มีเทคนิคที่ซับซ้อนมาก

ทุกส่วนของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นนิ้วมือ ข้อมือ หลังมือ และไหล่ คอต้องใช้แรงไปพร้อมกับการหมุนตัว ดาบยาวในมือสองข้างของเขาเต้นร่ายและเปลี่ยนแปลงไปตลอด สร้างดาบดอกไม้ที่สวยงามหลายชั้นซ้อนกันขึ้นมา

ดอกไม้ทั้งสี่ที่บานออกเหมือนดอกโบตั๋น สะท้อนแสงแดดกระจายประกายเงินทั่วท้องฟ้า ทำให้ผู้คนตื่นตาตื่นใจ

“เยี่ยม!”

โจวผิงอันหมุนตัวสามรอบ ร่ายรำดาบดอกไม้ได้ทั้งหมดสิบสองดอก

เด็กหญิงตัวน้อยปรบมือจนมือของเธอแดง และเกือบจะกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ

“สวยไหม?”

เทคนิคการใช้ดาบเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่สามารถใช้แรงมากได้ อย่าว่าแต่จะฟันคนเลย หากร่ายรำเร็วเกินไปอาจถึงขั้นตัดคอตัวเองได้ ในการต่อสู้จริง ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

แต่หากใครกล่าวว่ามันไม่สวย นั่นคงเป็นการโกหกอย่างแน่นอน

หลังจากที่ฝึกท่ายืนจนปวดเอวปวดขา และปวดหัว โจวผิงอันเห็นเด็กน้อยน่ารักก็รู้สึกผ่อนคลาย จึงเปลี่ยนบรรยากาศ เมื่อเห็นว่าเสี่ยวจิ่วชอบวิชาดาบของตน เขาจึงฝึกท่า “เสือกระโจนฟันสามครั้ง”, “มังกรร่ายรำดาบ”, “ฟาดหัวพันรอบ” และ “งูยักษ์หมุนฟันเก้าครั้ง”

ท่าเหล่านี้เป็นแก่นแท้ของวิชาดาบหกประสานที่ถูกคิดค้นขึ้นใหม่

อย่าว่าแต่ในโลกนี้เลย นักดาบที่เน้นการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด คงไม่เคยใช้ท่าเหล่านี้เลย...

แม้แต่วงการต่อสู้ในปี 3089 ก็ไม่เคยคิดที่จะสู้แบบนี้

พวกเขาคงรู้สึกอับอาย

แต่ถ้าจะใช้เพื่อเอาใจเด็กก็เหมาะดี

โจวผิงอันร่ายรำไปพร้อมพูดว่า “ตอนนั้นอาจารย์และน้องศิษย์น้อยของข้าบอกว่า ถ้าไม่ได้ไปแสดงหนัง นั่นคงเป็นการสูญเสียของทั้งโลก

โอ้ เจ้าคงไม่รู้ว่าการแสดงหนังคืออะไร

ไม่เป็นไร ยังไงเจ้ารู้ว่าข้าเรียนศิลปะการต่อสู้มาเยอะก็พอแล้ว”

“ข้าก็เรียนมาเยอะ ข้าสานตะกร้าดอกไม้เป็น รู้จักท่ายืนอ่อนน้ำ และยัง...ยังรู้จักวิธีการหายใจแบบคลื่นน้ำด้วย...

พี่สาวบอกว่าข้าฝึกได้ดีมาก”

เสี่ยวจิ่วยืดอกและนับความสามารถของตัวเองออกมาทีละอย่างด้วยความภาคภูมิใจ

เธอคิดว่า ในเมื่อเธอกับพี่ชายสุดหล่อคนนี้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว ก็ไม่ควรปิดบังอะไร

เพื่อนกันต้องรู้จักกันดี

โอ้ คำพูดนี้ก็พี่สาวเป็นคนบอก

“อะไรนะ?”

