บทที่ 5 : บดขยี้ลิงยักษ์
บทที่ 5 : บดขยี้ลิงยักษ์
กระแสน้ำตกไหลบ่าลงมาอย่างไม่ปราณีเเละซัดสาดเข้าใส่ร่างกายของชูเกออยู่ตลอดเวลา
เเต่ดาบในมือของเขา ยังคงเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว แม้จะอยู่ภายใต้แรงดันมหาศาลของน้ำตก…แต่มันก็ไม่ส่งผลกระทบต่อวิถีดาบของเขาแม้แต่น้อย
ถึงตอนนี้, การฝึกฝนวิชาดาบใต้เสียงน้ำตกนั้นได้ผลดีเกินคาด
หลังจากฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลาหนึ่งเดือน ร่างกายของชูเกอก็แข็งแกร่งขึ้นมาก
ทุกการฟาดฟันของเขาล้วนแฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยมและเด็ดขาด
ดาบอัศนี!
ข้อมือของชูเกอสั่นไหว ดาบที่อยู่ด้านหลังก็แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงสีขาวพุ่งทะยานออกไปเเละวาดเป็นวิถีโค้งครึ่งวงกลม!
พลังทั้งหมดในร่างของชูเกอ ระเบิดออกมาในชั่วขณะนั้น
โครม!!
ดาบทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
จากนั้น หินก้อนใหญ่เบื้องหน้าก็แตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆภายใต้ดาบอันทรงพลังของเขา
เมื่อเห็นเช่นนี้, ชูเกอก็เก็บดาบ ยืนตัวตรงเเล้วหายใจออกมายาวๆ
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น…การฝึกฝนอย่างหนักหน่วงตลอดหนึ่งเดือนถือว่าไม่สูญเปล่า”
เมื่อนึกถึงความยากลำบากที่ผ่านมา และความสำเร็จในการฝึกฝน《ดาบอัศนี》
มุมปากของชูเกอก็เผยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ
ตอนนี้ อุปสรรคด้านวิชาก็ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี พลังทำลายของ《ดาบอัศนี》นั้นแข็งแกร่งเพียงพอสำหรับใช้ในการคัดเลือกศิษย์หลัก
“ตอนนี้ สิ่งที่ต้องทำอย่างเร่งด่วนต่อไปคือระดับพลังของข้า!”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของชูเกอฉายแววกังวล
การบ่มเพาะพลังถือเป็นเรื่องยากสำหรับเขา
ในการต่อสู้ระหว่างเขากับเหยียนเฮ่า ที่เดิมพันด้วยชีวิต…สุดท้ายชูเกอเลือกที่จะสังเวยพลังฝึกฝนเพื่อแลกกับพลังต่อสู้สำหรับสังหารเหยียนเฮ่า
แต่การกระทำเช่นนั้น มันก็มีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงเช่นกัน
พูดง่ายๆก็คือจากนี้ไป การเพิ่มพูนระดับพลังของเขาจะเป็นไปได้อย่างยากลำบากมาก!
เดิมที เวลาก็มีอยู่อย่างจำกัดเเล้ว…เมื่อบวกกับผลข้างเคียงที่เกิดขึ้น ชูเกอถึงกับต้องถอนหายใจ
“ช่างน่าเป็นห่วงนัก!”
เเต่ทันใดนั้นเอง ชูเกอก็มองไปยังป่าลึกเบื้องหน้าเเละเอ่ยด้วยน้ำเสียงระแวดระวัง
“ใครแอบอยู่ตรงนั้น!”
ฮูว!
เเต่สิ่งที่ตอบเขา กลับเป็นสายลมสีชมพูพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ
“พี่ชาย ช่วยข้าด้วย!”
ก่อนที่ชูเกอจะทันตั้งตัว เด็กหญิงตัวน้อยน่ารักน่าเอ็นดูที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูก็วิ่งมาหลบอยู่ด้านหลังของเขา
ดึงชายเสื้อเขาไว้แน่น ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เด็กหญิงเงยหน้ามองชูเกอ, ดวงตากลมโตเป็นประกายเเละริมฝีปากสีชมพูเม้มเข้าหากันเล็กน้อยอย่างดูน่าสงสาร
ชูเกองุนงง, ขณะที่มองเด็กหญิงนางนี้
นี่นางไปก่อเรื่องอะไรมากันเเน่?
อย่างไรก็ตาม, แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนดีเด่นอะไร แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันน่ารักน่าเอ็นดู…เขาก็อดสงสารไม่ได้
“คุณหนู อย่าดึงเสื้อข้า” ชูเกอเอามือแตะหน้าผากนางเบาๆเเละดันร่างเล็กๆออกไปเล็กน้อย
“เจ้ากำลังตกอยู่ในอันตรายงั้นหรือ?”
