(ฟรี) บทที่ 320 (ฟรี)
(ฟรี) บทที่ 320 (ฟรี)
"ลาก่อนครับ คุณปู่โจว!"
"บ๊ายบายคุณปู่!"
"เจ้าเด็กแสบ! พอใช้ประโยชน์จากฉันเสร็จก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกเชียวนะ หน้าไม่อายจริง ๆ!"
"ฮ่าๆๆ!"
"ลาก่อนค่ะ คุณปู่โจว!"
หลังจากพูดคุยกันซักพัก เหล่าโจวก็ขอตัวกลับไปทำงาน
ไป๋เซี่ยนเซี่ยนมองตามเขาไปด้วยแววตาเศร้าสร้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "จริง ๆ แล้วคุณปู่โจวก็น่าสงสารนะคะ เขาต้องเจอกับเรื่องร้าย ๆ มามากมาย จนฉันเองก็ยากจะเข้าใจได้ ตอนนี้เขาก็ได้แต่ทำงานเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง"
"ฉันดูออกว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจ"
อู๋เทียนพยักหน้าเห็นด้วย
ตั้งแต่แรกเห็น เขาก็รู้สึกได้ว่าคุณปู่โจวเป็นคนที่มีเรื่องให้คิดมากมาย
"อู๋เทียน นายมีวิธีเยอะแยะ นายพอจะมีวิธีช่วยให้คุณปู่โจวคลายปมในใจได้บ้างไหม?" ไป๋เซี่ยนเซี่ยนเอ่ยถามด้วยแววตาเป็นประกาย
อู๋เทียนมองเธออย่างจนใจ ก่อนจะพูดว่า "เธอคิดว่าฉันเป็นใคร เรื่องแบบนี้ ยกเว้นแต่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตใจ คนอื่น ๆ เข้าไปยุ่งอาจจะกลายเป็นการซ้ำเติมเขาก็ได้"
"อีกอย่าง คุณปู่โจวกำลังพยายามลืมมันอยู่ อย่าไปรื้อฟื้นแผลใจเขาเลยดีกว่า"
เมื่อได้ยินดังนั้น
ไป๋เซี่ยนเซี่ยนก็ได้แต่ถอนหายใจ
จริง ๆ แล้วเธอก็รู้ดีว่าอู๋เทียนพูดถูก
คนเราอายุหลายสิบปี หรืออาจจะหลายร้อยปี ปัญหาในใจของเขาย่อมไม่ใช่สิ่งที่เด็กอย่างพวกเธอจะเข้าใจได้ง่าย ๆ
ถ้ารักษาไม่ถูกจุด ก็อาจกลายเป็นการทำร้ายเขามากกว่า
ไม่ควรทำอย่างยิ่ง!
"ไปกันเถอะ เหนื่อยจะแย่ ไปอาบน้ำนอนพักกันดีกว่า!"
"......"
"อาบด้วยกันไหม ภรรยาของฉัน?"
"นาย... ไปอาบเองสิ!"
ว้า อดเลย
อู๋เทียนไม่ประสบความสำเร็จ
ถึงแม้ไป๋เซี่ยนเซี่ยนจะยอมตกลงเป็นภรรยาเขาแล้ว แต่เธอก็ยังคงรักนวลสงวนตัว ไม่ยอมทำอะไรที่มันเปิดโอกาสให้เขามากเกินจำเป็น
อู๋เทียนจึงได้แต่อาบน้ำชำระร่างกายคนเดียว จากนั้นก็นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจ
พูดถึงเรื่องการพักผ่อน
ในโลกต่างมิติคงไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าโลกหลักอีกแล้ว
...
เช้าวันรุ่งขึ้น
อู๋เทียนตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใส เขาพาไป๋เซี่ยนเซี่ยนไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นก็ออกไปหาอะไรทานข้างนอก
ก่อนจะตรงไปยังโรงเรียน
โรงเรียนมัธยมปลายสุ่ยเฉิงยังคงเหมือนเดิม
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของหนังสือลอยปะปนมากับสายลม เสียงใบหลิวไหว ดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมอบอวล ท้องฟ้าแจ่มใส
อู๋เทียนเดินตรงไปยังอาคารเรียน เขารออยู่หน้าห้องทำงานของจูหลิงสักพัก
ก็เห็นร่างระหงส์คุ้นตาเดินมาจากมุมตึก
เมื่อเห็นทั้งสองคน ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น เธอก้าวข้ามระยะทางหลายสิบเมตรในพริบตา มาหยุดอยู่ตรงหน้าไป๋เซี่ยนเซี่ยน
"เซี่ยนเซี่ยน..."
