บทที่ 8 : ชัยชนะ!

บทที่ 8 : ชัยชนะ!

ตูม!!!

เห็นได้ชัดว่าม่อเสี่ยวหลางไม่ต้องการเสียเวลาไปมากกว่านี้ หากเขาไม่สามารถเอาชนะชูเกอได้ เขาคงต้องขายหน้าอย่างแน่นอน

แม้แต่ชูเกอที่ระดับพลังลดลงเขายังเอาชนะไม่ได้…เเล้วเเบบนี้เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?’

ดังนั้น, เขาจึงรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ใส่ลงไปในมีดสั้นเล่มนั้นโดยไม่ลังเล…พร้อมกับเล็งเป้าหมายไปยังจุดสำคัญบนร่างกายของชูเกอ

ผู้คนรอบข้างต่างจ้องมองการโจมตีครั้งนี้อย่างไม่ละสายตา พวกเขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

‘ศิษย์สำนักซวนหยุนผู้นี้สามารถปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร?’

ส่วนชูเกอนั้นกลับถอยหลังไปสามก้าว

ดวงตาของเขาจ้องมองม่อเสี่ยวหลางอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย

ฟุบๆ!!

ทันใดนั้น, เขาก็สะบัดดาบไปข้างหน้าจนเกิดเป็นเงาดาบสามดอกที่ดูสวยงามราวกับดอกไม้

ถึงแม้เงาดาบทั้งสามดอกนี้จะดูไม่มีพิษมีภัยอะไร…แต่ที่จริงแล้ว มันกลับแฝงไว้ด้วยพลังทำลายล้างอันมหาศาล

เงาดาบแต่ละดอก สามารถสังหารผู้ฝึกตนอาณาจักร​ทะเลทุกข์ยาก​ขั้นกลางได้อย่างง่ายดาย

หากเงาดาบทั้งสามดอกนี้รวมกันเป็นหนึ่ง แม้แต่ผู้ฝึกตนอาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นปลายก็ยังต้องระวัง

สีหน้าของชูเกอซีดลงเล็กน้อย, เพราะตอนนี้พลังปราณในตันเถียนของเขาใกล้จะหมดแล้ว

เดิมทีพลังปราณของเขาก็ด้อยกว่าม่อเสี่ยวหลางอยู่แล้ว ยิ่งเขาต่อสู้มาเป็นเวลานานด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้า

ตูม!!

เงาดาบสามดอกปะทะเข้ากับมีดของม่อเสี่ยวหลางอย่างรุนแรง​

ตูมมมม!!!

พลังทั้งสองชนิดปะทะกันจนทำให้เกิดคลื่นพลังที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกไป

เเต่เพียงแค่สามลมหายใจ เงาดาบทั้งสามดอกก็ถูกทำลายจนสิ้น

ม่อเสี่ยวหลางแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมโหด เเละเขาก็พุ่งเข้าใส่ชูเกออีกครั้ง

ชูเกอไม่ได้พูดอะไร เขาขยับร่างกายอย่างรวดเร็ว หลบการโจมตีที่รุนแรงของม่อเสี่ยวหลางได้อย่างหวุดหวิด

“แกคิดจะหนีอย่างเดียวหรือไง?” ม่อเสี่ยวหลางโกรธมากที่ฟันพลาดเป้า

เขาไม่ชอบการต่อสู้แบบนี้, เขาอยากจะให้ชูเกอเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ!

“ก็เอาสิ”

ชูเกอหยุดฝีเท้า เขาตวัดดาบออกไป ด้วยแสงสว่างเจิดจ้าที่เต็มไปด้วยรังสีสังหาร

ม่อเสี่ยวหลางยิ้มอย่างยินดี

“คมมีดพายุ​คลั่ง, ตัดผ่านลมและคลื่น!”

ฟ้าว!

คลื่นพลังที่มองไม่เห็นถาโถมเข้าใส่ชูเกอราวกับพายุคลั่ง

ตูม! ตูม! ตูม!

การโจมตีแต่ละครั้งของม่อเสี่ยวหลางล้วนรุนแรงราวกับคลื่นยักษ์ที่ไม่อาจต้านทาน

“ดาบอัศนี”

ฟุบ!