ชูเหยียนเอ๋อร์ที่เพิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากลิงยักษ์มาก็รีบพยักหน้ารัวๆ
“เช่นนั้น ต้องการให้ข้าช่วยเจ้าอย่างไร?” ชูเกอถามต่อ
ชูเหยียนเอ๋อร์ชี้ไปทางด้านขวา พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
“ฆ่าลิงยักษ์ตัวนั้นให้ข้าที!”
“กรรรรร!!”
ในชั่วพริบตาที่ชูเหยียนเอ๋อร์พูดจบ ต้นไม้โบราณสามต้นก็ถูกบางอย่างที่มีแขนใหญ่โตและมีขนปกคลุม กวาดจนหักโค่นลงมา
จากนั้น, ลิงยักษ์ตัวขนาดมหึมาก็ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าต่อตาทั้งสอง
ร่างกายของมันปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำตาลอมเหลือง ดวงตาทั้งสองข้าง กลมโตราวกับกระดิ่งทองแดง รูจมูกทั้งสองข้างพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาเป็นระยะ สุดท้ายปากอ้ากว้างส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมาชวนอาเจียน
ฝ่ามือของมันใหญ่โตมโหฬาร ดูใหญ่กว่าหัวของมันเสียอีก, ผิวหนังบนฝ่ามือหนาและหยาบกร้าน เเถมสะท้อนกับแสงจันทร์จนเป็นประกายสีเงินเย็นยะเยือก
สีหน้าของชูเกอแข็งค้าง มือที่กำลังลูบหัวของชูเหยียนเอ๋อร์อยู่ก็พลั้งเผลอทำผมของนางยุ่งเหยิง
ชูเหยียนเอ๋อร์เบ้ปาก สะบัดมือของเขาออก
แต่ชูเกอกลับไม่ได้สนใจ เพราะในตอนนี้ใจของเขามีเพียงลิงยักษ์ตรงหน้า
“เอ่อ... นี่มันลิงยักษ์อาณาจักรทะเลทุกข์ยากขั้นปลายงั้นรึ?” ชูเกอยกยิ้มอย่างขมขื่น
หากเป็นตอนที่เขายังอยู่จุดสูงสุดของอาณาจักรทะเลทุกข์ยากขั้นปลาย…เขาย่อมไม่เกรงกลัวลิงยักษ์ตัวนี้
แต่ทว่าตอนนี้ระดับพลังของเขาลดลงเหลือเพียงอาณาจักรทะเลทุกข์ยากขั้นกลางเเล้ว…ถ้าต้องเผชิญหน้ากับลิงยักษ์ตัวนี้ เขาคงทำได้เพียงวิ่งหนีเอาตัวรอดเท่านั้นกระมัง
เด็กหญิงที่ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร, เหตุใดถึงไปยั่วโมโหลิงยักษ์ที่ดูแข็งแกร่งเช่นนี้ได้?
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ อีกอย่าง…เพราะเขาไม่สามารถมองทะลุระดับพลังของเด็กหญิงคนนี้ได้!
โดยปกติแล้ว การที่ไม่สามารถมองทะลุระดับพลังของผู้อื่นได้มันจะมีอยู่สองกรณี
หนึ่งคือ อีกฝ่ายไม่มีพลังยุทธ์, สองคือระดับพลังของอีกฝ่ายสูงส่งเกินไป
เมื่อครู่ วิชาตัวเบาที่เด็กหญิงคนนี้แสดงออกมาแม้แต่เขายังรู้สึกทึ่ง…ซึ่งแน่นอนว่านางต้องมีพลังยุทธ์
ดังนั้น มันจึงเหลือเพียงความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น…นั่นคือระดับพลังของนางสูงส่งกว่าเขามาก
“นี่คุณหนู เจ้าดูระดับพลังของข้าแล้วดูระดับพลังของเจ้าสิ…เจ้าคิดว่าข้าจะสามารถฆ่ามันได้รึ?”
“เเละในเมื่อเจ้าเก่งกาจเช่นนี้ ทำไมไม่ลงมือเองล่ะ?” ชูเกอกางมือออกพร้อมเอ่ยอย่างจนใจ
ชูเหยียนเอ๋อร์ที่ได้ยินดังนั้นก็กระพริบตาปริบๆ, นางก้มหน้าลงเเล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ข้าไม่ชอบใช้กำลัง”
แม้เสียงของนางจะเบาราวกับเสียงยุง แต่ชูเกอกลับได้ยินอย่างชัดเจน
ซึ่งเขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า…นี่ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นเสียจริง!