ดวงตาของจูหลิงสั่นไหวเล็กน้อย เธอกุมมือของไป๋เซี่ยนเซี่ยนไว้แน่น
ไป๋เซี่ยนเซี่ยนยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า "ฉันไม่เป็นไร"
"อืม ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
จูหลิงเหลือบมองอู๋เทียนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไป "เมินเฉย" เขา
อู๋เทียนไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปาก
ไม่ใช่เพราะเรื่องความแข็งแกร่ง
แต่ดูเหมือนจูหลิงกำลังจะกลายร่างเป็นไทแรนโนซอรัส
เขาจึงได้แต่หดหัว ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
สาวๆพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แสดงให้เห็นถึงมิตรภาพอันแน่นแฟ้น
จากนั้น จูหลิงก็ดึงมือไป๋เซี่ยนเซี่ยนเข้าไปในห้องทำงาน ดูเหมือนว่าจะคุยกันต่อ
ไป๋เซี่ยนเซี่ยนมองอู๋เทียนอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอกล่าวขัดจูหลิงอย่างรีบร้อน "หลิงเอ๋อร์ ฉันกับอู๋เทียนมาที่นี่เพราะอยากขอความช่วยเหลือจากเธอน่ะ"
รอยยิ้มบนใบหน้าของจูหลิงหายวับไป เธอมองอู๋เทียนอย่างเย็นชา ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งว่า "ไม่ช่วย!"
------
อู๋เทียนได้แต่มองอย่างงง ๆ
เขาไปทำอะไรให้จูหลิงโกรธหรือเปล่า?
ก่อนหน้านี้ ความสัมพันธ์ของเขากับจูหลิงก็ดีมาก เกินกว่าคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ
เรียกได้ว่าอยู่ในระดับ "เกือบจะเป็นแฟน" เลยทีเดียว
ไหงจู่ ๆ ถึงกลายเป็นระเบิดเวลาไปได้?
"......"
ไป๋เซี่ยนเซี่ยนสบตากับอู๋เทียน เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะคว้ามือของเขาไว้แล้วพูดว่า "เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน อู๋เทียนเป็นสามีของฉัน ช่วยดูที่หน้าฉันสักครั้ง ช่วยฉันหน่อยนะ"
"สามี? จูหมิงเยว่เป็นบรรพบุรุษของฉัน แล้วนายเป็นอะไรกับบรรพบุรุษของฉัน?"
สิ้นเสียง
ภายในห้องทำงานก็ตกอยู่ในความเงียบ
จู่ ๆ ก็มีรังสีสังหารแผ่ออกมาอย่างต่อเนื่อง
อู๋เทียนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
จู่ ๆ จูหลิงก็ยิ้ม
"ก็ได้ เห็นแก่หน้าเซี่ยนเซี่ยน ฉันต้องให้เกียรติอยู่แล้ว"
พูดจบ เธอก็มองไปที่อู๋เทียน พร้อมกับกัดฟันกรอด "ว่ามา! มีเรื่องอะไร!"
"เอ่อ... คือ... ผมแค่อยากให้ท่านจูหมิงเยว่ช่วยเรื่องเล็กน้อยน่ะครับ..."
อู๋เทียนพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
จูหลิงหรี่ตาลง เอ่ยเสียงเย็น "ยังไง? ไป๋เซี่ยนเซี่ยนคนเดียวไม่พอรึไง ถึงอยากจะมาจีบบรรพบุรุษอย่างจูหมิงเยว่ของฉัน?"
อู๋เทียนลองเดาอายุของจูหมิงเยว่ในใจ ก่อนจะอธิบายว่า "ไม่ใช่นะครับ ผมแค่... อยากให้ท่านช่วยนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
เขาเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้ฟัง
คราวนี้จูหลิงตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
เมื่อรู้ว่าพวกเขาเจออะไรมา สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก...
