บทที่ 1 : มรดกพลังเเห่งชีวิต
บทที่ 1 : มรดกพลังเเห่งชีวิต
"โอ้ย! เจ็บชะมัด! เหมือนกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ!"
สติของชูเกอค่อยๆกลับคืนมาพร้อมความรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว
โชคดีที่เขาเคยผ่านความเจ็บปวดที่มากกว่านี้เป็นร้อยเท่ามาเเล้ว, ไม่งั้นเขาคงต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแน่นอน
เขาค่อยๆลืมตาขึ้น
ทันใดนั้นเขาพบว่าตัวเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้น
เขามองไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นและพบว่ารอบตัวเขามีแต่คนเเปลกๆยืนอยู่เต็มไปหมด
พวกเขาทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เขา…แต่สิ่งที่ทำให้ชูเกอรู้สึกแปลกใจก็คือพวกเขาทุกคนต่างสวมชุดโบราณ!
“ชุดโบราณ?”
“หรือว่านี่จะเป็นกองถ่ายละคร?”
ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของชูเกอก็คือแบบนี้
เเต่สิ่งที่ทำให้ชูเกอประหลาดใจอย่างมากก็คือ…เขายังไม่ตาย!
เขาเป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดาๆที่มีลูกเศรษฐีคนหนึ่งมาตามตอแยแฟนสาวของเขา, แถมยังข่มขู่ชูเกออีกด้วย
สุดท้าย, เพื่อที่จะได้ครอบครองหัวใจของแฟนสาวชูเกอ…ลูกเศรษฐีคนนั้นจึงลักพาตัวชูเกอไปที่สะพานจินซั่ว และบังคับให้เขากระโดดลงไปในแม่น้ำ!
เเต่ยังไม่ทันที่ชูเกอจะได้คิดอะไรต่อ…เสียงพูดคุยกันของผู้คนรอบข้างก็ดังเข้ามาในหูของเขา เเละมันทำให้ชูเกอรู้สึกกังวลใจขึ้นมาทันที
"ไม่คิดเลยว่าชูเกอจะมาแพ้ง่ายๆแบบนี้, ปีก่อนยังชนะเหยียนเฮ่าได้อยู่เลย…เเต่ปีนี้กลับมาแพ้ให้เหยียนเฮ่าภายในกระบวนท่าเดียว!"
"ใช่แล้ว, ชูเกอนี่น่าอับอายจริงๆ
อับอายขายหน้าไปถึงสำนักเจินหวู่เลย”
“แหวะ…เมื่อก่อนข้ายังคิดว่าเขาเป็นอัจฉริยะอยู่เลย!”
"พวกเราสำนักซวนหยุน เพื่อการประลองครั้งนี้ ถึงกับมอบทรัพยากรให้เขามากมายให้เขาฝึกฝน…ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาถูกเหยียนเฮ่าเล่นงานจนแพ้ภายในกระบวนท่าเดียว!"
ชูเกอที่ได้ยินเสียงพูดคุยเหล่านี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงง
เเต่ทันใดนั้นเอง, ความทรงจำมากมายราวกับคลื่นในทะเลก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวของเขา!
"ข้าคือชูเกอ, ศิษย์สำนักซวนหยุน หนึ่งในเจ็ดสำนักใหญ่แห่งแคว้นหยุนหวง"
"เหยียนเฮ่าคือศิษย์สำนักเจินหวู่ ข้าไปมีเรื่องกับเขาในสุสานโบราณแห่งหนึ่ง…หลังจากนั้นก็ได้นัดประลองกับเขาทุกปี เพื่อตัดสินแพ้ชนะ"
"เดิมทีสำนักซวนหยุน กับสำนักเจินหวู่ก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว, เรื่องนี้จึงกลายเป็นการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่…ทั้งสองสำนักต่างก็หวังที่จะชนะการแข่งขัน เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับสำนัก"
"ความแข็งแกร่งของข้าเหนือกว่าเหยียนเฮ่ามาโดยตลอด, แต่ระหว่างการประลอง ร่างกายของข้ากลับชาไปทั้งตัว พลังปราณติดขัด…จากนั้นก็ถูกเหยียนเฮ่าโจมตีเพียงครั้งเดียวเเล้วก็พ่ายแพ้!"