สิ้นเสียงของชูเกอ…คลื่นพลังอันรุนแรงก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า!

ผู้คนรอบข้างต่างรู้สึกเหมือนเห็นแสงสว่างวาบขึ้นต่อหน้าต่อตา, ราวกับเห็นสายฟ้าที่พาดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน

จากนั้น​ปราณดาบก็พุ่งออกมาเป็นสายฟ้า​ ที่ราวกับต้องการจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า

นี่คือการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของชูเกอเเละม่อเสี่ยวหลาง!

ทั้งดาบอัศนี และ​ คมมีดพายุ​คลั่ง ล้วนเป็นวิชายุทธ์ระดับสูง…แต่ยังไงชูเกอก็มีระดับพลังด้อยกว่าม่อเสี่ยวหลางเล็กน้อย!

อย่างไร​ก็ตาม, เมื่อชูเกอฟาดฟันดาบออกไป…ร่างกายของเขากลับดูราวกับดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งออกมา

"หมอนี่…มีระดับพลังแค่อาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นกลางจริงๆเหรอ?"

ผู้คนรอบข้างที่เห็นพลังอันแข็งแกร่งเช่นนี้, ต่างพากันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“หากชูเกอฟื้นฟูระดับพลังกลับมาได้ เหมือนเมื่อก่อน…เขาจะแข็งแกร่งขนาดไหนกันนะ?”

“ก่อนหน้านี้เขาเป็นแค่ศิษย์สายในอันดับแปดจริงๆหรือ? หรือว่า…ที่จริงแล้วเขามีพลังมากพอที่จะติดหนึ่งในสาม?”

…..

"พี่ใหญ่ชู! ท่านต้องชนะนะ!" หลินเทียนกำหมัดแน่นเเละอธิษฐานในใจ ส่วนชูเหยียนเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ทำได้​แค่​มีสีหน้ากังวล

ณ​ ตอนนี้…สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังจุดเดียว

พลังดาบของชูเกอกำลังเข้าปะทะเข้ากับพลังมีดของม่อเสี่ยวหลางอีกครั้ง ครั้งนี้…พลังของพวกเขาทั้งคู่ต่างก็แข็งแกร่งเกินกว่าจะบรรยาย

ดาบอัศนี เต็มไปด้วยพลังสายฟ้า

ส่วนคมดาบพายุ​คลั่ง​มีพลังที่สามารถฟาดฟันแยกสายลมและคลื่นยักษ์

พลังทั้งสองชนิดปะทะกันอย่างรุนแรง ก่อเกิดเป็นคลื่นพลังที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกไปโดยรอบ

ผู้ฝึกตนระดับอาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นต้นที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆต่างพากันกระเด็นออกไป, มีต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างถนนหักโค่นลงมาหลายต้น

ส่วนร่างของพวกเขาทั้งคู่ถูกฝุ่นผงที่ฟุ้งกระจายปกคลุมเอาไว้จนมองไม่เห็น

"ใครชนะ?"

"น่าจะเป็นม่อเสี่ยวหลางนะ โอกาสที่ชูเกอจะชนะมีน้อยมาก"

"ดูนั่น!"

ฝุ่นผงค่อยๆจางหายไป มันก็ค่อยๆเผยให้เห็นร่างของชูเกอและม่อเสี่ยวหลาง

ชูเกอยืนหยัดอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่นเพราะถูกคมมีดเฉือน บนร่างกายมีบาดแผลมากมาย แต่บาดแผลเหล่านั้นล้วนเป็นแผลเล็กๆน้อยๆที่ไม่สามารถทำอันตรายถึงชีวิตเขาได้

อย่างไร​ก็ตาม, ที่มุมปากของเขามีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายใน

ส่วนม่อเสี่ยวหลางก็ไม่ได้ดีไปกว่าชูเกอเท่าไหร่ เสื้อผ้าของเขาก็ขาดวิ่นเช่นกัน บนร่างกายก็ปรากฏบาดแผลจากคมดาบหลายแห่ง

“พลังของแก…มันเกินคาดจริงๆ ข้าไม่คิดเลยว่าด้วยระดับพลังแค่อาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นกลาง แกจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้” ม่อเสี่ยวหลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทึ่งๆ

“แต่การต่อสู้ครั้งนี้ ข้าเป็นฝ่ายชนะ ระดับพลังของข้าแข็งแกร่งกว่าแก ร่างกายของข้าก็แข็งแกร่งกว่าแกมาก!” ม่อเสี่ยวหลางพูดต่อ

เเต่ชูเกอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

บางครั้ง…การกระทำก็สำคัญกว่าคำพูด!