"เฮ้อ... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้..."
เธอถอนหายใจอย่างจนปัญญา "เอาล่ะ งั้นฉันจะติดต่อท่านให้"
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
จูหลิงก็พูดว่า "งั้นแบบนี้แล้วกัน พวกเธอไปจองโต๊ะที่ร้าน 'เทียนหมิงจวี๋' นะ เดี๋ยวฉันจะนัดท่านไปที่นั่น"
"ได้เลย! พอดีเลย กำลังหิวพอดี"
อู๋เทียนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปพร้อมกับไป๋เซี่ยนเซี่ยน
จูหลิงมองตามแผ่นหลังของทั้งสองจนลับตา ภาพต่าง ๆ ของอู๋เทียนและไป๋เซี่ยนเซี่ยนผุดขึ้นมาในหัว
ความรู้สึกขมขื่นแล่นเข้ามาในใจ ปะปนกับความโกรธ
แต่ไม่รู้ว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้
ความรู้สึกที่ซับซ้อนนี้ ทำให้เธอหงุดหงิดใจ รู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก
ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ
"ฮึ่ม! คนหลอกลวง!"
จูหลิงตบโต๊ะทำงานอย่างหัวเสีย!
เพล้ง!
ถึงแม้จะไม่ได้ออกแรงมาก แต่โต๊ะทำงานก็ไม่อาจต้านทานฝ่ามือของเธอได้
ในชั่วพริบตา
โต๊ะก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ เศษไม้กระจัดกระจายเต็มพื้น
โต๊ะทำงาน: ???
...
ณ เทียนหมิงจวี๋
ที่นี่เป็นร้านอาหารจีนโบราณ
ภายในห้องส่วนตัว "ซานเหออี้เปี่ยน" อู๋เทียนกำลังพูดคุยกับไป๋เซี่ยนเซี่ยนพลางรอคอย
ไม่นานนัก
ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น
อู๋เทียนหันไปมอง
ประตูถูกเปิดออก
หญิงสาวรูปร่างระหงส์สองคนเดินเข้ามา
ถึงแม้ทั้งคู่จะมีรูปโฉมงดงาม
แต่จูหมิงเยว่กลับมีออร่าที่โดดเด่นกว่าใคร เมื่อเธอเดินเข้ามา ทุกคนต่างก็ดูจืดชืดไปในทันที ราวกับดอกบัวขาวที่เบ่งบานท่ามกลางกองโคลน
"ท่านจูหมิงเยว่!"
อู๋เทียนลุกขึ้นยืน ทักทายอย่างสุภาพ
ไป๋เซี่ยนเซี่ยนก็ลุกขึ้นยืนอย่างประหม่า เอ่ยเบา ๆ ว่า "ท่านจูหมิงเยว่"
จูหมิงเยว่ไม่ได้สนใจไป๋เซี่ยนเซี่ยน เธอเหลือบมองอู๋เทียนแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา "เธอคือบุตรแห่งเทพจากงานเลี้ยงลู่หยิน ไม่จำเป็นต้องมากพิธี เรียกฉันว่าจูหมิงเยว่ก็พอ"
"อะไรนะ?"
จูหลิงที่ยืนดูอยู่ถึงกับตะลึง
งานเลี้ยงลู่หยิน...
เธอรู้อยู่แล้วว่ามันหมายถึงอะไร!
"อู๋เทียน นายมีคุณสมบัติเข้าร่วมงานเลี้ยงลู่หยินด้วยเหรอ?"
จูหลิงเบิกตากว้าง
อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า "ผมเข้าร่วมงานเลี้ยงลู่หยินมาแล้ว"
ดวงตาของจูหลิงสั่นไหว
เธอใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ กว่าจะตั้งสติได้
จากนั้นก็ "ฮึดฮัด" ในลำคอ ก่อนจะเงียบไป
จูหมิงเยว่มองเธออย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เธอหันไปหาอู๋เทียน
"ได้ยินหลิงเออร์บอกว่า เธอมีเรื่องอยากจะขอร้องฉัน?"