ที่แท้เจ้าของร่างนี้ก็ชื่อชูเกอ
ชูเกอไม่รู้ว่านี่เป็นโชคชะตากำหนดหรือไม่, แต่ในเมื่อวิญญาณของเขาได้ข้ามมายังร่างนี้แล้ว…นับจากนี้ไป เขาคือชูเกอ ศิษย์สำนักซวนหยุน!
ชูเกอรู้สึกเหมือนกับได้ประสบพบเจอสถานการณ์มาด้วยตัวเอง, เขาโกรธแค้นแทนเจ้าของร่างเดิมเป็นอย่างมาก
ในตอนนี้ เมื่อชูเกอได้เรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดแล้ว…ในใจก็พอจะเดาออกบ้างแล้วว่าเบื้องหลังเรื่องนี้ต้องมีแผนการร้ายแอบแฝงอยู่แน่ๆ!
มีคนวางยาพิษเขา เพื่อทำให้เขาแพ้การประลองครั้งนี้!
"คนที่วางยาพิษข้า ต้องเป็นคนใกล้ตัวข้าแน่ๆ…ไม่งั้นด้วยความแข็งแกร่งของข้า ไม่มีทางที่ข้าจะไม่ทันระวังตัวแบบนี้"
ชูเกอครุ่นคิดอย่างหนัก
เจ้าของร่างนี้เป็นศิษย์อัจฉริยะคนหนึ่งในสำนักซวนหยุน, อายุเพียงสิบเจ็ดปีก็บรรลุถึงอาณาจักรทะเลทุกข์ยากขั้นปลายแล้ว
เขาถูกมองว่าเป็นศิษย์คนหนึ่งที่มีโอกาสก้าวขึ้นเป็นศิษย์หลักของสำนักซวนหยุนมากที่สุดในปีนี้
หลังจากไตร่ตรองดูแล้ว, ชูเกอก็เข้าใจได้ในทันที
เบาะแสบางอย่างค่อยๆปรากฏขึ้น
สำนักซวนหยุนมีกฎอยู่ว่า, ในการคัดเลือกศิษย์หลักประจำปี จะมีศิษย์เพียงสิบคนเท่านั้นที่ได้รับการเลือก
กล่าวคือ ไม่ว่าคนๆนั้นจะมีพรสวรรค์มากแค่ไหน…ฝึกฝนเก่งกาจมากเพียงใด, เเต่ถ้าหากไม่ได้อยู่ในสิบอันดับแรกก็ไม่มีทางได้เป็นศิษย์หลัก
"ความแข็งแกร่งของข้าในบรรดาศิษย์สายใน น่าจะอยู่ที่อันดับแปดถึงสิบ, ในเมื่อมีคนที่กลัวว่าข้าจะแย่งตำแหน่งศิษย์หลักของเขาไป ก็หมายความว่า ความแข็งแกร่งของเขากับข้าคงไม่ต่างกันมาก หรืออาจจะด้อยกว่าข้าเล็กน้อย”
“จากการวิเคราะห์นี้ เป้าหมายของข้าก็สามารถจำกัดวงแคบลงเหลือเพียงห้าคนเท่านั้น”
ในขณะที่ชูเกอกำลังวิเคราะห์อย่างถี่ถ้วน เหยียนเฮ่าจากสำนักเจินหวู่ก็เดินถือดาบยาวเข้ามาหาเขาอย่างเชื่องช้า”
“อาจเป็นเพราะมันรู้สึกว่าตัวเองมั่นใจในชัยชนะแล้ว, ตอนนี้จึงเดินเล่นอย่างสบายใจราวกับอยู่ในสวนหลังบ้าน
เหยียนเฮ่ายิ้มเยาะ
"ท่านอัจฉริยะฉู่ ลุกขึ้นมาสู้กับข้าก่อนสิ…การที่เจ้าคลานอยู่บนพื้นเหมือนหมาแบบนี้ จะนับเป็นวีรบุรุษได้อย่างไร!"
"ฮ่าฮ่า!!"
