ผู้ปรารถนาอำนาจเพื่อความแข็งแกร่งของตนเอง (2)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของแอรอน ตอนที่ 30>
4. ผู้ปรารถนาอำนาจเพื่อความแข็งแกร่งของตนเอง (2)
**********
“จริงเหรอครับ อาจารย์?”
“อะไร?”
“ที่อาจารย์บอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาที่นี่”
อารอนจ้องมองเด็กชาย
เด็กชายมีสีหน้าเรียบเฉย
“ใครบอกนาย?”
“แค่... ลางสังหรณ์ครับ”
“ลางสังหรณ์?”
“ผม...”
ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับฮาน อิสรัตเพื่อทำต่อสู้
อารอนเห็นตัวเองหลายคนในภาพลวงตานั้น
เขาเข้ามาที่นี่ด้วยเป้าหมายที่จะแข็งแกร่งขึ้น ฝึกฝนแบบเดียวกัน และพบกับความล้มเหลวและความสิ้นหวังแบบเดียวกัน
“ความทรงจำของผมหายไปเหรอครับ? ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วครับ?”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”
“งั้น... เหรอครับ”
“นายต้องหาคำตอบมันด้วยตัวเอง ว่านายอยู่ที่นี่มานานแค่ไหน และทำไมนายถึงลืมมันไป”
เด็กชายอาจจะรู้คำตอบ
แต่อารอนตัดสินใจที่จะไม่ถามต่อ
“แล้วก็... เรื่องตอนนั้น”
อารอนพูดขึ้น
“ตอนที่ผมปล่อยการโจมตีครั้งสุดท้าย มันเป็นผมจริงๆ เหรอครับ? ผม... ผมไม่แน่ใจ รู้สึกเหมือนแค่ฝันไป”
เขาได้ยืมแผ่นบันทึกภาพมาดูฉากนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เงาดำทะมึนพวยพุ่งออกมาจากหอกของเขา และแทงทะลุดาบใหญ่ของพี่ชายในทันที
แต่อารอนในตอนนั้นแทบจะหมดสติไปแล้ว
เขาล่องลอยอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น ราวกับว่าเขากำลังฝัน
แต่หลังจากที่รู้สึกตัวแล้ว
อารอนพยายามที่จะใช้อาจารย์ั้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
เขาไม่เพียงแต่ทำไม่สำเร็จ แต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร และไม่สามารถสัมผัสถึงมันได้
“ทำไม่ได้สินะ?”
“ครับ”
“งั้นมันก็ไม่ใช่ของนาย”
เด็กชายสรุปอย่างง่ายดาย
“ถ้าควบคุมพลังไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ของนาย แค่มีความเป็นไปได้เพียงนิดหน่อยๆ เอาจารย์ั้น น่าสมเพชจริงๆ”
“อาจจะจริงอย่างที่อาจารย์ว่านั้นแหละครับ”
การโจมตีครั้งนั้นเป็นแค่โชคช่วย
“แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปไม่ได้”
“....?”
“สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ กับสิ่งที่อาจจะเป็นไปได้ มันต่างกันมากนะ”
อารอนมองไปที่อาจารย์ของเขา
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก
และสิ่งที่มีความเป็นไปได้ แม้จะริบหรี่ก็ตาม
“มันคือความแตกต่างระหว่างศูนย์กับหนึ่ง”
“มันต่างกันยังไงเหรอครับ?”
“ถ้ารู้จักหนึ่ง ก็จะรู้จักสอง การเริ่มต้นได้”
สีหน้าของอารอนเคร่งขรึม
ตอนแรกเขาไม่เข้าใจว่าอาจารย์พูดอะไร
“ทำไมนายถึงจำอดีตไม่ได้?”
“...”
“ทำไมนายต้องลบความทรงจำตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า?”
“ผม...ลบมันเองเหรอครับ?”
“ฉันแค่ช่วยนิดหน่อย นายทำเองทั้งหมด นายเป็นคนลบมันเอง…ทำไมล่ะ?”
“ผมพอจะเดาออกครับ”
อารอนพยักหน้า
เหตุผลที่เขาลบความทรงจำของตัวเอง
‘เพราะทนไม่ได้
เขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถพัฒนาขึ้นได้เลย แม้จะใช้เวลามาหลายร้อยปี เขาจึงลบความทรงจำของตัวเองทิ้ง
เขาอยากจะเริ่มต้นใหม่ด้วยจิตใจที่ปลอดโปร่ง ทิ้งชีวิตที่ไร้ความหมายเอาไว้เบื้องหลัง
อารอนในตอนนี้ที่ได้เห็นเศษเสี้ยวของอดีต สามารถให้คำตอบกับคำถามนั้นได้
“งั้นก็ถึงเวลาที่ต้องกู้ความทรงจำที่หายไปกลับคืนมาแล้วล่ะ”
“กู้ความทรงจำกลับคืนมาเหรอครับ?”
“ก็รู้แล้วนี่ ว่าช่วงเวลาเหล่านั้นไม่ได้ไร้ค่า”
“...”