โจวผิงอันตกใจมาก

การสานตะกร้าดอกไม้นั้นไม่ต้องพูดถึง ทุกคนที่เคยสานจะรู้ว่ามันเป็นอย่างไร

เด็กตัวเล็กขนาดนี้แล้วฝึกท่ายืนอ่อนน้ำได้แล้วเหรอ?

การหายใจแบบคลื่นน้ำมันคืออะไรกัน ไม่เคยได้ยินมาก่อน

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกไม่สบายใจ เลยหันไปมองรอบ ๆ พบว่า ชายชราเคราขาวที่กำลังปลูกต้นไม้อยู่ก็เหมือนจะไม่ได้ยินอะไร ยังคงรดน้ำกลบดินอย่างเดิม

มีเสียงตะโกนเบา ๆ ดังมาจากสนามฝึก เห็นได้ชัดว่ายังมีคนฝึกอยู่ที่นั่น

ที่นี่เงียบสงบมาก

เด็กหญิงน้อยเริ่มทำท่าทางไปพร้อมกับหายใจลึก และพองท้องเล็ก ๆ ของเธอแล้วพูดต่อว่า “พี่ได้ยินไหม พี่ฟังจังหวะการหายใจของข้า ดูดเข้าแบบลึก ปล่อยออกแบบสั้น ทำเป็นสามครั้งแล้วหยุดหนึ่งครั้ง...

ต่อไปจะหายใจแบบบางเบาจนไม่เห็นการหายใจ จังหวะหายใจจะไม่เสีย เปลี่ยนเป็นการหายใจภายในแทน”

เธอเดินตามจังหวะอย่างช้า ๆ จัดท่ายืนแบบต่าง ๆ ไปจนครบแปดท่า และพบว่าเสียงหายใจนั้นหายไป

เมื่อฝึกต่อไป โจวผิงอันก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นว่า บริเวณใบหน้า คอ และมือของเด็กหญิง มีเส้นแสงละเอียดที่แทบมองไม่เห็นปรากฏขึ้นมา

ราวกับว่าภายในร่างกายของเธอมีวังวนขนาดใหญ่ที่ดึงดูดผิวหนังและกล้ามเนื้อให้หดตัวขยายตัวเหมือนคลื่นน้ำกระทบฝั่ง

‘นี่มันวิชาหายใจภายในหรือ?’

‘หรือว่าเป็นความลับที่ไม่ส่งต่อของตระกูลหลิน?’

‘ข้าจะเรียนได้หรือ?’

‘เสี่ยวจิ่วมีฐานะอะไรกันแน่?’

‘ถ้าเรียนไปแล้วจะถูกฆ่าปิดปากไหม?’

ในขณะนั้น โจวผิงอันอดไม่ได้ที่จะมองข้อมือของตัวเองอีกครั้ง วันนี้เป็นเพียงวันที่สาม กระจกนั้นยังไม่เต็มพลัง ต้องรออีกเจ็ดวันถึงจะเต็ม

กลับไปก็ยังกลับไม่ได้

แต่ถ้าเข้าถึงขุมทรัพย์แล้วกลับมือเปล่า เห็นแล้วไม่เรียน ก็คงรู้สึกโง่

เสี่ยวจิ่วนี่ไม่รู้เรื่องเลยจริง ๆ ทำไมถึงส่งต่อวิชาลับของตระกูลให้คนอื่นแบบง่าย ๆ เช่นนี้?

หากผู้ใหญ่ในบ้านของเธอรู้เข้าจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้

“พี่เรียนรู้แล้วหรือยัง? พี่ผิงอัน”

เด็กหญิงฝึกเสร็จก็หยุดท่ายืนแล้วกระพริบตาถี่ ๆ พร้อมกับยิ้มและถาม

“เรียนรู้แล้ว”

โจวผิงอันตอบอย่างเก้อเขิน

เขาเข้าใจแล้ว

เด็กหญิงคนนี้ไม่ได้ไม่รู้เรื่อง เธอฉลาดมาก

นี่เป็นการหาข้ออ้างเพื่อบอกวิธีฝึกท่าร่างอ่อนน้ำแปดท่าอย่างแท้จริง ที่ไม่ต้องใช้การกดจุดลมปราณ หรือการกดจุดนำทางใด ๆ