เมื่อเหยียนเฮ่าพูดจบ ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันหัวเราะลั่น
ไม่ว่าจะเป็นศิษย์สำนักเจินหวู่หรือศิษย์สำนักซวนหยุน…พวกเขาก็ล้วนหัวเราะเยาะชูเกอทั้งสิ้น
การที่ศิษย์สำนักเจินหวู่เยาะเย้ยชูเกอนั้นเป็นเรื่องปกติ, เพราะทั้งสองสำนักไม่ถูกกันอยู่แล้ว
แต่ศิษย์สำนักซวนหยุน กลับหัวเราะเยาะชูเกอไปด้วย…เรื่องแบบนี้มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย
อย่างไรก็ตาม, สิ่งนี้เป็นเพราะพวกเขาส่วนใหญ่ต่างก็อิจฉาชูเกอ
ด้วยระดับพลังของชูเกอในตอนนี้…เขามีโอกาสสูงมากที่จะได้เป็นศิษย์หลัก
เมื่อได้เป็นศิษย์หลักแล้ว เขาก็จะเหนือกว่าคนอื่นๆในทันที
กลายเป็นบุคคลอัจฉริยะที่ได้รับการปลูกฝังจากสำนักซวนหยุนอย่างเต็มที่!
ดังนั้น, เมื่อตอนนี้ชูเกอพ่ายแพ้ให้กับเหยียนเฮ่า…มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกสะใจอยู่ลึกๆ
เมื่อเหยียนเฮ่าได้ยินเสียงหัวเราะราวกับคลื่นมนุษย์รอบๆข้าง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้น
สำนักเจินหวู่และสำนักซวนหยุน ต่างก็มีผู้อาวุโสคอยดูแลการประลองอยู่คนละหนึ่งคน
ผู้อาวุโสเก้า ผู้ดูแลจากฝั่งสำนักซวนหยุนขมวดคิ้วแน่นเเล้วมองชูเกอด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
เขาไม่คิดเลยว่าชูเกอที่สำนักทุ่มเทปลูกฝังมาอย่างดีกลับไร้ประโยชน์แบบนี้
เขาถูกเหยียนเฮ่าเล่นงานต่อหน้าธารกำนัลจนยับเยิน!
"ไอ้เด็กนี่ ทำให้สำนักซวนหยุนของเรเสียแรงเปล่าๆ”
“เเบบนี้ยังไงก็ต้องลดขั้นมันไปเป็นศิษย์รับใช้สักสิบปี!”
ผู้อาวุโสเก้ามีสีหน้าบึ้งตึง, พร้อมดวงตาที่ฉายแววสังหารออกมา
ต่อหน้าเหยียนเฮ่า พลังของชูเกอกลับเปราะบางราวกับกระดาษ…ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่ครั้งเดียว!
"ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาสู้กับข้าต่อ…ตอนนี้ข้ายอมใช้มือข้างเดียวสู้กับเจ้าก็ได้!" เหยียนเฮ่าใช้มือข้างหนึ่งเท้าคางพรางพูดด้วยรอยยิ้ม
ชูเกอหน้าซีด เขาลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล
ความเจ็บปวดทางร่างกายเทียบไม่ได้เลยกับความทรมานทางจิตใจ
พลังปราณติดขัดในเส้นชีพจร ตอนนี้พลังปราณในร่างกายของเขากระแทกไปมา เหมือนลูกบอลที่ถูกสูบลมจนเต็ม…ลมอื่นเข้าไม่ได้, ลมที่มีก็ออกไม่ได้
ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป, ระดับพลังของชูเกออาจจะลดลงก็ได้
เหยียนเฮ่ามองชูเกอที่เพิ่งลุกขึ้นยืน ก็หัวเราะออกมาทันที
เขายื่นเท้าข้างหนึ่งออกไป เตะเข้าที่หน้าอกของชูเกออย่างแรง จนร่างของชูเกอลอยละลิ่วไป!
ชูเกอเหมือนว่าวขาด, เขาลอยไปกระแทกเข้ากับกำแพงมุมห้องจนเกิดเสียงดังสนั่น
"กระจอก!"