“แน่นอนว่า คนส่วนใหญ่จะเสียสติไปเมื่อความทรงจำกลับคืนมา แต่นายทำได้ นายทำได้แน่ เพราะนายกำลังฝันที่ไม่มีวันจบสิ้น”
เด็กชายพูด
“‘นาย’ ในตอนแรก บอกฉันในวินาทีสุดท้าย ว่านายมีความฝัน แม้ทุกอย่างจะหายไป แต่ความฝันเพียงหนึ่งเดียวจะยังคงอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ‘นาย’ ก็ยังเป็น ‘นาย’”
“ฝัน...”
“อารอน ถึงนายจะไม่รู้ แต่นายที่แท้จริงได้ตายไปนานแล้ว”
ในแววตาของเด็กชายไม่มีอารมณ์ใดๆ
อาจารย์พูดเรื่องที่ยากจะยอมรับด้วยสีหน้าเช่นนั้น
“นายในตอนนี้เป็นเพียงความฝันของอารอนที่ตายไปแล้ว เป็นภาพลวงตา เป็นภาพมายา เมื่อความฝันจบลง นายก็จะค่อยๆ เลือนหายไป เพื่อนของนายจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านายเคยมีตัวตนอยู่”
อารอนยืนนิ่งด้วยความตะลึง
ตัวตนที่แท้จริงของเขาได้ตายไปนานแล้ว
เขาในตอนนี้เป็นเพียงภาพลวงตาที่เกิดจากความฝันของตัวเอง
เป็นเพียงเงาของความฝัน
ถ้าเขาไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขัน เขาคงหัวเราะเยาะและบอกให้อาจารย์เลิกพูดเล่น
แต่ตอนนี้เขาทำแบบนั้นไม่ได้
เพราะเขาเห็นมันกับตา
มันเกิดขึ้นตอนที่เขากำลังจะเผชิญหน้ากับพี่ชาย
ในช่วงเวลาสุดท้ายก่อนความตาย อารอนได้เห็น
ภาพของตัวเขาในอดีตที่กำลังบอกเล่าความฝันของเขาให้เด็กชายฟัง
‘ไม่ใช่ภาพหลอนสินะ’
มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
ถ้างั้น เขาในตอนนี้...
“...”
เพียะ!
เด็กชายตบหัวอารอนอย่างแรง
“อั๊ก!”
อารอนกลิ้งไปหลายตลบจนหน้าฟาดพื้น
“อาจารย์ทำอะไรครับเนี่ย?!”
อารอนลุกขึ้นยืนทันที
เลือดกำเดาค่อยๆไหลออกมา
“หึ นายเชื่อเรื่องนั้นจริงๆ เหรอ?”
“หา? ก็อาจารย์พูดจริงจังนี่ครับ! ว่าอารอนคนก่อนตายไปแล้ว ส่วนผมในตอนนี้...! ถุ้ย!”
อารอนถ่มน้ำลายที่ปนเลือดออกมา
“ดูท่าทางโง่ๆ ของนายสิ โดนฉันหลอกครั้งเดียวไม่พอหรือไง? ใช้สมองบ้างสิ! ใครเขาจะไปเชื่อคำพูดของคนที่ทำหน้าจริงจังแล้วบอกแบบนั้นบอกแบบนี้ ห่ะ? ต้องรู้จักกรองคำพูดไร้สาระบ้างสิ!”
“แต่ผมเห็นมันกับตา อาจารย์! อารอนคนก่อน...”
“ไม่ว่าจะอารอนคนก่อนหรืออะไร แต่นายก็ยังมีชีวิตอยู่ตรงนี้ จะไปสนใจทำไม?”
“นั่นก็เพราะ...”
“ทำในสิ่งที่ทำได้ก่อนเถอะ ทำในสิ่งที่ทำได้…จำไว้”
เด็กชายยักไหล่
“‘นาย’ ในอดีตมันสำคัญตรงไหน? นายเข้าร่วมการแข่งขันและได้รองแชมป์ นายยังใช้พลังแห่งกรรมได้ด้วย แม้จะด้วยความบังเอิญ! นี่ต่างหากที่สำคัญ!”
“อาจจะ... ใช่ครับ”
“พ่อค้าแบบนายไม่ตายนี่ถือว่าบุญแล้วนะ”
เด็กชายถอนหายใจและโยนผ้าเช็ดหน้าให้
อารอนรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก
“ตอนนี้นายต้องทำอะไรก่อน? ก็ต้องเปลี่ยนเรื่องบังเอิญให้เป็นเรื่องที่ไม่บังเอิญสิ! ใช่ไหม?!”
“ครับ...”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนที่นายไปแข่ง ฉันก็เรียกคนมาช่วยแล้ว เขาคงช่วยนายได้เยอะเลย ตอนนี้เขาน่าจะรอเราอยู่ที่กระท่อมแล้วล่ะ”
“คนมาช่วย? ใครเหรอครับ?”
“รีเจียน”
“...?”