โครมมมม!
เเละในขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน ลิงยักษ์ก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ
ทุกครั้งที่ฝ่าเท้าอันใหญ่โตของมันกระทบพื้น ก็จะเกิดเสียงดังสนั่นเเละทิ้งรอยเท้าขนาดมหึมาไว้เบื้องหลัง
ลิงยักษ์พุ่งเข้าหาชูเกอและชูเหยียนเอ๋อร์อย่างรวดเร็ว
เเม้ว่ามันจะมีรูปร่างอันใหญ่โต….เเต่ความเร็วของมันกลับยอดเยี่ยมอย่างมาก!
สายลมพัดกระโชก ฝุ่นตลบอบอวล
สายน้ำปั่นป่วน น้ำตกสูงกระเซ็นเป็นละอองฝอย
เสื้อผ้าของชูเกอ ปลิวไสวตามแรงลม ผมของเขาก็ยุ่งเหยิง
เขาก้าวไปยืนบังหน้าชูเหยียนเอ๋อร์ เเละค่อยๆกำดาบแน่น
ในวินาทีนั้นเอง, รังสีสังหารก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างของชูเกออย่างท่วมท้น
ส่วนลิงยักษ์ก็ใกล้เข้ามาทุกที
สิบก้าว...
เจ็ดก้าว...
ห้าก้าว...
ฟาดฟัน!
ทันใดนั้น, รังสีสังหารในร่างของชูเกอปะทุขึ้น ราวกับภูเขาไฟระเบิด
เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า กระโดดขึ้น ราวกับนกนางแอ่นที่โผบิน…ลอยไปหยุดอยู่เหนือหัวลิงยักษ์ จากนั้นก็สะบัดดาบออกมา!
ดาบอัศนี!!!!
ดาบพุ่งออกไปยังลิงยักษ์ราวกับสายฟ้าฟาด
เคร้งงงงง!!!
เสียงโลหะกระทบกันดังกึกก้อง จนทำให้กิ่งไม้ใบไม้รอบข้างสั่นไหว
ชูเกอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ…ลิงยักษ์ตัวนี้ใช้ฝ่ามือรับดาบของเขาไว้ได้!
เขาสังเกตเห็นว่า บนฝ่ามือของมัน ปรากฏรอยแผลตื้นๆขึ้น…แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ ราวกับเป็นเพียงบาดแผลเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
สายลมพัดกระหน่ำ ใบหน้าของชูเกอรู้สึกเจ็บแปลบ
เขารีบพลิกตัว ถอยหลังอย่างรวดเร็ว….แต่มันก็สายไปเสียแล้ว
ฝ่ามืออันใหญ่โตของลิงยักษ์ ฟาดเข้าที่หน้าอกของชูเกออย่างจังจนร่างของเขากระเด็นออกไปไกล
เสียงครางต่ำ ดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอ…ชูเกอรู้สึกราวกับถูกหินผาขนาดพันชั่งทับจนหายใจไม่ออก
“พี่ชาย โจมตีจุดนั้นของมันสิ... จุดนั้น...” ใบหน้าของชูเหยียนเอ๋อร์แดงก่ำ
เเละหลังจากพูดจบ นางก็ไม่กล้ามองหน้าเขาเเล้วรีบซุกหน้าลงกับอกเขาทันที
จุดนั้น?
ชูเกอผงะเพราะไม่เข้าใจว่า “จุดนั้น” ที่ชูเหยียนเอ๋อร์พูดถึงคือจุดไหน?
แต่เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของนาง เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที…เเละอดหัวเราะไม่ได้
“ที่แท้ ‘จุดนั้น’ ที่นางพูดถึง ก็คือ ‘จุดสงวนของผู้ชาย’ นี่เอง…ช่างโหดร้าย โหดเหี้ยม เเละไร้ความปราณีจริงๆ!”
เเต่ถึงจะพูดแบบนั้น, มือของชูเกอกลับไม่ลังเล
เขาถีบเท้ากับพื้นพุ่งตัวออกไปราวกับสายฟ้าแลบ…เเละไปหยุดอยู่ตรงหน้าลิงยักษ์
“กลับไปซะ!”
ชูเกอตวาดลั่น กระโดดขึ้น ใช้นิ้วมือ จิ้มไปยังจุดยุทธศาสตร์!
โครมมมม!!