เหยียนเฮ่ายืนมองจากมุมสูง, ดูสบายๆไร้ซึ่งความกดดัน
อย่างไรก็ตาม ชูเกอที่ลอยละลิ่วไป กลับไม่มีแววเจ็บปวดบนใบหน้าแม้แต่น้อย
เขากลับมีสีหน้าแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนใบหน้า
เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาดูเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ
เเละพลังที่คุ้นเคยกำลังค่อยๆก่อตัวขึ้น
เหมือนกับน้ำพุที่เหือดแห้ง ค่อยๆมีน้ำไหลออกมา แล้วค่อยๆแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย…
"นี่มัน…พลังที่ข้าสัมผัสได้ในประตูแห่งชีวิต!"
หลังจากที่ชูเกอกระโดดลงไปในแม่น้ำใต้สะพานจินซั่วในชาติที่เเล้ว
เขาก็ไปโผล่ที่โลกแห่งหนึ่งที่ดูราวกับยุคบรรพกาล
ในโลกนั้นมีประตูสวรรค์ตั้งตระหง่านอยู่สามบาน
บนประตูมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า "เกิด" "ตาย" "เวียนว่ายตายเกิด"!
ชูเกอปีนบันไดเมฆเก้าพันขั้นจนร่างกายเกือบจะเป็นอัมพาต…เเละสุดท้ายได้ผลักประตู "เกิด" บานนั้นออก
ภายในนั้นมีพลังลึกลับที่เต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต
พลังที่เต็มไปด้วยพลังเเห่งชีวิตนี้…ทำให้ชูเกอหายเป็นปกติจากอาการอัมพาตได้ในทันที
ในตอนนี้, พลังนี้ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง…เเสดงว่ามันติดตามชูเกอมาที่โลกใบนี้ด้วย!
ชูเกอหลับตาลง กำดาบในมือแน่น
"ดูเหมือนว่าชูเกอจะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองไม่มีทางชนะ…จึงจะยอมแพ้แล้ว!" มีคนสังเกตเห็นว่าชูเกอหลับตาลงจึงพูดเยาะเย้ย
"หลังจากการต่อสู้ในวันนี้ ชูเกอจะต้องเสื่อมเสียตำแห่งในสำนักซวนหยุนอย่างแน่นอน"
"ตอนแรกนึกว่าเจ้าชูเกอนี่จะมีดี…เเต่ใครจะไปรู้ว่าเขาเป็นแค่เสือกระดาษ, สู้อีกฝ่ายไม่ได้เลย"
……..
"ว่าไง ชูเกอ…เจ้ากำลังรอความตายอยู่รึไง?”
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น…ข้าก็จะสนองให้เอง!”
เหยียนเฮ่าไม่สนใจ ค่อยๆเดินเข้าไปหาชูเกอ
เขาระเบิดพลังของอาณาจักรทะเลทุกข์ขั้นปลายออกมาอย่างเต็มที่…เตรียมที่จะมอบการโจมตีครั้งสุดท้ายให้กับชูเกอ
เมื่อมองชูเกอที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม เหยียนเฮ่าก็ยกยิ้มเย็นชา
ตราบใดที่ดาบเล่มนี้ของเขาตวัดฟันลงไป…ในวินาทีต่อมา ชูเกอก็จะต้องสิ้นใจเเละกลายเป็นศพเย็นชืด!
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาเดินไปถึงหน้าชูเกอประมาณสามเมตรเเละกำลังจะฟันดาบลงไป
สถานการณ์มันก็พลิกผันอย่างกะทันหัน
ชูเกอขยับตัวแล้วชักดาบออกมา!
มันเป็นการชักดาบธรรมดาๆ
เเละมือที่ถือดาบของชูเกอก็แทงออกไปข้างหน้าอย่างแรง
ดาบพุ่งออกไปราวกับมังกรโดยไม่มีทักษะใดๆ, ไม่มีการใช้เพลงดาบใดๆ
แต่ในใจของเหยียนเฮ่า, กลับมีความรู้สึกถึงอันตรายอย่างรุนแรง
ดาบเล่มนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถหลบพ้นได้!
เหยียนเฮ่ารีบยกดาบในมือขึ้นมาป้องกันที่หน้าอก
ฉึก!!
เสียงกระทบกันของโลหะดังขึ้น
ดาบที่เหยียนเฮ่ายกขึ้นมาป้องกันที่หน้าอกหักเป็นสองท่อน…ส่วนดาบของชูเกอแทงทะลุเข้าไปที่หน้าอกของเหยียนเฮ่าอย่างจัง
…………………..
