(ตอนชดเชย) บทที่ 330 (ฟรี)

(ตอนชดเชย) บทที่ 330 (ฟรี)

"ฆ่า!"

ดวงจันทร์สีครามทอแสงสว่างนวลทั่วท้องนภา แสงสลัวลึกลับสาดส่องไปทั่วโลกหล้า นำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงอันแปลกประหลาดและหลากหลาย

สิ่งมีชีวิตทุกชนิดในชั่วพริบตานั้น กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดดุร้าย ไล่ล่าโจมตีกลุ่มของอู๋เทียนอย่างบ้าคลั่ง หยุดยังไงก็หยุดไม่อยู่

โชคยังดีที่พวกมันขาดสติปัญญาไป ความเฉลียวฉลาดจึงลดน้อยลง เมื่อสูญเสีย "เป้าหมาย" สัตว์ประหลาดทั้งหมดก็ล่าถอย ไม่มีตัวใดอยู่ต่อ

แต่อย่างไรก็ตาม หากอู๋เทียนก้าวออกจากมิติย่อยแห่งนี้เมื่อใด การจลาจลครั้งใหม่ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยง!

ภายในมิติย่อย กลุ่มของอู๋เทียนยังคงหวาดผวา ไป๋เซี่ยนเซี่ยนรีบไปหยิบโซฟามาวาง ก่อนที่หญิงสาวคนอื่นๆ จะพากันทรุดตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

ร่างของลิเดียกลับคืนสู่รูปลักษณ์มนุษย์ ร่างมังกรขนาดมหึมาอันตรธานหายไป เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าสวมใส่เบื้องหน้าอู๋เทียน แต่สีหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย

เมื่อเห็นดังนั้น ไป๋เซี่ยนเซี่ยนจึงรีบเข้าไปบังร่างของลิเดีย พร้อมกับปรายตามองอู๋เทียนอย่างดุๆ ก่อนจะหันไปบอกอาลิเซียว่า "อาลิเซีย ไปหยิบกล่องข้างๆ นั่นมาสิ ข้างในมีเสื้อผ้า!"

"อ๊ะ? ค่ะ!"

เดิมทีอาลิเซียอยากจะแอบอู้งานแล้วนอนพักผ่อนสักหน่อย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นลิเดีย "มังกรบรพพกาล" ผู้ช่วยพาพวกเธอหนีเอาชีวิตรอด เธอจึงไม่กล้าชักช้า รีบวิ่งไปหยิบกล่องมาให้แต่โดยดี

เด็กสาวคนนี้ ปกติแม้จะซุกซนไปบ้าง แต่เรื่องไหนสำคัญเธอก็แยกแยะออก

ไป๋เซี่ยนเซี่ยนรีบช่วยลิเดียสวมเสื้อผ้าจนเสร็จ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดว่า "ลิเดีย ไปพักผ่อนก่อนแล้วกันนะ"

"ข้าไม่เหนื่อย" ลิเดียยังคงไร้ความรู้สึก ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "แต่ภาพที่เห็นเมื่อครู่นี้ ทำให้ข้ารู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย"

"อืม คงจะเป็นอันตรายบางอย่างที่แฝงตัวอยู่ในโลกใบนี้นั่นแหละ" อู๋เทียนลูบคางพลางพูดขึ้น "การบุกเบิกโลกใหม่ ย่อมต้องพบเจอกับเรื่องไม่คาดฝันเป็นธรรมดา"

ได้ยินดังนั้น ไป๋เซี่ยนเซี่ยนก็ครุ่นคิดตาม

"แต่ทำไมพวกสัตว์ร้ายถึงลืมความบาดหมางระหว่างเผ่าพันธุ์ไปได้ล่ะ แม้แต่เผ่าพันธุ์ที่เป็นศัตรูกันมาแต่ดั้งเดิม ก็ยังร่วมมือกันโจมตีพวกเรา"

"หรือว่า... เพราะพวกเราเป็นคนนอก ถูกจิตสำนึกของโลกใบนี้มองว่าเป็นผู้บุกรุก?" เธอตั้งข้อสันนิษฐาน

นี่ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลไร้สาระ

เมื่อนักผจญภัยข้ามมิติไปยังโลกต่างๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับการต้อนรับจากจิตสำนึกของโลกใบนั้นเสมอไป หากจิตสำนึกต่อต้านและรังเกียจนักผจญภัย มันก็จะตีตราพวกเขาว่าเป็น "ผู้บุกรุก"

เมื่อนั้น ชาวพื้นเมืองทั้งหมดในโลกใบนั้นก็จะมีจิตมุ่งร้ายต่อนักผจญภัย แม้แต่เผ่าพันธุ์ที่มีสติปัญญาสูงเช่นมนุษย์ ก็อาจเกิดความเกลียดชังขึ้นโดยสัญชาตญาณ ส่วนสัตว์ดุร้าย สัตว์ประหลาดต่างๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกมันอาจโจมตีนักผจญภัยอย่างไร้สติ!