ม่อเสี่ยวหลางคิดว่าชูเกอคงจะหมดแรงแล้ว เขาจึงแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ยกมีดสั้นขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับพุ่งเข้าใส่ชูเกออย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ ร่างกายของชูเกอเหนื่อยล้าอย่างมาก…พลังปราณในร่างกายของเขาก็​ก็​น่า​จะใกล้จะหมดลงแล้ว

แต่ทันใดนั้นเอง…พลังชีวิตลึกลับก็ไหลบ่าออกมาจากภายในร่างกายของชูเกอ, พลังชีวิตนี้ไหลเวียนไปทั่วเส้นชีพจร รักษารอยแผลของเขาในชั่วพริบตา

แม้แต่รอยแผลบนผิวหนังก็ยังหายเป็นปกติ, ตันเถียนที่เหือดแห้งราวกับสระน้ำที่ไม่มีน้ำ ก็มีน้ำพุผุดขึ้นมา จนทำให้พลังปราณของเขาฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

‘ร่างกายแมลงสาบทำงานแล้ว!’

มุมปากของชูเกอยกยิ้ม ตราบใดที่เขายังมีพลังชีวิตลึกลับนี้คอยปกป้อง…เขาก็แทบจะเป็นอมตะ!

ชูเกอรวบรวมพลังปราณในร่างกาย ปล่อยให้มันไหลเวียนอย่างอิสระ…จากนั้น​ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายอีกครั้ง

“ดาบอัศนี!”

ชูเกอฟาดฟันดาบอัศนีออกไปอีกครั้ง

เเละครั้งนี้…เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เขาได้ปลดปล่อยพลังปราณทั้งหมดที่มีอยู่ออกไป…ก่อให้เกิดเป็นเงาดาบมากมายที่ดูน่าเกรงขาม

เเละจากรังสีสังหารแผ่ซ่านออกมา…ม่อเสี่ยวหลางก็ได้เเต่เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง

“ทำไม…ทำไมพลังปราณของเจ้าถึงไม่มีที่สิ้นสุดเช่นนี้​?!”

ตอนนี้ ม่อเสี่ยวหลางอยากจะกระอักเลือดออกมาจริงๆ

หลังจากต่อสู้มาอย่างดุเดือด, ตอนนี้พลังปราณในร่างกายของเขาก็ใกล้จะหมดแล้ว…แต่ชูเกอกลับยังคงสามารถโจมตีได้อย่างเต็มกำลัง!

ม่อเสี่ยวหลางกัดฟันแน่น รีบยกมีดสั้นขึ้นมาป้องกัน

เคร้ง!

มีดสั้นของเขาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนมีดเกือบจะหลุดออกจากมือ

“ดาบอัศนี!”

ก่อนที่ม่อเสี่ยวหลางจะทันตั้งตัว ชูเกอก็ฟาดฟันดาบอัศนีออกมาอีกครั้ง

รังสีสังหารพุ่งเข้าหาม่อเสี่ยวหลางราวกับพายุคลั่ง

ม่อเสี่ยวหลางรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว เขาไม่กล้าปะทะกับคมดาบเล่มนี้อีก

“แกคิดจะหนีอย่างเดียวหรือไง?” ชูเกอตะโกน

เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนี้, ม่อเสี่ยวหลางก็กัดฟันกรอดจนเลือดออก

เขาเคยพูดแบบนี้กับชูเกอมาก่อน แต่ตอนนี้…ชูเกอกลับเอาคำพูดของเขามาพูดใส่!

ยิ่งต่อสู้…ชูเกอก็ยิ่งดูแข็งแกร่ง!