ลิงยักษ์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด, ดวงตากลมโตแดงก่ำ เส้นเลือดขึ้นทั่วดวงตา…มันเอามือกุมเป้าเเล้วหันหลังวิ่งหนี
ตลอดทาง มันพุ่งชนต้นไม้ใหญ่จนล้มระเนระนาดโดยไม่สนใจสิ่งใด
“แบบนี้จะเรียกว่า ‘เลว’ ไปหน่อยไหมนะ?”
“เล่นซะ ‘หมดสภาพ’ แบบนี้
, ชีวิตนี้ของอีกฝ่ายคงไม่เหลืออะไรแล้ว...”
ชูเกอคิดในใจ จากนั้นก็ส่ายหน้าเเละ
กระโดดลงไปในสระน้ำใต้น้ำตก
เมื่อครู่
ดาบของเขา สัมผัสกับสิ่งสกปรกเข้า…ดังนั้นเขาต้องรีบชำระล้าง
หลังจากแช่น้ำอยู่ครู่หนึ่ง ชูเกอก็ขึ้นจากน้ำ…เเละยังคงเห็นเด็กหญิงคนนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม
“ลิงยักษ์ตัวนั้นหนีไปแล้ว เจ้าจะยังอยู่ที่นี่ทำไม?”
ชูเหยียนเอ๋อร์มองชูเกอ, เเล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
“พี่ชาย ข้าชื่อชูหยียนเอ๋อร์…ท่านอาจารย์ของข้าสอนว่า บุญคุณต้องทดแทน”
ชูเกอผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนี้
“บังเอิญจัง ข้าก็แซ่ชูเหมือนกัน…เอางี้, เเจ้าไม่ต้องทดแทนอะไรหรอก ถือว่าข้าทำบุญก็แล้วกัน”
ทดแทน?
งั้น ‘มอบร่างกายนี้ให้ข้า’ ไม่ดีกว่าหรือ!
เขาเกือบจะหลุดปากพูดออกไปเเบบนั้น, แต่โชคดีที่เขานึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก
เขาจะไปสอนอะไรแบบนั้นได้อย่างไร!
ห้ามทะลึ่ง!...ต้องใสซื่อบริสุทธิ์!
แต่ประโยคต่อมาของชูเหยียนเอ๋อร์ ก็เกือบทำให้เขาเเทบสำลักเลือด
“พี่ชาย…งั้นข้า ‘มอบร่างกายนี้ให้’ กับพี่ชายดีไหม?
ตกลงไหม?
พี่ชายอย่ารังเกียจข้านะ?”
พูดจบ นางก็มองเขาด้วยดวงตากลมโตน่าสงสาร
“เอ่อ... แบบนั้น...คงไม่ดีมั้ง” ชูเกอทำหน้าเจื่อนพร้อมพูดตะกุกตะกักราวกับเป็นคนโง่
“พี่ชาย ข้าล้อเล่นน่ะ!” ชูเหยียนเอ๋อร์หัวเราะคิกคักด้วยดวงตาที่เผยความเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย
เเต่เมื่อเห็นสีหน้าของชูเกอเริ่มเคร่งขรึม นางจึงหยุดหัวเราะเเล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แต่พี่ชายช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าต้องทดแทนบุญคุณนี้!”
ชูเกอถอนหายใจ “เช่นนั้น เจ้าอยากทดแทนอย่างไร?”
ชูเหยียนเอ๋อร์กลอกตาไปมาเเล้วดีดนิ้วดังเป๊าะ
“คิดออกแล้ว, พรุ่งนี้ข้าจะเป็นสาวใช้ คอยดูแลพี่ชายหนึ่งวัน…เป็นไง ความคิดดีใช่ไหมล่ะ! ฮ่าๆๆ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, ชูเกอก็ฝืนยิ้มออกมา
เขาจินตนาการออกเลยว่าหากมีเด็กคนนี้อยู่ด้วย…ชีวิตของเขาคงไม่สงบสุขเป็นแน่!
“เอาที่เจ้าสบายใจเลย ข้าอยากพักผ่อนแล้ว”
ชูเกอมองดูดวงจันทร์ที่ค่อยๆคล้อยต่ำลงเพราะใกล้รุ่งสางแล้ว
“ข้าจะกลับไปพร้อมพี่ชาย” ชูเหยียนเอ๋อร์เดินตามหลังเขาไปติดๆ
ภายใต้แสงจันทร์
สองร่าง…หนึ่งใหญ่ หนึ่งเล็ก
หนึ่งพูดจ้อไม่หยุด…หนึ่งเงียบขรึมมีเพียงดาบคู่กาย
…………………….