วิธีฝึกที่แท้จริงเพื่อการผสานระหว่างภายในและภายนอก เสริมสร้างกล้ามเนื้อและกระดูก ก็คือการฝึกท่ายืนและการหายใจควบคู่กันไป

ไม่ควรละเลย

[การหายใจแบบคลื่นน้ำ] ตามชื่อที่บอกคือการใช้จิตนำลมหายใจ เปลี่ยนการหายใจภายนอกให้เป็นการหายใจภายใน เพื่อ

สร้างการหายใจแบบทารกในครรภ์

จากนั้นกระตุ้นให้เลือดในร่างกายเดือดพล่าน

วิธีนี้ไม่ยากที่จะเข้าใจ

วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ได้พิสูจน์แล้วว่าผิวหนังของมนุษย์สามารถหายใจได้ การเปิดและปิดรูขุมขนมีความลึกซึ้งอยู่ในตัวเอง

แต่ไม่มีใครหาวิธีควบคุมมันได้

หรือว่าการหายใจแบบคลื่นน้ำนี้เป็นวิธีการกระตุ้นพลังชีวิต ควบคุมรูขุมขน และแลกเปลี่ยนพลังชีวิตระหว่างภายในและภายนอก?

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง การเสริมสร้างกล้ามเนื้อ กระดูก และเพิ่มพลังคงไม่ใช่คำพูดลอย ๆ

สุดท้ายการหายใจแบบทารกในครรภ์นั้น บางคนได้เคยคาดการณ์ไว้แล้วว่า อาจทำให้ร่างกายพัฒนาอย่างมาก

ระยะทารกในครรภ์เป็นช่วงที่พัฒนาร่างกายได้เร็วที่สุด

หลังจากที่เสี่ยวจิ่วบอกว่า “อีกสองวันจะมาดูพี่ผิงอันร่ายรำดาบอีก” แล้วกระโดดโลดเต้นจากไป

โจวผิงอันก็ละทิ้งความคิดที่ว่า “หลอกเด็กมันไม่ดี” อย่างไร้ประโยชน์

นี่เรียกว่าหลอกที่ไหนกัน?

นี่มัน “ของขวัญจากเพื่อน”

ไม่ใช่หรือ?

จะปฏิเสธความปรารถนาดีของเพื่อนได้อย่างไร

ใช้เวลาสามชั่วโมง ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนจังหวะการหายใจของเสี่ยวจิ่วให้เป็นจังหวะการหายใจของตนเองได้

หลังจากค่ำแล้ว โจวผิงอันก็ไม่ได้ออกไปกินข้าว แต่ตั้งใจฝึกควบคุมลมหายใจนี้จนกลายเป็นสัญชาตญาณของร่างกาย

ฝึกจนไร้ความคิด ไร้การรับรู้ จนเกิดความเชี่ยวชาญในที่สุด

ดังนั้น อย่างเป็นธรรมชาติ ลมหายใจที่จมูกและปากของเขาก็กลายเป็นเหมือนมีเหมือนไม่มี

จังหวะยังคงดำเนินไป

ภายในร่างกาย เลือดเริ่มเดือดพล่าน ผิวหนังและกล้ามเนื้อขยายและหดตัว ราวกับมีคลื่นไฟฟ้าผ่านไปทั่วร่างกาย

เมื่อฝึกท่ายืนอ่อนน้ำอีกครั้ง โจวผิงอันก็ไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บหรือคันที่เกิดจากการฝึกท่ายืนในตอนเช้าอีกเลย...

กลับรู้สึกว่าร่างกายของตนกลายเป็นเหมือนก้อนหินริมทะเลที่ถูกคลื่นน้ำซัดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่หยุดยั้ง

(จบบท)