ภาพที่เห็นภายนอก สอดคล้องกับสถานการณ์เช่นนี้เป็นอย่างยิ่ง

"ก็เป็นไปได้ แต่... สาเหตุหลักน่าจะเป็นเพราะดวงจันทร์มากกว่า" อู๋เทียนพยักหน้า ก่อนจะบอกข้อมูลที่เขาประเมินได้ให้ทุกคนฟัง

เมื่อฟังจบ พวกสาวๆต่างก็ร่วมวงสนทนา

"ดวงจันทร์สีฟ้าคราม ต้องมีอะไรผิดปกติแน่!"

"ฉันเคยไปโลกเวทมนตร์มา ดวงจันทร์สีฟ้าครามกับดวงจันทร์สีเลือดลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า ก็ไม่ได้มีอันตรายอะไรนี่"

"บางที แสงของดวงจันทร์อาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายจู่โจมมนุษย์ก็ได้!"

"ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร พวกเราต้องออกไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับความถี่ในการโจมตีและลักษณะเฉพาะของสัตว์ประหลาดให้มากขึ้น ยังพอมีเวลา!"

จิตวิญญาณแห่งการผจญภัยของนักผจญภัยนั้น ย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

หลังจากปรึกษาหารือกันครู่หนึ่ง พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะออกไปสำรวจสถานการณ์ของสัตว์ประหลาดเหล่านั้นก่อน

ดังนั้น เมื่อร่างแยกของอู๋เทียนฟื้นฟูพลังจนเต็มที่ เขาก็ส่งร่างแยกออกไปดูว่าข้างนอกเป็นอย่างไร...

โลกภายใต้ม่านราตรี เงียบสงัดราวกับป่าช้า

ทว่าทันทีที่ร่างแยกปรากฏตัว ก็ราวกับน้ำมันราดรดกองเพลิง สัตว์ประหลาดน่าสะพรึงกลัวนับไม่ถ้วนกรูกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

ภายใต้การควบคุมของอู๋เทียน ร่างแยกต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะถูกยักษ์ธาตุน้ำสังหารในที่สุด

อู๋เทียนจึงให้ร่างแยกผลัดกันออกมา

กระทั่งผ่านพ้นยามราตรี ดวงจันทร์สีฟ้าครามค่อยๆ จางหายไป ถูกเมฆบดบัง แสงสว่างอันตรายก็เลือนหายไป

ส่วนพวกสัตว์ประหลาดก็เริ่มกลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิม และเดินทางกลับสู่ถิ่นที่อยู่ของตน

ณ ริมฝั่งแม่น้ำสายหนึ่ง รอยแยกมิติเปิดออก

อู๋เทียนพาพวกสาวๆก้าวออกมา มองสำรวจรอบๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า "สรุปได้แล้ว พอตกกลางคืน สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกใบนี้จะคลุ้มคลั่ง และโจมตีคนนอก"

นี่คือข้อสรุปที่หาคำตอบได้!

"ตอนกลางวัน ทุกอย่างปกติดี!"

"หมายความว่า พวกเราสามารถเก็บเลเวลตอนกลางวัน และกลับไปพักผ่อนในมิติย่อยตอนกลางคืนได้" อู๋เทียนพูดอย่างชัดเจน

พวกเขาเป็นแค่นักเดินทางข้ามมิติ มาที่โลกใบนี้เพื่อเก็บเลเวลเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องค้นหาความลับหรืออะไรให้วุ่นวาย

ได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย

"ตกลงตามนี้ งั้นพวกเราก็ไปจัดการกับปูพวกนั้นก่อนเลยเป็นไง!" อู๋เทียนชี้ไปที่ริมแม่น้ำ

บริเวณริมฝั่งแม่น้ำ ปรากฏตัวปูสีแดงเพลิงขนาดสองเมตร กำลังเดินไปมาอย่างเชื่องช้า

[ปูน้ำแข็งเพลิง]

เลเวล: 22

ระดับพลัง: ชั้นยอด

อื่นๆ: (ละไว้)

คำอธิบาย: เดาซิ ฉันมีกี่ขา?