"รับดาบข้าอีกเล่มหนึ่งสิ, แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป!" ชูเกอพูดจบก็ตวัดดาบออกไปอีกครั้ง

“ดาบอัศนี!”

พลังดาบอันรุนแรงพุ่งเข้าหาม่อเสี่ยวหลางอย่างรวดเร็ว…ด้วยดาบนี้ม่อเสี่ยวหลางไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป, สุดท้าย…มีดสั้นในมือของเขาก็หลุดเเละกระเด็นออกไป

เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลจากคมดาบ

ความเจ็บปวดได้แล่นริ้วไปทั่วร่างกาย

เเละในที่สุด…ม่อเสี่ยวหลางก็ทนไม่ไหวเเล้วสลบลงไป

"ชูเกอชนะแล้ว!"

หลังจากที่ตะลึงงันอยู่นาน ผู้คนรอบข้างจึงค่อยๆได้สติ

‘อาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นกลาง เอาชนะอาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นปลาย, แถมอีกฝ่ายยังไม่ใช่ผู้ฝึกตนอาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นปลายธรรมดาๆ…’

‘ชูเกอชนะได้อย่างไร?’

‘อัจฉริยะของสำนักซวนหยุน…แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?’

ผู้คนรอบๆมองชูเกอด้วยความหวาดกลัว

‘ถึงแม้ระดับพลังของชูเกอจะลดลง แต่เขาก็ยังคงแข็งแกร่งกว่าพวกเรามาก’

‘อาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นกลาง เอาชนะอาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นปลาย…นี่มันบ่งบอกถึงพรสวรรค์ที่น่ากลัว!’

……..

ทันใดนั้น, ชูเกอก็เหลือบมองหวังอู่ที่กำลังจะวิ่งหนี

“กลับมานี่…เเล้วคุกเข่าลงซะ!”

ร่างของหวังอู่สั่นเทา เขารีบหันกลับมาคุกเข่าลงต่อหน้าชูเกอด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“ข้า…ข้ามีตาหามีแววไม่…ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าจะไม่กล้าอีกแล้ว!”

ชูเกอมองหวังอู่ด้วยความรังเกียจพร้อมคิดในใจ​

‘ต่อสู้กับคนแบบนี้ มันทำให้มือข้าสกปรก’

ดังนั้น​เขาจึงโบกมือไล่เเล้วพูดว่า

“พาม่อเสี่ยวหลางกลับไปซะ วางใจเถอะ มันตายไม่ได้หรอก!”

เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนี้​ หวังอู่ก็อุ้มม่อเสี่ยวหลางที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสรีบวิ่งหนีไปทันที

เมื่อเห็นว่าการต่อสู้จบลงแล้ว ผู้คนรอบข้างก็แยกย้ายกันไป

แต่ทว่า…สายตาที่พวกเขามองชูเกอนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

‘ชายหนุ่มคนนี้…น่ากลัวเกินไปแล้ว!’

ข่าวที่ชูเกอเอาชนะม่อเสี่ยวหลางได้แพร่กระจายไปทั่วศูนย์กลางการค้าอย่างรวดเร็ว

‘ถึงแม้ระดับพลังของชูเกอจะลดลง แต่เขาก็ยังคงแข็งแกร่ง’

แม้แต่หลินเทียนก็ยังมองชูเกอด้วยความชื่นชม

“อาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นกลาง เอาชนะอาณาจักร​ทะเล​ทุกข์ยาก​ขั้นปลาย…ในชีวิตนี้ ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน!”

ส่วนชูเหยียนเอ๋อร์นั้น ยิ้มร่าอย่างยินดี ถึงแม้ว่านางจะไม่ชอบการต่อสู้ แต่การได้เห็นฉากตรงหน้า…มันทำให้รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

จากนั้น, ชูเกอก็เข้าไปที่ร้านของหลินเทียนเพื่อ​เปลี่ยนเสื้อผ้า

เเล้วเขาก็ออกมาเรียกหลินเทียนที่กำลังเก็บกวาดเศษซากอยู่

"เจ้าพอจะรู้จักที่ที่ขายบัวเก้าปล้องสีเขียวหยกบ้างไหม?”

…………………